Advertisement
Στο τροπικό
Φαουντ. Το καινούριο.Και την πρωτευουσα αυτών,Phnom Penh. Την διαβασαμε στους οδηγούς σαν τη Στάρλετ της νοτιοανατολικής Ασίας, ως την πιο φτωχή χώρα απο ολους της τους γείτονες, με διαφθορά, γραφειοκρατεια, η χώρα που ραβει για τα αγαπημένα h&m, Gap, Tommy Hilfiger, Michael Kors, Adidas, Puma και για πολλες άλλες μπραντες που όλοι έχουμε φορέσει. Όχι δεν είναι εδώ η αναπτυξη. Έρχεται ίσως αλλά κάπου χάνει το δρόμο της και παιρνει αυτον της εκμετάλλευσης. Αυτή φοβήθηκαν τοτε καποιοι Καμποτζιανοι και τον φόβο τους έκανε φυλαχτό ίσως και ο μεγαλυτερος δικτάτορας της ιστοριας. Ο Πολ Ποτ.
Ο Χίτλερ θα ζήλευε τα τεχνάσματα του και θα έπινε νερό στο όνομα του αν τα είχε βάλει και αυτός με τους Εβραίους. Το τοτε δεν παει πολύ πίσω όταν ηταν μολις 1975 που οι Khmer Rouge κέρδισαν τον εμφύλιο και οραματίστηκαν μια Καμπότζη, αυτόνομη, δυνατή, ικανή να αυτοσυντηρηθει απο τους ανθρώπους της και απο τη γη της. Δεν νομιζω θεος να ηξερε τι τους περιμενε. 3 χρόνια, 8 μηνες και 20 μέρες ηταν αρκετές για να βασανιστεί, θανατωθεί, λιμοκτονήσει το 35% του πληθυσμού. Καμια νοσηρή φαντασία δεν μπορεί να διανοηθεί τις κακουχίες που περάσανε άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης, των επιστημών, των πολιτικών, των θρησκευτικών, άνθρωποι των πόλεων
Στο μουσείο.
Φαουντ. Την ιστορία. χωρίς διακρίσεις. Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν για να μην ζητήσει κανένας εκδίκηση. Γεμισαμε τις μέρες μας διαβάζοντας, περιπλανώμενοι σε τόπους θλιβερους που ακόμη και σημερα οι μουσώνες μπορούν να ξεθάψουν κόκαλα απο τους ομαδικούς τάφους. Σταθήκαμε μπροστά σε σωρους κρανίων που οι φορενσικ φρόντισαν να διαφωτίσουν την ανθρωποτητα για τον τροπο που τελείωσαν αυτές οι ζωές.
Δεν είναι μονο αυτό η Phnom Penh. Ειμαι εγώ που συγκλονιστηκα τόσο πολύ και δεν μπορω να βγάλω απο το μυαλό μου αυτά που περάσανε. Για εκείνους όμως περάσανε. Ο πόνος υπάρχει αλλά είναι πια παρελθόν. Μονο έτσι πας μπροστά μας μαθαίνουν και μας χαμογελουν. Ηταν έτσι και πριν, είναι έτσι κσι τώρα. Και είναι τόσο φιλικοί που θέλεις να τους αγκαλιασεις. Και τα ματια τους έχουν καλοσύνη και με πιάνω πολλές φορες να σκέφτομαι, πως είναι δυνατόν αυτοι οι ίδιοι άνθρωποι να τα κάνανε αυτά. Παλι κολλημένη εγώ.
Περπατησαμε στις αγορες, δοκιμασαμε σχεδόν οτι κινείται, ερποντας, περπατωντας η πηδωντας. Και ο πληθυντικός δεν θα μπορούσε παρα να είναι ευγενείας μιας και εκφραστηκα με αρκετό συντηρητισμό ευγνωμονώντας παντα τους φιλους γάλλους για τη λαχταριστη συνεισφορά τους στην Καμπότζη. Αυτή της μπαγκέτας.
Μπερδευτηκαμε στο σύμπλεγμα αναστολής και δύσης, στα οκταοροφα εμπορικά τους, στα φεικ προϊόντα τους,
Στην παραλία
Φαουντ. His majesty the king palace. με την Κίνα να σου φωνάζει ειμαι εδώ και την Γαλλία με τα αρχοντικά της και τις boulevard να σου φανερώνει ήμουν εδώ.
Είμαστε και εμείς εδώ, άλλοτε προβληματισμένοι, άλλοτε ξεγνοιαστοι αλλά παντοτε τυχεροί.
Advertisement
Tot: 0.049s; Tpl: 0.011s; cc: 9; qc: 27; dbt: 0.0299s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
kostaspopi
popi bakira
Φαουντ κρυφή ελπίδα...!!!
Φαουντ Κώστας...ζει με την ελπίδα να χαθείτε κάπου στις ζούγκλες της Καμπότζης και να στείλουν εμάς να σας ψάξουμε....δεν σας το εύχομαι...μάλλον θα μείνετε χαμένοι για πάντα...!!!! Καλά να περνάτε, μας λείπετε και σας περιμένουμε....φιλια