Het leven in Laos/Das Leben in Laos

---

Voor de antwoorden van de quiz, zie het commentaar bij de quizblog
Für die Antworten vom Quiz, schau den Kommentar an beim Quizblog

De beste lekken, voorin de bus, met volop beenruimte en 180° panoramaview, zijn gereserveerd. Niet voor ons "backpackers", noch voor de gepensioneerde westerlingen (kuddes vol gepensioneerden trekken door Laos). Nee, de beste plekken zijn voor de monniken. Als je zeker zijn wilt van een gelukkig huwelijk, nodig dan 9 monniken (of meer natuurlijk) uit voor je bruiloft, zet ze vooraan en geef ze het beste eten van het feest. Hetzelfde geldt voor een gezond kind en een geboorterecht, dus waarom niet voor een busrit? Vermoedelijk dat deze zeer gerespecteerde, zwijgzame, vrij van vrouwelijk contact en oranje mannen, gratis mee mogen rijden. Als je een monnik helpt is dat namelijk punten harken voor je karma. En een goede karma kan onze buschauffeur wat ons betreft goed gebruiken, dus wij vinden het best zo.

Na zeven uren achterin, ingeklemd tussen stoelen en bagage, stappen wij, in tegenstelling tot de frisse monniken, stinkend en verkrampt uit. Grote rugzak op de rug, kleiner maar zwaardere rugzak met de belangrijke spullen op de borst, fles water ingeklemd tussen arm lichaam, zweet op het hoofd. "Heb ik alles? Ja. -Ja echt?- Portemonnee, paspoort, telefoon. Ja" Waar zijn de monniken? Die zijn al lang lachend in de tuctuc gestapt, de enige bagage die zij meedragen is hun iPhone, verder doen ze het met karma. Vergeet de monniken, het is elf uur 's avonds, tuctuc-chauffeurs dringen zich om ons heen, en het is klammig warm. We hebben een slaapplek nodig vanavond en er stond een bord "guesthouse". Dus "No, no, no and no thank you" meneer de tuctuc-driver, maar wij doen het zelf en wel lopend.

Door het ontbreken van straatverlichting in die zijstraat is het algauw redelijk donker. Honden kunnen 's avonds behoorlijk onvoorspelbaar zijn, ze lopen in meutes, blaffen en reageren behoorlijk explosief. Misschien was het toch niet zo verstandig om te sparen op rabiësinentingen. Gelukkig heb ik behoorlijk wat afleveringen van "The dog whisperer" gezien, dus: niet in de ogen kijken en geen angst tonen. Ah, daar is het guesthouse al. Als we de omheining binnen lopen zien we behoorlijk veel meiden. Zoveel korte broekjes en hoge hakken zijn we niet gewend in Laos. Het is frapant om te zien dat letterlijk poederdozen wit op visages gepoederd zijn.

De eigenaar komt op ons af. "How much room here?" klinkt een sterk Duits accent, dat is Roland onze reisgenoot uit Rostock. Aan het gezicht van de eigenaar is te zien dat hij geen Engels spreekt, hij gebaart door zijn handen gevouwen naast zijn hoofd te leggen (zoals de liggende Buddha), wij interpreten: slapen. Wij knikken heftig. Hij schudt zijn hoofd, wijst naar voren en dan naar rechts. Wij snappen het en lopen gauw weer die donkere straat in. Niet in de ogen kijken, en geen angst tonen. Van rechts horen we: "Wraf! Woef! Grrrrrrr!" Karma zij dank dat daar een hek staat.

Twee jongetjes, iets ouder dan 10 jaar, zijn op hun telefoon aan het spelen, de tv staat luid aan. Langs dure geblindeerde auto's lopen we het terrein op van het volgende guesthouse. De jongetjes wekken hun vader, de vader laat ons de kamer zien, wil niet onderhandelen over de prijs. De kamer ruikt vreemd, helemaal schoon is het niet, maar we zijn moe, hebben geen zin een tuctuc te zoeken dus we nemen de kamer.

Als we op de binnenplaats even later een biertje drinken om de dag te evalueren, is de vader al weer gaan slapen. Er komen af en toe paartjes binnen, de man vaak erg dronken, de dame er achter aan. Monniken hebben we al een tijdje niet meer gezien, maar goed die gaan altijd vroeg naar bed. Als een man ten slotte condooms komt kopen bij het oudere jongetje, weten we het zeker, we snappen de dubbele douche in de badkamer, de wegwerptandenborstels boven de wasbak. Een rilling gaat over onze ruggen, vanavond besluiten we, slapen we in onze eigen lakenhoes.

Die besten Plätze, ganz vorne im Bus, mit viel Platz für die Beine und 180 Grad Panoramablick, sind reserviert. Nicht für uns "Backpackers", auch nicht für die pensionierten Touristen aus dem Westen, die hordenweise durch Laos reisen. Nein, die besten Plätze sind für die Mönche. Wenn du eine glückliche Ehe willst, lade dann mindestens 9 Mönche zu deiner Hochzeit ein, setz sie in die vorderste Reihe und gib ihnen das feinste Essen. Das gleiche gilt für ein gesundes Kind und ein Geburtstagsfest.. warum nicht auch für die Busfahrt? Wahrscheinlich dürfen diese sehr respektierten, schweigsamen, Frauenkontakt meidenden, orangen Herren gratis mitfahren. Hilfst du einem Mönch, ist das nämlich gut für dein Karma. Ein gutes Karma kann unser Buschauffeur gut gebrauchen, uns ist es recht!

Nach sieben Stunden eingeklemmt zwischen Stühlen und Gepäck, u.a. ganze Marktstände, steigen wir im Gegensatz zu den Mönchen stinkig und verkrampft aus. Grosser Rucksack auf dem Rücken, kleiner aber schwererer Rucksack vorne, Flasche Wasser unter dem Arm, Schweiß auf der Stirn. Die Mönche sind schon frisch und munter mit dem Tuctuc weggefahren. Ihr einziges Gepäck ist das Iphone, weiter verlassen sie sich auf ihr Karma. Es ist elf Uhr am Abend, es ist schwül, die Tuctuc Fahrer drängen sich um uns. Wir brauchen einen Schlafplatz, in der Nähe leuchtet ein Schild Guesthouse. Wir lassen die Tuctuc Fahrer stehen und machen uns zu Fuss auf den Weg.

In der dunklen Seitenstraße wird es uns schnell mulmig. Die laotischen Hunde sind weniger relaxt als die thailändischen, sie sind unberechenbar, kommen in Rudeln, bellen, knurren und fletschen die Zähne. Edwards Vorliebe für The Dogwhisperer kommt uns zu Gute. "Nicht in die Augen schauen und keine Angst zeigen". Vielleicht hätten wir doch nicht bei der Tollwutimpfung sparen sollen. Ah, da ist das Guesthouse. Im Hof des Guesthouse stehen viele, junge, leicht bekleidete, sehr (weiss) geschminkte Damen. Der Hausherr kommt auf uns zu. Roland, unser Reisekompan fragt mit deutschem Akzent: "How much room here?" Der Hausherr scheint kein englisch zu sprechen. Er gebärt sich schlafend. Wir nicken. Er schüttelt den Kopf und schickt uns zum nächsten Haus. Wir verstehen es und gehen schnell zurück in die dunkle Straße. Nicht nach rechts schauen...."Grrrr, wuff, knrrr...". Karma sei dank dass wir beim nächsten Zaun angelangt sind. Wir gehen an grossen, teuren Autos vorbei. Zwei Jungs sind auf ihren Telefons am spielen, der Fernseher steht laut an. Der kleine Junge weckt seinen Vater, der schlarpt unmotiviert zu uns, zeigt uns die Zimmer und will nicht über den Preis diskutieren. Obwohl das Zimmer nicht sehr frisch riecht und aussieht, nehmen wir es, denn wir sind zu erschöpft um jetzt noch ein Tuc zu suchen.

Später sitzen wir auf dem ungemütlichen Vorplatz, evaluieren bei einem Bierchen den Tag und die gemeinsame letzte schöne Woche in den Karstbergen. Der Vater hat sich längst wieder aufs Ohr gehauen. Ab und zu kommen Päärchen rein, der Mann meistens ziemlich betrunken voran, die Frau hinten drein. Mönche haben wir schon länger nicht mehr gesehen. Aber die gehen ja meistens früh ins Bett. Als jedoch auf einmal ein Mann Kondome beim älteren Jungen kaufen kommt, wissen wir es sicher, wir begreifen die Doppeldusche, die Wegwerfzahnbürsten beim Lavabo, der komische Geruch im Zimmer. Es läuft uns kalt den Rücken hinunter. Eins ist sicher, heute schlafen wir im Hygieneschlafsack.

---