Advertisement
Published: December 5th 2008
Edit Blog Post
Bij jullie is het koud, zo hebben we begrepen, hier is het zout!
Vandaag beginnen we aan een 4-daagse trip vanuit Uyuni naar de Salar de Uyuni, een soort zee van zout, met een oppervlakte van 12000 vierkante kilometer. Ter vergelijking; als je het hele gebied zou opdelen in voetbalvelden en je zou op elk veld 1 minuut voetballen, dan ben je 4,5 jaar onafgebroken aan het voetballen. We zullen zondag aankomen in Tupiza en onderweg valt er een hoop te zien, naast zout.
Gisteren hebben we de trip georganiseerd en we vielen weer eens met de neus in de boter. In Uyuni zitten ongeveer 70 bureautjes die deze trip regelen, al naar gelang de wensen van de mensen. We hadden gelezen in de Lonely Planet dat het handig was om zelf een paar mensen te organiseren met dezelfde wensen omdat ze anders de jeep zo vol mogelijk stoppen. Maar ja, nadat we al info ter plaatse van een onafhankelijk bureautje hadden ingewonnen, bleek dat we toch zelf een paar touroperators afmoesten. We hadden gehoord dat er een paar goed waren, maar aangezien het net siëstatijd was, was de eerste dicht. Op weg naar de tweede bleef ik met mijn teen
achter een putdeksel hangen. Even kort; dit is een apart fenomeen. Overal waar we tot nu toe zijn geweest is er sprake van uitstekende metalen hendels aan betonnen putdeksels, open putten of gewoon grote gaten midden in de stoep of op straat (je zal hier blind zijn...!). Dit was godzijdank de eerste keer dat een van ons bleef hangen en de schade viel gelukkig mee. Net toen ik stond bij te komen, kwam er een jong stel langslopen dat info wilde bij hetzelfde bureautje. Zij bleken ook Nederlands te zijn en we bleken elkaar al eerder tegen te zijn gekomen, nl. in La Paz, waar we tegelijkertijd het piepkleine Coca-museum bezochten, en in Oruru, waar ze achter ons stonden bij het inchecken van de tassen. Nog zo´n fenomeen: wij denken (dachten, inmiddels) dat het best bijzonder was om 3 maanden naar Zuid-Amerika te gaan. Nee hoor, hele hordes zijn met ons. Steeds duiken dezelfde gezichten op, zowel in Peru als ook in Bolivia.
Enniewee, we raakten aan de praat met hen, Stefan en Dianne, en niet alleen hadden we ongeveer dezelfde wensen qua route en eindbestemming, het klikte bovendien erg goed. Wij met zijn 4en naar binnen en al snel
was de deal beklonken. We hadden afgedongen dat we met zijn 4en een jeep zouden delen en er dus niet meer mensen bij zouden komen. De volgende dag bleek dat er van deze organisatie nog 2 jeeps vertrokken, met daarin ieder 6 man. De geruchten bij hen over onze samenstelling bleken al snel niet van de lucht, haha.
Onze chauffeur is een jonge man en diens vrouw, ook jong en met 7 maanden oude dochter op schoot, is onze kokkin. Eerst hoopten we allen dat dat niet ingewikkeld zou worden, zo´n kleine mee, maar in tweede instantie was de gedachte dat dat best fijn is; er zal voorzichtig worden gereden, met baby aan boord.
We vertrokken om 10.15, naar een treinkerkhof: uit de route maar wat bleek; dit is de enige bezienswaardigheid in Uyuni en dus verplichte kost voor alle jeeps. Hierna was er een kort bezoek aan een plek waar zout van de Salar werd verwerkt tot tafelzout, met een korte uitleg hierover.
Nu eindelijk op naar de Salar! We hadden er al veel over gelezen en foto´s van gezien en wat ons betreft wordt dit een hoogtepunt van de reis! De man bij wie we gisteren info
hadden ingewonnen had als advies meegegeven onze ogen dicht te doen en pas te openen als we een eindje op de Salar zaten, zodat je ineens de sensatie kreeg omringd te zijn met zout. Nienke en Dianne zaten dus met respectievelijk een doek en een pet over hun ogen (tot verbazing van de chauffeur en diens vrouw, die we in ons beste Spaans niet kregen uitgelegd waarom ze dat deden) maar Stefan en ik leek het ook prima om te zien hoe we de Salar opreden. Het was, ook met open ogen, een aparte sensatie, overal waar je kijkt is zout! We waren als een van de eerste jeeps aanwezig dus dat vergrootte de verbazende ervaring. Na tien minuten mochten we voor het eerst even los om te fotograferen. We wisten dat je op de vlakte grappige foto´s kon maken, vanwege het gebrek aan achtergrond en dus de mogelijkheid tot spelen met het perspectief. Dat bleek moeilijker dan gedacht en de eerste ´grappige´ foto´s bleken niet helemaal gelukt. Niet getreurd, er zouden nog vele foto-opportunities volgen vandaag. De tweede stop was bij een zouthotel: een gebouw dat geheel bestond uit zout, tot aan de bedden aan toe. Leuk, maar vanavond
zouden wij in zo´n zelfde hotel blijven slapen, maar dan een legale versie, namelijk een buiten de Salar. Om milieutechnische redenen is het niet toegestaan te logeren in een zouthotel op de Salar, maar wel in een zouthotel buiten de Salar.
Na een uurtje verder rijden, met als uitzicht slechts zout, kwamen we aan bij La Isla del Pescadores, een klein eilandje in de zoutvlakte met veel cactussen en vanaf de top een prachtig uitzicht over de Salar en de bergen erlangs. De naam dankt het aan zijn vorm, namelijk die van een vis. Al haalden wij dat er niet helemaal uit...
Lunch! Van achter uit de auto begon onze kokkin aan de voorbereidingen voor de middagmaaltijd terwijl wij met zijn 4en de heuvel beklommen. Dit eiland was overigens voor alle jeeps een tussenstop en het was redelijk druk, met als vervelend middelpunt een jeep vol Israeliërs, die de radio vol aan hadden staan en van wie er bovendien een op het dak begon te dansen. Israeliërs hebben, op echt alle plekken waar we geweest zijn, een slechte naam, vooral bij tourgidsen. Ons is inmiddels erg duidelijk waarom... Na het eten hadden we nog een half uur om foto´s te
maken, dat we ten volle hebben benut.
Vervolgens begonnen we aan de rit naar ons hotel. Onderweg nog een enkele tussenstop voor een foto, vooral ook de moeite waard omdat de structuur van het zout enkele malen veranderde, van hard naar een soort ijsachtig iets. Mooi hoor!
Aan het eind van de middag was de stemming in de jeep, hoewel vermoeid, opperbest. We hadden een hoop bijzonders gezien maar vooral ook veel lol gehad met zijn 4en, tof & bijzonder!
Ons hotel was groot en dat was maar goed ook, gezien het aantal jeeps dat hier stopte voor de nacht. Wij hadden gevieren vantevoren 2 2-persoonskamers afgedwongen, vele anderen sliepen in slaapzalen. Op bedden van zout (maar met een zacht matras gelukkig). We aten aan tafels van zout en zaten op stoelen van zout, met een gewoon kussentje.
Het bleek dat er alleen ´s avonds gedoucht mocht worden, om volstrekt onduidelijke redenen. Er hing op een bordje dat een ochtenddouche op eigen risico was want gevaarlijk. Wij balen want allen ochtenddouchers. Gelukkig bleek een onderonsje met onze chauffeur genoeg te zijn voor -opnieuw- een privilege; wij mochten de volgende ochtend douchen! Jippie. De avondmaaltijd, met daarbij een paar goede flessen
lekker Boliviaans bier, smaakte prima.
Terwijl we zaten na te tafelen, kwamen onze chauffeur en een andere man serieus kijkend naar onze tafel. Het verzoek hunnerzijds was om van chauffeur te ruilen. De meeste tours namelijk gaan terug naar het beginpunt Uyuni. Wij gingen door naar Tupiza en aangezien onze chauffeur dit werk nog niet zo lang deed, kende hij de weg naar Tupiza niet erg goed en de andere chauffeur, Ruben, wel. Prima wat ons betreft, al vonden we dat wel een beetje raar. Toen enigzins op tijd naar bed, want de volgende ochtend moest de wekker op 5 uur, iets vroeger dan voor de rest maar wij mochten dan ook nog ff lekker douchen na het ontwaken. We waren benieuwd of dat nog reuring in de tent zou geven, aangezien we al met schuine blikken werden aangekeken vanwege onze 4-mans-jeep.
Advertisement
Tot: 0.079s; Tpl: 0.013s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.0449s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb