Advertisement
Published: September 4th 2010
O jee, ik loop wat achter en na zoveel stops weet ik niet zo precies meer te vertellen waar en hoe we geweest zijn, daarvoor mijn excuses. Mijn geheugen laat me in ieder geval niet in de steek van de hoeveelheid bier, als hamburgers invloed hadden op ons geheugen was niet niet in staat om verder te komen dan "hallo iedereen, fijn dat jullie een bezoek brengen aan ons blog" Middels de Lonely Planet, het uitstekende oriënterend vermogen van Anka en Elise, de rijvaardigheid van Jan die als een cowboy op zijn beste paard heeft laten zien alles de baas te kunnen... zijn wij terecht gekomen op Magnetic Island.
Magnetic Island is een eiland anders dan Frasier Island, Magnetic Island heeft geasfalteerde wegen en ligt slechts veertig minuten varen uit de kust van Townsville, een korte afstand betekend in Australie niet dat het dan goedkoop is, voor honderd zestig dollar werd de auto inclusief passagiers vervoerd. Magnetic Island is een bord spaghetti van geasfalteerde wegen. De uitzichten vanaf de weg zijn soms adembenemend, zo rijd je soms een kilometer of twee langs de oceaan vanaf een hoger gelegen punt. Magnetic Island is ook bekend om zijn Koala's, het
Picture perfect
Cape Tribulationschattigste beestje op aarde dat zichtbaar is wanneer je ernaar op zoek gaat door tussen de eucalyptus bomen te kijken, we hebben er verschillende gespot, waarvan er twee langs de kant van de weg, net op het punt dat we bijna flauw vielen van het naar boven kijken.
Jan zag zelfs een Koala tijdens het rijden, een ervaren chauffeur kan een onbekend voertuig besturen en hoog in de bomen kijken, met Anka als back-up die haar haar speciaal in de knot had gevouwen om beter uit het raam te kunnen kijken, nu ik dit zo schrijf denk ik ineens wat mijn functie eigenlijk is geweest... nou dit, wat je nu leest en bellen met hotels, en mijn onvervangbare gezelschap.
Een dag later kwamen we nog een koala tegen, gespot door de scherpe blik van Elise, die net op zijn weg was naar de top van de boom, iets weerhield hem ervan en de Koala leek net zo verbaast om ons te zien dan andersom.
In Mangnetic Island hebben Jan en ik frisbee-en tot een ongekende hoogte gebracht, door dagelijks te trainen in plaats van te feesten in de kroeg waren we wereld kampioenen voor onze trouwe en enige
fans: Anka en Elise, die vanaf het balkon toe keken tijdens de ondergaande zon.
Magnetic Island was niet de plek voor ons om hossend richting ons bed te gaan, het was er rustig en de barvrouw was ongekend chagrijnig. Het andere personeelslid was een tachtig jarige man met een vergroeide rug die elke avond het zwembad zuiverde met een net, ook als er niets in lag.
Op zeventien augustus stonden we weer aan wal om ons verder te begeven richting het hoge noorden.
Tijdens de lange ritten in de auto komen we op uiteenlopende gesprekken, vaak zonder inhoud afgewisseld met zingen en tussenstops bij de
Mc Donalds.
De Mc Donalds heeft ons respect meer dan verdient, niet alleen voor het lekkere eten maar de voorraad zout en peper die voor het oprapen ligt, terwijl ik dit typ schaam ik me diep, vooral als er beelden voorbij schieten van Elise en ik die een handvol plastic messen en vorken in onze tas stopte, terwijl Jan zojuist zijn papieren hamburger zak tot de rand toe had gevuld met peper en zout. Dit alles om een paar dollar cent te besparen. Grappig was dat op dat moment twee agenten binnen kwamen
Anka op het strand
Deze vlecht maken duurt ongeveer een half uur! om, hoe kan het ook anders, donut te halen, Anka zou als partner in crime haar puppy ogen inzetten wanneer oom agent zich met ons zou bemoeien. De Mc Donalds is ook een plek waar je gratis kan internetten. Kortom we hebben er een nieuwe vriend bij.
Soms vergaten we hoe mooi de omgeving van Australie kan zijn vooral in de omgeving van Tablelands waar we op weg waren naar de hoogste waterval van Australie, koeien domineren hier de weg en het duurt even voordat ze doorhebben dat wij er door moeten. De waterval was inderdaad ontzettend hoog, iets van driehonderd meter. Helaas weet ik niet meer wiens idee het was om een gezellig een eindje te wandelen, maar dit resulteerde in een slopende race van 2 keer 2 km naar de bodem van de waterval om vervolgens weer terug naar boven te klimmen. Iedereen zag eruit alsof we een half uur met ons hoofd onderste boven hadden gehangen.
In
Kuranda hadden we de mogelijkheid om te slapen in een soort vervallen hostel, helemaal van hout, de receptie en tevens hangplek zag eruit alsof we een verlaten western bar binnen stapte, er was helemaal niemand. Vanuit een hoek
kwam een man met enkel een onderbroek of korte zwembroek naar ons toe lopen, hij was duidelijk enthousiast om ons te zien want hij hield niet op met praten over alle mogelijkheden van het hostel, de laatste keer dat dit hostel een make-over heeft gehad is denk ik ook de laatste keer geweest dat deze ouwe snoepert naar de kapper moet zijn geweest.
Hoe dan ook onze smaak viel op een andere keuze, met een naam als Rainforest Lodge trok deze plek snel ieders aandacht, we weten niet wat Rainforest met deze plek te maken heeft gehad maar we hadden er een leuke avond van gemaakt, alcohol heeft hier een bijzondere bijdrage aan meegeleverd. Zo is er Goon, en goon is een schande voor de wijnwereld, een wijnliefhebber zou zich aangevallen voelen als je dit voor hem inschenkt. Het komt recht uit een fabriek waar ook vis verwerkt wordt, maar alles draait om geld en Goon is goedkoop. Voor een doos Goon van vier liter betaalde we vijftien dollar. Omdat Goon bijna giftig zoet was vond Elise Goon prima te drinken en het brengt het rozige effect van alcohol met zich mee, Anka heeft het bij één glas moeten
laten omdat ze er hoofdpijn van kreeg.
Bij Rainforest Lodge was de mogelijkheid om vuur te maken waar we vanzelfsprekend gebruik van hebben gemaakt, dit was voor ons de eerste keer dat we eindelijk vuur mochten maken in het land dat "the big easy" heet.
De volgende ochtend vroeg waren we verder op weg naar het hoge noorden, hier lag de jungle en dit was onze eindbestemming, we hadden nergens meer naar toe geleefd dan het regenwoud van Australië. Port Douglas lag op de route,en na een ellenlange rit in de auto zijn we beland bij Big 4 campings. Om het gebrek aan romantiek in te halen werd het tijd voor een aparte kamer met een Queensize bed, overigens iets waar ik me gruwelijk aan irriteer is het verwarrende soorten bedden dat er bestaat; kingsize, queensize, single, double, bunk en dan heb ik het nog niet gehad over accomodatie; hotel, hostel, motel, cabines, appartementen, chalets, bungalows, double room, twin room, cottage, bed & breakfast, en homestay's, goed, dat even terzijde, een Queensize bed voor iedereen. Omdat wij (Anka en Roel) dit te duur vonden gezien onze lange reis werd een groot deel cadeau gedaan door onze vrienden, waarvoor
nogmaals dank!. In ruil daarvoor had ik twee liter schepijs gedeeld met Jan met een acute spastische darm als gevolg.
Vlak voordat we big4 binnenreden ging het gesprek gaande dat alle campings waar we verbleven enkel bezocht werden door bejaarde stelletjes, waarschijnlijk op de vlucht voor het koude klimaat uit het zuiden. De maat was ook goed vol toen er een oude man met wandelstok en een broek opgetrokken tot zijn oksels de receptie uit kwam schuifelen, begrijp me niet verkeerd, we hebben alle veel respect voor oude mensen maar naar zoveel nachten tussen zestig jaar en ouder te hebben geslapen besefte ik goed dat we op het verkeerde moment aan de oost kust waren, de enige jongeren die er waren, waren gezinnetjes. Op een avond werden we om elf uur 's avonds terug naar onze chalet gesommeerd omdat we niet mochten frisbee'en.
Gelukkig had
Port Douglas een Engelse Pub waar ze Mexicaans eten serveerde, de bar dame vertelde ons dat het na tien uur druk en gezellig is. Om tijd op te vullen hebben we ons doodgelachen bij een country club waar iedereen een liedje kon zingen, dus ook mensen die nog nooit eerder gezongen hadden. Eenmaal
terug in de Engelse Pub kon je er nog een kanon in afschieten zonder ook maar iets te raken.
Vanaf Port Douglas rijden we door Cairns waar we ons vorige blog hebben gepubliceerd en komen uiteindelijk aan bij een rivier (
Daintree river) waar de gevaarlijke zoutwater krokodil deel uit maakt van dit habitat.
De zoutwater krokodil staat niet bepaald bekend om zijn vriendelijk karakter, de zoutwater krokodil trekt zijn prooi het water in waar deze verdrinkt en eet hem vervolgens op daarnaast zijn krokodillen erg territoriaal. Iemand uit de bek van een krokodil redden is iets voor Hollywood, de kracht van het dichtslaan van zijn bek is een ton per vierkante centimeter, de kracht voor het openen van zijn bek is erg beperkt, dit was ook de manier waarop Steve Irwin grote krokodillen ving door een touw met een lus over de onder of boven kaak te werpen, de krokodil maakt dan een rol en snoert hiermee zijn bek, dit wordt de deathroll genoemd, het is ongelofelijk hoeveel wij leren van Animal Planet.
De zoetwater krokodil heeft een spitse lange bek en is minder agressies dan de zoutwater krokodil.
Wij hadden de mogelijkheid om krokodillen in het
Bloem
Roel heeft deze geplukt wild te zien vanaf een boot, we hadden er twee gezien en één kleintje, de kapitein van de boot had wel wat te vertellen over de krokodillen die er leven maar helaas was hij niet te verstaan door het lawaai van de motor.
Om in
Cape Tribulation te komen moesten we een veerboot nemen die ons binnen tien minuten naar de overkant bracht, vanaf hier was het echte regenwoud begonnen en dat was te merken, niet alleen aan Jan die zich eindelijk thuis voelde in deze woeste wereld maar de groene omgeving en slinger wegen. Langs de kant van de weg staan grappige borden met een serieuze bedoeling, het waarschuwt ons voor Cassowary, grote gebochelde vogels die wel wat weghebben van een struisvogel en een kalkoen. Helaas weet ik hier niet veel over te vertellen omdat iedereen er een gezien heeft behalve ik, ze zijn echt lomp groot en zeldzaam.
Onze accommodatie beviel direct, al was het maar omdat er een levendige bar aanwezig was. Het strand was beeldschoon met palmbomen direct aan de kust, het water was niet veilig om te zwemmen in verband met krokodillen, dat alleen zorgt voor de nodige spanning en sensatie! Een oerdrift
roept ons om samen met Jan kokosnoten te verzamelen, deze open te breken en te serveren aan onze vrouwen. Het was echt een lomp werk en had zeker iets prehistorisch door met een stuk steen de schil open te breken maar het resultaat was net zo schitterend als de smaak.
Het strand lokt ook enorm om er te barbecueën wat we hebben gedaan op een manier zoals elke man dit zou moeten kunnen, zonder benzine en de kooltjes van het hout gebruiken om je pan op te zetten, dit waren de lekkerste hamburgers ooit, naast de nodige tranentrekkende foto's werd er bier gedronken en iedereen was helemaal op zijn plek, dit kan niet snel meer geëvenaard worden. Alle dagen in Cape Tribulation waren prachtig, de omgeving is er geweldig.
Een stuk uit de kust van Cape Tribulation ligt het great barrier reef, het grootste koraal rif ter wereld! het was er fantastisch met veel schildpadden, trouwens, van alle zee schildpadden wordt er slechts 1 uit de duizend volwassen, de rest haalt het niet omdat ze worden gegeten door andere dieren, sommige lopen simpelweg van de zee af. Wanneer een schildpad volwassen is, heeft ze bijna geen natuurlijke vijanden.
Helaas kon ik mijn onderwatercamera niet mee nemen omdat deze niet te vertrouwen is (panasonic DMC FT1 of 2 nooit kopen!) maar het schitterende koraal staat voor eeuwig op mijn eigen harde schijf, en die van Jan natuurlijk ook.
Helaas kwam het einde van ons gezelschap en de vakantie van Jan en Elise maar al te snel in zicht. Wat drie en een halve week in realiteit duurde is voorbijgegaan als een droom, zo ontzettend snel.
De reis met Jan en Elise langs de oost kust van Australië was er een om nooit te vergeten, zoals bij elke reis naar een nieuw land verloopt alles anders dan verwacht werd. Voor ons was de oost kust van Australië niet zo vrij als gedacht werd, het ontmoeten van nieuwe mensen werd ons niet gemakkelijk gemaakt tenzij we graag een rollator voort wilde duwen of ons wilde begeven tussen zeventien jarige tieners tijdens een travestieten show, mensen klikken hier aan elkaar als lego en stelletjes passen hier niet makkelijk tussen, dat gezegd hebbende hebben we de mooiste dingen gezien. Hier een opsomming:
Kangoeroe's in het wild en walvissen voorbij de kust van Frasier Island, dolfijnen op meerdere plekken, Koala's
in het wild met name op Magnetic Island, Krokodillen hoog in het noorden, dingo's ook in Frasier Island, walibi's ergens onderweg. Cassowaries bij Cape Tribulation, enorme spinnen, zee schildpadden in the great barrier reef samen met enorme stingray's (bullray, waar Steve Irwin aan gestorven is).
De dag dat Jan en Elise vertrokken was meteen een sombere, het regende en dit was voor ons de enige dag dat regenen passelijk uitkwam. Gek genoeg voelde het vertrek van Jan en Elise als een soort verlies, al die tijd hebben wij uit gekeken naar de komst van hun twee maar er nooit bij stil gestaan wat er daarna gaat plaats vinden. Dit was ook het moment dat wij besefte dat het geen korte vakantie is en dat we voorlopig nog niet in Nederland zijn, Anka was droevig en de frisbee ligt nu doelloos in mijn tas. We wisten allebei niet waar we precies aan toe waren, ook de lust om te reizen was er even niet. We misten onze vrienden en besefte eigenlijk maar al te goed hoe leuk dat we het hadden gehad, het was echt een waardevol avontuur waar alleen maar met lof naar terug gekeken kan worden. Het versterkt
tevens de vriendschapsband.
De volgende dag regende het nog harder en er moesten beslissingen worden genomen, we hadden een aantal keuze's, eigenlijk alleen maar luxe keuze's, desalniettemin niet makkelijk om te maken.
Of we blijven in Australië en gaan terug naar Sydney om werk en een appartement te zoeken, dit leek ons prachtig en dat moet het ook zijn, helaas is het niet eenvoudig geschikt werk EN een appartement te zoeken, er zal veel energie en tijd ingestoken moeten worden, energie en tijd die wij liever in reizen willen steken.
Een andere optie is naar Nieuw Zeeland gaan, het grootste nadeel is de strenge winter en ons gebrek aan spullen daarvoor, helaas net als Australië is Nieuw Zeeland niet goedkoop en beter te bereizen met een auto, hopelijk een optie voor in de toekomst.
We waren het er allebei over eens dat het nu te vroeg was om naar Zuid Amerika te gaan. We vinden Zuid Oost Azië allebei heel erg leuk en een groot deel hebben we niet gezien, dus waarom ook niet, terug naar Azië, lekker goedkoop en geheel onlogisch als je onze route bekijkt maar een vlucht naar Vietnam kost ons slechts twee
honderd vijftig dollar.
Dus waar logica eindigt beginnen wij, en dat vinden we juist zo geweldig.
Advertisement
Tot: 2.723s; Tpl: 0.054s; cc: 15; qc: 91; dbt: 0.1491s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.4mb
van hoof
non-member comment
...
Zo, wat een mooi verhaal weer.. Nina lag alweer te slapen, dus ik kon ik mooi effe lezen en foto's bekijken.. maar wat een mooie tijd moeten jullie gehad hebben, en nog tegemoet gaat komen. hoop dat je zo'n mooie verhalen blijft schrijven, want zo kunnen we toch een beetje meegenieten he.. Wij zijn helaas weer aan t werk, de vakantie is voorbij. Mooi weer hebben we eigenlijk niet gehad, maar ja hebben ons toch vermaakt. Vandaag roepen ze mooi weer, zo'n 20 graden, dus gaan we naar jan en elise en gaan we daar bbq,en niet op de manier van jullie hahaha. geloof dat bijna iedereen komt, maar jullie zullen we wel missen hoor, we gaan de foto's kijken.. nou ik hou weer op met men gezwets, ga effe nina's traktatie (of hoe je het ok schrijft) afmaken voor op het k.d.v.. want ze word bijna 1 jajaja het gaat snel he, zal jullie wel missen op haar verjaardag.. heel veel liefs en xxxx uit bels