Advertisement
Published: April 9th 2013
Edit Blog Post
Zaterdag 16 maart
Hoeze! Vandaag eindelijk roadtrippen.
Na de dag ervoor een uur de complexe routemogelijkheden door te hebben genomen, had ik een goede route gevonden om het camperverhuurbedrijf te bereiken. Ruim op tijd wakker, wekker was zeker niet nodig. Als ik een belangrijke dag tegemoet ga, wordt ik altijd (te vroeg) wakker. Om acht uur stond ik klaar bij de bushalte, en kwam netjes tien minuten voor de ontmoetingstijd aan bij het bedrijf. Bij aankomst zag ik gelijk allemaal geverfde busjes staan. De een met allemaal smilies, de ander monsters, weer een ander naakte vrouwen. Ik begon toen te denken, welk busje zullen wij krijgen. Ik moest alleen nog een tijdje wachten op me antwoord. Want Alejo, Marrio, Emilie en Julia waren verdwaald en kwamen pas 2,5 uur later aan zetten. Maar het antwoord was: een camper met de twee personages van Fear en Loathing in Las Vegas. Met dit vette busje gingen we toen op pad. De eerste stop was een grap. We gingen inkopen doen bij de Aldi, en bij ieder item was er een discussie van een uur. Maar, uiteindelijk hadden we wat we wilden en gingen we naar Torquay. Na een paar stops langs
de zee zijn we naar Jan Juc gereden, en daar begonnen aan de "surf coast walk". Maar al snel moesten we terug sprinten omdat het keihard begon te regenen. Kleddernat in de camper aangekomen besloten we om naar Aiyers Inlet te rijden. En tegen de tijd dat we daar bij de vuurtoren aankwamen, was er zelfs wat zon. Helaas begon het direct te regenen toen wij de auto uitstapten. We moesten vervolgens de gratis camping op gaan zoeken. Deze zat zoals al de gratis campings daar, in een national park. Deze bereikten we na 17 kilometer over dirtroads te rijden en echt dachten dat het hier niet kon zijn. Het was heel simpel, afgezette campeerplekken, wc's, een kraantje met regenwater wat opgevangen was door de goot en een vuurplaats met bakplaat er bovenop. Heerlijk primitief zijn we toen hout gaan zoeken, en een vuur gaan stoken. Toen er wat dikken takken op lagen, schoven we de bakplaat erboven en werden de hamburgers gebakken. Dit allemaal in de stromende regen. Maar alles bij elkaar maakte de burgers extra verukkulijk. Na het eten en kaarten gaan slapen. Het busje was zo gemaakt dat er drie op het "bed" konden slapen, en twee
op een soort brancards die je aan het plafond kon laten hangen met kettingen. Maar omdat het zo koud was sliepen we als sardientjes met ze vijfen beneden.
Zondag 17 maart
Toen het ontbijtje half in de regen op was, was het tijd om naar Lorne te rijden. Onderweg nog op twee prachtige look-out punten gestopt (inmiddels de regen gestopt). Waar de woeste blauwe zee tegen de rotsen sloeg, en je 180 graden voor je de oceaan mijlenver kon volgen. In Lorne naar een panorama punt op een heuvel gelopen, en vervolgens in het bos spaghetti als lunch gekookt op een vuur. En daar me eerste koala gezien! Toen dit op was, zijn we naar de Erskine fall gereden, een 40 meter hoge waterval. Het was alweer vijf uur toen we terug bij de camper kwamen, en dus tijd om naar de camping te rijden in Lorne. Aangekomen waren Janik en Chris (twee Duitsers die ook op de vorige camping waren) er al. Samen met nog een paar andere zijn we toen een kamnpvuurtje gaan bouwen, en met biertjes & marsmellows de avond eromheen doorgebracht.
Maandag 18 maart
Half bevroren werd ik 's ochtends wakker, ik
had zonder slaapzak geslapen. Deze kocht ik dan ook een uur later, toen we door Lorne reden. Ondertussen was door de dagen heen duidelijk geworden dat Julia altijd wel een plan in der hoofd had van wat er zou gebeuren, en als een klein kind er alles aan deedt om der zin te krijgen. Naast roadtrip werden deze zes dagen dan ook een "frustration- & temper-management training" voor mij en mijn reiscompagnons. We gingen een wandelingetje maken door Otway national park. In een prachtig bos langs (helaas) opgedroogde watevallen en een kloof. Na me eerste douche in bijna drie dagen, over de Great Ocean road naar Kennett River gereden, en daar op (de daarom bekend staande) Grey street koalas gespot. Vervolgens naar de volgende camping in Blanket bay gereden. Daar weer de Duitsers tegen gekomen en met hun erbij lopen ouwehoeren bij kaarslicht.
Dinsdag 19 maart
De volgende morgen weer zonnig, dag kon al bijna niet meer stuk. Toen met ze 7enen (inclusief de Duitsers) naar Cape Otway gereden. Vet leuk weetje: Cape Otway is het op een na zuidelijkste puntje van Australie. Op weg hier naartoe heb ik de aller schattigste koala ooit gespot, een kleine die
al hangend over een tak aan het slapen waas. Zie de foto. Daar wilden we met een omweg de vuurtoren te bereiken. Maar helaas, deze omweg leidden ons gewoon terug naar de parkeerplaats. Na dit geweldige avontuur wilden we naar een heel klein maar mooi national park rijden, helaas reden we 50 kilometer de verkeerde kant op. Geluk bij een ongeluk waren we toen bij de famous Triple falls. Hier deden we een rondwandelingetje en zagen de waterval, gelegen in een rainforrest, eerste keer dat ik er een zag. Wel indrukwekkend, het was er alleen niet benauwd en minder dik begroeid. Toen we terug bij de camper waren besloten we naar de camping op Johanna beach te gaan. Deze bleek prachtig te liggen, en het bijna verlaten strand was daar de voornaamste reden van. Een beetje voetballend en foto's schietend bekeken wij hier de zonsondergang. Van geel, werd de lucht roze, toen oranje, rood en uiteindelijk zwart. Na deze lichtshow, dronken we weer een sapje zittend in een kringetje. Het plan was om de glowworms te gaan bekijken in een national park in de buurt. Het was alleen zo gezellig dat het er niet meer van kwam. En toen was
het alweer tijd om naar bed te gaan.
Woensdag 20 maart
Deze morgen pakten we onze spulletjes weer in en gingen we met twee voertuigen, onze camper en de auto van Janik en Chris, naar de 12 Apostles. Maar na 20 kilometer rijden was de benzine op. Na lief vragen wilden de Duitsers wel naar het volgende benzine station rijden. In de tussentijd zochten wij een meertje op, wat jammer genoeg vol zat met koeienstront. Wel wilde bramen en appels gevonden, en een beetje kunnen lezen in de zon. Op dat moment was het al een hartstikke leuk ongeval. Een uurtje later was de benzineboer gearriveerd en konden we verder. Na de 12 Apostles, London bridge en nog een aantal (prachtige) limestone rotsen in de zee die een naam hebben gekregen, te hebben gezien, reden we door naar Port Campbaell. Hier eindelijk voor het eerst tijdens deze trip lekker gezwommmen in een baaitje in het centrum van Port Campbell. Na een ruim uur in het zand moesten we weer nodig gaan, want het was alweer 17:00 en zonder stops zouden we pas 21:00 uur aankomen. Achteraf was ik heel blij geweest om om 21:00 aan te komen. Julia
had deze camping uitgekozen, en was verzekerd dat de camping gelegen was op de plek waar een vriendin van haar een cirkeltje op de kaart had gezet. Dit bleek natuurlijk niet zo te zijn, en na heeeeeeeel veel gedoe kwamen we om 00:00 aan op de camping 40 kilometer voor Portland. Bedankt liefste @#* Julia! Wel stonden Chris en Janik (al sinds 21:00) gelukkig met een box Heineken op ons te wachten.
Donderdag 21 maart
Toen de klok 7:00 sloeg gingen we op. We moesten namelijk nog 500 kilometer rijden, en de auto moest voor 15:00 worden teruggebracht in Adelaide. We vertrokken om 8:30 en het was 7,5 uur rijden. Dat ging dus niet lukken, maar omdat het zo verschikkelijk hard waaiden wisten we de 50$ boeten te ontlopen. En uiteindelijk om 18:30 kwamen we aan bij het depot van Wicked campers. Eindelijk Julia gedag gezegd, no offence. En toen nog een uur (return) gelopen om een mok te kopen. En om half negen een hostel gevonden. Hostel 109, een geweldig schoon hostel met alle faciliteiten die je voor 30$ verwacht: Gratis wifi door het hele hostel, ieder denkbaar keukengereedschap, goede douches, airco & verwarming, grote flatscreen met
digitale TV, DVD speler, video speler, waslijnen en zacht wc-papier. Na een lange douche de stad in gegaan, op zoek naar een barretje. Natuulijk gevonden, maar toen het eerste biertje op was viel iedereen al bijna in slaap. Dus besloten we naar bed te gaan.
Vrijdag 22 maart
In me echte bed als een koala geslapen. 's Ochtends vroeg moest Marrio weer terug naar Melbourne vliegen, want zijn studie ging gewoon door. Emilie, Alejo en ik besloten toen weer een Wicked camper te huren, en voor vier dagen naar Kangaroo Island te gaan! Deze laatste dag voor het volgende avontuur proberen me foto's en verhalen bij te werken, en vervolgens vroeg naar bed.
Advertisement
Tot: 0.094s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 44; dbt: 0.051s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb