Goeie combi


Advertisement
Namibia's flag
Africa » Namibia » Kaokoland
February 5th 2011
Published: February 6th 2011
Edit Blog Post


Dwarreldraai, sterk genoeg om een geit op te tillen!
Beste Dolla, Maijeta, Bullet en Rastaman (ben je naam even kwijt),

Het is al weer even geleden dat we elkaar zagen, terwijl ik nog maar een paar weken terug bijna ieder weekend met één van jullie op pad was! En echt waar, ik ben er dankbaar voor dat jullie me met jullie combi’s steeds van Opuwo naar Windhoek of vice versa hebben vervoerd. Meestal is er immers geen alternatief, dus op een bepaalde manier ben ik blij dat er chauffeurs als jullie zijn met jullie taxibusjes.

Ik ben er inmiddels wel achter dat Opuwo niet bepaald langs doorgaande routes ligt. Het ligt überhaupt nauwelijks op de route van iets, tenzij je stiekem Angola zou willen binnenvallen. Maar dat wil niemand en zolang Opuwo geïsoleerd ligt, behouden jullie juist je business. Vandaar dat ik ook wel snap dat jullie mijn complot om wegenkaarten te vervalsen en op de wegwijzers “Opuwo” te vervangen met “Swakopmund” niet van harte ondersteunden. Het was maar een poging om hier vele toeristen te krijgen die dan verwachtingsvol hun surfplanken van het dak zouden halen met het idee de branding te gaan trotseren. Jullie hadden goed door dat die mensen van schrik linea recta terug scheuren

"...de combi van 6.30 naar Opuwo vertrekt vandaag met een vertraging van 3 uur..."
naar Windhoek of andere bestemming zodra ze zouden ontdekken dat ze in Opuwo waren beland. En dan zou ik mooi comfortabel mee kunnen liften in plaats van gebruik te maken van jullie combi’s. Ik vond het toch een aardig idee.

Hey, natuurlijk ben ik jullie niet vergeten. Nog altijd kan ik me de lange ritten die we samen maakten goed herinneren, bijna iedere meter zelfs. Bovendien wordt mijn geheugen opgefrist door levendige nachtmerries. Ik word zelfs regelmatig midden in de nacht wakker, smekend om een airbag, happend naar frisse lucht of ik zie een koe in het schijnsel van koplampen met een noodvaart op me afkomen. Misschien slijt dat wel gewoon, net als de neiging die ik de eerste ritten had om uit het busje te springen bij jullie avontuurlijke inhaalmanoeuvres. Nee hoor, jullie zullen me nog lang bijblijven.

Wat hebben jullie altijd veel tijd voor me gehad. Als ik denk aan het aantal uren dat we samen hebben doorgebracht! Een enkele rit betekende toch al snel 10 uur met elkaar in het knusse busje, zonder het wachten mee te rekenen. Of ik het nu wilde of niet, zoiets heeft een zekere band geschapen. Zo nu en dan

We should stop meeting on places like this... halte Opuwo in de vroege ochtend
vroeg ik me zelfs af of jullie misschien te veel op mijn gezelschap gesteld waren geraakt. Het is anders bijna niet te verklaren waarom jullie wilden dat ik soms al 3,5 uur voor vertrek aanwezig moest zijn, terwijl er van andere passagiers nog geen spoor was te bekennen.

Bovendien vond ik het best vroeg om steeds om 6 uur ’s ochtends de deur uit te moeten stappen. Ik weet niet zeker of de andere passagiers daar ook zo over dachten, maar ik heb zo mijn vermoedens want zij kwamen pas uren later. Natuurlijk vertrekken jullie pas als het busje vol zit. Vandaar wil ik jullie alvast vragen om de suggestie eens te overwegen om de vertrektijd wat later te stellen.

Er schiet me zomaar nog een idee te binnen: misschien kunnen we in het vervolg op een andere plek afspreken? Op zich is er niks mis met het doorbrengen van een aantal uur in de volle zon buiten een shebeen in een sloppenwijk of op de zandvlakte bij het tankstation van Opuwo, maar ik heb er toch wat moeite mee om elkaar slechts op dit soort lokaties te moeten treffen. We kennen elkaar inmiddels toch goed genoeg, is het niet tijd voor een volgende stap? Laten we niet meer zo geheimzinnig doen en kom voortaan gewoon bij me thuis langs om me op te halen. En de SMS-jes hoeven jullie echt niet gecodeerd te schrijven hoor. Wat bedoelen jullie eigenlijk met teksten als cal m, u in w, no on wensday, cum lets drive today, couse am goeng nw, pls cllif u c my misscll ?

Als VSO-er heb ik wel wat kaas gegeten van “building capacity”. Maar de ware meesters op dit vlak zijn jullie, ondanks de geheel eigen interpretatie die jullie aan het begrip geven. Niets dan lof over de wijze waarop jullie de capaciteit van het Volkswagenbusje weten uit te bouwen, respect! Nooit had ik kunnen vermoeden dat er - naast negen passagiers en één chauffeur - nog drie tweepersoonsdekbedden, een matras, vier koffers, drie zakken van 25 kg. maïsmeel, vijf zakken suiker en een paar dozen naast het reservewiel en de jerrycans benzine in één Volkswagenbusje zouden passen. Gelukkig gingen de geiten meestal onder een visnetje in het kleine aanhangwagentje. Achteraf moeten we misschien vaststellen dat zoveel bagage én de passagiers eigenlijk niet allemaal in één busje pasten. Ik leid dat heel voorzichtig

Dr. Jonger, I presume?
af aan het feit dat ik meerdere uren muurvast op de krappe bankjes zat gepropt. Het zal jullie vast deugd doen om te horen dat het gevoel in mijn linkerbil al langzaam terugkomt, maar het zal nog wel even duren voordat mijn wervelkolom een andere vorm dan de afdruk van het reservewiel kan aannemen.

Eén van de leuke dingen is dat we elkaar beter hebben leren kennen na het doorbrengen van zoveel tijd met elkaar. Zonder alle uren samen had ik nooit jullie gehele medische geschiedenis en huidige klachten geweten. En die van de jullie vriendinnen, familieleden en medepassagiers evenmin. De genânte details en grafische beschrijvingen hadden jullie trouwens best achterwege mogen laten. Hopelijk vinden jullie dat achteraf niet vervelend, sinds het toch langzamerhand tot jullie moet zijn doorgedrongen dat ik geen arts ben, terwijl ik wel in het ziekenhuis werk. Ik vond het geen probleem om per rit een keer of zes te moeten uitleggen dat dat echt mogelijk is. En op zich vind ik het wel sympathiek dat jullie me toch nog steeds Dr. Jonger noemen.
Trouwens Dolla, zijn de onverklaarbare hoofdpijnen en slaapaanvallen afgenomen sinds je minder drinkt de nacht voor vertrek?

Nog even als

Snacken bij de Mc Goat (don't mess with the cook)
mannen onder elkaar. Ik weet dat jullie het maar vreemd vonden dat ik geen Himbamokkeltjes “doe”, zoals jullie dat subtiel noemden. Terwijl jullie toch vinden dat ze zo makkelijk beschikbaar zijn. Noem me maar sullig en ouderwets, maar ik ben erg blij met één lief. Vandaar dat ik het liever niet heb dat me tijdens een tussenstop één van jullie maîtresses aanbevelen, ook al zijn ze erg mooi en vinden jullie dat alle onderdelen prima functioneren.

Er waren wel meer, zelfs heel veel mooie dingen te zien onderweg, al schoten ze wel erg snel voorbij. We zagen al giraffes, olifanten, baboons, kudu's en wrattenzwijnen in het heuvelachtige landschap rondlopen. Soms was het lastig om te kijken omdat ik mijn hoofd niet kon draaien vanwege de G-krachten. Maar de close-up beelden van de auto’s die we rakelings misten tijdens de inhaalmanoeuvres vlak voor een bocht of de top van een heuvel waren indrukwekkend. Of de details van de berm als een bocht naar links bleek te gaan terwijl het waarschuwingsbord naar rechts aanwees, die staan voor altijd op mijn netvlies gebrand.

Mijn beste herinneringen aan de tijd met jullie zijn die van onze bezoeken aan de SuperSpar onderweg. Nog altijd springen de tranen in mijn ogen als ik denk aan het assortiment in de supermarkt waar wij noordelingen alleen maar van dromen. In de SuperSpar konden we klanten uit het noorden sowieso makkelijk herkennen. Je zag ze onwennig groente en fruit aanraken, foto’s nemen van de kaasafdeling of huilend voor het schap met koffie staan. Dat allemaal hebben we hier niet helaas, maar het was steeds de moeite van de reis wel waard.

Als ik dan toch een verbeterpuntje zou moeten noemen, dan zou het misschien een kleine aanpassing van de snelheid kunnen zijn zo nu en dan. Het lijkt me niet alleen voor jullie busje beter, afgaande op de gierende herrie die de motor produceert. Die heeft immers maar vier versnellingen. Niet dat we daar veel last van hadden hè, jullie zorgden altijd wel dat de muziek hard genoeg stond om de motor niet te horen. Het was echt niet alleen vanwege jullie door merg en been gaande Orivitje-muziek dat ik de oordopjes van mijn MP3-speler in deed, want meestal stond ie niet eens aan. Maar ik kon geen andere manier bedenken om mijn gehoorgangen te beschermen en ik was het zat om steeds met bloedende oren aan te komen. Sorry als dat onbeleefd overkwam. Nee, iets minder snel rijden zou ik vooral fijn vinden om mijn bloeddruk enigszins binnen gezonde grenzen te houden.

Wat mij betreft zouden jullie gerust iets langzamer dan met lichtsnelheid kunnen rijden als het donker is. Overdag heb ik alle vertrouwen in jullie “African eye”, waarmee jullie van een kilometer afstand kunnen zien of er een mannetjes- of vrouwtjesmuis de weg oversteekt. Maar de koeien, geiten en ezels boven de “red line” (zie link red line) die ’s nachts uit de struikjes tevoorschijn springen zijn echt minder goed zichtbaar. Vooral als het regent en de voorruit is ondoorzichtig geworden omdat de ruitenwissers het niet deden. Ik zie fysiek contact op vliegende snelheid voor één of voor beide partijen niet goed aflopen. We blijven doorwerken aan de genetische manipulatie om vee te kweken met fluorescerende strepen of lichtgevende hoorns, maar tot die tijd lijkt me een aanpassing van de snelheid en reflecterende jasjes voor het vee de beste oplossing. Ik beloof dat ik dan ook minder hard zal gillen tijdens de rit.
Oja, die keren dat jullie uit jezelf vol in de ankers gingen dacht ik nog dat jullie een bovenmatige interesse vertoonden voor de verkeerspolitieagenten die met een haardroger in de berm stonden. Toen wist ik nog niet dat de agenten niet hun kapsel aan het bijwerken waren aan de kant van de weg en dat het apparaat geen föhn is maar een lasercamera voor snelheidscontroles. Nogmaals mijn excuses voor de blikken vol onbegrip.

Zijn de laatste restjes van de snoepjes die ik jullie aanbood al uit jullie kiezen verdwenen? Dat was schrikken toen jullie dat proefden hè? Ik zal de volgende keer iets anders meenemen om uit te delen dan zoute dropjes. Ik vind het nog altijd jammer dat ik geen foto heb genomen van jullie en de passagiers toen de smaak van drop tot jullie papillen doordrong. Het leek me weer eens wat anders dan al de stukken vlees die jullie onderweg wegkauwen. Bovendien maken dropjes niet zulke vetvlekken op mijn kleren als mijn buurman zijn handen afveegt of zijn etensdoosje met schapenbout omgooit.

Het is een lange brief geworden, terwijl ik jullie eigenlijk alleen maar wilden laten weten dat jullie je dashboard kunnen komen ophalen. Het is me gelukt om mijn verkrampte vingers te openen en het dashboard los te laten dat ik sinds de laatste rit vastgeklampt had gehouden. O ja, zouden jullie niet meer vol op de claxon willen stampen als je achter me rijdt terwijl ik naar de OK-Groceries fiets?

Groeten van Dr. Jonger


Advertisement



6th February 2011

weer genoten
Hallo Erwin, beste dr. Jonger Je verhaal, ervaringen op de weg, aan Corry voorgelezen. We hebben voor ons gevoel mee gereden, mee geleden, mee gevoeld, mee geroken, mee gewacht, mee geremd, mee gekeken, mee geluisterd, mee de gevaren getrotseerd,..........kijk je wel goed uit? De Himba meisjes dansen volgens ons om je heen..........aan elek vinger één of meer misschien zelfs. Wij zijn druk aan het lezen over al het schoons van Namibië. We kijken naar de trip uit! Alle goeds, sterkte met je werk, hartelijke groeten, Corry en Jaap

Tot: 0.135s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 57; dbt: 0.0738s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.2mb