Advertisement
Published: January 13th 2012
De bloeiende woestijn
De laatste aflevering is al weer 5 weken geleden. In de tussentijd gebeurde er van alles. We gingen op kerstverlof naar Nederland, heerlijk 2 weken weer tussen familie, vrienden, en oude buren om Kerst en Nieuwjaar te vieren. Tussendoor was ik nog een paar dagen druk met het project, maar het was toch vooral veel op bezoek gaan en bezoek krijgen, en weer Nederlandse dingen doen. Voor Corina was het een hele schok toen ze zich realiseerde dat er in grote delen van de wereld, waaronder in Saoedi Arabië, helemaal geen Kerst of Nieuwjaar wordt gevierd. Dat zijn hier gewone werkdagen. Kerst vieren ze hier sowieso niet, en het nieuwe jaar volgens de Islamitische jaartelling begon dit jaar ruim een maand eerder dan bij ons.
We moesten al heel snel na Nieuwjaar (ons Nieuwjaar wel te verstaan) weer terug, op 3 januari, omdat er op 4 en 5 januari trainingen waren gepland voor onze docenten. Daar moest ik natuurlijk wel bij zijn, en een aantal sessies heb ik zelf ook meegedaan. Dat was allemaal heel nuttig en ook plezierig, om zo samen met alle docenten bezig te zijn.
Nu zitten we weer helemaal
in de dagelijkse routine, en lijken Kerst en Nieuwjaar al weer lang achter ons. Het weer is in deze periode heerlijk, met temperaturen van ruim 10 graden ’s nachts tot ongeveer 25 graden overdag. Volgens de mensen hier blijft het nog aangenaam tot maart, daarna wordt het weer heet.
Het is vandaag vrijdag, weekend dus, en vanmiddag besloten we een tochtje te maken naar Rawdat Khoraim, een plek 100 km van Riyad. Dat is een laaggelegen gebied waar het water zich verzamelt als het geregend heeft, en waar het veel groener is dan hier in de buurt. Het bleek een nationaal park te zijn, met een stevig hek er om heen. Langs de omheining konden we parkeren en ook aan onze kant van het gaas was het behoorlijk groen. In december heeft het hier geregend (zie ook mijn vorige aflevering) en dat was nog goed te zien. Alles had blank gestaan en droog gras en gebladerte was door het water meegenomen en in de struiken blijven hangen. Veel zaden waren na de regen gekiemd, en op sommige plaatsen was er zelfs een groen tapijt van vegetatie. En we zagen heel veel plantjes in bloei! In de vorige aflevering beweerde ik
dat de bloeiende woestijn een fabeltje is, maar hier was het echt zo! Die uitspraak wil ik dus graag herroepen. Ik heb als bewijs een hele serie foto’s gemaakt. We vonden ook overal een soort kleine meloentjes die op de grond lagen. De planten zelf waren al weer afgestorven en verdroogd, maar de vruchten lagen er nog. Daarvan hebben we er een paar mee naar huis genomen. Dan is Internet echt een uitkomst. Binnen 2 minuten had ik de plant gevonden: Citrullus colosynthis oftewel bittere meloen. De vruchten zijn intens bitter, en als je het eet krijg je enorme buikkrampen. Het werkt dan ook als een supersterk laxeermiddel. De plant groeit overal in het Midden Oosten, en volgens Wikipedia is de oudste beschrijving van deze vruchten wellicht te vinden in de Bijbel (2 Koningen 4:38-41), waar mensen tijdens een hongersnood deze vruchten hadden gekookt en toen ze er van proefden alles direct weer uitspuugden terwijl ze schreeuwden “de dood is in de pot”. Lang leve Internet!
Advertisement
Tot: 0.131s; Tpl: 0.02s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.061s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Gerard Thijs
non-member comment
De woestijn kan dus toch bloeien, een goed bericht!