Advertisement
Published: August 19th 2011
Edit Blog Post
Woensdag 17 augustus: nog enkele bezoeken in Barranquilla. Anuar en Patricia waren naar gewoonte als eerste op om 5u30. Anuar vertrok om 6u naar school en Patricia ging terug naar bed.
Wim stond ook zoals gewoonlijk daarna ‘als eerste’ op om wat aan de foto’s en de weblog te werken. Hij was deze ochtend wel wat strammer dan anders en vooral zijn linker knie deed even moeilijk. Na een tas Juan Valdez was het ergste leed geleden en kon hij voor enkele uurtjes aan de slag voor de anderen zouden opdagen.
Rond negen uur duikelden de overigen het bed uit.
Vandaag zouden we van een typisch ontbijt van Barranquilla gaan genieten in La Tiendecita, een restaurantje dat hierin is gespecialiseerd. De eigenaar stalt alles uit in een grote etalagekast waar men zijn keus kan doen. Wie eerst komt heeft de meeste keus. Naarmate de dag vordert, raken meer schotels uitgeput en als alles op is, wordt de zaak gesloten. Dit is niet gek bekeken: hij blijft nooit met grote overschotten en overwerkte basisproducten zitten.
We kwamen niet bijzonder laat aan en konden nog alles kiezen. Enkel van de arepa de huevo (de echte volgens Mark) was er maar één
meer over en Berna wist die te verschalken. Verder waren er verschillende soorten ‘gevulde broodjes’ met namen die we al vergeten zijn met diverse vulling: vlees, kip, kaas of groenten. Ook waren er grote gebakken stukken spek (10 cm op 10 cm en wel vier cm dik) die pas in kleine stukjes worden gehakt als ze zijn uitverkoren.
Ieder vond voldoende naar zijn of haar goesting en er werd van harte gesmuld. We hadden ook een stuk spek genomen waar ieder wat stukjes van nam: het was bijzonder lekker en heel erg goed doorbakken spek.
Na het ontbijt gingen we naar de kathedraal: een redelijk modern bouwwerk dat op een plein stond dat volledig zou worden gerenoveerd. De kathedraal was bijzonder ruim en hoog en het was er heel rustig. De kant van het altaar werd gedomineerd door een enorm modern houten kruisbeeld dat redelijk hoog aan de muur hing en zeker 10 m lang was. De zijkanten hadden stroken van glas-in-lood ramen tot aan het plafond. De achterkant van de kathedraal werd gedomineerd door zeven enorme glas-in-lood ramen in de vorm van een frietzak met daarboven nog een wigvormig exemplaar.
Oma, Berna, Patricia en Mark bleven wat langer
bij het altaar treuzelen. Wim wandelde heel de kathedraal door en vond al snel de trappen naar het dokzaal. Daar kon hij de kathedraal goed overzien en kwam hij vlak bij de grote glas-in-lood ramen. Groot was zijn verbazing toen hij daar een tamelijk grote rommel aantrof omgeven door grote plassen water. Van dichtbij kon hij echter goed zien dat de ramen vele gaten hadden en dringend aan restauratie toe waren. Toen pas merkte hij dat men daar inderdaad mee bezig was: enkele driehoekige panelen waren al verwijderd en andere gerestaureerde lagen op de grond als vervanging.
De overzichtsfoto van het kerkinterieur lukte goed en via een deur kon ook een balkon aan de achterkant van de kathedraal bereikt worden. Daar besloot hij maar een panoramafoto te maken van het kerkplein dat ook in renovatie was en al doende vond hij een stukje groen glas van één van de glasramen.
Weer beneden gekomen, slenterde hij met de anderen mee door de lege kathedraal en de verschillende zijkapelletjes. Tegen half één was alles wel gezien en toen viel op dat er iemand geduldig aan de deur stond te wachten: het bleek dat normaal de kathedraal op de middag dicht ging om
12u. Dat was waarschijnlijk de reden geweest waarom het er zo rustig was geweest. Wij waren net buiten of de kathedraal werd inderdaad gesloten. Wij hadden dus net geluk gehad.
Bij het “Huis van het carnaval” hadden we minder geluk. Het was eerst even zoeken om de ingang te vinden omdat die wegens werkzaamheden naar een andere straat was verhuisd. Toen we daar aankwamen bleek hier ook de middagpauze (voor de siësta) begonnen. Er kwam wel een bewaker even kijken maar hoe lief Patricia er ook om vroeg, de deur werd niet open gedaan voor enkele buitenlandse bezoekers. De siësta zou tot 14u duren en daarop gingen we niet wachten in de warmte.
We wandelden wel een klein stukje door de Bario Bajo, een wijk gekend voor zijn kleurrijke geveltjes en als vertrekplaats van de carnavalsstoet van Barranquilla. De stad heeft niet zoveel toeristische troeven maar het carnaval en de bijhorende stoet vormen daar wel een grote uitzondering op. We maakten enkele kleurrijke foto’s van de huisjes en de muren met bonte beschilderingen. De panoramafoto van vandaag toont een rijtje kleurige huisjes in de Bario Bajo.
De huisjes zijn er in felle, andere in pasteltinten geschilderd. Men houdt klaarblijkelijk
weinig rekening met de kleurensmaak van de geburen. Het lijkt wel of iedereen voor de verf de tint gekozen heeft die op dat moment in uitverkoop was. Zo was er een gebouw aan een kruispunt waarvan de gevel in de éné straat volledig donkergroen terwijl de aanpalende gevel in de andere straat helemaal paars was geschilderd.
Een straatje met een dergelijk aanbod van bont geschilderde huizen vertoont een kakafonie aan kleuren maar geeft gelijk ook een zeer vrolijke indruk.
De laatste halte voor de rondrit van vandaag was een klein internetcafé dat om de hoek is gelegen van het kantoor van DHL waar Mark werkt.
Mark wilde zijn moeder namelijk de plek tonen waar hij iedere maandag (als zijn moeder thuis is tenminste) naar haar belt. De tarieven hingen er uit en waren onvoorstelbaar laag: één minuut bellen naar Europa kost welgeteld 200 peso (omgerekend 8 eurocent)! Het meisje achter de toog kende het telefoonnummer van oma al van buiten en Mark vertelde dat als hij op maandagmiddag de zaak binnenkwam, zij uit haar hoofd al het nummer vormde en Mark dus zonder tijdverlies naar België kon bellen.
Er werd natuurlijk wat foto’ gemaakt van moeder en zoon in
dit kleine maar goed uitgeruste internetcafé: behalve werken aan een zestal computers kon men er dus ook telefoneren, kopies laten maken en ook documenten laten inscannen.
Na de fotosessie werd er iets fris gedronken op het overdekte terras naast het internetcafé omdat geregeld drinken echt wel noodzakelijk is.
Rond 15u waren we terug op het appartement.
Oma ging rustig met de woordzoeker aan de slag terwijl Berna en Wim met foto’s en webloggen bezig waren. Mark keek de Belgische kranten wat na op zijn nieuwe computer en om 17u kwam Anuar thuis.
Uiteraard werd er weer tijd uitgetrokken voor een lekker aperitiefje: een frisse schuimwijn (in reclame in de Carrefour) bleek daar het uitverkoren drankje voor. Oma vroeg of deze ook in België te koop was, zo goed smaakte het. Om de naam niet te vergeten, vermeld ik die nu in dit verslag zodat we die thuis nog kunnen opzoeken: demi-sec van J. Kieffer. Rond de hals van de fles hing een kartonnen reclame boodschap in het Fans en het Nederlands en het adres van de Service Consommateurs in Frankrijk en Evere.
Op de vraag wat we voor het avondmaal wensten, werd door Wim en Anuar zo
enthousiast op de croque Monsieur (hier sandwich genoemd) gestemd dat niemand nog iets anders opperde. Niemand had trouwens erg veel honger wegens het ruime ontbijt op de late voormiddag. Patricia toverde twee grote schalen met ‘sandwiches’ te voorschijn. Ze nam er zelf niet van want ze voelde zich niet zo goed. Oma, Berna en Mark namen er ieder één en Anuar en Wim deelden de rest.
Wim ging zoals gewoonlijk als eerste naar bed maar dat verwonderde niemand want hij was ook altijd erg vroeg op. Nu was er een extra reden: zijn linkerknie deed steeds meer pijn en hij hoopte dat een lange nachtrust een goede invloed zou hebben.
Het duurde iets langer dan normaal, maar hij sliep toch snel in, weldra gevolgd door oma en Berna.
Verslag: Wim
Foto’s: Berna, Wim en Mark.
Advertisement
Tot: 0.115s; Tpl: 0.014s; cc: 10; qc: 52; dbt: 0.0587s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb