Advertisement
Published: March 6th 2009
Lieve cyberlezersch
Ik leef nog en dat zelfs na de brand die er tijdens de vorige update woedde, een vreugde dansje is op z’n plaats. Het zal niemand ontgaan zijn dat het ondertussen al maart is. Maart. Ik ben dus al bijna anderhalve maand hier; de tijd vliegt zou de volksmond zeggen. Er zijn al zo veel dingen gebeurd sinds m’n laatste blog; met pinguins gechilled, naar een festival geweest, een kleine road trip gehad, gesurft, gewoon op het strand gelegen, twee keer onsuccesvol beroofd, van roommate gewisseld, een nieuwe bankkaart geregeld (bedankt mapa)… Maar waarom zou ik hier over uitweiden als ik hier ben om te werken, noeste arbeid te verrichten, te leven volgens de regels van het burgerschap.
Ik sta elke ochtend om kwart voor acht op, wat betekend dat dan de wekker gaat en ik een half uur later opsta, maar toch, elke dag. In het begin ging ik eerst nog fitnessen op het dak maar na 2 keer herinnerde ik me weer hoe zeer ik sporten zonder doel verafschuw en dus blijf ik vanaf nu gewoon een kwartier langer in mijn bed liggen. Maar dus; om half negen sta ik naast mijn bed en dat alleen al
verdient respect want wie het studentenleven gewoon is hoort rond die tijd thuis te komen, maar niet ik. Nee ik ben nu iemand geworden die zijn neus ophaalt voor de voorbijkomende nachtbrakers en z’n eigen miserabele toestand in een vernietigende blijk hun richting wringt; zo van; ‘wij, de werkmensen, burgers, modelonderdanen zullen wel werken voor uw toekomst die gij op dit moment verspeeld door laveloos rond te zwalpen met halflege wijnflessen die nooit meer helemaal leeg zullen raken daar gij al ruimschoots verzadigd met een stuk in uw botten over straat host om half negen s’ochtends. De tijd waarop wij, voorgenoemde burgers, rustig ons ontbijt verteren, de krant lezen en ons voorbereiden op de komende dag waar wij weer het beste van onszelf zullen geven ten einde onze taak tot een goed einde te brengen. Want zo hoort het.’ Dat doet vroeg opstaan met een flinke student die stage loopt als mezelf namelijk, het is de eerste stap naar een gestructureerd, degelijk leven.
Gelukkig heb ik mezelf enige dichterlijke vrijheid toebedeeld in de schets mijner gemoedstoestand. Ik ben nog lang niet zo verzuurd, maar begrijp wel hoe dat soort dingen ontstaan. Soit. De stage waar ik al die ochtenden voor
trotseer begint te worden wat ik ervan verwachtte. De eerste twee, drie weken waren mijn dagen gevuld me nogal random taken als het aankopen van dure dingen om in ‘het boekske’ te publiceren, de site updaten, af en toe iets filmen, en facebooken. Dit alles in afwachting van wat ik dacht dat ik zou doen, nl filmpjes maken. Tijdens die drie weken had ik dus veel tijd om te bedenken hoe die filmpjes eruit zouden zien; toen ik dit maar is ging vertellen tegen ‘de grote baas’ vond hij het zo cool dat ik zowaar samen met een professionele productie maatschappij mijn projectje mag gaan uitvoeren. Ik verwacht echter niet dat dat al voor morgen zal zijn, het tempo van dit bedrijf en de stad kennende. Maar ergens de komende weken gaat het toch gebeuren; daarom sta ik dus zo vroeg op.
Het goede nieuws moet echter nog komen; ik krijg de brommer van mijn baas in bruikleen zo lang ik hier ben! Kaapstad is heerlijk om te brommeren, mooie bergwegen met een zonnetje en een fris windje. En u moet allen toegeven dat brommeren toch een ruig imago heeft; duimt dus dat dit mijn street credibility zal doen toenemen
en dat mijn gedeukte imago van slonzige student daarmee weer een beetje opgepoetst wordt. Ik moet mezelf niks wijs maken, ik ben in een zes maanden durende staat van burgerschap beland; ik merk weer dat er weekends bestaan. Ik troost mezelf echter met het feit dat dat in Kaapstad minder erg is dan ergens anders.
El guru
Advertisement
Tot: 0.057s; Tpl: 0.01s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0356s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Rick
non-member comment
Goed verhaal Pietje! Ontzettende burger dat je me bent! Geniet er van! Later, Rick