Climb every mountain, ford every stream....

---

...follow every rainbow 'till you find your dream...

Een terugkerend liedje in m'n hoofd afgelopen week tijdens een fantastische wandelweek in Snowdonia.
Deze startte met een overnachting in Liverpool in een hostel met wietgeur en een jongen die 's ochtends een half uur op de wc zat met een t-shirt over z'n hoofd, maar de bedden sliepen prima en we vonden onze weg de volgende ochend goed richting treinstation.
We zijn met de trein naar Betws-Y-Coed gereden en hebben daar nog wat boodschappen gedaan en flessen met water gevuld, voordat we al wandelend langs een rivier naar de Swallow Falls vertrokken. Een mooi paadje langs de rivier, maar de watervallen waren een beetje een desillusie. Er was een hek voorgezet en een parkeerplaats en je moest een pond in een automaat gooien om naar deze waterval te mogen kijken. Nu hadden wij niet genoeg ponden en pakte het automaat ze ook niet allemaal en volgden we het illegale voorbeeld van een paar andere toeristen door onder het hek door te kruipen. We hadden het al snel gezien en zijn op een bankje gaan genieten van onze verse aardbeien. (die hadden we wel weer betaald, hoor..)
De kaart gaf een camping aan verderop in de heuvels, dus we besloten dit einddoel voor vanmiddag te kiezen. En tja, soms staan er dingen op een kaart die er niet zijn of dicht zijn en zo was dat ook met deze campsite. We zijn dus nog een stukje verder gelopen om uiteindelijk een prachtig plekje te vinden voor de tent langs een kabbelend beekje en tussen de schapen. Een hoge nieuwe binnenkomer in de top 20 wildkampeerplekjes.
's Avonds lekker druk met het kampeerhuishouden (tent opzetten en inruimen, water halen uit de beek, koken, eten, afwassen in de beek, naar het toilet achter een steen, tandenpoetsen in de beek, met de schapen kletsen en slaapzak inkruipen) vielen we in slaap met het geruis van het water en het gemekker van de schapen...
De volgende dag vervolgden we onze route door schapenland, bos en beekjes naar een oude ruine van een kasteel. Een fantastische lunchplek gevonden naast een riviertje, zodat we het water daarvan weer konden gebruiken voor de noodles. Inge had nog sjans met een teek, maar dat is dan ook het enige ongedierte dat we deze week zijn tegengekomen. Met een goed gevulde maag heerlijk een paar uur in niemandsland gelopen met prachtig uitzicht op de hoogste toppen van Snowdonia. Aan het einde van de middag doemde een meer op met daarnaast een camping. Nog even een uurtje afdalen en we stonden op de meest winderige camping ooit. Irma en Inge zijn al liftend boodschappen gaan doen in een dorp 8 km verderop, want de camping had geen winkel. Daarna de kaart goed bestudeerd voor de beste route om morgen de Snowdon (1085 m) op te lopen.
En de uitkomst hiervan was eerst 5 km langs het meer lopen om vervolgens vanaf de oostkant deze hoogste berg van Wales te bedwingen. Waar het pad eerst geleidelijk omhoog ging in een prachtige vallei, werd het al vrij snel een kwestie van een paar uur 'trappen lopen'. Op een zadel vlak voor de laatste klim nog even een boterhammetje gegeten en toen begon een verradelijk steil klimmetje. Onze kuiten waren inmiddels al wel getraind, maar zorgen niet om te vallen op zo'n steil paadje met grote rugzak om is een wat grotere uitdaging en zorgde bij mij in ieder geval voor wat extra adrenaline. Op de top bleken er windstoten te zijn in de categorie "alles onder de 60 kilo wordt de berg af gelanceerd", dus dat was echt bizar! Nog nooit zo'n storm meegemaakt. We zijn kleine stukjes vooruit gelopen en af en toe gaan zitten. Iets meer naar beneden ging het weer beter. We zijn aan de noordkant de berg weer afgelopen, wat de meest toeristische route bleek, maar ook niet voor niets, want de uitzichten op diverse meren was adembenemend mooi! Aangekomen in de volgende vallei stormde het nog zo hard, dat we besloten om in een jeugdherberg te overnachten. Heerlijk luxe een bed, douche en koken in een keuken! En niet te vergeten de volgende ochtend een lekker Welsh ontbijtje.
En dat ontbijtje hadden we hard nodig om onze volgende uitdaging aan te gaan. Een nogal grensverleggende dag, al hadden we dat van tevoren allemaal niet gedacht. We zouden nog even over de volgende berg van 999 m. lopen en dan in een nieuwe vallei aankomen. Deze berg was dan wel lager dan de Snowdon en had minder rots, maar een padensysteem bleek niet echt aanwezig of wij hadden poep in onze ogen. Dus het werd steeds zo goed mogelijk inschatten wat het best begaanbaar zou zijn. Dit ging vrij goed, al hadden we een paar spannende momentjes. Gelukkig vormden we met z'n vieren een superteam en hielpen we elkaar naar boven naar het plateau, genaamd de Devil's Kitchen. We konden de vallei waar we heen gingen nu overzien, maar waar ging het pad naar beneden? Dat zagen we dus pas, toen wij alweer halverwege een afdaling over grote stenen en door stukken grasveld bezig waren.
Maar weer eens onszelf getrakteerd op noodles en bronwater uit de naast ons stromende rivier, voordat we op zoek gingen naar het paadje dat ons naar beneden zou moeten leiden. Dit was dus totaal niet te vinden en nadat we al een paar keer niet verder konden door een diepe afgrond voor ons, waren we het een beetje zat en zijn we maar een omweg gaan lopen over nog een andere berg, omdat we daarvan het pad in ieder geval wel heel erg duidelijk zagen. Dit werd dus nog een topbeklimminkje, voordat we uiteindelijk alle meters weer naar beneden mochten afdalen. Ondertussen was het behoorlijk laat geworden om nog onze laatste 7 km door de vallei langs een rivier te lopen naar een camping en besloten we te gaan liften. We hadden direct succes bij een Britse meneer, die in de buurt alleen op vakantie was en een groot genoege auto had om ons allevier met grote tassen mee te nemen. Ik schatte hem ergens ronde de 70 jaar en hij was helemaal klaar met die berg waar hij (en wij) vanmiddag op gewandeld hadden. Verder kregen we nog wat verhalen uit de jaren '50 te horen en had hij een paar bijzondere rij-moves. (je kan best een stukje achteruit op een drukke weg als je net de afslag mist en lacht dan heel hard, als je dan net ingehaald wordt door een politie-auto die gewoon doorrijdt)
Hij was in ieder geval erg trots ons op de camping af te leveren (dichterbij de receptie kon niet..) en wij zetten blij ons tentje op.
De dag erna vervolgden we onze route over het "North Wales Path", een lange afstandspad in het noorden van Wales. We waren inmiddels erg dicht bij de noordkust, dus dat leverde weer totaal anders landschap op. Onze dag begon niet geheel voorspoedig, omdat we verkeerd liepen en na een uur weer op de camping stonden en vervolgens ook moeite hadden met het volgen van het pad van het ene naar het andere schapenweiland over en door hekjes heen. Uiteindelijk werd het pad een karrenspoor en konden we weer meters maken hemelsbreed gezien. Het pad had enorm mooi uitzicht op de kust en aanliggende plaatsjes: supermooi! Na de lunch belandden we in een vallei met verschillende kleur groene bossen en twee watervallen: echt een paradijs! Na de watervallen zijn we wat meer gaan doorlopen, omdat we in het volgende dorp boodschappen moesten doen, want het eten was op. Natuurlijk geen idee van hoe laat supermarkten zouden sluiten, dus we hielden zes uur aan als aankomsttijd. Dit werd daarom behoorlijk doorlopen, maar het lukte precies! En wat bleek: de supermarkt was nog wel tot tien uur 's avonds open...
Onze magen en tassen weer gevuld liepen we in het avondzonnetje het stadje weer uit. Nog even water gevraagd onderweg en zij gaven ons een tip over een boer, die wel eens kampeerders zou toelaten. We liepen naar de desbetreffende boerderij en troffen daar een jongen aan, die wel even zijn opa (de boer) moest zoeken om het te vragen. Uiteindelijk kwam zijn moeder maar even en zei dat het waarschijnlijk allemaal wel goed zou zijn en mochten we onze tent tussen de schapen opzetten. De boer zou wel langs komen in het veldje om het geld te halen. Niet veel later nadat de tent stond, kwam die jongen met zijn opa op een quad aangereden naar onze tent, stopte en opa zij: "I am the farmer and he (wijzend naar zijn kleinzoon) will be the next farmer" (en dan heel statig en vol trots) Hij vond het allemaal maa geweldig en wij mochten er vanacht gratis staan. Even later kwam de jongen ons nog wel eieren verkopen, maar dat vonden we alleen maar mooi, want dat betekende de volgende ochtend gebakken ei bij het ontbijt! Heel leuk om zo gastvrij te worden ontvangen, wat overigens de hele week al zo was overal.
Onze laatste wandeldag liepen we via wat oude Romeinse restanten, waar je je ook weer niet al te veel bij moet voorstellen, naar Conwy. Daar maakten we op de campings die vlakbij lagen de eerste ongastvrije momenten mee, maar geen plek voor de tent betekende uiteindelijk dat we na een lange zoektocht in een mooie B&B belandden in Conwy. Bij de Italiaan heerlijk gegeten en geproost op onze fantastisch wandelweek in Snowdonia!
De volgende dag nog wat sightseeing in dit ommuurde stadje met kasteel en kleinste huisje van Engeland om vervolgens weer de trein te pakken. Onderweg nog een spontane stop gedaan in Chester, wat een supermooi stadje bleek te zijn! Nog meer stadsmuren, kasteel en mooie straatjes. Nog een leuke toegift aan het einde van ons genietweekje in Wales! Baukje, Inge en Irma: bedankt voor jullie fantastische gezelschap! :-)
Afke

---

Comments

[inge]

thanks for another wonderful report
leuk aandenken dit verslag. het was mooi, gezellig en droog! liefs, inge