Advertisement
Published: March 9th 2011
We hebben onze slippers na tien maanden aan de kant moeten zetten, tien maanden lang nergens anders op gestaan dan teenslippers en dan nu van die lompe wandelschoenen. We hebben altijd een afkeer gehad naar bergschoenen of eigenlijk alles wat erop lijkt, vooral als backpackers deze dingen aan de zijkant van hun rugzak laten hangen. Maar tijden zijn veranderd, we zijn in zuid Amerika en het is hier net allemaal wat groter en ruiger.
De aanschaf was voor ons net zo ingewikkeld als een raketlancering, ik herinner me geen één woord Spaans meer van mijn cursus in Costa Rica, acht jaar geleden. Het meisje van de winkel deed zo haar best maar met handen en voeten uitleggen dat haar mannelijke collega die blauwe schoenen van maat 39 achter in het magazijn had neergelegd was onmogelijk, na anderhalf uur kwam het meisje met de betreffende schoen naar buiten.
De eerste dag in
Santiago en ik had gelijk een aardschok te pakken, niemand had het door maar ik voelde de aarde onder mijn voeten heel zachtjes schudden, even dacht ik dat het aan de vette hotdog en cola had gelegen die ik een paar minuten eerder had gegeten maar toen ik
keek naar een schilderijtje aan de muur zag ik dat deze trilde, ook een aantal t-shirts die aan een rail hingen schoven een paar centimeter naar links.
Was dit een aardbeving? zo te zien niet want poetsvrouw kachelt rustig door met haar poetskarretje, en een gast achter de computer zat te vloeken dat zijn hotmail niet opende. Ik vond het prima en liep terug naar Anka.
Diezelfde avond vertelde een Engelsman die inmiddels aan zijn tweede liter bier was begonnen dat er een flinke aardbeving had plaats gevonden 550 kilometers verderop in Conception, volgens het journaal was de naschok te voelen tot in hoge gebouwen in Santiago. Gelukkig geen gewonden, de beving was 6.8 op schaal van dinges.
Een vreemde zijn in een land is één ding maar jezelf niet verstaanbaar maken maakt veel normale zaken behoorlijk lastig, vandaar dat ik hier een stukje tekst aan heb gewijd:
Lost in translation Zojuist dacht ik een hartaanval te krijgen en nu zit ik in een zeer luxe stoel met uitkijk op Jean Claud van Damme op een flatscreen tv, Anka zit naast mij en lijkt te verdwalen in een stoel die veel te groot voor haar is.
Hoe ik hier terecht ben gekomen is geen eigen keus geweest maar een keuze van mijn onwetendheid. Het is verschrikkelijk om te reizen in een land als je de taal niet eigen bent. Ik ben momenteel in staat om een hamburger te bestellen in de Mac Donalds door een keuze menu aan te wijzen en daar houd het zo'n beetje mee op. Zodoende heb ik een erg luxe bus geboekt onderverdeeld in twee klasse, luxe en business class en raad eens waar wij zitten. Een uur eerder hing ik aan de telefoon met de eigenaar van een hotel in Pucon om een afspraak te maken zodat we werden opgehaald, ik werd zo gek van de onmacht om geen afspraken te kunnen maken dat het niet veel scheelde of ik had de gsm keihard tegen de vloer kapot gegooid. In de meeste gevallen tot nu toe kwamen we een heel eind met handen en voeten, zoals het volgende voorbeeld:
Anka had genoeg stille hints gegeven voorafgaande aan
Valentijnsdag en zodoende belande ik op deze dag in de supermarkt voor geitenkaas en honing (Anka's favoriete sandwich) ik stond alleen voor één probleem; geitenkaas. Ik was die dag vastberaden van mijn plan:
een roos met een kwijlerige tekst die zelfs Rita Verdonk nog een orgasme zou bezorgen en geitenkaas met honig, iets anders zou die dag en die van Anka volledig doen vergallen. Dus heb ik het geluid van een geit gesimuleerd terwijl ik een pakje kaas in mijn hand hield. Die middag heeft Anka de lekkerste sandwiches gegeten van de afgelopen tien maanden.
Chili is dus anders dan Zuid Oost Azië, om dit te ontdekken hoef je geen Chris Zegers te zijn, de steden zijn meer westers, de mensen zijn westers en helaas ook de prijzen zijn westers. De omgeving is erg mooi, en nu we het toch over Chris Zeger hadden: "met bergen en zo, hihi..".
Het is ook nog eens uitgestrekt waardoor ellenlange busreizen onontkoombaar zijn. Gelukkig zijn de bussen zoals eerder vermeld zeer luxe, beter dan elke andere bus wij ooit genomen hadden in de Filipijnen, al was het haast niet mogelijk om een bus te nemen die nog slechter was dan die in de Filipijnen.
Onze eerste bestemming was
Valparaíso aan de kust van Chili, wat ons meteen opviel was de aanwezigheid van verschillende kleuren, zowat elk huis in Valparaíso had een andere kleur, de
huizen waren gelegen in de bergen rondom het centrum van Valparaíso en Vina Del Mar. Een uitweg voor kunstenaars en creatief volk met mooie graffiti in nauwe kleurrijke straatjes.
Op de dag dat ik bijna mijn GSM stuk gooide vanwege 'communicatie problemen Spaans praten' waren wij op weg naar Pucon in de provincie Cautín, waar we Nationaal Park Huerquehue gingen bezoeken. We hadden een schitterende bungalow geboekt aan een groot meer. De omgeving was heel erg mooi met bergen enzo... hihi..
We hadden onze wandelschoenen aangetrokken om een trail te lopen van ongeveer 20 kilometer, de trail zou vier uur in beslag nemen en dat klonk ons goed in de oren, ware het niet dat we eerst een uur moesten lopen voordat we bij de ingang van het nationaal park aankwamen en daarna twee uur moesten lopen voordat we bij het begin aan kwamen van de trail. We waren kapot toen we dachten dat de trail voorbij moest zijn terwijl we er toen juist achterkwamen dat deze nog moest beginnen. Hadden we eten nodig voor een wandeling van vier uur? nee toch, onderweg had ik mensen gevraagd om een snoepje voor Anka en mij omdat ik dacht dat we
zouden verhongeren. Gelukkig werden we beloond met een prachtig uitzicht over een (actieve) vulkaan!
De eigenaar van het hostel deed alles voor een goede waardering op zijn internet site en dus kon ik zijn vis hengel lenen in ruil voor een aanbeveling op zijn site, ook zou hij ons terug brengen naar het busstation.
De visrijke omgeving daagde mij uit om mijn jongensdroom te verwezenlijken namelijk om zelf op pad te gaan en te vissen in een rivier omgeven door muren van bergen en woeste natuur. En woest dat het was, na een half uur was ik de weg volledig kwijt en ik had uren naar beneden gelopen op weg naar de rivier.
Op sommige stukken was het zo stijl dat ik om moest lopen door bossen van bamboe en het gevoel van machteloosheid overviel me toen ik stil stond tussen dicht gegroeide bamboe struiken. Wat deed ik daar in hemelsnaam? Er was geen rivier te bekennen en overal om mij heen was bamboe, ondoordringbare struiken van bamboe, mijn hengel van drie meter bleef overal achter haken en ik dacht maar aan één ding, weg hier.
Uiteindelijk vond ik mijn weg terug naar boven, naar de weg waar
ik vandaan kwam door velden met schapen en koeien. Na drie uur had ik eindelijk mijn rivier gevonden en toen ik goed en wel dan eindelijk mijn droom kon verwezenlijken viel er een spin op mijn schouder waardoor ik schrok en per ongeluk de camera tas met daarin, jawel de camera en mijn boterhammen in het water trapte. De snel stromende rivier nam alles mee en dook er achter aan, aan de kant van de rivier kwam ik erachter dat ik mijn scheenbeen en knie kapot had gestoten en dat de camera geen enkele schade had opgelopen. Anka was al ongerust toen ik zes uur later aan kwam bij het hotel en vond me een onverantwoordelijke "..." wat ik voor lief nam.
In totaal hebben we zo'n 1200 kilometers afgelegd om een stel lullige pinguïns te zien, achteraf de moeite waard want het zijn fascinerende dieren, een soort dat enkel voorkomt in
Chiloe. In de boot op weg naar de pinguïns sprongen dolfijnen langs onze boot. Uiteindelijk kwamen we vast te zitten in Chiloe omdat de bus richting Torres del Paine enkel vertrok op woensdag.
De bus van Chiloe naar Punta Arenas, het zuidelijke punt van Chili in
Patagonië was 36 uur, 39 uur als we de aangesloten bus mee tellen die ons afzette in Puerto Natales. En er is weinig wat op kan tegen 39 uur naast elkaar in de bus zitten, helemaal zonder enkele vorm van entertainment. Mijn GSM heeft 200 liedjes waarvan ik er 20 ken en misschien 10 mooi vind. Waarom 28 uur jezelf pijnigen? omdat dit pas het begin was van de echte pijn die ons te wachten stond.
Torres del paine Dit nationale park heeft een oppervlakte van circa 2400 km² het bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren. Het weer in Patagonië kent geen grenzen, in één dag kan het regenen, sneeuwen, de zon kan schijnen en verdwijnen in een handomdraai. Daarbij zijn wij geen ervaren wandelaars.
Dag 1 was meteen een feest met af en toe verticale regen en ongelofelijk veel wind. Ons eerste kamp lag vier uur vanaf het startpunt en was bergopwaarts, met 15 kilo bagage was dit niet bepaald een wandeling in het park. De tent werd opgezet in de stromende regen en deze konden we vervolgens zeiknat weer in mijn rugzak steken. Het was vanaf kamp 1 ongeveer een uur lopen
naar het uitzichtpunt "Torres del Paine". Helaas lagen de bekende torens verscholen in de mist maar gelukkig klaarde het diezelfde dag nog wat op, dit zorgde voor wat extra genot, ware het niet dat we nog acht uur moesten lopen naar het volgende kamp. Intussen liep Anka alleen nog maar op blaren en mijn schoenen waren doorweekt. Aangekomen bij kamp 2 waren we in de gelegenheid om onze spullen te doen drogen bij een gaskachel in een soort grote skihut zonder de gezellige muziek. Hierbinnen werden de mannen van de jongetjes gescheiden, deze zaten te wachten tot ze bediend werden en sliepen daarna in een warme kamer onder wollen dekens, ik heb het hier natuurlijk over de jongetjes.
Bikkeltrekkers sliepen buiten in de tent in hun half natte slaapzak. De grond was keihard maar omdat we zo moe waren vielen we vrij snel in slaap, die avond hadden we aardappelpuree met boontjes en mayonaise bij elkaar gegooid en opgewarmd op een gasbrander, het was die avond niet zo koud en nat als die ervoor en was weliswaar ouderwets gezellig omdat je zonder laptop en televisie gedwongen bent om te praten en te lachen.
We hadden op dag 1
direct vrienden op de kop getikt waarmee we het leed gedeeltelijk konden delen, ik zeg bewust "gedeeltelijk" omdat het voor ons als onervaren wandelaars kopotmakerij was terwijl Marc-Peter en Maureen uit Amsterdam duidelijk meer spinazie gegeten hadden en ons als een raket meerdere malen inhaalden. De moeilijkheid hing vooral af van het weer en de bagage.
Nu schuiven we alle kapotmakerij aan de kant zodat er alleen Torres del Paine overblijft, en dit was alle leed meer dan waard, dit gezegd hebbende hoort Torres Del Paine thuis op onze mooiste natuur parken van de afgelopen maanden. De blaren zijn inmiddels verdwenen al is de geur van natte wollen sokken weliswaar in mijn huid gaan zitten waardoor er een constante geur om mij heen hangt als iemand die zojuist een marathon heeft gelopen.
Advertisement
Tot: 0.216s; Tpl: 0.021s; cc: 18; qc: 92; dbt: 0.1021s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
mark
non-member comment
WIJ HEBBEN OOK PINGUINS
Ha roel&anka, Weer een heel vet verhaal en mooie foto's......!!! Maar wij hebben ook pinguins, kheb ze afgelopen vrijdag in zatte bui gezien in de kroeg in valkenswaard ........ Maarja onze vrienden waren verkleed als trucker....freddie kruger....romein....piraat ......etc het was dus weer een gezellig bende!! Oja en als taal een probleem vormt, komende zomer gaat de barbeque weer aan en dan kan je gewoon hier bier roepen ipv. cervesa en hamburger ipv. hamburguesa en frikandel ipv......... Veel plezier de komende tijd en we denken aan jullie Mark & dorien