Deel 2: 13 tm 15 sept en Deel 3: 16 en 17 sept

---

2e Deel reisverslag: dinsdag t/m donderdag (13, 14 en 15 sept.)
De modum voor het internet hebben we gelaten voor wat het is. Voldoende contact met thuisfront, lang leve whatsapp.
De Australische bankpas van Wim is geregeld. Het klinkt allemaal als onzinnige dingen, die we belangrijker maken dan het is. Maar iets regelen wat verlopen is, is ingewikkelder als je niet in het land woont. Op tijd verlengen is de oplossing.
Hadden we dat maar wat slimmer aangepakt met de auto. De registratie was verlopen in juni. Daar sta je dan in september. Verder denkt iedereen, dat Australië 1 land is. Maar dat is niet zo, het zijn 7 staten/territories op zich, met eigen regulations waar je gestoord van woord. Tot overmaat van ramp was de auto het laatst geregistreerd in NSW. Maar we zijn nu in Northern Territory. Totally different koek! Zoals gezegd: auto ter reparatie en eindelijk woensdag begin van de middag klaar. Als de sodemieter naar de MVR voor herkeuring. Guess what? Afgekeurd! Handrem niet voldoende werkend. Als de sodemieter terug naar garage. Garageboys over de zeik, één van hen bellen met MVR, blabla, stapte in onze auto met Wim, Ellen in het zonnetje (35C) met glaasje water en boek voor de garage wachten, en verhip, monteur alleen terug met onze auto. Dat is een goed teken! Auto goedgekeurd. Wim daar achtergelaten in het kantoor ernaast voor de registratie (snap je het nog?!). Dus toen moest ik plots in de auto van garage naar MVR. Waar was dat ook alweer? En hoe zit dat ook alweer met die pook aan de linker kant? En hoe steek ik ook alweer een kruising over vanaf de "verkeerde" kant van de weg? Echter, geen tijd voor nadenken. Monteurs mij in de smiezen houdend, hoe of ik dat ging doen. Maar het ging goed. Bij MVR aangekomen een pissed off Wim aangetroffen. De auto kon niet in NT geregistreerd worden, moest in NSW gebeuren (3000 km verderop). Daarbij was Wim geen resident van NT, dus kon hij de auto ook niet van NSW naar NT overzetten. Inmiddels was het kantoor al een kwartier gesloten en was het nog steeds bloody hot in Darwin. 's Ochtends waren we alweer, voor de 3e keer, uitgecheckt uit het motel. Moeten we daar weer naar toe? Krijg de hik, we gaan kamperen. De dichtstbijzijnde camping was 33 km verderop, Howard Springs Caravan Park. Prachtige plek, leuke mensen ontmoet in de camp kitchen. Binnentent opgezet, swags erin, slaapzak erop en heerlijk geslapen. Maar wat maken die vogels een enorm lawaai in de tropen. Het leek wel of we op schoolreisje waren in Avifauna.
Vroeg op, want het probleem met de registratie was nog steeds niet opgelost. Wat doen we? Moeten we de auto verkopen en terug kopen? Ook zo'n gedoe. Eerst de NSW auto-autoriteiten gebeld in het internetcafé. Dat was eenvoudig, zij konden niets voor ons doen. "Ja maar, .......". "Nee, de law, dat moet NT regelen!". Ahhhhhhh!!! En toen kreeg Wim een helder moment: "was Ellen niet een ingezetene van NT?". Er staat inderdaad een adres van de nursing quarters in Alice Springs nog op van 2 jaar geleden! Eureka!! Wij met stalen gezicht nummertje getrokken weer bij de MVR. "Wij komen onze auto registreren in NT". No worries, was het antwoord. Ik overlegde al mijn officiële passen, nursing registry, paspoort, en de hele mikmak. En verhip, wat doet ze nu: ze pakt nieuwe kentekenplaten. Echt waar: ff 380 dollar aftikken, maar in het bezit van de juiste registratie. Tja, zonder dat gebeurt er gewoon helemaal niets. Net als in N'land.
Dus plotseling stonden we buiten, te lachen, zo opgelucht, want we zagen onszelf al rechtstreeks naar Sydney rijden via Alice, Broken Hill en wel ongeregistreerd. Die weg hadden we ooit al eens gereden en 1 keer was heel leuk, maar niet een 2e keer. Besides, wij willen naar Cairns. Totally de andere kant op. Wat altijd zo grappig moment is, is dat je dus je eigen nummerplaten eraf moet schroeven en de nieuwe erop moet draaien met je kruiskop. Zo apart.
En toen konden we plots aan de reis beginnen wat we wilden doen. Maar je begrijpt, geen reis wordt gestart zonder een knappe cappucino en blueberry muffin voor Wim. Op naar de Coffee Club in Darwin. En toen ....... eindelijk de Stuart Highway op. Zullen we eerst watervallen doen (Litchfield NP) of eerst crocs zien (K akadu NP)? Maar oh, wat waren wij toe aan crocs!!! Bij Adelaide River Crossing aangekomen bij een croc jumping river cruise. Jeetje, wat was dat gaaf!! Op een meter afstand werden stukken vlees aan een stok boven het water gehouden en de crocs sprongen zeker 1-2 mtr uit het water omhoog. Vlak naast je. Echt indrukwekkend! Natuurlijk is het een toeristische toestand, maar wel een hele leuke ervaring zo dichtbij. Jim zou zeggen: "ja maar, het is niet echt, want je weet, dat ze er zijn!". Verder zagen we in deze wetlandomgeving prachtige roofvogels, waaronder zeearenden. Ook zij vlogen vlak naast en over de boot en kregen stukjes vlees opgegooid, waardoor je ze op een paar meter afstand ze dat zag grijpen met hun klauwen. Prachtige vleugels. Net de boot naar Texel met de meeuwen, maar dan anders.
Vervolgens naar prachtige camping spot gegaan, Mary River Caravan Park. We staan 50 mtr van de rivier af. We kregen bij de receptie de waarschuwing niet binnen een paar meter van de oever te komen, maar we konden makkelijk op het Wallaby Track wandelen, want de crocs kruipen nooit zover omhoog. Afijn, tent opgezet en wij aan de wandel. Op de track aangekomen was het eerste wat ik zag toch echt afdrukken van voeten van niet een kangaroo, zeg maar. Wim erbij, foto's gemaakt, ik zou zweren, dat dat krokodillenvoeten zijn!!! En vers!!! Nu heb ik nooit bij de woudlopers gezeten, maar hier durf ik ons beider jaarsalaris met rente op te verwedden, dat dat krokodillensporen waren. Oeps, die tent staat verdomd dichtbij. En waarom ziet de receptioniste ze alleen in de rivier en niet op het pad?! Vervolgens kwamen we de alleraardigste onderdhoudsman tegen, die ons verhaal weglachte en ons alleen verzocht geen etenswaar! rond te slingeren rond de tent. Want er wonen hier ook wilde zwijnen, maar die komen in principe niet je tent binnen. Afijn, wij hebben heerlijk gezwommen (in het zwembad, dat begrijp je inmiddels wel), heerlijke curry gegeten, lekker gechilled voor de tent en dit stukje geschreven. Tja, en nu is het dus de bedoeling dat we lekker gaan slapen onder de zo prachtige sterrenhemel. Het is nu nog 22 C. Welterusten allemaal.
ps Oh, ik heb ook nog een olive python om mijn nek gehad vandaag bij de river cruise. Het was echt een topdag.
Morgen blijven we op de Arnhem Highway rijden naar een camping vlakbij de afslag naar de JimJim Falls. Op de camping overnachten we en de volgende dag, dus zaterdag, gaan we off the road 4 wheel driven naar de JimJim en Twin Falls. Daar gaan we ook wandelingen maken (en ws ook veel foto's).

Deel 3 ( 16 en 17 sept.)
’s Ochtends vroeg opgestaan op Mary River Caravan Park. Om 8 uur hadden we ontbeten en was de tent al ingepakt. Hierdoor was het nog niet te heet om de Bamboo Walk te lopen. Een uurtje heen en een uurtje terug langs de oever van de Mary River. Allebei een 1 ltr water bij ons en een pet/hoed op. We hoopten stiekem om een krokodil al zonnebadend in het zand of in de modder te spotten. Dat is niet gelukt. Wat wel lukte was om binnen een kwartier oververhit te raken. Na een half uur wist ik zeker: heatstroke strikes again. Rustig terug gelopen. Zo heet, al 35 C in de vroege ochtend. Geen briesje niks. Nog op een laatste uitkijkpunt 4 mtr boven de rivier uitgekeken naar krokodillen. Bij het kraken van onze schoenen op de droge bladeren hoorden we plots een harde plons alsof een mens het water in sprong. Of een krokodil?! We zagen kringen in het water. Bleven turen, maar zagen niets boven water komen. Dus het was geen mens (maar zelfs een idioot zwemt hier niet). Maar wat dan?
Op de camping aangekomen de was van de lijn gehaald, want er was daar een wasmachine. Toch wel heel erg handig. En zulk aardig personeel. Ook nog even in het zwembad gedoken om af te koelen. Zalig. Zoals iedere ochtend een pak ijs gekocht om onze 2 koelboxen te vullen en on the road again.
De volgende bestemming was Cooinda, Gagadju Lodge. Onderweg viel ik al snel in slaap en voelde me ziek worden, misselijk en hoofdpijn. Gelukkig was de rit kort, met een stop waren we toch al om 13 uur op de plaats van bestemming. Er was een heerlijk groot en mooi zwembad en alle faciliteiten waren aanwezig, zelfs een restaurant met pub. Eerst tentje opgezet en toen kon ik eindelijk liggen. Bij het zwembad op een ligbed in de schaduw, steeds beroerder wordend. Om 18 uur was het leed geleden en voelde ik me goed. Zo goed zelfs, dat ik mijn allereerste gegrilde Barramundi fillet heb gegeten en Wim een overheerlijke pizza. Koude Corona erbij! Midden in Kakadu. Overigens voor echte Val d’Isere prijzen! Vroeg naar bed met als achtergrondkoor cockatoos, fruitbats en krekels. Wederom lagen we dichtbij de oever met waarschuwingsborden om ons heen. Maar je hebt geen idee hoe goed je kunt slapen in de wetenschap, dat je niet ver bij je vandaan krokodillen hebt zwemmen! Als een blok, maar wel de wekker gezet, want we wilden op tijd, lees: vóór de ergste hitte, bij de Twin Falls zijn.
Zoals iedere dag ook vandaag weer de route bijgesteld. We hadden gehoord, dat de JimJim Falls droog stond, op een plunge pool na. Nou waren wij absoluut niet van plan daar toch te gaan zwemmen. We zijn wel in voor een avontuur, maar zijn niet gek! Verder hoorden we, dat je vanaf de JimJim carpark nog 45 min moest lopen tot aan de Falls/pool. Met mijn aanval van de dag ervoor in mind besloten we, dat dat geen goed idee was. Daarentegen waren de Twin Falls wel nog nat met een korte wandeling er naar toe, incl. een boot shuttle van 10 min..
Om 8.30 uur op pad. Wim was de chauf heen en ik zou de terugrit rijden. Te leuk, want het beloofde bijzondere road conditions te worden. Al snel kwam de afslag vanaf de Arnhem Highway en meteen reden we al op een dirt road. De aarde was hier rood en de witte auto ook al snel. Na 60 km volgde de splitsing tussen de 2 Falls en moesten we per order van de borden overgaan tot het locken van de hubs, waardoor de auto in 4-wheel drive stand gaat. Dat bleek niet overbodig. Tja, hoe kun je uitleggen hoe de weg eruit ziet? Een soort pad over het Koogerstrand, maar dan zonder stenen en asfalt. We moesten door kleine poeltjes en creeks. Tot we bij de JimJim Creek aankwamen. Je staat op de weg, je ziet een rivier voor je met wat paaltjes die de hoogte van het water aangeven. Slechts 60 cm diep zeiden die. Maar de Creek was wel zo’n 50 mtr breed. We zagen inderdaad de weg aan de andere kant van het water doorlopen. Op de camping had ik al gehoord van de hoogte van het water. Kunnen wij dat wel met onze auto? No worries, mate. We keken elkaar aan, deden de ramen open, keken nog eens naar de croc warning signs, oké, let’s do it. Het water stroomde snel en de onderwaterweg bleek te bestaan uit kleine keien. Terug naar de 1ste versnelling en blijven rijden, vooral niet stil staan. En het ging super. Voor een Austaliër natuurlijk peanuts, zo’n watertje. Maar voor een paar Loenenaren toch een redelijk river to cross. Erg leuk! Op een later punt stonden we vast in het mulle zand en moesten we de auto in low clearance zetten. En dan in de 1ste versnelling en hij trok ons er zo uit. Alweer no worries. Toen kwamen we na 10 km aan bij de carpark. 10 Min. Lopen en daar lag inderdaad een bootje met bootsman op ons te wachten. Er volgde een klein tochtje door de Gorge, prachtige omgeving en het water aantrekkelijk helder. Je zag de vissen zwemmen. De bootsman vertelde, dat hij een paar dagen daarvoor 2 hele grote crocs had gezien aldaar. 1 In de boot en de ander op een rotsblok in het water. Laat maar, we blijven wel wandelen en kijken. Na de boottrip nog eens 10 min geklauterd over rotsen en toen kwamen we aan bij de waterval. Absoluut de rit waard. Even wat gegeten en gedronken (ik had daar al keurig mijn 2de flesje water op, moest van Wim meer drinken).
De terugreis verliep hetzelfde en ook ik kreeg de auto door de JimJim Creek. Super.
Toen de Arnhem Highway op richting Pine Creek en aldaar de Stuart Highway op. Die loopt van Darwin via Alice naar Adelaide. Al met al zo’n 2500 km. Na 80 km kwam de turnoff naar Edith Falls alwaar een mooie campsite zou zijn in het Nitmiluk National Reserve. We staan nu op een plek aan de rand van hoog gras en we horen nu het donker is de kangaroos of wallaby’s hoppen. Ook net een hele grote pad voor ons gezien. Iekkk. Bij aankomst een heerlijk ijsje gegeten bij de kiosk, ook alweer bemand door zulke aardige mensen. Hier bij de waterval is een plunge pool waar je “rustig” kunt zwemmen. De pool is nl onder Crocodile Management Zone. Dit houdt in, dat salties, die ze spotten gevangen worden en uitgezet worden elders. Tja, nou kan het zijn, dat wij ze als eerste spotten en dat ze ze daarna gaan vangen. We moeten nuchter blijven, niet waar. Toch hebben we, net als alle andere kampeerders, heerlijk gezwommen in het heldere water. De poel is zo’n 150 mtr lang en toen we bijna halverwege waren, wilde ik toch liever weer terug. Nog even gelegen op het gras om op te drogen. Inmiddels was het 18 uur en de temperatuur was weer heerlijk, zo’n 28 C, want ook vandaag was het weer een hete dag geweest, zo’n 35 C. Lekker gekookt en genietend van de zonsondergang en de rust en de schitterende hemel vol sterren. Geen wolkje aan de lucht. Nu het avond is, is de temperatuur gedaald naar 24 C. Het blijft dus korte broeken weer en het lijkt wel of hier minder muggen zijn. Overigens wel meer vliegen overdag! Maar die gaan slapen als de zon ondergaat.
Totaal geen radio, telefoon of internetverbinding gehad hier sinds 2 dgn. Maar er staat hier een telefoon cel, dus als we wakker worden om 6.30 uur gaan we eerst Jim en Renée thuis bellen. Hoe zal de voetbalwedstrijd en kickboxtraining gegaan zijn? En kan Pa het allemaal nog wel aan?
We gaan weer vroeg op om hier een wandeling te maken naar de bovenste plunge pool bovenaan de waterval. Dat doen we in onze zwemkleding om daar een ochtendbad te nemen. Maar nu eerst een tukkie!

---