Advertisement
De grens oversteek naar
Bolivia verliep zonder problemen maar zodra we voet zetten op echt Boliviaans grond gebied ging het er anders aan toe dan voorgaande landen. Bolivia is namelijk een stuk armer dan Chili, Argentinië en Brazilië, en armoede brengt zo zijn eigen problemen met zich mee zoals stakingen en protesten.
Mensen uit Bolivia zijn bijna dagelijks in protest met de regering en hier kwamen we direct mee in aanraking. In de nachttrein naar
Santa Cruz werden we verrast door een treinwagon voor ons die de doorgang onmogelijk maakte.
Na een uur wachten kwamen we tot de vervelende conclusie dat de wagon voor ons voorlopig nog niet in beweging zou komen. Dorpelingen speelden creatief op de situatie in en boden een lift aan naar de andere kant van de rivier waar taxi’s 'zouden staan' die ons verder zouden vervoeren naar Santa Cruz.
Geen taxi te bekennen, alleen maar vrachtwagens en trucks met slapende chauffeurs.
In de verte hoorden we vuurwerk, althans we hoopten dat het vuurwerk was. De situatie leek nooit te veranderen en dus besloot ik een stuk met een truck mee te liften naar de brug waar ik jongens op motors had gezien. Deze gasten zouden
ons wellicht naar Santa Cruz kunnen brengen.
De motor gasten waren helaas verdwenen maar gelukkig hoorde ik luid lawaai en zag bussen mijn richting op komen. Zo heb ik uiteindelijk een bus kunnen aanhouden en onze Engelse vrienden opgepikt.
Nu is Santa Cruz geen mooie stad maar enkel een stop-over voor de weg richting het zuiden waar
Sucre een koloniaal stadje ligt.
Sucre is echter de moeite waard en ademt veel sfeer uit. Je vind hier nauwe straatjes en witgebladerde muren met gebakken dakpannen, zeker mooi maar dit hadden we eerder gezien in Brazilie. Hieruit kan ik enkel concluderen dat we enorm verwend zijn geraakt door het reizen.
De zoutvlakte van Bolivia (
Salar de Uyuni) bevindt zich een paar uur ten zuiden van Sucre en zijn de grootste ter wereld. Keuze maken uit één van de honderd tour aanbieders die je naar de vlakte brengen is niet gaaf. Uiteindelijk was het niet eens een tour maar een vervoersmiddel door de zoutvlakte. En zoals we al vaker deze reis hebben mogen ervaren waren de enorme zoutvlaktes ook dit iets wat we nooit eerder gezien hadden. En daarmee een absolute highlight van onze reis door zuid Amerika.
Omdat het regenzeizoen
net geëindigd was lag er een laag water van 2 cm die een veld van honderden vierkante kilometers bedekte. Je moet jezelf een spiegel voorstellen vaarvan je nergens het einde kan zien.
De wereld ziet er vreemd uit op zijn kop, visueel gezien is er geen verschil tussen onder en boven, het water weerkaatst de lucht en je weet niet wat je ziet.
Mooie plekken op de wereld brengen naast het bezichtigen van deze wonderen een nadeel met zich mee, enorme hoeveelheden toeristen.
En wanneer een dorp overspoeld wordt door toerisme denken wij in ieder geval aan Uyuni, de poort naar de zoutvlakte. Lokale mensen zijn zo gewend geraakt aan toerisme dat het ze werkelijk niets kan schelen of er het komende jaar een handvol meer of minder toeristen Uyuni bezoekt. Deze mentaliteit kenmerkt zich met name in vriendelijkheid en echtheid, de dames van ons hotel hadden een uitstraling alsof ze al een jaar aaneengesloten ongesteld waren en dat werken in een hotel hetzelfde was als dertig jaar lang achter een lopende band schroefjes van elkaar te doen scheiden.
Onze Engels sprekende tourgids had de hele godganse geen woord met ons gewisseld en zijn assistent die enkel
mee ging om water in de verhitte motor te gooien keek de hele dag met een suïcidale blik naar mijn peperdure camera, waardoor ik mezelf na een aantal uur geen houding meer kon geven. Anka als vegetariër kreeg een tros bananen als lunch, dat is niet erg creatief, dat is eigenlijk hetzelfde als dat je een groep Japanse toeristen een kilo rauwe vis meegeeft.
Natuurlijk is het niet geheel te wijten aan de lokale bevolking dat men nors reageert ten aanzien van toeristen, want toeristen zelf kunnen ook een behoorlijk treurig hoopje weefsel zijn. In
La Paz is het de trend om met z'n allen gezamenlijk in een feesthostel te duiken om hier massaal grote hoeveelheden cocaïne van de vloer te snuiven. Een groepje jeugd maakt zich klaar voor een weekje stappen in La Paz, de uiteindelijke formatie doet niet onder aan een gemixte groep jongens en meiden die uitgaan in Salou. Het enige verschil zit hem erin dat moeders ze geen 20 gekookte eieren meegeeft voor de 18 uur durende busrit naar Spanje. Wat moeders waarschijnlijk denken is dat haar dochter of dappere zoon helemaal aan de andere kant van de wereld in een arm bananen-land een kopje
rooibos thee drinkt terwijl deze waarschijnlijk cocaïne besteld van de menukaart van Bar Route 36, 's werelds eerste cocaïne bar. (met een menukaart)
Bolivia is momenteel het snelst stijgende cocaïne productie land van zuid Amerika, met een stijging van 10%!h(MISSING)et afgelopen jaar, terwijl de productie van cocaïne in Colombia is gedaald met 28%! (MISSING)
Het bleek snel dat Anka en ik in de minderheid waren en ik voelde als blanke toerist in een Koreaanse tourgroep. Daarbij moet ik zeggen dat we mensen hebben ontmoet die gast waren in een feest hotel zonder deel te hebben genomen aan de "maar iedereen doet dit hier" cultuur, deze mensen behoren tot de meer serieuze reizigers die daadwerkelijke verhalen te vertellen hebben.
We kunnen er gigantisch naast zitten en helemaal eerlijk kunnen we er niet over zijn, maar Bolivia was niet ons meest favoriete land. We hebben te weinig gezien en zijn te weinig van de gebaande paden geweken om over lokale mensen te oordelen maar hetgeen wat wij ervaren hadden was dat de lokale mensen toeristen liever kwijt dan rijk leken te zijn.
Over
Peru kan ik kort zijn, voor mij (Roel) is duidelijk dat ik meer houdt van
tropische landen dan bergachtige gebieden in bijvoorbeeld Peru.
Voor Anka stond
Machu Picchu vooraan op de lijst voor de plekken die we gezien moesten hebben voordat we Zuid Amerika ooit zouden verlaten. Eerlijk gezegd had ze gelijk, je kunt niet naar Zuid Amerika gaan zonder een bezoek te hebben gebracht aan de verloren Inca stad Machu Picchu.
Machu Picchu is een Inca stad die nooit door de Spanjaarden is ontdekt en dus nooit is vernietigd. Slechts 100 jaar geleden ontdekt door een Duitser is Machu Picchu hedendaags de bekendste plek van Zuid Amerika. Dat wil niet zeggen de meest makkelijk bereikbare plek ter wereld!
Voor rijke toeristen en tourgroep reizen is Machu Picchu eenvoudig te bereiken. Wanneer je in Nederland een willekeurig reisbureau binnenstapt kan alles van begin tot eind geregeld worden. Anka en ik vonden het pas echt ruig wanneer je geheel onafhankelijk reist naar de meest onzichtbare stad van Zuid Amerika, dit kost tijd en moeite maar nauwelijks geld. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we een willekeurige auto hadden gevraagd om ons naar een dorp te brengen waar bussen zouden zijn die ons naar het tweede dorp zouden brengen. De beste man liet
ons zijn huis zien en was niet vies van een aantal fikse kodak momenten tijdens de reis naar het eerste dorp. Tijdens een snelle lunch kwamen we erachter dat de laatste bus vertrok richting het tweede dorp. Met het eten nog in onze mond haastten we naar de bus, waar we uiteindelijk vier uur op de grond van de bus hadden moeten zitten wegens plaats gebrek. Na de busrit stapten we over in een minibus die ons uiteindelijk had gedropt achter een elektriciteitsfabriek vanwaar een spoorrails door de jungle zou leiden tot Aguas Caliente, of te wel Machu Picchu. Na een mislukte onderhandeling met de treinconducteur zat er geen andere mogelijkheid in om lopend via het spoor naar Aguas Caliente te gaan, het werd vroeg donker en een uur later liepen we met zaklamp over het treinspoor door de jungle te slenteren. Dit was waarschijnlijk het meest onverantwoorde wat we samen hebben gedaan maar tevens ook het meest avontuurlijke, gelukkig waren we met z'n vieren.
Het meest onverwachte overkwam ons door een trein te liften. Door simpelweg mijn duim in de lucht te steken remde de passerende trein en liet ons toe in de cabine. De laatste kilometers door
de jungle brachten ons uiteindelijk om 20.30 in Aguas Caliente, net op tijd om een ticket voor het park te bemachtigen.
Hiermee was de stress nog niet afgelopen, voor wie de mooiste foto's wil hebben en een unieke ervaring wil beleven rest er een twee uur durende wandeling die start rond de klok van 5 uur door het donker naar de ingang van het park.
Door dit te doen vermijd je Tini en Kees die met de 30 dollar bus vanuit Aguas Calientes naar het park gaan, m.a.w. je bent als eerste in het park.
Zelfs nu heerste er een competitie, wie als eerste bij de trap naar het viewpoint staat krijgt de exclusiviteit om als eerste 200 personen foto's te kunnen maken zonder dat er hoeveelheden toeristen over de ruïnes klimmen.
Helaas was het mistig waardoor de meest ideale foto niet gemaakt kon worden.
Zo dat was het weer voor nu... Anka en ik zijn nu in Colombia waar de lokale mensen de mentaliteit van cocaïne en guerrilla strijders wel zo'n beetje zat zijn. Ons volgende blog zal gaan over Ecuador waar we letterlijk vertaald "blauwe tieten" hebben gezien en waar een zeer giftige slang op ons
lag te wachten in een nationaal park. GRRR!!
Advertisement
Tot: 0.32s; Tpl: 0.014s; cc: 16; qc: 82; dbt: 0.1934s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.3mb
jan en elise
non-member comment
hey freunden het ziet er allemaal weer te mooi uit hoor!!! Geniet ervan en hopelijk tot snel, GROETJES!!!