Home alone

---

Het is al weer lang geleden sinds de laatste blog, dus het wordt echt tijd voor een nieuwe aflevering. De laatste twee weken van november waren we in Nederland vanwege het 65-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. De derde week van november was hier vrij vanwege Eid-al Adha (het offerfeest of het slachtfeest), dus dat kwam goed uit. Omdat we met Kerst en Nieuwjaar sowieso in Nederland zouden zijn, vonden we het niet de moeite voor Corina en Miriam om in december nog 3 weken terug te komen. We hadden al geboekt voor een terugvlucht op 5 januari. Maar omdat er voor het project nog belangrijke dingen te doen zijn in december, ben ik nu alleen terug gekomen. In een koud, leeg, en stil huis. Dat is wel even wennen. Het gaf trouwens nog een heel gedoe om voor Miriam vrij van school te krijgen in december, maar toen ze hoorden dat Miriam die weken weer in Nederland naar school mag, in haar oude klas, was het goed.

De afgelopen twee maanden waren ronduit hectisch. Er gebeurde veel, en ik heb het gevoel dat het project begint te “landen” binnen het Afghaanse systeem. Dat heeft trouwens wel even geduurd. De Afghaanse regering wordt overspoeld door buitenlandse overheden die projecten willen beginnen, en daar zitten nogal wat ééndagsvliegen bij. Mooie voornemens, maar als puntje bij paaltje komt gebeurt er weinig. De vice minister waar ik mee werk krijgt gemiddeld twee keer per week een hoge delegatie op bezoek met een plan om het onderwijs in Afghanistan vooruit te helpen. Maar door ervaring wijs geworden kijken ze dus eerst de kat uit de boom, en zo konden ook wij het eerste halfjaar een rustige start maken.

Nu iedereen overtuigd raakt dat we serieus zijn, doorzetten, en niet zomaar opgeven, raakt alles in een stroomversnelling. Ik werk op het ministerie van onderwijs (ook het landbouw onderwijs valt hier onder het ministerie van onderwijs) maar ik word nu steeds vaker ook gebeld door mensen van het ministerie van landbouw, en door donoren die via andere ministeries naar mij worden doorverwezen. In de trant van “in dat Nederlandse project gebeurt het”. Die erkenning is mooi, maar toch niet altijd goed. Af en toe moet ik mijn vice minister er dan ook aan helpen herinneren dat ik slechts adviseer, en dat hij degene is die de koers moet bepalen en de besluiten moet nemen.

Zo blijft Afghanistan een boeiend land. Het is een land van enorme tegenstellingen, en een cultuur die ver af staat van de onze. Soms is dat heel mooi, en soms word je overvallen door moedeloosheid. Dan moet ik mezelf weer de twee gouden regels voorhouden die bij mijn werk horen:
1. Als dit land al ontwikkeld was zou ik hier niet hoeven zitten
2. Afghanistan verandert niet omdat ik hier toevallig rondloop

Deze regels zorgen voor gepaste bescheidenheid. En ook respect voor de Afghaan als mens, ook al ben ik het soms helemaal niet eens met wat ze doen of hoe ze dingen doen. In dat laatste geval wil ik trouwens wel een stevige discussie met ze aangaan. In dergelijke discussies stuit je dan soms op onderliggende waarden en normen die wij ons nauwelijks kunnen voorstellen, maar die voor hun heel belangrijk zijn. En dan moet je vaststellen dat onze waarden en normen helemaal niet maatgevend zijn voor de rest van de wereld, al denken we dat in Nederland wel.

---

Photos

Theedrinkende mannen
Op vrijdag is het weekend, tijd om bij de moskee, na het ochtendgebed, bij te praten

Prachtige cultuur
Een van de moskeeen in Herat waar ik laatst was

Hogere Agrarische School in Herat
Een paar simpele klaslokalen is alles wat ze hebben