Advertisement
Published: August 13th 2011
Edit Blog Post
Woensdag 10 augustus: de lange maar voorspoedige reis naar Barranquilla. We vertrokken op woensdag al om 4u30 vanuit Korbeek-Lo en werden samen met ons Ma, door Rita, naar Zaventem gebracht. We kwamen daar goed op tijd toe, en konden ook onmiddellijk inchecken, zonder aanschuiven.
We hadden daardoor nog rustig de tijd om samen met Rita een koffie te drinken en al wat te ontbijten. Om 8 uur vertrok het vliegtuig mooi op tijd naar Madrid. Er zat niet veel volk op, zo kon Wim nog een plaatsje bemachtigen bij de nooduitgang, en rustig zijn benen strekken tijdens de vlucht.
De overstap in Madrid viel deze keer erg mee: we kwamen toe in Terminal 4 en konden onmiddellijk op weg gaan naar onze instapgate: 25 minuten waarvan eerst een stuk te voet, daarna naar beneden om daar de ondergrondse trein te nemen naar Terminal 4S. In Terminal 4S namen we weer een aantal trappen naar boven, en konden dan door de paspoortcontrole. We hadden geluk dat onze instapgate vlakbij lag, zo hadden we ruim de tijd om nog een stukje te eten.
Er stond erg veel volk om op het vliegtuig te stappen en ogenschijnlijk verliep het instappen erg geordend,
tot we de lange file zagen: de helft was voor zijn beurt ingestapt en blokkeerde nu de doorgang voor de anderen. Maar we kwamen op onze plaatsen terecht: Wim had (tegen betaling) een langbenenplaats gekregen, Ma en Det zaten achter hem.
Het vliegtuig vertrok met wat vertraging, maar men stelde ons onmiddellijk gerust, dat we nog op de normale tijd zouden toekomen in Bogota. Op een vlucht van 10 uur verloopt alles erg traag: het duurt lang eer je wat te eten krijgt en eer alles afgeruimd is. Na het eten gaan de vensterraampjes dicht en hoopt men dat iedereen stil is en wil inslapen. Voor ons ma en Det lukt dat meestal goed, maar deze keer heeft Wim ook wat geslapen: er waren geen individuele schermpjes waar je zelf films kon kiezen, en de gemeenschappelijke schermen waren schaars en klein … Maar toch ging de vlucht snel voorbij.
In Bogota werden we eerst naar de immigratiedienst geloodst. Deze diensten hadden heel wat vooruitgang geboekt sinds vorig jaar. Toen hadden we hier nog heel veel kostbare tijd verloren door het lange aanschuiven. Het aantal loketten was aanzienlijk uitgebreid, en de stroom mensen werd er efficiënt langs geleid.
Wim was op
2 seconde tot Colombia toegelaten met maar één vraag: toerist?? Na het bevestigend antwoord kreeg hij zijn stempel voor een visum van 60 dagen. Een erg strikte controleur liet Det en ons ma bijna niet zo maar binnen. Ze moesten een naam van een hotel opgeven maar die wisten ze niet zo snel te verzinnen. De douanier was niet te vermurwen: geen hotel, geen Colombia. Gelukkig was Wim snel in de buurt om een goede suggestie te doen: Holiday Inn, waarop de controleur dan maar besliste dat we naar Bogota zouden gaan (waarschijnlijk is er geen Holiday Inn in Barranquilla ). Na doorverwijzing naar een ander loket, kregen Berna en Oma ook een stempel voor een visum van … 30 dagen.
De bagage moest hier opgepikt worden, en even verderop weer ingecheckt voor de binnenlandse vlucht. We probeerden een vroegere vlucht te krijgen naar Barranquilla, maar dat lukte niet. Dus was het nog 2 uur wachten, in de kou: Bogota ligt op ongeveer 3000m hoogte en het is er véééééél kouder dan in Barranquilla. We moesten eventjes op de tanden bijten, ook het dunne golfje van ons ma was té dun. Zij spurtte dan ook iedereen voorbij om snel het
vliegtuig op te kunnen: omwille van de kou én ... ze wou Mark zien natuurlijk!
Op de luchthaven van Barranquilla stonden Mark, Patricia en Anuar ons op te wachten. Ze hadden ons van het vliegtuig zien stappen, en hadden al onmiddellijk gezien dat ons ma kwiek en snel voorop liep.
Het weerzien was natuurlijk uitbundig, en al snel zaten we in de nieuwe, grote auto (Dodge) op weg naar het appartement.
Oma was aangenaam verrast over de omvang en de vele kamers in de nieuwe woonst van Patricia, Mark en Anuar. De panoramafoto van vandaag is het zicht vanaf het noordwestelijke balkon van het appartement.
Ondanks de lange, verre reis knalde de champagne om de aankomst en het appartement te vieren. En er werd nog lang gepraat, en uitgepakt, en verschillende bestellingen afgeleverd . Zo was Anuar zeer blij met de nieuwe smurfenaanwinst uit België. Niet Anuar maar Mark bleek de bestemmeling te zijn voor de potten choco (Kwatta fondant) die uit België waren meegenomen.
Verslag: Berna en Wim
Foto’s: Berna, Patricia en Wim
Advertisement
Tot: 0.052s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 27; dbt: 0.0182s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb