Advertisement
Published: September 3rd 2006
Beqa island
Mooi uitzicht vanuit het vliegtuigNi sa bula iedereen!
Tsja, dat was het dan alweer…. De trip naar Fiji is gekomen, en alweer gegaan. Helaas gaat dat nou eenmaal zo he met vakanties! Het was een heerlijke vakantie, zelfs na een bijna-noodlanding, 2 bijna-schipbreuken, ontelbare muggenbeten, meerdere hondenaanvallen, verscheidenen haaien ontmoetingen en diverse spannende Miami Vice achtige speedboot tochten over het rif!! Kortom, het was weer een vakantie om niet te vergeten...
Nou, voordat ik het uitgebreid over Fiji ga hebben eerst even voorzichtig backtracken naar de week ervoor. De trip naar de bergen hadden we net gehad, en het was dus aftellen voordat we naar Fiji zouden gaan. De week was redelijk chaotisch qua werk, maar we hadden ook wel een aantal leuke momenten. Zo hadden we die week 2 afscheidsfeestjes voor collega’s die vertrokken (1 terug naar de VS en 1 terug naar China) dus dat brak de week wel een beetje. Woensdagavond eerst naar de bowlingbaan voor een partijtje bowling. Gelukkig was de credit card van de baas weer achter de bar afgegeven, dus we hoefden ons geen zorgen te maken over een tekort aan bier of hapjes! Geslaagde avond dus al met al, al was donderdag wel weer balen om wakker
te worden na zo’n avond. Nog vervelender was het dat ik wakker werd met een verschrikkelijke keelpijn, waarvan ik vreesde dat het zou uitlopen op een flinke verkoudheid.... dat kon ik nou net NIET gebruiken zo vlak voor een duikvakantie... voor degenen die het verband tussen een simpele verkoudheid en duiken ontgaat: bij een goeie verkoudheid zitten je bijholtes redelijk verstopt, als je dan gaat duiken kan het dan erg pijnlijk, zo niet onmogelijk zijn om te klaren tijdens de afdaling (net zoals in het vliegtuig tijdens opstijgen en landen zeg maar). Dit probleem had ik in Egypte al eens meegemaakt, wat leidde tot een flinke oorontsteking die het duiken helemaal onmogelijk maakte. Kortom: ik was niet blij... wel heel irritant trouwens ook, is al de 3e keer deze winter dat ik zo enorm verkouden was. Na overleg met Angela (van Marco) bleek dat zij hetzelfde had toen zij naar Nederland kwam, en dat Marco het nu ook heeft in Australie. We denken nu dat het te maken heeft met het feit dat je lichaam niet gewend is aan de virusen en bacterien in een ander land, en dat je daardoor simpelweg vaker ziek wordt. Hhhmmm... hopen maar dat mijn
Kadavu vliegvel
Aankomst-/ vertrekhal lichaam er volgende winter aan gewend is, want in NL had ik maar maximaal 1 flinke verkoudheid per 1 à 2 jaar, dus 3 per jaar nu hier in OZ is wat teveel van het goeie. Maar goed, die verkoudheid was dus flink balen, wat ik ook probeerde, ik kwam er niet vanaf en moest dus maar hopen dat het tijdens de vakantie snel over zou gaan zodat ik niet teveel duiken zou missen.
Na de woensdagavond bowlen had ik al een beetje weekendgevoel (zo’n avondje weg lijkt net op een donderdag of vrijdagavond als je het echt heel graag probeert te willen...) maara helaas dat werk daar niet aan meedeed! Het was stervensdruk, en zoals altijd liep alles juist nu in het 100, en ging alles wat verkeerd kon gaan nog steeds verkeerd.... had een kop als een paddestoel toen het uiteindelijk echt vrijdag was en alle ellende aan mijn collega’s had overgedragen!!! Ik ging dan ook met alle plezier op vrijdagavond mee naara de aafscheidsborrel van een collega die terugging naar het kantoor in Shanghai, kom maar op, ik heb vakantie!! Mijn baas nam me ook nog even apart daar in de kroeg, om me te vertellen
Tocht naar Matava
Onderweg in de regen hoe jammer hij het vond dat ik juist in deze periode met vakantie ging, omdat het zo druk was en ik het zo goed had opgepakt sinds ik terug was op het project. Hij hada vantevoren niet gehoopt dat ik het zo goed zou oppakken, en mijn presteren was “above and beyond his expectations”! dus die kon ik lekker ff in mijn zak steken zo vlak voor mijn vakantie, erg prettig! Jacq ging wat minder prettig weg op haar werk, omdat die collega van haar een echte ozzie is... ze doet net alsof ze zich nergens druk over maakat, maar als er dan wat mis loopt omdat ze niet goed gepland of nagedacht heeft komt ze opeens terug bij Jacq. Zo had jacq dus ’s middags nog gevraagd of ze geen sleutels moest achterlaten, wata niet hoefde. Tot ze opeens ’s avonds om 10 uur een sms-je kreeg waarin werd medegedeeld dat ze de brievenbus sleutel toch nodig hadden, of ze die zaterdag niet even naar kantoor zou willen brengen.... iedereen die Jacq een beetje kent zal begrijpen hoe haar reactie was... ze ontplofte bijna van woede... dus na veel frustraties en nadenken (erg fijn zo vlak voor een vakantie
We zijn er!!
Eindelijk dan... om andermans probleem te moeten oplossen) en geen reactie te krijgen op haar sms-jes (ze had geantwoord dat ze geen tijd hada om naar de stad te gaan omdat we het druk hadden op zaterdag met inpakken e.d. en dat ze maar naara St kilda moest komen) hadden we de sleutel naar een vriendin van jacq gestuurd die vlak bij haar werk in de stad werkt, en een mailtje naara die muts van haar werk en d’r baas dat ze daar de sleutel maara moest ophalen. Nadat we dat zaterdag middag hadden gedaan kon ook jacq eindelijk aan de vakantie gaan denken!
Maar goed, vrijdagavond zijn we eerst nog een hapje wezen eten bij Julie en Simon die ons hadden uitgenodigd. Toch wel fijn dat we nu een autootje hebben, kunnen we wat makkelijker naar hen toe (ze wonen aan de andere kant van de stad, toch gauw zo’n 40 minuten in de auto). Wasa weer erg gezellig, en hebben lekker gekletst en gegeten. Was erg blij dat ik zo slim was geweest om niet teveel te drinken (hadden nix afgesproken maaara Jacq vindt het niet fijn om in het donker te rijden, en al helemaal niet aan de
verkeerde kant van de weg) want op de terugweg kwamen we langs een “booze-bus” (acohol controle). Die zie je hier trouwens best vaak, en je moet dan ook neit raar opkijken als je in OZ overdag alcoholcontrole hebt! Men drinkt redelijk veel hier, en er wordt dus streng op gelet. Maara gelukkig nix aana de hand, ff blazen en weer door.
Zaterdag hebben we er een heerlijke dag van gemaakt! Eerst lekker samen ontbijten bij de Galleon met een kopje koffie, daarna rustig bappies gedaan voor de vakantie (zonnebrand/ shampoos/ zomerjurkje voor Jacq/ etc.) en thuis de koffer ingepakt. Duikvakantiees zijn erg prettig wat dat betreft, want je hoeft maar weinig in te pakken! Alleen de duikspullen wegen al 28 kilo alles bij elkaar, en aangezien we op de binnenlandse vlucht slechs 30 kilo bagage mochten hebben, ben je snel klaar!!! Bij de 28 kilo in de duiktas hebben we wat toiletspulletjes gestopt, en onze beachbal set, en dat was de bagage! Onze “kleding” (2 t-shirts/ 1 zwembroek/ 3 onderbroeken/ 1 korte broek voor mij, 3 shirts/ 2 bikini’s/ jurkje/ ondergoed voor Jacq) paste in 2 rugzakjes, dus prima geregeld!! Verder warm aangekleed om nog wata extra kleding mee
We zijn er!!
Welkomstcomite.... duipendnat, blij dat we er zijn te kunnen nemen (tshirt/ shirt lange mouwen/ fleece/ afritsbroek en bergschoenen), en we waren klaaar met pakken!! Nog nooit zo snel gepakt man! Dat betekende dus genoeg tijd over voor een goed glas wijn, en een lekker etentje bij de Indier voordat we moesten vertrekken!! Kortom, lekker flesje wijn meegenomen dat we de week ervoor tijdens onze sneeuw trip hadden gekocht, en lekker ontspannen bij de Indier hapje eten. Daarna op het gemak terug naar huis, nog even bijgekletst met Jacq d’r ouders die net van vakantie terug waren, en toen hop de taxi in!! We vlogen pas laat (middernacht) dus het was erg rustig gelukkig op de weg. Ook in het vliegtuig was het erg rustig waardoor we beide 4 stoelen in het midden voor onszelf hadden, prima geregeld!! Alleen jammer dat de vlucht maara 4 uurtjes was, zodat we niet echt lang konden slapen.... dus we waren redelijk kapot toen we om kwart over 6 lokale vlucht op Nadi airport uitstapten... We werden opgewacht door een leuk welkomstcomité: 3 mannen die op hun gitaartje traditionele Pacifische liedjes stonden te zingen, beetje van die hoela muziek uit Hawaii, maar dan net wat minder irritant zeg maar!! We waren onze
We zijn er!!
He he, eindelijk dan... vermoeidheid direct vergeten: Bula Vinaka in Fiji!!! (wat zoveel betekent als hartelijk welkom in Fiji). We hadden genoeg tijd te doden op Nadi omdat de binnenlandse vlucht naar onze eindbestemming Kadavu pas om 1 uur ’s middags zou zijn. omdat de stad zelf slechts 9 km van het vliegveld was, dachten we daar ff een bezoekje aan te kunnen brengen...... nou goed, het bezoekje kwam er wel van, maar na 15 minuten haadden we het wel gezien! God, een stad met 9000 inwoners, met toch wel een redelijke winkelstraat, ’s morgens om 7 uur is niet de moeite waard om te bezoeken!! Het enige wat open was waren de lokale kava-tenten (kava is een soort narcotiserende drank die de Fiji-ers maken uit de wortels van een of andere plank en iedere avond door de mannen wordt gedronken bij het kampvuur... althans, als je op de echte eilanden met oorspronkelijke bevolking komt, in Nadi wasa het meer gespuis dat er kwam! Later meer over de oorpronkelijke “kava-ceremonie”) en de lokale Hindu-tempel (vanwege de bananen en katoen-plantages uit het verleden heeft de toenmalige kolonist Engeland een grote berg Indiers naar Fiji gehaald om op de plantages te werken. Deze mensen zijn vervolgens
Het avondeten
Gezellig hoor... nooit meer weggegaan, waardoor nu 50% van de bevolking op het hoofdeiland Indier is, en het Hinduisme dus hun geloof vandaar de tempel. Overigens wel interessant om nog te vermelden is dat de opstand in de Solomons eilanden van een aantal maanden terug (een van de buren van Fiji) ontstond doordat de lokale bevolking in opstand kwam tegen de grote groep Chinezen die er woont. Ook in Fiji merkten we dat er onderhuidse problemen sluimeren tussen de Indiers en de lokale Fiji-ers, ze lijken elkaar niet echt te mogen en het lijkt wel alsof de eilanden groepen in de Pacific niet echt gebaat zijn bij de grote groepen buitenlanders in hun midden). Maar goed, de Hindu tempel was dan het enige wat de moeite waard was om te bezoeken, dus maar gedaan. Jacq had per slot van rekening nog nooit zo’n tempel gezien, en vond het wel leuk om een beetje te vertellen wat ik in India had geleerd bij mijn bezoekjes aan Hindu tempels daar. Maar goed, de tempel was heel kleurrijk, maar verder niet echt mooi. Dus na 5 minuten hadden we dat ook wel gezien en pakten we de taaxi terug naar het vliegveld! Om 8 uur
waren we daar alweer terug, en moesten we dus nog een aantal uurtjes doorbrengen. Op zich niet moeilijk, beetje internette, kopjes koffie, Jacq heeft een aantal sarongs gekocht die daar absoluut niet duur waren in vergelijking met NL en OZ (de oorspronkelijke klederdracht in Fiji is een sarong, ook voor mannen, dus vandaar dat er keus zat was voor weinig geld), en verder gewoon moe zijn van het korte nachtje en wachten.
We waren dan ook dolgelukkig toen we eindelijk in het vliegtuigje konden stappen naar Kadavu... althans, ik was blij, Jacq maara heel even... die zag het vliegtuigje en werd gelijk al doodsbang voor de vlucht. Jacq is al niet zo’n held wat betreft vliegen, en vooral niet nadat iedereen op de weegschaal moest gaan staan voordat we het vliegtuig instapten, en het vliegtuigje vol zat met een man of 20... jacq heeft echt 3 kwartier de ogen niet open gedaana geloof ik, en moet zeggen dat het niet echt een fijne vlucht wasa. Zo vlak voor Kadavu kwamen we in een enorm wolkendek met windvlaagen terecht, en dat vliegtuigje werd alle kanten opgesmeten. En dan heb ik het nog niet eens over de landing....... ik ben geen
angsthaas met vliegen, maar zelfs ik had echt even het gevoel dat we niet rollend op de landingsbaana zouden terecht komen. Het vliegveld(je) op Kadavu is een strook asfalt dat eigenlijk precies tussen 2 bergen ligt, met aan het begin en het eind van de landingsbaan de zee (heb fotootje bijgevoegd). Door die ligging tussen de bergen en dan ook nog een de flinke wind werden we enorm heen en weer geslingerd. Dan zag je de landingsbaan weer wel, dan weer niet, het leek echt alsof de piloot het vliegtuig niet onder controle had, het vliegtuigje alle kanten opgesmeten werd vlak boven de landingsbaan, en dat de piloot het opeens zat was en dacht: en nu zet ik hem neer... en klapte hem met volle snelheid van een metertje of 4 boven de grond opeens in een keer op de landingsbaan op 1 wiel.... BOEM. Jacq zat bijna te huilen, en de man naast Jacq vond het ook niet prettig, die man zat te zweten en kon alleen nog maar stamelen: “Jezus, this is the worst landing I have ever had” en dat wel 10 keer.... om nog maar te zwijgen van de “Bloody hell” en andere kreten die andere
mensen uitkraamden na de krakzinnige landing. Acahteraf gezien was onze landing heel normaal, we hebben de landing met iedereen op Kadavu besproken, en iedereen had dezelfde ellende wat dus gewoon komt door die ligging in het dal tussen 2 bergen. Angela en Marco hadden het nog zwaarder: die waren geland in een stormbui, waarbij de piloot eerst 3 keer over het vliegveldje had gecirkeld voordat hij het aanadurfde om te landen! Marco had er blauwe plekken op zijn armen overgehouden waar Angela hem had beetgehouden! Maar goed, wasa een spannend avontuur.
Na de vlucht was het wachten op de volgende vlucht met de bagage. Doordat het vliegtuigje zo vol zat zou er een 2e vliegtuigje komen met de bagage. Dit was ons al op Nadi meegedeeld, en een half uurtje na ons zou het 2e vliegtuig vertrekken. Goed, een half uur Fiji-time later (ongeveer gelijk aan 2 uur Westerse Wereld-time......, heel irritant, maar hier waren we snel aangewend omdat Fiji-time echt heel traag is, en wat maakat het ook uit als je op een godsverlaten eiland in de Pacific zit!!) kwam het vliegtuigje dus aan, en konden we eindelijk op weg naar het resort. Nou, dat stukje van de
reis vond Jacq ook al niet echt prettig, ook al begon het schitterend! We gingen met een speedboat over de binnenkant van het rif (even kort: aan de zuidkant van Kadavu ligt een zogenaamd barrière rif (het op 2 na grootste ter wereld na het Great Barrier Reef (GBR) in OZ en een rif in Belize waarvan ik de naam niet weet) dat ongeveer 500 meter uit de kust ligt. Tussen het eiland en het rif is een soort lagune die redelijk ondiep is, buiten he trif heb je de open oceaan) richting het resort. De reis begon met een blauwe lucht en dus een heerlijk zonnetje, en het wasa echt prachtig! Het eiland was helemaal begroeid, alles was groen, af en toe een klein strandje vol met palmbomen, en dan het water...... van diep-donkerblauw, tot zwembad-lichtblauw en alle kleuren ertussen.... we zagen het rif in de verte liggen waarabij gigantische golven stuksloegen boven het rif, echt schitterend gewoon!!! We hadden echt het idee dat we op Fiji zaten nu na die ellende in Nadi! Dit was echt de mooiste bootreis die we ooit hadden gemaakt zeiden we al tegen elkaar, echt helemaal te gek. Maar uiteraard kon dat niet
De main-bure
met uitzicht te lang duren.... de bewolking kwam langzaam aanzetten, en het begon voorzichtig te regenen... hadden wij weer! Vooral toen het harder begon te regenen, erg fijn maar niet heus! Maar goed, het werd nog erger, want opeens hield de motor op de boot ermee op... terwijl we net op een diep stuk zaten (het rif wordt op bepaalde stukken doorbroken door passages, waarbij de open zee dus de lagune instroomt, hier was het echt diep- diepblauw, en daar scheed de motor ermee uit....... denk maar weer even aan Jacq en verzin hoe ze reageerde!!! Tsja, niet moeilijk natuurlijk, die zag ons alweer volstromen met water waarna we in het water zouden blijven dobberen voor de haaien, haha! Maar goed, niet helemaal eerlijk want ik voelde me ook niet helemaal op mijn gemak. Het was een klein bootje, weer was omgeslagen dus er waren flinke golven, en wij lagen stil..... de bestuurder van de boot (Simon, een grote stevige local die we tijdens onze vakantie redelijk zouden leren kennen als een enorm aardige en sympathieke kerel, en waarmee we flinke gesprekken hebben gevoerd over het leven op Fiji en het leven in de Westerse Wereld) was over de boot aan het
racen om te kijken wat er aan de hand was, en uiteindelijk kreeg hij de motor weer aan de praat. Stuur rechtuit gezet, en vervolgens moest hij nog wat bij de motor achterop de boot doen.... tsja, en uiteraard bleef het stuur niet recht en gingen we recht op de kust af... denk maar weer even aan Jacq ;-).... toen Jacq een gil gaf keek hij op, en rende snel terug naaar het stuur, waarna we zonder verdere problemen aankwamen! Was niet echt een leuke reis voor Jacq! Maar toen we eenmaal aanakwamen bij Matava waren we dat snel vergeten... we werden verwelkomd door Maggie (een homofiele Fiji-er die eigenlijk de bediening vormde tijdens alale maaltijden, echt een wereldgozer die nooit serieus kon zijn. Jacq is natuurlijk vegetarier, en die konden altijd eerst eten opscheppen, en altijd moest ze even goed kijken of wat hij nou opnoemde en aanwees wel echt vegetarisch was, op zich heel vervelend maar ook wel weer grappig), gingen lekker zitten op de veranda van de hoofd-bure (zie fotootjes) en kregen een lekker kopje thee (Jacq) en biertje (guess who!) voorgeschoteld.... hehe.... Fiji-time!!!! In het resort hadden ze ook nog een aantal huisdieren (2 grote honden,
1 puppy en 2 katten) waardoor Jacq de ellendige reis al snel vergeten was. Ff spelen met Pippy de puppy (ze heette de puppy echt) en vervolgens de lapcat (die kat kon echt de hele dag op schoot liggen bij mensen, en als de ene persoon hem zat was, kon je hem gewoon optillen en bij een ander zetten, walhalla voor Jacq dus!!) op schoot. Het weer was minder (regen), maar de omgeving was gewoon zo prachtig, die mooie rieten hutjes, de hibiscus bloemen (nationale bloem van Fiji) overal te zien (waaronder achter het oor van Maggie zoals wij een balpen of sigaret zouden stoppen), uitzicht over het rif met een eiland voor de deur, papegaaien en parkieten om je heen, zalig gewoon! Daar op de hoofdbure kennis gemaakt met de andere gasten (wasa snel gedaan want er zaten er maar 20 in totaal) en een tijdje zitten kletsen met Marco en Angela die eerder op de dag waren aangekomen (uiteraard indianen-verhalen uitgewisseld over de vlucht naar Kadavu en de bootreis naar het resort!). daarna werden we naar onze eigen bure gebracht..... en wat was dat ook weer heerlijk! We zaten boven op een heuvel, met een veranda voor de
deur met uitzicht over de oceaan, eigen douche en toilet in de bure en een lampje in de douche en slaapgedeelte (wij en Marco en Angela waren de enige met deze luxe, alle overige bures hadden geen electriciteit (wij waren aangesloten op een aantal zonne-collectoren) en hadden alleen shared toilet en douche. Kijk, de bure was nog steeds redelijk basic (niets meer dan een houten skelet met daaroverheen gevlochten palmbladeren als dak en muur), maar het paste zo mooi in de omgeving, en het was gewoon super! Zelfs Jacq vond het prima, al was het wel weer even wennen dat de huntsmen spinnen (spinnen die zo groot kunnen worden nals je hand, al was de grootste die wij hebben gezien in de kamer niet groter dan je handpalm) vrij door je hutje liepen, er enorm grote horzels rondvlogen die door de ramen en deur naara binnen kwamen (de deur kon enkel van binnen op sloot, dus stond de hele dag open als je er niet was, en de ramen waren niet echt de ramen zoals wij ze kennen!), de badkamer vol zat met gekko’s (die we allebei niet eng vinden trouwens) en je ’s naachts wakker werd gemaakt door het
geritsel van de krabben en heremietkreeften die over je dak heenlopen of tegen je hut opklimmen (dit is niet gelogen, we hebben een heremietkreeft gezien, en een van de andere gasten had zelfs een enorme krab in de bure zitten ’s nachts die door de muur naar binnen was gekomen en met een chips zak begon te spelen! De krabben zaten overdag in holen in de grond, en gezien het formaat van sommige van die holen moeten er krabben hebben gezeten met een schild van ruim 40 centimeter doorsnede). Maar goed, al met al ging het eigenlijk wel, had ik niet verwacht van Jacq! De opvoeding die ze heeft gehad in Mexico (keuken vol met kakkerlakken)/ Costa Rica (meerdere ervaringen met ongedierte in de jungle waarbij de ergste waaraschijnlijk de overnachting was bij de parkrangers in een hutje dat maanden niet was schoongemaakt en waarbij de kakkerlakken over het plafond liepen en we moesten slapen op zwart uitgeslagen matrassen in stapelbedden)/ Egypte (overnachting in een heel basic hotel...)/ Daintree forest in Noord Queensland (een nachtwandeling door de jungle gevolgd door 2 enorme zwarte spinnen in ons hutje) heeft dus toch zijn uitwerking niet gemist! Al schrok ze natuurlijk wel die
Meke
met kava schildpad ene keer toen we ’s avonds met een kerosine lantaarn in onze bure aankwamen en er een grote huntsman op de badkamerdeur zat (die beesten zijn trouwens snel zeg, ongelooflijk, die schieten echt in een paar seconden de vloer over...), maar goed, een klein gilletje met daarna de opmerking: “Rob, daar zit er weer een, haal je hem even weg?” en dat was het dan wel weer!! De foto’s van het resort spreken verder wel voor zich, kan er wel uren over uitwijden!! O ja, een ding moet ik nog wel even vertellen: de wekker!!! Als het tijd was om te gaan eten, dan werden we daarop attent gemaakt door een drumsolo op een uitgeholde boomstam! Aangezien het ontbijt om 8 uur ’s morgens was en we in het begin doodmoe waren, wasa dit onze dagelijkse wekker.... moet zeggen daat dat veel beter bevalt daan daat irritante “piep piep piep piep....” van je mobiele telefoon....
Wat hebben we verder gedaan tijdens onze 10 dagen ter plaatse.... hhmm.... eigenlijk niet veel! De eerste dag flink geslapen (je ligt om half 9 op bed omdat er dus geen electriciteit is en er dus weinig te beleven valt na het eten en
Meke
en traditionele lovo (eten bereid in een kuil met gloeiende kolen) je de volgende dag vroeg op bent om te gaan duiken) tot de wekker :-)... en daarna is Marco gaan duiken, en zijn wij met zijn 3-tjes (incl Angela) gaana snorkelen op het huisrif. Dat was al erg mooi, en dat komt doordat het een natuurreservaat is. Dat is de manier waarop het WWF en andere organisaties het rif in Fiji proberen te beschermen. Er heerst nog een heel sterke stammencultuur met sterk hierarchisch ingestelde samenlevingen, waarbij de stamhoofden het eigendom hebben over een gebied rondom hun dorp. Men wil ze doen inzien dat het rif hier ook bij hoort, en dat ze daar dus ook goed voor moeten zorgen en het niet moeten beschadigen door eroverheen te lopen en te vissen e.d. Deze strategie schijnt heel goed te werken, en op deze manier hebben ze in 10 jaar tijd het aantal van dergelijke reservaten uitgebreid van 2 naar 140 (we weten dit doordat een vaan de gaasten een Engelse marien biologe was die al 10 jaar op Fiji werkte). Een nadeel van deze hierarchische cultuur is wel dat vrouwen enorm worden ondergewaardeerd. Als jacq en ik met Simon zaten te praten bijvoorbeeld, en Jacq vroeg wat, zelfs dan keek
Maggie
De homofiele ober met bloem en sarong! Fantaastische vent was het hij mij aan als hij antwoord gaf, heel typisch. Bovendien (om Simon weer als voorbeeld aan te halen) moet men doen wat hen wordt opgedragen door mensen die hoger in de hierarchie staan: oudere broers/ vader/ grootvader/ stamhoofd en ga zo maar door. we spraken hierover met Simon, en het bleek dat hij dus eigenlijk heel ongelukkig was in zijn werk (hij bestuurde de boten naar de dive-sites en vliegveld e.d.) en dat hij veel liever als boer zou werken in zijn eigen dorpje (zijn dorpje was 2 uur lopen van het resort, en daaradoor woonde hij nu eigenlijk in het resort. Slechts op zijn ene vrije dag in de week gaata hij terug naar het dorp). Zijn oudere broer Te (onze divemaster overigens) had hem echter gevraagd of hij een aantal jaar met hem samen bij Matava zou willen werken, en tsja, zo’n vraag kon hij eigenlijk niet weigeren. Best triest, je merkte dat ondanks het een groe kerel was, hij dus heel stilletjes was hierover maar er niets aan deed. Tsja, dat zet je toch wel weer aan het denken over het liberale NLse gedachtengoed, niet??
Maar goed, we gingen dus snorkelen.... was echt prachtig zo vlak
Duiken
Blauw, blauwer, blauwst voor de deur, weinig dood koraal (wat we trouwens op veel plekken in Fiji zouden zien, het meest gezonde koraal dat we tot nu toe hebben gezien, beter dan Egypte en beter dan het Great Barrier Reef in OZ) en redelijk wat vis. Was wel beetje fris (water was 24 graden, maar na een tijdje begin je dat te voelen hoor), maar daat mocht de pret niet drukken! Na de heerlijke lunch (veel van de maaltijden worden bereid met kokosmelk, wat echt zalige curries oplevert! Samen met de Kadavu Strawberries (Maggie zijn naam voor de lokale stikhete chili-pepertjes) die ik er altijd bij vroeg was iedere maaltijd smullen!) zijn we met zijn 4-tjes op 2 kayaks gestapt (voor de deur bij het resort) en naar het eilaandje aana de overkant gepeddeld waar we lekker een tijd op het strand hebben gezeten. De zon was ondertussen doorgebroken, dus zalig! Lekker beetje kletsen, beetje van de zon genieten, beetje beachballen (Jacq en ik zijn er eindelijk weer een beetje goed in geworden in deze vakantie, laten we hopen dat we dat niveau kunnen vasthouden tijdens de komende zomer op het strand in St Kilda!!) dus we kwamen onze middag wel door! daarna
Duiken
Hollandse duik-brigade terug naar het resort gepeddeld, en lekker eten en flesje wijn open... want ja, wij zijn echte vino’s geworden nu dus we kunnen niet meer zonder... zelfs Jacq niet! We hadden in de duty-free ook een fles Malibu gekoch, en Ange en Marco vodka en whiskey, dus we hebben andere avonden bij hen op de veranda gezeten met wat cola van beneden, genietend van hun schitterende uitzicht (zij zaten nog net wat hoger op de heuvel dus hadden een nog mooier uitzicht dan wij) en van de parkietjes en papegaaien die voorbijvlogen. Enig nadeel van daaraboven bij hen zitten is dat we pas weer naara beneden gingen als de etens-trom werd geroffeld, en aangezien het tegen die tijd pikdonker was (ja ja, geen lichtvervuiling in Fiji gelukkig, wat pikzwarte nachten maara wel een schitterende sterrenhemel opleverde) was het redelijk lastig om zonder kleerscheuen de heuvel af te komen naar de hoofd-bure... na een keer waren we gelukkig zo verstandig om iedere avond op tijd een kerosine-lantaarn op te halen voordat het donker werd. Maar goed, maaltijden waren dus lekker, enig nadeel was wel dat ze 3 groe tafels hadden waarje met alle gasten aan zit te eten, dus een avondje
Duiken
Geslaagde duik!! gezellig romantisch met zijn 2-tjes eten zat er niet in. Zelfs toen we een avondje niet aan tafel zijn gaan eten maar binnen in de hoofdbure in het zithoekje bleven eten kwamen er na het eten 2 families verschikkelijke kiwi’s (althans, die Nieuw-Zeelanders waren best aardig, maara beetje opdringerig... als je bij ze aan tafel kwam zitten werd je gelijk in het gesprek betrokken, en vroegen ze je het hemd van het lijf... dat willen wij nou net NIET als we op vakantie zijn, bemoei je met je eigen zaken, wij zijn saampies op vakantie!!) gelijk bij ons zitten met de vraag: vind je het erg als we bij jullie komen zitten, niet wachten op een antwoord, de rest van de stoelen in beslag nemend en gelijk honderd uit vragend over wat we allemaal gedaan hadden... vooral een van de vrouwen was erg irritant want die was iedere avond dronken, en dan herhaalde ze zich nog wel eens... en ze werd ook heel amicaal, hand op Jacq d’r schouder leggen enzo... weet geeneens hoe die mensen heten! We waren dus wel blij dat die op een gegeven moment naar huis gingen.... maar goed, op dat massale eten na was het
Duiken
Surface interval op boot met kopje koffie eten erg gezellig, en op andere avonden was het ook juist wel gezellig om effies met een groepje te zitten en een beetje te kletsen, ideaal was geweest als je had kunnen kiezen of je al dan niet gezelschap wilde.... maar goed, geen ramp natuurlijk. De volgende dag zijn we daan wel gaan duiken, al wasa ik nog steeds verkouden. Ze hadden in de duikshop namelijk een medicijn (sudafed) dat de holtes bij verkoudheid voor een aantal uur leeghoudt. En dat spul werkt echt kan ik je vertellen! Zodra je het inneemt voel je na 15 minuten dat je meer lucht krijgt en beter kunt ademen, super spul dat we gelijk in gaan slaan voor de volgende duik-trip... nix zo erg als een duik-vakantie te zien verzieken door iets kleins als een verkoudheid! Dus we waren erg enthousiast en nerveus, men had op de daag ervoor 4 grey reef sharks gezien en een grote school barracuda’s en enorm groe bumphead parrot fish, dus de verwachtingen waen hoog gespannen! We waren wel nerveus, omdat mijn laatste duik-ervaring nou niet echt heel positief was (mijn paniekaanval tijdens de duik bij Portsea naar de duikboot, zie de blog van ergens in februari voor
Duiken
Surface interval op boot met kopje koffie details) en Jacq is ook altijd gespannen omdat ze weet dat ze een grote zwakte heeft mbt duiken: ze is als de dood dat haar masker onder water een keer afkomt... dus ja, de eerste duik is altijd weer even spannend. Maar goed, het verliep zonder problemen, en het was een prachtige duik! Gelijk een aantal enorme white-tip reef sharks gezien (enorm is een meter of 2, maximale grootte die ze kunnen aannemen) terwijl we in het GBR een aantal duiken hebben moeten wachten op ons eerste whitetips, dat dan ook nog eens kleintjes waren van een metertje ofso... en een hele mooi zwart-witte zeeslang! De duik was goed geslaagd. Na de duik voeren we naar een klein strandje voor ons oppervlakte-interval... zalig was dat. Kopje koffie en een broodje op dit godverlaten strandje, de zon was weer doorgebroken, beetje kletsen over de duik en verhalen aanhoren van andere duikers (een van de leuke dingen van duikvakanties, je hoort de mooiste verhalen van de ervaringen van andere duikers en hun vakanties, en vooral over de beesten die ze hebben gezien, super!!), echt genieten. Daarna terug naar de duiksite voor de 2e duik, uiteraard weer een haai gezien (Fiji is redelijk rijkelijk voorzien van haaien gelukkig, maakt een duik toch iedere keer weer bijzonder zo’n haai!!) en gewoon werelds gedoken. Het viel ons al gelijk op dat het koraal super-gezond is op de plekken waar we waren, in het GBR en Egypte zagen we redelijk veel gebroken koraal, en ook gebleekt koraal (m.n. in het GBR). Door de goede samenwerking met de stamhoofden van de dorpjes en het klein effect dat El Nino/ La Nina hebben gehad op de water-temperatuur in Fiji (coral-bleaching ontstaat door verhoging van de water-temperatuur, m.n. tijdens een El Nino of La Nina) de laatste jaren, is het koraal super-gezond, echt heel mooi! Zal verder niet uitwijden over alle duiken, maar de hoogtepunten even aanstippen.
Ten eerste de schildpad die we zagen op Manta Reef, schildpadden blijven super! Helaas geen manta’s gezien op Manta Reef (normaal een 95% kans op manta’s zegt men, maar wij hebben er na 3 duiken op deze plek geen gezien helaas) maar wel genoten van schitterende duiken daar. Manta Reef is een soort plateau dat begint op 12 meter diepte, en dan afloopt tot een meter of 30 wat dienst doet als cleaning station voor de manta’s. De bedoeling is dat je rondom het plateau op de bodem cirkelt een tijdje en daar rondkijkt, om dan aan het einde van de duik omhoog te komen in de hoop daat een manta ons neit heeft gezien en daar komt om schoongemaakt te worden... nou ja, niet dus. Maar was wel een superduik. Het was aan de buitenkant van het rif, wat toch veel mooier is dan de binnenkant omdat er meer stroming staat, dus meer voedsel in het water, en als gevolg zit er meer “groot spul” (barracuda’s/ haaien/ schildpadden/ manta’s/ napoleaon vissen/ tonijn/ etc.) en is het koraal veel uitbundiger door de overvloed aan vis wat ook weer meer rifvissen aantrekt. Ondanks de afwezigheid vaan het grote spul hier was het echt een wereld-plek, schitterende gezond koraal, enorm grote stukken tafel-koraal gezien (hard-koraal dat plat is en een enorm ronde plak vormt) van ruim 1 meter doorsnede, kortom, genoeg te bezichtigen... al hoop je uiteraard toch op die ene manta.........
Maar goed, andere hoogtepunt was Eagle Rock. Een dive-site die zijn naam te danken heeft aan de grote hoeveelheden Eagle Rays (soort kleinere uitvoering van manta’s al zijn ze nog zo’n anderhalve meter groot) die hier in het verleden werden gezien. Eagle rays zijn eigenlijk nog mooier dan manta’s omdat ze super mooi door het water “vliegen” en meestal in groepen. Helaas werden eagle rays hier niet meer gezien de laatste tijd, maar wij hadden dit keer geluk, haha!! We sprongen het water in, daalden af naar een meter of 20/ 25 en zagen al direct een grote whitetip die lag te pitten op de bodem, vlak daarana zagen we een grote groep barracuda’s langszwemmen, en dan het hoogtepunt: 2 eagle rays die in de verte voorbij kwamen!!! Helaas net wat te ver om ze heel goed te zien, maar het bleef een machtig gezicht... de vinnen zitten horizontaal, en het lijkt echt net alsof ze vliegen ipv zwemmen, en we konden ze een redelijke tijd volgen, super! Om de duik compleet te maken zagen we daarna een groep van 4 grey reef sharks... hadden we nog nooit gezien dus perfect! Deze waren een stukje groter daan de whitetips, en ook wat beweeglijker. Blijven de whitetips meestal in het wat ondiepere rif zwemmen, deze patrouilleren meer langs de “walls” van het rif (de buitenkant van het rif dat als een rechte muur de diepte induikt) en zijn veel alerter. Dus was gaaf om te zien, maar ook wel spannend, want je kon zien dat ze ons in de gaten hielden en dat ze absoluut niet bang waren of rustig. Ze zwommen driftig langs de wall, en we hielden ze tijdens de paar minuten dat we ze zagen dan ook goed in de gaten. Uiteraard nix gebeurd, maar wel mooie ervarring weer. Als klapstuk zagen we nog een enorme murene in de wall zitten, en als ik zeg enorm dan bedoel ik echt enorm... dat beest moet een meter of 2 zijn geweest, met een kop zo groot als een meloen denk ik. En die murenes zijn ook speciale beesten, grote bek vol met tanden, en ze zijn heel traag als ze de kop uit het rif steken, beetje spooky als ze er uitkomen en dan zo langzaam de bek opendoen en je met ogen die niet bewegen aan zitten te kijken... al met al een wereldduik dus!
Verdere hoogtepunten waren met name een enorme school barracuda’s die we tegnkwamen op een duik en minutenlang om ons heen bleven cirkelen... erg bizar omdat je ziet dat die beesten je in de gaten zitten te houden, en dan continu om je heen blijven cirkelen... super. Ook een duik waarop we 6 whitetips in een groep bij elkaar zagen was bijzonder, jammer dat we ze zagen op het moment dat we onze veiligheidsstop moesten doen omdat onze flessen bijna leeg waren en we dus naar 5 meter moesten stijgen... maara goed, al met al toch mooi! Laatste hoogtepunt was een duik bij de site genaamd Purple Wall, een wall die omlaagloopt tot een meter of 50, en die tussen de 10 en de 40 meter volzat met paars zachtkoraal. Echt onwerkelijk, al dat wuivende spul dat op die muur zit, knalpaars!
Verder waren de duiken gewoon erg mooi, op de hoogtepunten na was er geen enkele duik die echt saai was. Er waren er wel 1 of 2 die wat minder mooi waren (2 duiken binnen het rif) maar ook die hadden bepaalde mooie punten. Al met al was Fiji een mooiere duikervaring dan het GBR, en denk ik zelfs nog mooier dan Egypte al is Jacq daar niet helemaal zeker van. Maar goed, het is zeker even mooi zo niet mooier dan welke andere duiken die we gemaakt hebben.
De rest van de 10 dagen sukkelden een beetje op dezelfde manier door: wakker worden en een kopje koffie halen beneden om op de veranda in het zonnetje te drinken (de eerste paar dagen hadden we veel regen en wind, maar na een paar dagen werd het schitterend weer, en dat viel precies samen met het moment dat we redelijk uitgerust waren en niet meer iedere nacht sliepen van 9 tot 8) voor het ontbijt, dan ontbijten, 2 duiken, lunch, ’s middags relaxen in de zon/ boekje lezen/ beachballen/ frisbeeen op het strand bij eb/ kletsen met andere gasten, dan borrel bij Ange en Marco, diner, en om 9 uur naar bed toe. Klinkt heel saai wellicht, maaar het was precies wat we nodig hadden. Geen TV, geen mobiele telefoon, geen internet of email, helemaal nix behalve wat er om je heen gebeurde. Het belangrijkste wat er zich in ons leven afspeelde die periode was of het lekker weer zou zijn, of we manta’s of andere beesten zouden zien, en of een paar andere gasten eindelijk hun felbegeerde marlijn (sailfish) hadden kunnen filmen (er was een rijk echtpaar uit de VS die al honderden duiken hadden gemaakt, en waaravan de man fervent onderwaterfotograafa is. We hadden een aantal van zijn foto’s gezien en ze waren echt prachtig hoor. Maar goed, die mensen hebben zo veel geld en hebben al zoveel gedoken over de hele wereld, dat ze “het allemaal wel een beetje hebben gezien” en dus op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen. Nou goed, de uitdaging van deze trip was dus om een levend marlijn onder water te filmen wat nog nooit iemand ter wereld gelukt was... daarvoor hadden ze de hele week de visboot gehuurd voor een bedrag van zo’n $1000 per dag waarschijnlijk, om nix anders te doen dan de hele dag op open zee te varen met een aantal vishenglels achter de boot in de hoop zo’n beest te zien, dan het water in te springen en te filmen... nou goed, ze hadden een bevriend stel vanuit de hoofdstad van Fiji laten komen (de Engelse maritiem biologe en haar man, ook maritiem bioloog) in de hoop dat zij konden helpen bij de queeste.... dus iedere dag rond half 6 wanneer de boot terugkwam wasa er weer die spanning op het resort of ze eindelijk geluk hadden gehad die dag... nou om een lang verhaal kort te maken: ze hadden geen geluk..... de eigenaara van het resort die de boot bestuurde had zijn archieven bestudeerd achteraf en het bleek dat hij enorm veel marlijnen had gevangen in de periode van de volle maan. En aangezien het nu geen volle maan was, kon dit een mogelijke verklaring zijn. interessante theorie, niet bewezen, maar wel een goeie tip voor iedereen die ooit op marlijnen wil vissen! Maar goed, dat was dus waar ons leventje 10 dagen lang om draaide, geen idee wat er in Israel afspeelde, in Irak, de VS of zelfs in NL.... heerlijk gewoon!
Wat hebben we nog meer gedaan... o ja, op woensdag avond hadden we een traditionele meke in het resort. Een meke is een soort ceremonie waarbij de mannen muziek maken en de kava wordt gedronken. Kava is dus een soort drugs die algemeen wordt geaccepteerd, waaravan de Lonely Planet wist te vertellen dat je een “numbing feeling in your lips and tongue” ervan krijgt, kortom een soort verdovend spulletje. Nou ja, het is nergens verboden of illegaal, en het schijnt zelfs redelijk gezond spul te zijn (bovendien wordt het in Fiji door de meeste mannen iedere avond gedronken dus kan niet echt slecht zijn) dus we deden vrolijk aan de meke mee. Grappige ceremonie trouwens. De bak waar de kava inzat had de vorm van een schildpad (speciale betekenis in Fiji, is een heilig dier, maara wordt nog wel gegeten bij speciale gelegenheden.....) en depersoon die aan de kop van de schildpad zat was het “hoofd” en bepaalde wanneer er gedronken werd. Hij moest dan een of adner woord zeggen (geen idee meer wat) en pas dan werden bakjes kava rondgedeeld. Als er niet werd gedronken zat een groepje mannen muziek te maken op hun gitaren, waarbij heel mooi werd gezongen, kana niet uitleggen maar was erg mooi. Maar goed, als ze dan langskwamen met de kava moest je eerst in je handen klappen, dan moest je “Bula!” zeggen, het bakje in een teug opdrinken (anders beledig je iemand geloof ik) en als je klaar bent 2 keer klappen en nog iets zeggen... geen idee wat het allemaal was, maar men nam het redelijk serieus en je kreeg echt nix als je je niet aan het protocol hield. Nou goed, de kava zelf. Heel apart spul... leek een beetje op een zoethout-drankje.... zag er uit als modder (lichtbruin) en was redelijk bitter.... tot zover de smaak. De verdovende werking wasa zeker te merken... na het 3e bakje moest ik toegeven dat mijn lippen tintelden, en dat ook mijn tong heel dik was voor mijn gevoel, ook voelde je je op een bepaalde manier heel vrolijk.... apart spulletje! Al moet ik zeggen dat het na een paar minuten allemaal weg is, dus vond het maar raar. Maar goed, was wel grappig.
Verder nog 2 wandelingen gemaakt. 1 naar de lokale winkel...... erg bizar! Was een soort keet aan het strand, en van binnen helemaal afgerasterd met tralies! Aangezien iedereen is aangewezen op vervoer over water daar, komen mensen dus met de boot naar de winkel om bepaalde boodschappen te doen (althans de spullen die ze niet zelf verbouwen of vangen). Aparte ervaring weer! Vervolgens hadden we ook nog een wandeling naar het lokale dorpje gemaakt, en ook dat was weer heel apart. Ten eerste mag je geen zonnebril op in het dorp, geen petje, en geen tas aan je schouder, anders beledig je de mensen in het dorp dus schijnbaar... nou ja, daar houd je je uiteraard aan. Toen we eenmaal in het dorpje kwamen zag het er allemaal best armoedig uit. Ijzeren hutjes met slaapmatten op de grond, mensen zaten voor de hut riet te vlechten, de was te doen in de rivier, groente te wassen in de rivier, etc. wat echter ook opviel was dat iedereen enorm vriendelijk was, heel apart! Iedereen die je zag zwaaide naar je, riep een hartelijk “Bula!” en al gauw hadden we een hele groep kids achter ons aan lopen! In Egypte waren we ook in zo’n soort wijk beland, en daar voelden we ons toch niet echt op ons gemak, hier was het echter totaal anders! Wat zijn die mensen vriendelijk zeg. In het dorp hadden ze een mooie waterval waara men zich wast e.d., en waar we een man tegenkwamen. Hij stelde zich gelijk voor, handje schudden, vroeg waar we vandaan kwamen, heel leuk! Iedereen spreekt trouwens ook goed engels in Fiji, zelfs de ouderen. Ik klauterde over een paar rotsen heen naar de waterval en Jacq bleef beneden zitten, maar die kreeg al gauw gezelschap van een groepje kids die met haara begonnen te kletsen. En o ja, bijna vergeten, o pde heenweg vroegen we de weg aan iemand die in een huisje woonde waar we langskwamen... die stuurde gelijk hun dochtertje met ons mee die dus het hele stuk op haar blote voetjes met ons meelipe, ondertussen druk kletsend met Jacq. Toen we van de waterval terugliepen liepen er 2 andere meisjes met ons mee die opeens plotseling naar de winkel moesten!! Kan maar een ding zeggen van de Fiji-ers: heel vriendelijke en gastvrije mensen! Tijdens de wandelingen was een van de honden ook met ons meegelopen, erg leuk! Zodra we het strand opliepen bij het resort sprong hij op en kwam die achter ons aan. Nou ja, dit was wel een beetje wat we over Fiji te vertellen hadden. O ja, voor ik het vergat hadden we nog een 2e “bijna-schipbreuk”... tijdens de trip naar Manta Reef (zo’n 45 minuten) brak de stuurkolom van de boot!! Tsja, was weer fijn, en men had geen radio aan boord, dus daara dobberden we dan.... wij een beetje serieus, maar Simon en Te konden alleen maar lachen.. beetje naar de motor wijzen, Fijis lullen en in lachen uitbarsten (dat deden alle mensen trouwens enorm veel, lachen... de hele dag hoorde je continu ergens vandaan lachschaters komen, het leek wel alsof de mensen alles grappig en lachwekkend vonden, en overal geintjes over maakten. Zo haalden ze met mij een geintje uit door net nadat ik aan boord was geklommen na een duik en al mijn spullen had uitgedaan en me had afgedroogd, mijn vinnen op te pakken en ze een voor een in het water te gooien... en een lol dat ze hadden joh!! Kan ik wel waarderen zoiets, niet van dat slaafse of onderdanige dat je in veel andere armere landen al gauw krijgt als buitenlandse toerist).... nou ja, na wat gesleutel hadden ze de stuurkolom losgekoppeld van de motor en kon de boot weerd bestuurd worden door de motor met de hand te bewegen. Nou ja, was geen probleem voor ze... dus wij lekker duiken, ondertussen via een andere duikboot die er ook was het resort gecontacteerd, andere boot laten komen, waardoor we onze 2e duik konden doen. Tsja, en toen die vent terugmoest met de kapotte boot werd er weer flink gelachen natuurlijk, want ipv 45 minuten zou hij er wel een uurtje of 2 over doen... dachten ze, bleek langer! Na onze 2e duik allemaal terug de boot in, op weg naar Matava, en ergens halverwege kwamen we de “kapotte” boot tegen met die andere vent erin... tsja, je voelt hem al aankomen, er werd weer flink gelachen, geschaterd zeg maar en gewezen naar hem. Uiteindelijk is een van die gasten toch maar aan boord gesprongen om hem te helpen. Maar goed, bedenk maar wat de reactie was toen zij samen anderhalf uur later terugkwamen bij het resort...!!! leuk was trouwens wel dat tijdens onze 2e schipbreuk we een enorme school dolfijnen zagen, erg leuk! Vooral als je je beseft dat dolfijnen erom bekend staan dat ze schipbreukelingen redden... hint hint.....!!
Nou goed, genoeg over Fiji, de foto’s zeggen ook wel genoeg. De terugreis was in een woord k.., de vliegreis naar Nadi was weer “interessant”, wachten op het vliegveld lang en saai, de vlucht naar Melbourne te lang... je kent het wel, de normale situatie met een terugreis na een heerlijke vakantie. We misten “Fiji-time” al zodra we op het bootje stapten dat ons naar het vliegveld zou brengen, bah we zagen echt op tegen het “echte leven”. En dat gevoel is nog steeds niet weg... was zo onwerkelijk om op donderdag weer op kantoor te zitten achter mijn laptop, proberen te werken, proberen weer in het ritme tekomen.... wat een anti-climax is dat toch zeg. En dan is de sitatie op werk ook niet verbeterd tijdens de vakantie, nog steeds zelfde gezeik, Jacq natuurlijk dat gezeik met die collega van haar (al hoefde ze donderdag niet te werken omdat ze de invalster een dagje langer hadden gehouden voor haar gelukkig), allemaal bah! Vrijdagavond lagen we dan weer vroeg op bed, ook de 2 uur tijdsverschil merkten we toch wel (althans, ik dan, was iedere morgen om 5 uur wakker, en ’s avonds om 8 uur al doodop). Zaterdag rustig aangedaan, paar bappies gedaan met autootje (zijn we nog steeds erg gelukkig mee!) om de duikspulletjes te reinigen (grote bak van 120 liter gekocht bij de plaatselijke Karwei en speciaal schoonmaakmiddel bij de duikwinkel), lekker hapje gegeten bij de Middle Park Deli Cafe (dat wasa dan wel weer zalig) en een strelizia gekocht bij de lokale tuinwinkel (strelizia is paradijsvogelbloem, beetje onze favoriete plant die we in NL ook al hadden (en ik dood had laten gaan :-(....) en die je hier gewoon bij mensen in de tuin ziet staan) om onszelf toch een beetje te verwennen, daarna gewone bappies gedaan bij de Safeway, ’s avonds weer gekookt, filmpjes gehuurd, tsja, saai en gewoon leven dus weer... zondag gevoetbald, Jacq heeft de hele dag nix gedaan, beetje gemaild, gelezen, bleuh, saai en heel onwerkelijk allemaal na die 10 dagen in het paradijs......
Nou, nu houden we ermee op voordat we nog melancholischer gaan worden... fot’s op de site zetten en klaar. Denk dat we maar hapje moeten gaan eten ergens vanavond, proberen beeje gezelligheid terug te krijgen.....
Tot snel
Jackie en Robin
Hhmmm.... kan maar een beperkt aantal foto's bijvoegen, dus dan maar 2e blog met alleen foto's!
Advertisement
Tot: 0.105s; Tpl: 0.022s; cc: 14; qc: 24; dbt: 0.0593s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Ray
non-member comment
mooi.....
Super verhaal weer. Kan me heel goed indenken dat als je terugkomt het leven heel onwerkelijk is hoewel dat juist de werkelijkheid is....of misschien leven we zelf wel in een onwerkelijke wereld. Tja zal in elk geval wennen zijn. Ben wel een beetje jaloers wat jullie meemaken. Sterkte komende tijd in elk geval en zoals gezegd wel weer een mooie verhaal. groetjes Ray