The Gasdash Desert Race

---

In 2010 I joined as a true racing virgin by unbelievable coincidence one of Australia's most gruesome desert races, The Gasdash in Western Australia. More information about this adventure you will find in my other entry about Western Australia on this blog.

Racemaagd
‘De meest gruwelijke woestijnrace van Australië’ staat er in de aankondigingen. Ik krijg nu al de bibbers als ik er aan denk. Een toevallige ontmoeting in Amsterdam heeft ervoor gezorgd dat ik ben uitgenodigd om deel te nemen aan de Gascoyne Dash woestijnrace in Carnarvon West Australie.

Deze racemaagd heeft nul ervaring. Er moeten heel wat zaken geregeld worden. Dat is nogal wat: geldig rijbewijs, paspoort, reis- en ziektekostenverzekering, rallysport ongevallenverzekering, internationale rallylicentie, inschrijfgeld (gesponsord door Gasdash) en inschrijfformulier Gasdash, vliegticket, racemotor, complete uitrusting en vooral moed.

Regelneef

Ik struin wekenlang Marktplaats af en mijn slaapkamer veranderd langzaam in een etalage van motorspullen. Helm, bril, cross-laarzen, protectoren, broeken, jas, handschoenen en een joekel van een tas om alles te vervoeren. Na lang zoeken word ik uitstekend geholpen door Ronald van Teijlingen van Speed Secure; het enige gespecialiseerde bedrijf in ongevallenverzekeringen voor de rallysport dat ik kan vinden. Ik regel een reisverzekering waarbij ik zowel voor ongevallen en ziektekosten verzekerd ben tijdens mijn toertocht door Australië. Van de KNMV ontvang ik een vrijgave voor de licentie. Een medische keuring blijkt niet nodig. Motor (onbetaalbaar) en inschrijfgeld (Euro 600) worden gesponsord.

Slecht nieuws
Ik ontvang het schokkende bericht dat vriend Ivan Erceg die mij heeft uitgenodigd voor de race zwaar gecrasht is tijdens de Safari Rally in Australië en kunstmatig in coma wordt gehouden. Hij heeft 9 ribben gebroken, een klaplong, schouderblad en sleutelbeen gebroken. Maar niet lang daarna heb ik Ivan aan de telefoon en hij vertelt doodleuk dat hij de Gasdash wil rijden. Uit zijn overvloedige verzameling rally- en crossmotoren stel hij voor mijn ontmaagding een top geprepareerde Honda 450 CRF ter beschikking. Voor mijn toertocht heeft hij een prachtige CPW KTM rally motor geregeld via Don Mc Grath van CPW Motorparts in Perth. Drie van de door Don gesponsorde KTM rijders eindigden op plaat 1, 2, en 3 van de Australian Safari Rally. De vierde met Ivan als piloot had minder geluk.

De aankomst
Onvoorstelbaar maar waar, zes weken later drukt Ivan mij stevig tegen zich aan op het vliegveld van Perth. Ik kan het niet geloven en begrijp nu pas waarom iedereen deze goedhartige reus Caveman noemt. Het onmogelijke gebeurt, Ivan doet mee aan de Gasdash.
Warm aangekomen op het vliegveld van Perth rijden we in zijn ronkende SUV naar de garage van de mecanicien. Daar staan de 2 volledig geprepareerde Honda’s CRF 450 te pronken. Voordat ze op de trailer worden geladen wordt er al vroeg in de ochtend bier geplengd om weerzien en motorgeluk te vieren.

Twee dagen later word ik door goudzoeker en motorlegende Vernon Strange en zijn vriendin opgepikt. De SUV met aanhanger is volledig volgestouwd met motoren en motoronderdelen. Vernon, drievoudig winnaar van de Gasdash zal dit jaar niet zelf racen vanwege een ongeval waarbij de propeller van zijn boot zijn achillespezen heeft doorkliefd. Maar hij heeft een gevaarlijk wapen achter de hand, Josh Herbert, een 18 jarig supertalent van Southern Cross Motorcycle Club die door hem gesponsord wordt.

Op weg naar de race
We rijden 900 kilometer naar Shark Bay waar vriend Jamie Morgan met zijn familie een parelfarm heeft. De werkplaats van Jamie is van alle technische gemakken voorzien. Het wordt al snel een sleutelplek waar tot diep in de nacht de lichtjes branden en doppen van flesjes ploppen. In de kranten lees ik vooraankondigingen en in de supermarkt tetteren radiospotjes van de Gasdash. De dagen er op volgend verzamelen steeds meer vrienden met pick-ups en aanhangers met motoren bij Jamies werkplaats. De koorts en opwinding stijgen. Vernon zweert bij de Yamaha YZ450F, Ivan bij de Honda CRF 450 en Jamie bij de KTM 505XC.

Testrijden
Stuurdempers worden geplaatst, alles wordt vastgezet met loctite, het profiel van de banden wordt gefrased, kruisingen van spaken worden gefixeerd met tie wraps en er worden gaten in de noppen geboord zodat de hitte makkelijker weg kan. Als de 18 jarige Josh Herbert off road, op een smal zandpad gaat testrijden, rijden wij parallel op het asfalt met een ongelooflijke 180 km om hem te kunnen bijhouden. Bij een 2de testrit komen slechts 2 van de 4 rijders terug. Na uren wachten en een nachtelijke zoektocht met de pick-up vinden we Josh en zijn vriend Ben bij het strand; motor opgeblazen. Ik moet mijn testritten al snel staken, om de haverklap lig ik met mijn snufferd in het zand. Dat voorspelt niet veel goeds.

Op weg naar Carnarvon
Het feest is compleet als Caveman Ivan Erceg met zijn gigantische ‘mobile Cave’ Jamie's terrein komt oprijden. De cave is een immense vrachtwagen met trailer, een rijdend hotel en werkplaats ineen. En natuurlijk is dit weerzien aanleiding om de voorraad bier te doen slinken. Jamie die onlangs bekende Australiër is geworden door zijn deelname aan het televisieprogramma ‘Boer Zoekt Vrouw’ heeft nog 2 andere jonge Australische sterboeren uitgenodigd om deel te nemen aan de race, Charlie en Shaun. De vooravond van het vertrek naar Carnarvon is wederom reden tot feest. Een bont gezelschap van vrienden, backpackers, deelnemers, mecaniciens en ondersteuners wordt ondergedompeld in een grote geïmproviseerde hottub waarvan de vulling meer op rum lijkt dan op water. En dat terwijl sommige diehards tot diep in de nacht sleutelen in het licht van hun hoofdlampje.

Ontmoeting der gladiatoren
Onderweg naar Carnarvon zien we steeds meer trailers met motoren, quads, buggies en extreme 4wd’s. In Carnarvon zelf is het een opgewonden kermis van publiek, deelnemers, teams, media en materieel. Team Southern Cross krijgt allemaal smetteloze nieuwe shirt s voor de briefing en, inschrijving. Ik mag de kleuren dragen van Southern Cross. Ik krijg een microfoon onder mijn neus geduwd en voor ik het weet zit deze Dutchie in een Australisch radioprogramma. Bij de scruteny ondergaat de hele motor en uitrusting een technische keuring. Van het profiel van de laarzen tot en met het wedstrijdnummer, alles wordt gecontroleerd. De motoren worden als gladiatoren opgesteld in de lokale sporthal. Kleine kinderen en grote jongens vergapen zich aan al het moois.

De proloog
De volgende dag is de proloog die vertrekt vanaf de Carnarvon draf- en renbaan. Een korte briefing, een verkenningsronde en dan is het zover. De zenuwen en adrenaline gieren door mijn lijf. De motoren starten eerst met een tussenpoos van 1 minuut. Na 5 minuten word ik al door de eerste achtervolgers ingehaald en dat gaat zo door tot de finish. Triest maar waar, ik eindig als laatste maar niet helemaal want een aantal deelnemers heeft de finish niet gehaald. Ivan en Jamie zitten in de voorste gelederen maar de grootste verrassing is Josh Herbert, die de snelste tijd neerzet en pole position heeft verovert.

Cave party
Het hele circus vertrek na de proloog naar de Coonahta Race Course bij Gascoyne Junction. De race is vernoemd naar de Gascoyne rivier en de laatste dag van de race wordt grotendeels verreden in de verraderlijke rivierbedding vol diepe geulen. Midden in de woestenij staat een grote tent met het Roadkill Restaurant met de veelzeggende tekst: ‘You kill ‘em, we grill ‘em ’. Overal wordt gesleuteld en onze assistenten krijgen instructies op welke controleposten ze moeten staan met banden, wielen, snelvullers voor brandstof, water, etc. Alle deelnemers krijgen een transponder, een walkie talkie, een SOS-teken en EHBO set. De avond voor de race wordt gefeest in de ‘Cave’ die is omgetoverd tot een disco en waar tot laat in de nacht rijkelijk alcohol vloeit.

Dag van de waarheid
De ochtend voor de race wordt de kater gecompenseerd met een boterham paracetamol en een handvol andere pijnstillers en Ivan is niet de enige met dit ritueel. Rijders worden gemasseerd en handen ingetapet. Dan is het zover. De rallyauto’s zijn gefinisht en nu is het de beurt aan de motoren voor de 187 kilometer. De helikopters ronken boven onze hoofden en Josh maakt als eerste een vliegende start. Er wordt gestart met intervallen van 1 minuut. Eerst 1 voor 1, dan per 2 en daarna per drie. Ik vertrek in de laatste rij. Even heb ik de illusie dat ik mijn startgenoten voor kan blijven maar die wordt snel teniet gedaan. Stenen, greppels, stof, rul zand, grint, heuvels, bochten, binnen de kortste keren heb ik geen gevoel meer in handen en polsen.

Race tegen de klok
Een eerste val en even later een serieuze buiteling. Ik lig meters van de motor, versuft van de klap. Alleen mijn duim doet het niet meer. Borden geven de richting aan, pre-danger en danger zoals steile rivieroevers en diep uitgesleten geulen. Gesneuvelde rallyauto’s staan langs de kant en de eerste uitvallers bij de motoren zitten verslagen naast hun fiets. Ik ben de laatste in het veld en heb regelmatig de bezemmotor achter me aan jagen. Het zijn goedgetrainde crossers die als vrijwilliger assistentie verlenen. Bij het eerste checkpoint wordt de crossbril verwisseld, benzine bijgevuld en drinkwater. De temperatuur is moordend. Het gaat allemaal supersnel en voor ik het weet ben ik weer weg. In het hele dikke zand en grint kom ik moeilijk vooruit terwijl juist de enige remedie hard rijden is. Twijfelen is vallen. Het vallen, de motor oprapen en weer kick starten is dodelijk vermoeiend. Vanuit mijn ooghoek zie ik plots onze rookie en favoriet Josh Herbert naast zijn opgeblazen Yamaha zitten. Einde oefening. Dat is erg balen voor Josh, het team en sponsor Vernon.

Vervolg einde oefening
Bij de 2de controlepost op 93 kilometer van het vertrekpunt probeer ik leven te krijgen in de verlamde polsen en handen. Mijn linkerduim ziet er uit als een peer en de koppeling gebruiken lukt nauwelijks meer. Op vlakke stukken trek ik de Honda naar 150 kilometer maar het is gewoon niet snel genoeg en dat ligt niet aan de motor. Bij de derde controlepost op 131 kilometer en met nog 38 kilometer te gaan hoor ik dat vóór mij een ernstig ongeluk is gebeurd. Een gevallen deelnemer die weer opstond werd in de stofwolk vol geraakt door een andere rijder. De helikopter vliegt met de zwaargewonde naar het 1100 kilometer verderop gelegen Perth.

DNF achter mijn naam
Men zegt dat ik direct verder moet wil ik nog binnen de tijdslimiet finishen. Als ik geen 10 seconden later gas geef vlagt een andere marshal en zegt dat ik uit de race lig. Mijn protest is tevergeefs. Hoewel ik weet dat ik de loodzware 2de dag met mijn gebroken duim nooit zou kunnen uitrijden, baal ik toch als een stekker. Ik rij terug met onze teamassistentie waarvan een iemand de motor voor zijn rekening neemt. DNF staat er die avond onder mijn naam op de scorelijst oftewel Did Not Finish. Dutch Never Finish maken de grinnikende Australische vrienden er van en iedereen verdrinkt zijn vreugde of verdriet.

Gasdash Dag 2
De Honda sta ik af aan Josh die hoewel hij uit de race ligt ervaring wil opdoen en de volgende dag weer zal starten. Ivan en Jamie hebben zich in de top weten te nestelen en dat mag met Ivan’s griep, kater en herstel van het ongeval een wonder heten. Geluk bij een ongeluk is dat ik nu de mogelijkheid heb de race te fotograferen. De laatste dag van de race met een afstand van 324 kilometer, rij ik met Eric, de chauffeur van de ‘Cave’ naar Rocky Pool, een opgedroogde waterpoel, De hitte is moordend. Hier is een verplichte stop en herstart.

Winnaars en verliezers
Aan de rand van Rocky Pool zie ik de deelnemers stoeien met de motor in het terrein. Sommigen vallen en staan vloekend en tierend weer op. Anderen zijn minder gelukkig en worden met de helikopter afgevoerd. Wolken opgeworpen stof hangen in slierten kilometers boven het landschap. We rijden met de vrachtwagen via een afkorting naar de finish in Carnarvon. De eerste rijders zijn al binnen. Ivan eindigt 7de, Jamie wordt 14de en ook de andere vrienden weten te finishen. Zelf Shaun en de jonge Charlie komen over de finish. Na twee opgeblazen motoren lukt het Josh Herbert vlak voor de finish ook de Honda de vernieling in te helpen en krijgt de gedoodverfde winnaar ook een DNF achter zijn naam. Warren Kempton van de Gascoyne Off Road Racing Club wint de race en wordt King of the River op een KTM 530 EXC.

Stralende en doodvermoeide gezichten aan de finish met bloedende handen van de blaren die gekoeld worden met koud bier. Het doet de slogan van de race eer aan: Winning is something, finishing is everything’. Het is mij helaas niet gegeven. Vernon Strange wordt die avond ook al heeft hij dit jaar niet meegedaan gehuldigd als Gasdash Legend vanwege zijn drievoudige overwinning in het verleden. De race is over en iedereen praat alweer over volgend jaar.

Met dank aan:
Ivan Erceg, Jamie Morgan en Vernon Strange, Paul Kelly Event Director Gascoyne Dash, KNMV, Ronald van Teijlingen van Speed Secure, Don Mc Grath www.cpwmotoparts.com.au

---

Photos

Jamie's shed Denham Shark Bay
Preparing the bikes till late night in Jamie's shed in Denham, Shark Bay

On our way to Carnarvon
Wiht heavy equipment on the road to the crime scene

Ivan's (Caveman) mobile Cave
Arrival in Carnarvon

Competitors
Line up of competitors in local sports facility

Caveman Ivan Erceq
Ivan The Terrible

Prologue
Nervous gathering for the prologue at the Carnarvon Horse Race Stadium.

Gascoyne Junction
Cool and cosy hangout, the Gascoyne Junction Café

Speakers Corner
Mr. Speaker on stage

Pit of team Southern Cross
Never a dull moment

Fire dance
The night before the race..

Roadkill Kitchen
You kill 'em, We grill 'em!

Roadkill Kitchen
You kill 'em, We grill 'em!

The Marshals
Marchal's conversation