Advertisement
Published: June 10th 2011
Edit Blog Post
Case Nr. 23344-5-998 Een paar weken geleden was ik thuis tijdens de lunchpauze op zoek naar een USB-stick die ik nodig had op de afdeling. Namelijk om onder werktijd wat favoriete MP3-tjes op de stick te zetten die een week later in de auto als de soundtrack en karaoke tijdens de vakantieritten gebruikt konden worden. Dit soort ideeen spruiten meestal bij me op 30 seconden voor ik de deur uit moet om niet te laat te komen. Dit keer was het niet anders.
Dus was ik gehaast aan het zoeken naar een klein stokkie waar met gemak de inhoud van een halve bibliotheek op past. Voordeel van een boekenkast is dan weer dat ie makkelijker is terug te vinden. Het formaat van de stick en de haast, samen met mijn übermannelijke onvermogen om gestructureerd te zoeken, maakten dat er al snel ad random lades werden losgetrokken, tassen werden omgekeerd en papieren door de kamer vlogen. Vanzelfsprekend bleef ik kalm hoewel het g@@@@@geten kreng nergens was te vinden. Hoe doen andere mensen dat? Als er een gen op de markt is dat regelt dat je altijd sleutels weet te vinden, afspraken en verjaardagen herinnert en namen van kinderen onthoudt dan
bied ik me aan voor een implantatie.
Zelfs onder het kussen van mijn bed zocht ik. Daar viel me op dat er een afdruk van een schoenzool op de kussenhoes stond. En het raam stond open. Vreemd, ik kon me niet herinneren dat ik vanochtend via het bed en door het raam was vertrokken…o jee…
Er waren inbrekers in huis geweest. Aan de achterzijde hadden ze het hek verbogen, zich door het kleine gat dat was ontstaan gewurmd en vervolgens het raam van de slaapkamer geopend. Dat moet een makkie zijn geweest want er zat al maanden een gat in de ruit waardoor de hendel die het raam afsluit zonder grote problemen is op te tillen door iemand met kleine handen. Op basis van deze gegevens stelde ik een eerste concept profiel van de verdachten op. Iedere Hobbit of Smurf in Opuwo stond nu onder verdenking tot het tegendeel was bewezen. Ook de buurman verdacht ik ervan Mr. Cat te hebben getraind voor dit soort klussen.
Er bleken nog meer dingen te missen in het huis. De mispunten hadden mijn portemonnee gevonden, maar alleen de postzegels en het papiergeld meegenomen. Misschien krijg ik binnenkort een kaartje van
ze met een dankbetuiging dat ik net deze ene ochtend mijn beurs in huis had laten liggen. De bankpassen hadden ze vreemd genoeg niet gestolen. Mijn paspoort en rijbewijs evenmin. Had erger gekund, mogelijk hechtten ze meer waarde aan klinkende geit.
Een Namibische collega vertelde me dat er vaker inbraken hadden plaatsgevonden op het ziekenhuisterrein. Destijds bleek de inbreker de dochter van een van de managers te zijn geweest die lichtelijk van het padje was geraakt. Die moest ik maar eens aan de tand gaan voelen, zo stelde hij voor met een blik die een voorkeur voor traditionele Himba ondervragingstechnieken suggereerde. Later hoorde ik dat deze dame hoogzwanger is wat de kans dat ze door het gat in het hek zou zijn gekomen vrij klein maakte en de kans dat ze door mijn bed zou zijn gezakt een stuk groter. Eén verdachte minder, het eliminatieproces begon nu goed op gang te komen.
Dit was een klus voor de professionals. Desondanks besloot ik toch om naar het politieburo te gaan.
Dat is een uit spiegelend glas opgetrokken gebouw waar toegang slechts wordt verleend na iris-inspectie, vol met detectives die druk rondlopen met opengeslagen dossiers terwijl ze iets door
twee mobieltjes schreeuwen, rijen computerschermen waarop compositiefoto’s en vingerafdrukken uit databanken door analyseprogramma’s rollen en grote borden waarop de gegevens van de zaak worden geprojecteerd. Niet in Opuwo.
Het Opuwo Police Station bleek een klein tochtig gebouw met binnen een balie, afgeschermd door een stevig hek. Achter het hek zaten 4 leden van de sterke arm der wet rond een tafel elkaar formulieren door te geven die door elk in een schrift werden geregistreerd. Naast hen stond een man met boeien om handen en voeten voor zich uit te staren, voor de balie zat een dronken man nuchter te worden. Uit de gang met cellen klonk het geluid van kettingen die over de grond sleepten en zware deuren die open en dicht gingen.
Heel veel later had de dienstdoende cadet-constable een handgeschreven verklaring op papier gezet die door de 4 lieden in hun schriften werd genoteerd. Ondanks de analoge omstandigheden werd hier wel gewerkt. De zaak 23344-5-998 was geopend, het onderzoek kon beginnen.
Het onderzoeksteam wilde allereerst de plaats van de misdaad onderzoeken. Met z’n vijfen kropen we in de gammele auto van de inspecteur en reden terug naar het ziekenhuisterrein, helaas zonder zwaailicht en sirene. Mijn
voorstel om het terrein af te zetten met lint werd niet gehonoreerd. Na uitgebreide inspectie van vooral de verende voorvork van mijn fiets bracht de teamleider een niet misteverstane conclusie naar voren. Het team knikte met serieuze gezichten bevestigend: hier was vermoedelijk een inbraak gepleegd. Door Damara’s natuurlijk, want die lui zijn niet te vertrouwen, in elk geval niet door dit team van Herero-agenten.
Daar was de man met een kwastje en een busje poeder die zich voorstelde als the fingerprint expert. Vol trots meldde hij dat de Opuwo Police Force ook in het bezit was van een geavanceerde digitale camera die middels een of andere techniek foto’s kon maken waar duidelijk de vingerafdrukken op zichtbaar zouden worden. Helaas beschikt het politieburo niet over een computer waardoor gebruik van de camera niet zinvol was. Het bekijken van foto’s in het licht van het holy fire als alternatief experiment had nog geen resultaten opgeleverd.
Even later sprak de fingerprint expert me bestraffend toe dat ik mijn huis beter moest poetsen voor een inbraak. Vanwege het stof op de ramen waren er geen vingerafdrukken zichtbaar geworden. Zelf dacht ik dat de kans op het vinden van vingerafdrukken op voorhand al
niet groot was omdat de criminele sujetten waarschijnlijk de handschoenen hadden gebruikt die ik naast het huis had gevonden.
De kans dat de schuldige Hobbits met pek en veren achterstevoren op een ezel het dorp worden uitgejaagd is niet groot. Maar om herhaling te voorkomen hebben mijn buurman een hightech oplossing bedacht. Alle ramen in huis zijn nog steeds stoffig maar nu voorzien van een ketting met slotje van Chineze kwaliteit. Dat betekent dat alle slotjes met dezelfde sleutel kunnen worden geopend. Benieuwd of de inbrekers dat ook weten.
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.009s; cc: 9; qc: 24; dbt: 0.0325s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb