Advertisement
Published: November 29th 2013
De eerste fietsdag komt eraan, voor men vertrek bij Mark rijd ik even naar de winkel voor wat inkopen. Ik zeg dag tegen Jess en Mona en laat bedankkoekjes achter voor Mark. Nu begint het echt en ik breng men loodzware fiets in beweging. r staat een kort ritje gepland om erin te komen. Er zijn al direct wat heuvels en tot hiertoe moet ik nog niet op de hoofdweg. Het verkeer is desondanks toch al druk op sommige plekken, zeker het laatste stuk. Onderweg krijg ik nog even een wielrenner naast me die me waarschuwt voor de roekeloze chauffeurs hier. Het eindpunt is Red Beach, ik stel men tent op in het Holiday Park en loop dan nog even naar de lokale winkels die zeer beperkt zijn. Na gedoucht en gegeten te hebben zit de dag erop.
Vandaag is het onvermijdelijk maar ik zal op de State Highway 1 fietsen ondanks het me was afgeraden. Bij men lunchpauze ontmoet ik wat Canadezen die het een hele onderneming vinden en niet in mijn plaats zouden willen zijn. Ik zet men tocht verder en sta op bepaalde momenten echte doodsangsten uit. Er is veel verkeer en ze rijden hard. De weg wentelt ook regelmatig en er is weinig tot geen vluchtstrook. In Warkworth kan ik er gelukkig af. Ik rijd tot Matakana, hier slaap ik bij Paul en zijn familie die ik via Warmshowers.org contacteerde. Paul onderhoudt en verhuurt fietsen dus ik kijk even mee in zijn atelier. Ik mag men tent opstellen in de tuin. Ik loop even naar het dorp en na de douche kook ik men pasta. De 2 dochters willen maar al te graag mee kokeneten spelen maar ik houd ze toch maar op een veilige afstand van men vuurtje. De tuin loopt vol wilde eenden die deze ook decoreren met hun uitwerpselen. Binnen doe ik nog mee de vaat met zijn vrouw. Paul is naar Auckland voor een race te bekijken.
De dag erna wijst Paul me de weg. HIj vergat er wel bij te zeggen dat ik een ferme heuvel over moest van bijna 300m. De zon, die hier geweldig brandt, laat men hoofd koken onder men helm. Het is er echter wel rustig en mooi. In Mangawhai zie ik me neerste waterpartij wat al direct een mooi plaatje oplevert. Hier ga ik ook naar de lokale camping. De campings in NZ zijn bijzonder goed uitgerust. Douches zijn inbegrepen in de prijs en je hebt meestal een volledige keuken tot je beschikking. De prijzen liggen ook iets lager en dat voor meer comfort in vgln met Europa. Het is zondag, rustdag? Nee toch niet maar ver fietsen we niet. 25km en ik ben bij Cathy en haar familie. Ze wonen in Waipu. De familie bestaat uit Cathy en haar man Joe en de dochter Nadia (geadopteerd uit Rusland) en Ash. Ash runt de lokale radiozender, Waipu Waves welke ik kort bezoek. Daarna gaat het voor een ritje naar het strand met de honden. Ja een euh stinkende rit ben ik blij op het strand te zijn. De honden lopen de poten van onder hun lijf en ik krijg vanalles te horen. Op het einde is er nog even tijd voor een initiatie van duinsurfen. Nadia demostreert en ik volg. Stuntelig kom ik van de duin naar beneden gegleden op een soort surfboard. De duinen in het Noorden zijn echter veel hoger. Terug thuis spelen we voor het eten nog een partijtje badminton, best leuk. Daarna is er BBQ en ‘s avonds kijken we naar NZ’s got Talent, haha.
De dag erna Skype ik met men grootmoeder over Skye, die is best in de war maar het was leuk. Via e-mail word ik getipt over grotten met glimwormpjes. Als ik Cathy erover aanspreek, zegt ze ahjaa juist. Wil je gaan? En zo gaan we met de auto er even naartoe. In tegenstelling tot alle grotten die ik al bezocht heb, is deze pikdonker. Er loopt een riviertje door ook en het is best glad. Als we wat dieper id grot zijn en we doen de zaklampen is het prachtig. Het plafond zit vol kleine lichtpuntjes. Een perfecte sterrenhemel. Helaas lukt het niet om een foto’tje te nemen. Terug thuis, pak ik in. Ik bedank Cathy en haar familie en ga de State Highway 1 op, deze is ondertussen een pak rustiger en er is ook een <em style="font-size: 1.4rem;">shoulder aanwezig. Het is een lange monotone rit en zo eindig ik in Whangarei, een wat grotere stad. Er was me gezegd de camping te Noorden te nemen bij de watervallen en zo eindig ik daar dan ook. Het meisje ad receptie van de camping is van Duitsland, zo verraad haar accent. Na de winkel stop ik bij de watervallen, deze zijn niet zo groot maar toch mooi.
De dag erna krijg ik nog een tip om een stukje hoofdweg te omzeilen. Ik moet hier wel een heuvel voor over om uiteindelijk nog een stukje op de SH1 te rijden voor ik mag afslaan naar de kust. Dit laatste is dan toch weer een pak rustiger en landelijker. Ik zet me ook ergens opzij voor de lunch om vervolgens het laatste stuk te doen tot Oakura. Veel is er hier niet te zien maar de setting is magnifiek. De camping die na een steil klimmetje wordt bereikt ligt in een prachtige baai. Het dorpje zelf beschikt nog over een mooi strand. Ik zet de tent vlakbij de zee en ga daarna wat wandelen en pootje baden in de zee. Op sommige stukken is het wel opgepast waar er wat meer stenen liggen. De zon brandt hard en genadeloos. In de keuken ‘s avonds ontmoet ik men eerste belg. Een Brusselaar die NZ te voet doet. Ik praat er ook nog met een kiwi. Er is ook een Zuid-Afrikaanse familie die gefascineerd zijn door het Nederlands dat ik met de andere bel praat. Er zit voor hen heel was herkenbaars in.
Na een slapeloze nacht door een rumoerige zee en windorkest zetten we de rit van vandaag in. De weg is nog altijd mooi en rustig. Daar staan wel wat heuvels tegenover. Vandaag slaap ik nog eens bij warmshowers-mensen. Net voor Russell wachten Lissette&Eion op me. Ze wonen op jawel een heuvel. Al duwend en puffend kom ik aan. Ze zijn nog aan het verbouwen en wonen momenteel in een tuinhuisje. Ik mag men tent id tuin opstellen. Na een regenbuitje ga ik even naar het centrum voor wat inkopen en sightseeing. Best een pittoresk dorpje. Terug aangekomen is het tijd voor de douche. De douche, dat is iets op zich. Aangezien ze nog in verbouwing zijn, warmen ze water op in zwarte zakken welke vervolgens in een ton gaan. Die wordt bijverwarmd met een gasvuurtje. Via een slang en de zwartekracht kan je wat lager opeeen platform in de boskes douchen, een ervaring op zich. Eion heeft gerookte vis gemaakt, een ander experiment van de dag wat goed meevalt. Eion&Lisette hebben ook al wat in Europa gefietst. Marokko interesseert hen wel dus toen ik ze wat foto’s. ‘s avonds is het zo donker dat ik de weg naar men tent niet meer vindt en heb ik een gids nodig.
Na een lange nacht ontwaak ik. Er is niemand te zien maar er staat ontbijt voor me klaar. Wat later komt Lisette te voorschijn en heeft nog een Brits meisje bij dat aan Woofing doet bij Eion’s vader. Op de middag trek ik naar Russell, hier wacht ik op de ferry naar Paihia. De kapitein, een wat oudere man helpt men fiets aan boord te hijsen. 20 minuten zitten we op zee en de man vertelt uitvoerig over zijn zeilreis naar Fuiji en NZ tijdens WO2. Ze zijn zoon momenteel in Spanje. Aan de overkant weet ik een baguette te scoren wat ik opeet met zicht op zee. Na nog een stukje bezoek ik de Waitangi Treaty Grounds. Hier werd rond 1840 een pact gesloten tussen de Maori en het Verenigd Koninkrijk wat het ontstaan van NZ markeert. Na het bezoek rest er nog een stukje op de fiets met een tussenstop aan watervallen. Ik ga naar Kerikeri, een wat groter dorp/stadje. ‘s avonds was ik wa kleding en maak een praatje met een Oostenrijks meisje dat hier te voet is.
Vandaag neem ik een rustdag net als de Oostenrijkse. Ik ga eerst op verkenning in het dorp en eet ‘s middags een pizza wat best smaakt. Vervolgens bezoek ik het Stone House en één van de eerste woningen van NZ. Ik ontdek ook dat er een reconstructiedorp is vd Maori wat ik zeker niet mag overslaan. Er staan wat kleine hutten. Onvoorstelbaar dat men hier in leefde. Er zijn ook nog watervallen maar die houd ik voor morgen aangezien men route er passeert. Terug in het dorp ga ik naar de bib om te internetten. Het is echter al laat en veel tijd rest er niet meer. ‘s avonds zie ik de Oostenrijkse terug en geef haar nog een ei. Ik wou nog iets gaan drinken maar ze moet er vroeg uit. Ik kruip ook maar vroeg in bed want morgen wordt er terug gefietst!
Ik maak vandaag de langste rit tot hiertoe 66km. Ik houd me een beetje in om men knie niet te zwaar te belasten. Met wat ups en down, vele velden peddel ik rustig erop los. De bestemming van vandaag blijft een prive-camping te zijn. Ik ontdek dit net op tijd en kan nog een alternatief vinden. Hihi Beach, nee dit is geen grap, kost me echter een omweg van 7km maar wederom kampeer ik aan een prachtig strand met een mooie zonsondergang. Er is bovendien ook gratis Wifi! In ontmoet er Bill, een lid van de vrijwillige brandweer. Hij laat nog weten dat ik naast zijn strandhuisje aan de Westkust mag kamperen. Of ik deze plek echter ooit vind, is nog afwachten.
Ik vertrek op Hihi Beach. Iet veder kan ik bij een 4-Square inkomen doen, dit zijn zowat de kleinere supermarkten. Gelukkige heeft deze een redelijk aanbod. Ik fiets met momenten nog langs mooie stukken kust. Naar het einde van de dag komt de splitsing die me naar de Noordkaap zal leiden. Na een stukje van de hoofdweg blijkt een camping niet te bestaan zoals aangegeven op de GPS maar gelukkig is er 3km verder aan de kust een andere die wel bestaat. Vlakbij Waipapakauri Beach kampeer ik. De camping is eerst wat verlaten maar ik vind toch iemand. Ik ga daarna nog even naar het strand, het 90 miles beach. Een zeer lang aaneengesloten stuk strand. Na het pootjesbaad-ritueel leg ik ‘s avonds kippeboutjes op de BBQ, dat smaakt!
Na 30km moet ik er vandaag de brui aan geven. Ik voel iets in de knie en heb geen zin ze gans kapot te rijden dus Pukenui is het eindpunt. Het is nog vroeg dus ik koop een internet-vouchter om me bezig te houden. ‘s avonds wordt de keuken overrompeld door seizoen-arbeiders die op de lokale velden werken. Na de douche vind ik nog een andere keuken waar ik mijn avondmail bereid en ook rustig kan verder surfen.
De dag erna twijfel ik of ik naar Waitiki ga of tot ergens aan de kust ga op een DOC-camping, een soort natuurcamping. Het word Waikiti en dan een rondje Noordkaap. Het eerste deel van de route valt nog mee maar naar het einde toe komen er terug wat meer heuvels. De weg is soms smal en aan de andere zijden rijden er veen vrachtwagens met hout die veel wind met zich meebrengen. Aangekomen in Waitiki ben ik de enige gast. Het winkeltje stlet niets voor en er is nergens GSM-ontvangst. Een beetje een dode plek. Ik heb het rijk voor men alleen en ‘s avonds kijk ik in de keuken een filmpje in het gezelschap van veel muggen. Uiteindelijk ontsnap ik naar men tent waar ik ook niet alleen ben.
Vandaag kaapdag! Bij één van de arbeiders versier ik een lift voor ‘s avonds om me een deel terug Zuidelijker te brengen zodat ik niet dezelfde weg hoor te nemen. Ik pak al men spullen in en laat deze id keuken staan. Ik laat de tent er nog drogen. Als ik wil doorgaan, vind ik men GoPro niet meer. Ik hoor even rond maar niemand heeft iets gezien. Zou één vd werklui hem hebben? Ik vertrek dan maar zonder. Het is 20km naar het Noordpunt en deze zijn niet plat, na de eerste klim gaat het een pak terug naar beneden om vervolgens weer tot boven de 200m te klimmen. Gelukkig heb ik niet al men bagage bij. Net voor men aankomst begint het te druppelen. Op de kaap is er veel volk, veel bussen en auto’s maar en fietser is een rariteit. Het laatste stuk is te voet en er mag niet gegeten worden. De plek heeft een spirituele betekenis voor de Maori’s. Hier zouden de zielen van de gestorvenen naar een andere wereld reizen. Het blijft nog druppelen wat het maken van foto’s bemoeilijkt. Spijtig dat ik ook de GoPro niet heb voor een filmpje. Op de terugweg stop ik even om wat te eten. Best zielig daar in de regen. Naarmate ik verder rijd, begint het ook harder te regenen. Bergop is het te warm met de jas aan en als ik hem openzet, regent het binnen. Als ik terug op de camping ben, ben ik ook goed doorweekt. één van de werklui zegt da ze de camera niet gevonden hebben en dat hij toch ergens in men tassen moet zitten. Raar maar ik zet het dan maar op een zoeken. En het laatste dat ik vastpak is men slaapzak en wat zit er vanonder? Jawel de GoPro, gelukkig maar! Iets later rijd ik met de werkman Zuidwaarts, het is een gedoe om de fiets in de wagen te krijgen mar het lukt. Later lijkt dat de derailleurpad een deuk gekregen heeft maar ik kan het bijstellen. Na een halfuurtje in het vervallen busje waar de gordels geblokkeerd waren zijn we bij hem thuis. Voor mij is het nog 15 tot Pukenui terug. Het regent nog immens en als we uitladen, belooft het een leuke rit te worden. In Pukenui kan ik op de camping geen droge plek vinden maar er is nog een backpackers/hostel waar ik voor 15€ droog zit. Voor dat geld heb je bij ons soms nog geen camping! Er zijn nog 3 andere fietsers uit het UK. Ik heb een kamer voor me alleen. Zo komt de kaapdag tot zijn einde.
Advertisement
Tot: 0.357s; Tpl: 0.012s; cc: 13; qc: 58; dbt: 0.1604s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
annemie
non-member comment
hej! leuk om te lezen. ge zijt ne goeie schrijver! een helmpje gekocht? :-) ge ontmoet ook wel veel en leuke mensen precies. zeer behulpzaam zo te lezen. Top! nog veel plezier