Advertisement
Published: August 27th 2013
Edit Blog Post
En toen was er nog maar één deel van Nieuw-Zeeland over waar we nog niet waren geweest: de oostkust van het noordereiland. Onze laatste 1000 kilometer terug naar Auckland. Jammer, omdat het de laatste weken in Nieuw-Zeeland waren, maar wat een toffe afsluiting!
We begonnen in de hoofdstad, Wellington dus. Oftewel, windy Wellington, want het waait er het meerendeel van de tijd heel hard. En Wellington deed haar naam eer aan toen wij er waren. Na 2,5 uur varen vanuit Picton, hadden we eindelijk eens een soort stadsgevoel én een verwaaid kapsel. Jammer genoeg waren veel hostels slecht aangeschreven en/of heel duur, maar dat bood wel de gelegenheid om eens te kijken naar AirBnB. Nogal een gedoe om je in te schrijven en bij elke stap in je boekingsproces komt er weer een bedrag bij (dachten dat dat verboden was in de EU), maar ook hier geldt; de aanhouder wint. We hadden een superleuk adres vlakbij het centrum van Wellington, met een eigen tweepersoons kamer, een lekker ontbijtje en een lieve maar kwijlende poes, Pippi genaamd. Hoogtepunten in Wellington: Te Papa (hét museum van Nieuw-Zeeland), old St. Pauls Cathedral, rondleiding door de Beehive (parlementsgebouw) en de originele treaty van Waitangi in
het Nationaal Archief.
Route 52
Na vijf dagen 'stad' waren we wel weer toe aan een stuk fietsen. Na Wellington hebben we de forenzentrein genomen naar Masterton en daar zijn we begonnen aan Route 52, een verlaten snelweg. Goed asfalt en weinig verkeer, een ideale fietscombinatie. Én een echt Nieuw-Zeelands fenomeen meegemaakt: de schapenfile. Aansluiten achter 1000 schapen die van het ene weiland naar het andere gebracht worden. De route was er één van extremen. Het was de eerste dagen supermooi weer, zodat we eindelijk weer in ons t-shirt en korte broek konden fietsen. Daarna ging het echter zo hard regenen dat we drie dagen vastzaten in het altijd bruisende Waipukurau. Ook al was het maar een klein stadje, er was gelukkig wel een supermarkt én een bioscoopje met 'The Snug'. Een klein zaaltje met hangbanken, plaats voor 15 mensen en gratis koffie en thee. Wij waren de enigen in de zaal de avond dat wij gingen. Ook lieve mensen op de camping. Omdat het zo regende, mochten we drie nachten in onze cabin slapen voor de prijs van 1 nacht. Waipukurau was ook de plaats waar we het langst onder de douche hebben gestaan. Toen we aankwamen (na
80 km in de regen fietsen) waren we zóó koud, dat het ongeveer 45 minuten duurde voordat we opgewarmd waren. Sorry, moeder aarde.
Nadat het een beetje was opgedroogd, konden we eindelijk verder. Napier, daar eindigde route 52 voor ons. Een stad, anders dan de rest van de steden in Nieuw-Zeeland. Heel veel art deco uit de jaren 30, gebouwd nadat de hele stad in puin lag na een aardbeving. Veerle kon even haar erfgoed-hart ophalen!
Steenkoolengels van Dirk-Jaap: I am a leek/leak toen hij wilde zeggen dat hij een leek was op een bepaald gebied:-)
De Eastcape
De Eastcape is duidelijk een apart stukje binnen Nieuw Zeeland. Het land is eigendom van de Maori en dat is duidelijk te zien aan de bewoners en vele Marea (soort buurthuizen) langs de weg. De eerste dag was lekker, maar wel veel logging trucks die met 100 km langs je razen. Gelukkig went dat en het werd steeds minder naarmate we verder van Gisborne kwamen. De tweede dag voor het eerst serieuze pech onderweg; bij aankomst in Brians Place, een hostel, begaf de bagagedrager van Dirk-Jaap het. Om precies te zijn een van de dragende schroeven brak in tweeën. De volgende
dag geprobeerd het op te lossen met heel veel tywraps maar dat bleek geen duurzame oplossing. Na één testheuveltje zakte het geheel weer in. Dag drie was de verlossende dag. Woody, manager van het hostel en daarnaast ook possumjager, bleek na een uurtje klussen een tijdelijke constructie te hebben gemaakt die het de rest van Nieuw Zeeland heeft volgehouden. Driewerf hoera voor Woody!
De volgende dag gelijk weer op het fietsje richting Te Araroa. Onderweg zijn we tijdens de lunch bijgepraat over de Maori geschiedenis van de omgeving door een vriendelijke oude (Maori) man die uit zijn auto stapte (en zijn vrouw erin liet zitten) en bij ons kwam zitten. Misschien dat dat de reden was dat we in het donker aankwamen. Misschien ook niet want de volgende twee dagen kwamen we ook in het donker aan. De twee nachten na Brians Place bleven we in twee door Maori families gerunde hostels slapen. Twee hele karakterestieke hostels. In het eerste deelde je een deel van het huis, een oud nonnenklooster, met de rest van de familie. Het tweede was een hostel op vijf meter van het strand. Even googlen of bingen op Mareahako Bay backpackers. De eigenaar was al 25
jaar geleden begonnen met het hostel maar begreep niets van onze klacht dat je niet om 7.00 in de ochtend begint met stofzuigen op een houten vloer waar gasten onder slapen. Na een korte discussie ging de eigenaar letterlijk op zijn knieën om zijn excuses aan te bieden met de fameuze woorden 'that is what you white people want'. In het Nederlands gezegd, een beetje van de pot gerukt.
De volgende dag werd dit geheel goedgemaakt door Renata. Deze Eastland courier stond aan het eind van de middag, toen het weer schemerig werd en we geheid weer een uur in het donker zouden moeten fietsen, ons op een heuvel op te wachten. Hij had ons de dag er voor al zien ploeteren en vroeg nu of we niet mee wilden in zijn busje. Jahaaa. Superaardig en hij zette ons af voor de deur van een leuke camping in Opotiki. Coromandel Ons startpunt in de Coromandel was Waihi, een goudmijnstad. Erg letterlijk want in het midden van het dorp zit een heel groot gat van zo'n 195 meter diep. Onszelf getrakteerd op de nieuwe magnum Espresso en een reep Kitkat en een wandeling rond de mijn. De volgende dag de peninsula
opgereden naar Tairau. Warm, bergen, pasgeboren kalfjes, en veel zweet maar mooie omgeving hoewel wij de eastcape iets mooier vonden. Next day met de ferry naar Whitangia waar we twee nachten verbleven bij ons laatste Servasadres in Nieuw Zeeland. Tony en Meikle waren twee hele leuke Kiwi's die ons het stadje hebben laten zien en wat van de geschiedenis hebben verteld. Ook heel fijn dat ze ons naar Coromandel Town hebben gereden vanwege het slechte weer.
En zo eindigde onze reis in Coromandel Town. Vanuit daar de boot terug naar Auckland, waar veel geregeld moest worden voor de reis naar Australie. Maar dat is voor de volgende keer! Daag Nieuw-Zeeland!,
Advertisement
Tot: 0.066s; Tpl: 0.014s; cc: 12; qc: 28; dbt: 0.0339s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
aalt
non-member comment
deze keer in mijn ogen weer een enthousiast- en jaloersmakende blog met een vleugje nostalgie. Had je nu niet 1 schaap kunnen scheren? weer boeiende ervaringen. hartelijke groeten, Aalt