Advertisement
Published: March 22nd 2012
Het donkere klaslokaal is steenkoud, maar mijn mond staat in brand. Volgende keer maar iets minder pepers nemen. Mijn waterflesje is al leeg, maar niet dat dat hielp. Met open mond (en neus) probeer ik me te concentreren op de spreker. Hoewel de opkomst bleef steken bij zes, staat ze met onverminderd enthousiasme te vertellen over alle geweldige dingen die je meemaakt als je lid van AIESEC wordt.<span><span>De overige AIESEC’ers spelen met hun smartphones; centrale verwarming heeft zijn intrede hier nog niet gedaan.
Eindelijk, rond half 8, staakt ze haar speech en verlaten we de campus van de University of Technology (de enige andere universiteit in de buurt). Hoog tijd voor
chi fàn*:
na een tijdje slaan we rechtsaf van de grote weg en gaan we tussen een allegaartje van steegjes en winkeltjes door, op zoek naar een maaltje. In een piepklein eettentje strijken we neer (“I hope this is acceptable for you...” hah, wat dacht je? Des te beter!) en eten we voor 15 yuan p.p.(€1,80) de tot dusver beste maaltijd die ik heb gehad. Na een drukke dag komen de studenten los, en er wordt zoals gebruikelijk hard gelachen om de kleinste grapjes (tenminste, zo lijkt het, ik versta er nog steeds geen snars van). Als we naar de bus lopen giechelen de meisjes onophoudelijk door, zich tegen elkaar aan kleumend tegen de kou. Uiteindelijk, totaal out of the blue, vraagt een van hen mij: “No offense, but are you straight**?” Hysterisch gelach van de rest.
Het liefst zouden ze je alles vragen wat in ze opkwam. Chinese studenten hebben over het algemeen weinig ervaring met westerlingen, wat hun interesse alleen maar groter maakt. Probleem is echter: ze zijn zo verlegen. Ze willen wel, maar hoe zeg je het als ie eenmaal voor je staat? Ook een vraag beantwoorden is heel spannend. De studenten in mijn klassen weten de meeste vragen die ik stel prima te beantwoorden. Maar als ik het ze op de man af vraag, blijft het stil en kijken ze naar de grond. Toegegeven, het is niet alleen verlegenheid, maar ook de moeite om Engels te (durven) spreken.
Maar de mensen die je langer kennen, komen langzaam met vragen.<span> “is your hair natural?” Mijn bevestigende antwoord wekt grote ogen. “Uhm, i want to ask you a question...can gay people marry in your country?” vraagt Effy opeens, terwijl we zwijgend de lange busrit naar het centrum ondergaan. Hoewel strict verboden in China, denkt zij hier minstens zo liberaal over als de gemiddelde Nederlander. “and do you really have drugs?” is de volgende vraag (beetje een clichévraag? Bedenk wel dat ik in China ben). En natuurlijk willen ze allemaal weten: “do you have a girlfriend?” “Do you think Chinese girls are pretty?” Voor maximale hilariteit beantwoord ik de eerste vraag met nee en de tweede met ja. Een enkele keer is het nog waar ook.
Sommigen proberen echt het maximale te halen uit je aanwezigheid. Ik heb Tom nog maar een paar keer gezien, maar hij is volop geïnteresseerd. Afgelopen dinsdag hadden we het al over geschiedenis, economie en politiek, en in zijn beste Engels probeerde hij zijn visie te verwoorden. Een hele prestatie voor een tweedejaars. Een ander meisje ontmoette ik elders tijdens een AIESEC promotie: na mij onophoudelijk aangestaard te hebben, overwon ze haar verlegenheid en probeerde al stotterend een conversatie met mij gaande te houden. Vervolgens moest ze met me op de foto en wilde ze m’n telefoonnummer weten, en nu smst ze me met enige regelmaat over de meest uiteenlopende onderwerpen, en of ik misschien weer kan afspreken. Ik voel niet al teveel behoefte moet ik zeggen, maar het is zo onschuldig schattig.
Het lesgeven doe ik nu al vier weken, als je het al lesgeven kunt noemen... wat ik doe is het presenteren van Nederland: ik doe wat feiten over Nederland, wat bekende dingen (tulpen, fietsen, voetbal), en ik vertel over mijn studentenleven. Omdat ik dus elke keer een nieuwe klas heb, begin ik steeds bij af. Ik probeer het voor mezelf wat af te wisselen: soms wat meer over voetbal, soms wat meer over studenten, en de afgelopen keer (aangezien ze erbij zaten als zoutzakken) heb ik ze hoofd-schouders-knie-en-teen aangeleerd. Dat was best vermakelijk. Maar goed, hetzelfde verhaal herhalen gaat snel vervelen. Gelukkig is het maar zes uur in de week, dus genoeg tijd voor ‘zij-activiteiten’: Chinees oefenen, de stad verkennen, doelloos internetten, lol hebben met studenten, meedoen met AIESEC activiteiten, voetballen (dat was een tijd geleden, dus dat voelde ik nog lang erna...), en proberen in andere klassen mee te doen.
Dat laatste is me al deels gelukt. Ik doe soms mee in de klas van ‘Dr. Du’, zoals hij hier wordt genoemd. Zijn echte naam is Dirk van der Zwaag: een van oorsprong Fries, maar opgegroeid in Canada, dus zelf praat hij liever Engels. Dr.Du houdt er nogal een andere lesstijl op na dan de meeste leraren hier. Hij lult de hele les moeiteloos aan elkaar, tot groot vermaak van zijn studenten. Hij is echter niet bang om studenten flink uit te dagen, volgens hem het beste medicijn tegen hardnekkige verlegenheid. Het is in ieder geval heel interessant om zijn klassen te volgen, en wellicht kan ik in zijn klassen wat structureler aan de slag gaan met studenten. Want geloof me, als het om Engelse vaardigheid gaat, is hier nog een hoop werk te doen. Graag doe ik dus meer van dit soort klassen, en ik heb mijn projetleider al gevraagd om meer lessen. Wellicht kan ik assisteren in andere Engelse lessen? Misschien wat privélessen geven? De studenten kunnen wel wat extra oefening gebruiken, me dunkt. Na een beetje aandringen zou er een vergadering met wat leraren worden georganiseerd. Op de dag zelf bleek echter, dat de vergadering was uitgesteld tot volgende week. Geduld is hier een hele schone zaak, maar ik heb voor mijn gevoel niet zoveel tijd om te wachten. Tot nu toe blijkt ‘Dr. Du style’ een effectievere manier om mijn project uit te breiden
De mist is inmiddels grotendeels opgeklaard, en voorzichtig aan wordt het wat warmer. Vorige week waren er zelfs aangenaam warme dagen, met zon en een zacht briesje. Maar over het algemeen is het Hollands weer: enorm wisselvallig, met genoeg regenachtige dagen om de zon te verdrijven. Het is dus wachten tot april voordat het hier eindelijk on-Hollands warm wordt. Want dat wordt het sowieso. Een studente zei het zo:<span> “in Nanjing, summer and winter fell in love with each other, so they squeezed spring and autumn out.” Praktisch betekent dit dat april en mei heel snel warmer worden, tot een gemiddelde 25 graden in eind mei. Iedereen waarschuwt<span> me daarom voor de ‘echte zomer’, maar ik kan niet wachten. Kom maar op met die hitte; de kou heeft lang genoeg geduurd.
Ondertussen gaat het Chinees leren niet vanzelf. Ik leer natuurlijk steeds meer Chinese woorden en zinnetjes, maar om het in de praktijk toe te passen kost wat meer moeite. Sowieso praten alle studenten zoveel mogelijk Engels tegen je, en áls ze tot Chinees overgaan, gaat het zo snel dat het niet te volgen is. Gelukkig heb ik twee keer per week de luxe van een privéleraar: een studente Chinese Taal die me wel wil helpen. Maar ook haar Chinees gaat met lichtsnelheid, en na een aantal keer herhalen kan ik eindelijk de zin (of in ieder geval een deel ervan) verstaan.<span> Hoewel ik mijn Chinese cursus in Nederland eeuwig dankbaar ben voor het leren van de ‘basics’,<span> betekent dit niet dat ik ook maar een beetje Chinees kon praten. Dat leer je pas hier.
Na de eerste maand in China, met al deze ontwikkelingen, begin ik mezelf af te vragen: is dit de uitdaging die ik zocht? Ben ik nu aan het doen waar ik van droomde? Voordat ik ging, zag ik de uitdaging als automatisch. Je gaat naar een vreemd land, ver van je bekende omgeving: hier wonen is een uitdaging op zich. Nu ik hier een maand ben, zie ik dat wat anders. Want zo ingewikkeld is het leven hier niet:<span> je hebt je kamertje, je maakt hier vrienden die goed genoeg Engels praten, als je eten wilt bestellen in de kantine kun je dat door hen laten doen, en na een paar keer weet je welke bus naar het centrum rijdt. Het leven van de buitenlander in Nanjing is als een eilandje: het eiland is snel genoeg verkend, en alle dingen die je nodig hebt zijn er aanwezig. Chinees spreken is nauwelijks nodig: genoeg Engels-sprekenden die je eiland bezoeken. Genoeg buitenlanders dan ook, die alleen het broodnodige
nihao-Chinees spreken en voornamelijk omgaan met andere buitenlanders; sommigen zijn hier al twee jaar, zonder enkel probleem.
Nu de mist is opgeklaard, is mijn eiland snel genoeg verkend. Dichtbij, aan de overkant, ligt het enorme Chinese vasteland; er ligt alleen een riviertje tussen.<span> Dus blijf ik op mijn eiland, of steek ik over? Het gaat in ieder geval niet vanzelf. Ik zal bruggen moeten bouwen.
*eten!
**hetero
Advertisement
Tot: 0.127s; Tpl: 0.02s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0823s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Naomi
non-member comment
Writer-René
Hoi René! Wat schrijf je superleuk en beeldend!!! Misschien kun je overwegen ook een boek te gaan schrijven? ;-) Ik zou 'm zo gaan lezen :-). Leuk idee, ik in Brazilie en jij in China. Wat een afstand....!! Het klinkt alsof je je prima vermaakt. Hopelijk kun je je lessen gauw wat uitbreiden. Al een idee hoe je een brug moet/kunt bouwen? :-) Liefs, Naomi