Deel 12

---

Deel 12: 29 sept en 30 sept.
Natuurlijk was ik wat gefrustreerd, want ik was mijn avond giga prawns misgelopen in Karumba. Dus op naar de lunch giga prawns. Karumba ligt aan de Gulf of Carpentaria. Het zou 79 km omrijden zijn en over dezelfde weg terug. En dat voor een paar garnaaltjes, die je overal kunt krijgen. Maar ja, op zoveel km (we naderen de 5000 k’s) maken die 160 km voor een paar garnaaltjes ook niet uit. We reden door Wetlands met de daarbij horende prachtige foto’s. “Zijn dat nou puppy-emoe’s”, vroeg Wim. “Nee joh, dat zijn ganzen”, zei de birdwatcher van de familie. Tja, soms zagen we ook wat lopen op de weg. “Is dat een wallaby of een kangaroo?”. En als we dichterbij kwamen, zagen we dat het een hond was. Tja, je fantasie slaat soms wat op hol in een vreemd land. Ook hoorde ik gisternacht op weg naar het toilietgebouw wat hoppen voor mijn voeten. Ik dacht, dat het een bandicoot of een possum was, of zo, maar het bleek een reuze pad! Jakkes. Dus je ziet mij niet zonder grote MacLite over de campsites lopen. Brrr.
Ik Karumba aangekomen, prachtig blauw water met veel vissersbootjes (recreatie) aangestroffen. Tropisch. Wim had 2 campings terug de tip gekregen, op het industrieterrein, daar en daar, diesel!!! Goedkooop, 150 ct! En verhip, we reden er per ongeluk langs, op zoek naar mijn prawns, natuurlijk. Getankt en daarmee toch snel zo’n 30 euro op een tank uitgespaart. Daar kunnen we veel prawns van kopen!!!! Toen de Sunset Tavern gevonden, schitterend uitzicht, wat zou het hier mooi zijn ’s avonds, uitzicht over de Gulf, lichtjes in de grote bomen. Maar ook nu zaten we prachtig en lekker in de schaduw. De prawns, die ik bestelde, waren aan de kleine maat en geserveerd in een garlic sause en daarbij rijst. Heerlijke lunch, geen giga prawns, maar de ambiance was giga. You can’t have it all!!
Terug naar de t-splitsing 79 km verderop en daar vervolgde onze weg zich over de Gulf Developmental Road, ook wel Savannah Way genaamd. En dat begrijp ik wel. Veel weg zijn ze nog aan het developmentallen en de omgeving ziet er uit als de Afrikaanse savanne. Droog, hoog gras, veel vee (ook op de weg), veel dode kangaroe’s en ook dode zwijntjes (guinea pigs heet dat hier).
Vandaag stonden weer 700 km’s op de rol. Het doel van overnachten zou worden Undara Lodge. Het laatste uur in het donker gereden met een snelheid van 70-80 km/h en dat was hard zat. Jeetje, wat een inspanning. Waarom gaan die koeien niet verderop in het veld liggen, waarom nog ’s avonds “wandering stock” spelen?! In het donker de tent opgezet, eitje. Eerste een Corona en toen hoefden we alleen nog maar de curry van gisteren op te warmen. De campkitchen was hier flut, dus op het butagas pitje. Ging prima. En zoals alle left overs: de volgende dag nog smaakvoller. In het donker leek het een mooie campsite. Met geritsel om ons heen. “Waar is de lamp??? Wim!!!!!?”. Verhip, een hondsbrutale possum kwam bijna opschoot zitten voor zijn portie rijst. Toch maar weggestuurd. Maar we bleven hem de hele nacht horen ritselen rond de tent.
Ook de volgende dag bleek de omgeving/camparea mooi. Droog, maar mooie private spots met eigen firepit. Erg leuk.
Maar we kwamen niet voor kampvuurtjes en het zwembad, maar voor de famous Lava Tubes. In het Undara Volcano National Park ligt een natuurwonder op ons te wachten. Grotten en tunnels, km’s lang, gevormd na een vulkaan uitbarsting 180.000 jr geleden, dacht ik. De lava aan de buitenzijde koelde af en werd hard, basalt, daar binnenin bleef de hete lava stromen door het hele landschap. Het is een ontelbare hoeveelheid tubes geworden en 7 ervan mogen door de familie die Undara Lodge bezit, geexplereerd worden door speciale guides. Je kunt er dus niet zelf heen rijden of wandelen. Je moet mee in een toer. “Ja maar, dat doen we niet!”. Maar ja, je hebt geen andere keus. Het werd reuze interessant. De guide wist enorm veel te vertellen en de omgeving was schitterend. Absolutely worth while the money!!!!
De Undara Lodge is ook nog een leuk verhaal op zich. De lodges en restaurant bestaan uit oude treinwagons. Erg leuk én romantisch. Nou hadden wij daar niets aan in onze swags in een binnententje, maar toch deed het romantisch aan. Na de tour daar koffie met cake gegeten (chocolate cake en scones, deze keer, nee ik val hier niet af, helaas). En toen weer op reis.
We hebben al 5000 km op de teller staan. De grote delen hebben we gereden. En dat zou zo blijven, want hier in Undara eindelijk te horen gekregen, dat niet morgenochtend om 5.45 am op het vliegtuig moet vanaf Cairs, maar dat ik kan relaxen en pas 8 okt. terugvlieg en 10 okt. aankom in N’land. De kinderen hadden er geen problemen mee, maar ja, heb je een andere keus op deze manier. “Ik voel me een beetje een hele slechte moeder”, berichtte ik aan Renée en Jim. Renée antwoorde: “You’re the best mum! xxxxxxxxx”. Maak er maar “the best long distance mum” van, zei ik.
13 Oktober heb ik volgens mij een dagdienst, dus dat kan allemaal net.
Op naar de volgende stop, Atherton tablelands. In eens werd het heuvelachtig en kleurde het groen om ons heen. Dat was wel 5000 km geleden, dat het groen was. Al die tijd rode grond, geel/grijs gras. Mooi, maar anders. We hoefden vandaag maar 150 km. Zozo, als we dat maar redden!? Gestopt bij de Visitor Information Centre in Ravenshoe, want in de omgeving Atherton/Cairns is zoveel te zien en te doen, dat we gek werden van de informatie die we hadden. Enorm veel watervallen, stroomversnellingen, regenwoud, permanent waterholes (met of zonder croc’s, that’s the question). We kregen een goede tip: Lake Eacham Caravan Park. Een kleine camping met complete campkitchen (wich makes our lives so much easier) en dicht bij rainforest, walks en Lake Eacham. Tent opgezet en nog snel vóór sunset door het regenwoud een wandeling gemaakt. Maar eerst de schoenen en onderbenen in de anti-bloedzuiger smurrie gespoten. Iekkk. Weliswaar is het nog geen regentijd, maar toch ….. Brrrr. 1 x Onderweg mijn schoenen uitgetrokken: “Ik voel wat warms en nats in mijn wandelschoen!!!!!!!!! Maar het was gelukkig niets.
Voor het donker terug en lekker gekookt en gekletst met onze nieuwe buren, een Belgisch/Duits stel, die in Zwitserland wonen. Erg gezellig.
We staan onder een enorme bos overhangend bamboe, heerlijk in de schaduw. Er zijn zoveel vogels, bush turkeys en eenden hier. Wat een lawaai en dat ging ’s nachts ook door.
Tweet tweet, scharrel scharrel, kwak kwak. Truste!!!!

---