Te land, ter zee en in de lucht..

---

Nieuwe en vernieuwde ervaringen.
San Gil werd de volgende bestemming, het outdoormekka van Colombia. Stadje in de Andes op 1100m. Het klimaat is ideaal, overdag lekker zonnetje, s avonds koud genoeg om te kunnen slapen. Bovendien, wederom geen muggen!
Op de 1e dag zijn we naar een waterval gegaan van 60m hoogte. Hier kan je lekker zwemmen in het koude water, in de zon genieten, douchen maar ook abseilen vanaf de bovenkant van de waterval. Job ging dit natuurijk uitproberen, samen met de andere mannen en Anneke. Leonie en ik stonden aan de voet om foto s te maken (iemand moet dit doen toch?) en lekker te zwemmen. Omdat de dag nog niet voorbij was toen we terug waren bij ons hostel, gingen Matthijn en Job een diepe grot in, vol met water. Hoofdlamp op en kruipen maar. Het waren net ratten! Wij belandden ondertussen op het gezellige en altijd drukke plein van het stadje. Op een bankje zitten en kijken wat er allemaal gebeurt. Zo leuk! In het park liepen mannetjes met thermoskannen koffie. Lekker!
De volgende dag zijn Job en Matthijn Class 5 gaan raften terwijl de meiden en meidendagje hadden gepland en lekker naar Barichara zijn gegaan. Heel oud en idylisch stadje in de Andes.
De volgende dag zijn we met zn allen gaan raften. Het water in de rivier was op sommige plaatsen zo wild dat je alleen nog maar water om je heen zag en niet goed wist waar je moest peddelen als de instructeur riep: peddle, peddle! 11 Km lang lekker varen, soms dobberen, soms wild water en soms zwemmen. Matthijn en Job, de outdoor mensen van de groep, vonden dit te saai (tuuurlijk!) en volgden ons op een surfboardplank. Lekker met je lijf over die rotsen blauwe plekken oplopen.
De dag was superleuk en heel ontspannen!
De dag erna gingen we paragliden. Althans, dat dachten we. In de bus, anderhalf uur op naar de plek waar het allemaal zou gebeuren. 4 Uur wachten op goeie wind en de onweersbui met regen die overtrok. Na die 4 uur (waarin we niet op de hoogte werden gehouden, die lui lagen gewoon te pitten op de grond) werd ons verteld dat het zweven niet door kon gaan vanwege het weer... Wat?! Al die uren in onzekerheid en enige spanning afgewacht voor niets? Weg dag! Jammer! Nou ja, dan moesten we het de volgende dag maar weer proberen. En zo geschiede. Ondertussen hadden we de avond tevoren tijdelijk afscheid genomen van Leonie en Dirk-Jan. Zij gingen een weekje naar Bonaire voor hun pre honeymoon. Hoe romantisch!
Deze dag ging het paragliden wel lukken. Er werd je van te voren niets uitgelegd. Wisten wij veel wat we moesten doen?! Nee hoor, gewoon iemand vertrouwen die je niet kent, je leven in de handen van een onbekende leggen en gaan. Je werd aangewezen, hey you, we go! Vervolgens werd je in de beugels gehesen en moest je gaan zitten. Een goeie windvlaag en daar gingen we. Een voor een met instructeur. Ik voelde me echt net een vogel! Ongelooflijk! Wat een uitzicht, wat gaaf! Je zweeft echt. Superleuk! Het duurde natuurlijk veel te kort, voor ik het wist waren we terug. Een nieuwe ervaring, eentje om te herhalen!

Ciudad Perdida.
Na al dat outdoorgedoe werd het ondertussen wel tijd om verder te reizen naar de volgende bestemming: Ciudad Perdida, de lost city. Hiervoor pakten we een nachtbus van 14 uur. In de bus werd het superkoud. Wij hadden daar niet helemaal rekening mee gehouden. Dus na een paar uur traden de eerste onderkoelingsverschijnselen op. Omdat koud zijn betekent, niet slapen, ging ik op zoek naar iets wat me enigszins warm zou kunnen houden. Zelf hadden we niets dus dan maar verder zoeken. Bovenin de bagagehouders lag een handdoek. Ik weet niet van wie, wat er mee gebeurd was (ieww!) of hoe vies dat ding was (het stonk echt!) maar dat kon me niet schelen, het zorgde ervoor dat ik iets warmer werd.
Na 12 uur bussen kwamen we aan in Santa Marta, de stad waar de trekking zouden beginnen. 's Avonds nog even lekker gegeten en goed slapen. Je weet immers nooit wat je te wachten staat!
De volgende ochtend moesten we rond 9.00 uur paraat staan. Alle spullen gepakt in 1 rugzak voor ons beide en gaan. Toch enigszins zenuwachtig maakten we kennis met de rest van de groep; 2 zuid-Afrikaanse accountants net afkomstig uit Bermuda, 2 Australiers, dansers en woonachtig in Duitsland en wij dus, 4 Nederlandse docenten. Allemaal ongeveer van dezelfde leeftijd en conditielevel (denken we).
Onze gids, overduidelijk niet aan de ritalin, springt op en neer en wijst ons naar de jeep waarmee we de eerste tocht gaan maken, hijzelf springt achterop een motor en met de woorden, we zien elkaar daar wel, is ie weg!
Na een rustig ritje van een uurtje begint het echte werk en slaan we van de snelweg af, nog even bijtanken, waarbij een 14 jarig jongetje een grote jerrycan op z´n schoot zet, aan de slang zuigt en huppakee de vloeibare handel overhevelt. Ik ben benieuwd hoe ze eigenlijk aan die benzine komen, misschien wel op dezelfde manier....
Na een zeer heftig ritje door de bergen worden we ontvangen in het huis van de zus van onze gids, waar we ook worden voorgesteld aan onze op het eerste gezicht 16-jarige kok William. (deze blijkt bij nader inzien 23 te zijn).
Het begint al goed met een heerlijke salade en wat Golf-sauce? op n broodje en we hebben er al helemaal zin in als we om 2 uur eindelijk klaar zijn om te vertrekken.
Rustig, rechte weg en wat riviertjes overstekend begint de tocht en na 40 minuten mogen wa al lekker badderen in een heerlijk diep stuk van n rivier.
We zien het al helemaal zitten, ooooh is dit alles??! Dan vertelt de gids toch helaas dat we de volgende anderhalf uur gaan klimmen....Het is inmiddels op het heetst van de dag en het kleine beetje luie zweet dat we nog in ons lijf hebben loopt binnen 2 minuten over onze rug, neus, gezicht en op plekken waar de zon nooit schijnt... Heerlijk!
Zo nu en dan even stoppen voor mister Juan Valdez himself met z´n ezeltjes en dan na inderdaad 1 uur en 28 minuten staan we boven na een enorme steile en lange klim (komt er ooit een eind aan deze berg??!, wat een marteling, nu al) bij een klein hutje watermeloenen te eten.
Karina heeft zich inmiddels ontfermt over de bolletjes trui door iedere keer uptempo en dus als eerste boven te zijn, terwijl ik het meer als een diesel oppak, lekker doorstomen....
De afdalingen zijn een ander verhaal, de grond hier is een soort rode modder, superglad als het nat is. Karina gaat nu een stukje langzamer en dus kan ik haar inhalen. Ha! 1-1!
Onze groep blijkt prima op elkaar ingespeeld, lekker doorstappen en na 3,5 uur komen we aan bij een heel leuk kamp, riviertje erbij, mannetjes zitten op de achtergrond voetbal te kijken met n koud biertje en er staat een pooltafel! (waarschijnlijk op 4 ezels hierheen gebracht)
Heerlijk, vooral de mannen zien zich al helemaal zitten acher de buis, midden in de rimboe. Alleen jammer dat het niet ons kamp is, we moeten nog een klein half uurtje verder. Geen riviertje, wel n douche, geen pooltafel, wel n ijskast (5 ezels) met koude drankjes. Hangmatten om in te slapen, wat wil je nog meer? Iedereen neemt een verfrissende koude douche en kruipt vroeg in zn hangmat.
De volgende ochtend krijgen we een heerlijk ontbijtje van onze William en leren we dat kippen grote spinnen eten.
Die dag staat er een kleine route op het programma, slechts 3 ,5 uurtjes met een pittige klim erin, we vertrekken al vroeg zodat het slecht´s 28 graden is als we moeten lopen en maar een kleine 101 procent vochtigheid en dus niet zo klam.....
Op deze dag komen we de eerste Kogi mensen tegen, een inheems volk dat nog steeds in de jungle woont en zich kleedt in (waren ooit eens) witte gewaden met hele mooie kindjes om op de foto te zetten. Dit kost je dan wel wat snoepjes, want ook hier (zelfs hier): voor niets gaat de zon op.
Om n uurtje of 13.00 komen we aan in het volgende kamp en na n lekker badje in de rivier wordt het weer eens tijd dat het regenwoud zijn naam eer aan doet.
De rivier verandert in een roodbruine kolkende massa die 4 keer zo groot is en waar je niet eventjes doorheen wil waden..... We denken dat de enorme onweerbui nooit zal ophouden en hebben nog nooit zoveel regen in zo n korte tijd gezien.
Maar gelukkig zitten wij hoog en droog te genieten en proberen we met onze broek in sokken in slippers de honderden muggen en andere prikkers te omzeilen, we zien er erg charmant uit en de deet doet zn werk. s Avonds slapen we lekker op gewone matrassen, inclusief klamboe.
Dag 3 wordt interessanter, het begint met wat afgronden van een metertje of 40 met paadjes zo breed dat menig amerikaan zou overslaan.
Daarna in een zeer onstabiel bakje over de inmiddels weer wat rustiger rivier.
Dan begint er een klim van 1.30 uur door rode modder, langs Kogi huisjes en aloe vera planten om vervolgens weer af te dalen, een tweede hele steile en lange klim, waarna we eindigen met een oversteek door de rivier (zwemmen) en nog een kleine 20 minuten met handen en voeten moet klimmen en klauteren over rotsblokken.
Precies 1km onder de Ciudad Perdida en precies 25 minuten voor de volgende onweersbui komen we aan in kamp 3! Bekaf maar goed gedaan! We kiezen een tent uit voor de nacht en gaan direct maar op zoek naar een wasknijper. Mijn god wat stinken die tenten!
Dag 4 staat in teken van de Ciudad, na 20 minuten en weer diezelfde rivier oversteken (waarom doen ze niet alles gewoon aan een kant..?) staan we oog in oog met de 1200 treden die we omhoog moeten lopen. Huppakee, naar boven, het is slechts 30 graden wat maakt t uit en na 45 minuten komen we aan bij het eerste plateau.

De Ciudad (stad) bestond vroeger uit allemaal (ongeveer 1100) kleine plateaus waar kleine huisjes op stonden steeds wat hoger en steeds wat belangrijkere mensen. De chamaan woonde op het hoogste plateau (foto) totdat de Spanjaarden kwamen met verschillende enge ziektes zoals griep en deze hele stad werd weggevaagd, overgroeid en vergeten (door de westerlingen) tot 1976. In 1982 mochten de eerste toeristen hier een kijkje nemen.
In 2003 echter werd er nog een groep toeristen gegijzeld door de FARC voor losgeld en in ruil voor gevangenen, ze zaten 3 maanden vast maar werden allemaal weer vrijgelaten, al dan niet geruild, daar zijn de meningen over verdeeld.

Uiteindelijke zeggen ze dat de tocht naar de stad toe meer loont dan de stad zelf, maar wij vonden het echt fantastisch, mooie plek, gaaf om n kijkje in deze cultuur te mogen nemen. Heel mooi om te zien hoe dat in die tijd ging en wat er eigenlijk nu nog steeds van over is, mooie geschiedenis.
Dag 4 en 5 staan in teken van de terugweg, die hetzelfde is als de heenweg, maar dan andersom. We slapen nog 1 nacht in kamp 2. De laatste dag is gelijk de zwaarste. Steile klimmen en afdalingen, regen, muggen en hitte maken de tocht slopend. Karina verbaast zich nog steeds over het feit dat we zoveel en zo steil omhoog hebben gelopen, op de terugweg lijkt alles zwaarder en langer...
Als we na 5 dagen zwaar vermoeid, verschrikkelijk stinkend, heel vies, onder de muggenbulten en zweet en dus gehavend de rimboe uit komen rollen met zn allen zijn we echt heel blij dat we terug zijn in the land of the living, maar opgelucht en trots omhelsen we elkaar. Dit hebben we toch maar mooi samen geflikt! Wat een prestatie, ervaring en een tocht! Supermooi, super zwaar en zeker super de moeite waard.

Na wat dagen bij te zijn gekomen in Taganga, staat de het volgende national park, Tayrona, op het programma.
Inzet: Apen, mooie verlaten stranden, miereneters, snorkelen.
We besluiten om er een 2-daagse van te maken en geladen met slecht een klein rugzakje laten we ons afzetten bij het park. Een klein stukje lopen door de jungle naar het eerste strand, blijkt een tocht te zijn van 1 uur en 30 min. Lekker makkelijk.... op slippers!! niet dus. Als je nu als beloning nog wat apen ziet of in ieder geval een Toekan (wel gezien in de jungle), nee hoor. En zo verlaten is het strand niet.
Het wemelt van de dagjesmensen die zich hebben laten afzetten door een boot op het hoofdstrand om zo de barre tocht te omzeilen (inlezen helpt soms)
Gelukkig vinden we een rustig plekje met een klein tentje waar ze de sinasappels nog net niet van de boom plukken maar wel voor je persen voor 1 euri 60, terwijl je een duik neemt in het heldere water.
heerlijk.
We besluiten om alvast een hangmat te gaan zoeken voor de nacht, omdat we het vermoeden hebben dat we niet de enige zullen zijn.
In ons hoofd hebben we tig verschillende strandjes met allemaal locals die hun hutje aanbieden met plusminus 10 hangmatjes.
In praktijk zijn er maar 3 stranden en 2 enorme campings (mag geen naam hebben) waarvan 1 op het mooie pitoresque hoofdstrand, waar iedereen dus heen gaat. Met ongeveer 100 hangmatten inclusief beestjes en dubieuse musquitonetten plus nog een stuk of 50 action tentjes brandend in de zon waar je in kan slapen als je het niet erg vindt om op klamme ligstoelenkussens te slapen....
Gelukkig hebben ze wel een mooi adembenemend strand (zie foto en check het zandvoortgehalte, dit was heel vroeg...) dus dit maakt een hele hoop goed.
Maar niet goed genoeg om hier 2 dagen te blijven, we hebben 2 opties, of we gaan met de dure boot weer terug naar Taganga, of we lopen naar en klein dorpje genaamd Pueblito en pakken een taxi naar de hoofdweg om vervolgens een bus te pakken naar Taganga (veel goedkoper)
We gaan voor optie cheap en vertrekken vrolijk om 1400 op het pad naar Pueblito, het bord negerend waarop staat, niet aan de trail beginnen na 13.00.....
Datzelfde bord zegt ook, niet voor kinderen tot 5 jaar en een gemiddelde conditie is vereist.
Gelukkig lopen wij op slippers, dus kom maar op!
Al na 20 minuten en 2 grotachtige doorgangen verder vragen we ons af of het bord niet beter, kinderen tot 15 had kunnen zeggen. Wat een pad! We klimmen en klauteren over enorme rotsblokken ter grote van een gemiddelde auto alleen maar omhoog waarbij de knieen van Job en Matthijn menig keer als opstapje dienen omdat het anders onhaalbaar is. (echt waar)
Gelukkig zijn we op slippers, anders was het n makkie uiteraard.....
Onderweg pikken we nog een Amerikaanse moeder en dochter mee die zich hadden verkeken op deze trip (duh) en zonder ons zeker terug hadden moeten gaan. In de brandende zon klauteren we vrolijk verder. Gelukkig komen we na 350 hoogtemeters en 1.30 uur aan in Pueblito. Dit blijkt echter geen dorp te zijn maar meer een soort van Ciudad Perdida, maar dan klein. Gaan taxi of vervoer, laat staan mensen die ons de weg kunnen wijzen, slechts lege plateaus en n soort van pad.....
We besluiten om het pad te volgen en hopen zo bij een echt dorp uit te komen. er staan wel wat onduidelijke bordjes met playa Brava en een dorp waarvan we denken dat t aan de weg ligt.
Als we even later wat locasl tegenkomen blijkt dat het nog zeker 3 uur lopen naar het volgende dorp, aangezien het over 1 uur al donker is en er veel slangen en schorpioenen zitten, besluiten we toch om dan maar richting playa Brava te lopen om daar te slapen.
We zijn tenslotte op slippers..... Uiteindelijk lopen we op blote voeten verder (fuck die slangen en grote spinnen). Nog net voor het donker wordt komen we op onze spontane plek van bestemming. Playa Brava blijkt een klein verborgen strand te zijn waar je alleen maar kunt komen via dit vage pad of via de zee, als ie rustig is. Als de gloven te hoog staan gaat er geen boot.
Het resultaat is dan ook: een super vriendelijke familie ontvangt ons in een klein baaitje met 4 huisjes en een paar hangmatten. 's Avonds worden we getrakteerd met een heerlijke curry van net uit de boom gevallen kokosnoten waar kokosmelk van wordt gemaakt via de blender en kip. Samen met de andere 7 reizigers schuiven we lekker aan en genieten. Een heerlijk briesje zorgt dat het wat koeler wordt.
Een geluk bij een ongeluk, want wat een heerlijke plek! De mensen hier leven van de vruchten uit de bomen, zwemmen elke dag in zee, leven tussen het groen en hebben verder niets nodig. Schildpadden komen in december aan strand om hun eieren te leggen en de watervallen zitten om de hoek. Elke dag rond 17.00 uur hoor je de apen krijsen en als je geluk hebt zie je de dolfijnen voorbij zwemmen. Wat een paradijsje!
Aangezien we nog steeds op slippers zijn, kijken we de volgende ochtend of we alsnog met de boot weg kunnen, maar door de hoge golven worden we gedwongen om toch te gaan lopen, Karina en Anneke zijn er klaar mee dus die gaan lekker op n Pezel (kruizing paard en ezel) 2,5 uur door het bos hobbelen. We zijn blij dat we toch even nog dat baaitje hebben mogen meemaken.

Nu zitten we lekker op de laatste post in Cartagena met nog n paar dagen te gaan,
mooi en authentiek stadje met veel sfeer en iets meer toeristen. Surfen, strand, moddervulkaan en rondslenteren, ook hier is weer van alles te zien en doen. Helaas eindigt ons avontuur bijna. Nog even genieten deze laatste dagen...

Wordt vervolgd...

Hasta luego,

J&K

---

Photos

in de wolken
Karina aan de bak

Abseilen in san gil
verfrissend door de waterval

Barichara
oudste stadje van Colombia

Ciudad perdida
de eerste stop, slapen in de hangmat

Kogi kinderen
Future meets history

Oversteken
van de Rio buritaca 200

Een plateau meer of minder
En wij zijn er ook

buena vista
langs de wilde dieren.....

bijna....
bovenaan de 1200 treden

topgroep
onze 2 australische duitsers, de zuid afrikanen en 4 docenten, + de gids (en local hond)

taganga
klein Vissersdorpje bij Santa Marta

Tayrona
Zoek Karina

Cartagena
Los Balcones de Cartagena

Comments

[Jack en Josine]

Wauw.....
Wat een belevenissen!!! Hopen jullie snel weer te zien en alle verhalen te horen. En niet te vergeten alle foto's!!! Geniet van de rest van jullie vakantie. Liefs Jack en Josine

[Dirk Jan]

Travel mates
He J&K, mooi verslag weer!!! Interessant en humoristisch. (Omdat ik deze keer geen verslagen schrijf, mag ik die van jullie gebruiken zoals jullie onze laptop enz). Kom, wakker worden, we gaan ontbijten!