Advertisement
Published: December 18th 2009
Na een lange tijd waarin er een hoop is gebeurd en gedaan hebben jullie dan uiteindelijk toch weer de mogelijkheid om iets van mij te lezen.
Al met al vermaak ik me hier nu prima en heb ondertussen ook wel vrienden gemaakt waar ik wat mee onderneem. In het begin was dat allemaal erg lastig en erg eenzaam. De meeste mensen die hier wonen zijn erg oud en er zijn weinig jongeren om mee om te gaan. De gemiddelde leeftijd is een jaar of 60 en ze bijna allemaal gepensioneerd en verhuist naar Florida vanwege het weer. Ik had verwacht dat ik wat meer mensen op de vliegschool tegen zou komen alleen daar was de inloop ook maar beperkt. Via via een paar mensen leren kennen om hier wat te kunnen gaan varen tussen de zeekoeien en alligators. Zo ben ik ook terecht gekomen bij Terry, die bezig is om een drakenboot team in Homosassa (een plaatsje zuidelijker) op te richten. Een drakenboot is een een lange kano waar je met 20 man en een stuurman en een drummer in zit. Je moet dan zo snel mogelijk een afstand afleggen en ze willen vanaf april met wedstrijden beginnen. Hier ben
ik ook bij betrokken en ik probeer 2 x per week mee te varen, zover het met vliegen te combineren is. Dit is wel erg grappig en apart. Soms komt er ineens een zeekoe omhoog als je aan het varen bent.
Aanstaande zaterdag is er ook een boten parade voor de kerst en dan willen we met de drakenboot ook meedoen. Ze hebben hem vandaag helemaal versierd en hopelijk kan ik er zaterdag ook bij zijn.
Dat hier ook alligators zitten wist ik dus ook niet, ook al zijn ze wel wat kleiner als in het zuiden van Florida. Ik heb ze helaas nog niet gezien, behalve dan in Homosassa springs wildlife park. Daar ben ik 2 weken geleden een keer geweest op een vrije zondag. Mijn instructeur is dan namelijk vrij en kan ik dus niet vliegen. Dit park is al eeuwen oud en ooit begonnen als opvangplek voor wilde dieren tot het in handen viel van de staat Florida, die wou er alleen maar dieren houden die hier leven. Nu zitten er dus alleen maar dieren die hier leven. Er is alleen een nijlpaard achtergebleven omdat ze hem niet kwijt konden. Het is wel een mooi
en klein opgezet park.
Verder fiets ik hier lekker om het een en ander te zien: voor je het weet fiets je in een keer door een rijke buurt met grote huizen aan het water met allemaal een jacht in de achtertuin. Er loopt hier ook een hele birdwalk die weet ik het hoe lang is. Ik heb er nu 2 keer een stuk gelopen maar ben er nog niet echt achter waarom het een birdwalk heet. Veel vogels ben ik niet tegen gekomen alhoewel het wel mooi is. Ik wou hier ook een auto hebben aangezien ik me dan makkelijker kan verplaatsen naar plaatsen die wat verder weg liggen om bijv. te gaan klimmen enzovoorts. Dit was allemaal nog niet zo simpel vanwege verzekerings gedoe. Ik wou wel een beetje een goede verzekering hebben en kwam bij een maatschappij uit die hier ook een kantoor heeft. Na 3x opzoek te zijn gegaan, heb ik hem uiteindelijk toch gevonden en daar een praatje gemaakt. Hier kwam Ik Samantha en Shanna tegen en ook na sluitingstijd hebben we nog een tijd zitten ouwehoeren. Ook ben ik wijzer geworden over een verzekering, ik heb ook een rijbewijs van Florida nodig en
Shanna zou aan haar baas vragen waar ik goed terecht kon voor een auto, aangezien hij hier bekend is in de omgeving. Ik probeerde een locaal rijbewijs te krijgen maar moest 3 testen opnieuw doen wat inhield dat ik rij -examen moest doen en een schriftelijk examen voor de regels en verkeersborden. Na even het boek doorgenomen te hebben wou ik een test doen. Alleen ze moest allemaal gegevens hebben dat ik hier ingeschreven stond. Aangezien ik dat niet sta werd het allemaal wat lastiger. De dag erop kreeg ik een smsje van Shanna waar ik moest zijn. De dag erna ben ik naar dat bedrijf gegaan wat tegenover de luchthaven zit en kon daar een goeie deal sluiten voor een huur auto inclusief verzekering. Weer een hele opluchting en nu kan ik lekker rond crossen in de omgeving en ook lekker gaan klimmen in Tampa of Gainesville. Beide heb ik ondertussen al geprobeerd en zijn erg verschillend. Op internet leek me Tampa het leukste en ben dus daar begonnen. Dit viel erg tegen en het is meer boulderen dan echt klimmen, maar heb me wel vermaakt en ook weer nieuwe mensen leren kennen. Daar hoorde ik ook mensen over
Gainesville, dat meer voor klimmen is, en ik ben 4 dagen later daarheen gegaan. Wat ze zeiden klopt en dit is een leuke hal waar je leuk kan klimmen en ook boulderen. Het enige nadeel is dat het 2 uur rijden is ipv 1 uur en 15 min naar Tampa. Maar het vliegveld is dichtbij (half uur vliegen) en daar kan je gratis auto lenen. Miss een optie om straks wat leuke vluchtjes te maken om mijn uren op te bouwen.
Met Shanna had ik daarna ook nog veel contact en ben met haar en haar vriend Brain en Shamantha, haar vriend en nog een paar vrienden afgelopen zaterdag uitgeweest hier in het dorp. We begonnen in een café en zijn daarna naar een pool bar geweest. Dit was een leuke avond en zal zeker nog meer met Shanna en Brain ondernemen. Dit was wel wat anders dan alleen naar de irish pub gaan waar iedereen in een piraten pak loopt en je omdat je uit Nederland komt een heel bijzonder persoon bent en genoeg aandacht krijgt. Alhoewel ze in de irish pub toch wel beter bier hebben dan in de meeste Amerikaanse cafe's. Ze hebben ongelofelijk veel light
bier en het blijft een feit budweiser blijft GOOR! Joep had gelijk.
Afgelopen zondag was er op de vliegschool, wat eigenlijk gewoon het vliegveld is, een kerst diner. Ik vond het al erg vroeg. Iedereen moest zelf wat eten mee nemen alleen de studenten hoefden dat niet. Het was een volle drukke gezelligheid en heb me wel vermaakt. Alhoewel ik nog wel een beetje brak was van de avond ervoor... Ook hier was weer duidelijk hoe de bevolking in elkaar stak hier. Ondertussen ben ik ook wel wat meer in contact gekomen met een paar van de vliegschool en hebben we wel een gezellig avondje gehad.
Jacek ,een Pool die in Tanzania werkt voor pilot medical services, zou afgelopen dinsdag vertrekken en hij had afgelopen maandag zijn laatste examen gehaald en zijn die avond met zijn 5en wat gaan eten in een Chinees buffet restaurant en daarna bij hem nog wat wezen drinken. De andere die mee waren zijn Koij een Japanse instructeur, Mika, een Japanse student en Boon een Jongen uit Singapore die hier ook lessen volgde en nu opzoek is naar een baan. Overigens een leuk feitje over Jacek is dat ik met hem opgegeven moment
zat te praten over wat hij doet in Tanzania en dat ik via via ook iemand ken die in Centraal Afrikaanse Replubliek C.A.R. heeft gevlogen. Uiteindelijk kwamen we erachter dat hij hem ook kent en dan ga je bedenken dat de wereld toch wel heer erg klein is. Het is erg mooi om met hem te praten over dingen die hij doet en zijn ambities waar ik veel bewondering voor heb en wat ook een deel van mijn ambities zijn waarom ik wil gaan vliegen.
Om maar over het vliegen te beginnen. Ik ben nu al een aardig tijdje aan het vliegen en het gaat lekker. Hoewel ik niet zoveel kan vliegen als ik zelf zou willen vanwege weersomstandigheden. Of het is te bewolkt, mist of het waait te hard. Wel had ik vorige week maandag echt een omschakeling in mijn vliegervaringen to nu toe. Ik merkte wel dat het vliegen allemaal steeds beter ging en meer vertrouwen in kreeg. Ik zat alleen erg te struggelen met het landen. Alhoewel het ook wel erg fijn is om weer veilig het asfalt van het vliegveld te halen. Mijn instructeur Andy was wel altijd heel erg positief alleen ben ik dat
zelf niet zo. Die maandag deed ik voor het eerst een cross country vlucht. Ik zou nu naar een vliegveld 50 mile verderop gaan om daar landen en dan weer terug naar Crystral River. Het landen ging sinds die dag erg lekker alleen toen kwam er ook nog de communicatie om de hoek kijken. We vlogen naar een vliegveld waar alles geregeld werd door een control tower en dat was wel erg wennen. Die avond zou ik weer een hele nieuwe ervaring krijgen en dat is het vliegen in het donker. We zouden beetje rond het vliegveld blijven en wat verschillende landingen oefenen met verlichting en ook zonder landings lichten. Dit ging allemaal vrij soepel en het is erg duidelijk dat je nu een stuk minder diepte ziet dan op een normale dag. Het is maar goed dat ik ook had geoefend zonder landingslichten want de dag erna zouden we een nacht cross country vlucht doen. We zouden weer naar Gainesville gaan om daar een aantal landingen te maken. Overigens is het wel grappig dat je de meeste onbemande vliegvelden de verlichting van het vliegveld regelt met je communicatie kanaal. Je doet het dmv een x aantal keer een signaal
verzenden (soort morse) en dan gaat het licht aan of je kan het dimmen of feller maken. Na het opstijgen vanaf Crystal River gingen we richting Gainesville, onderweg hadden we de lichten aangezet voor een vliegveld waar we langs vlogen. Er steeg iemand van dat vliegvel op en gaf dat door, Andy reageerde met 2x de communicatie open te zetten van begrepen alleen gingen hierdoor de lichten van het vliegveld uit. Was een beetje lullig voor die gast maar snel gingen de lichten weer aan. Tijdens de landing in Gaineville kwamen we erachter dat het landingslicht het niet deed en was dus maar goed dat we dat de dag ervoor geoefend hebben.In Gainesville heb ik nog een paar landingen gemaakt wat op zich ook allemaal wel goed ging.
De dag erna zou het een grote dag voor mij worden. Die dag zouden we alleen op landingen oefenen zodat ik daarna solo zou kunnen vliegen. Ik had geluk dat Andy al vanaf het begin af aan met mij landingen oefent, wat normaal niet gebruikelijk is. Hij vond dat ik het vliegen dusdanig goed oppak dat ie ook meteen begon met landingen en daardoor gaat dit proces allemaal een stuk sneller en
verspil ik minder lessen. Ik moest 3 goeie constante landingen maken en dan zou ik solo mogen vliegen. Na een aantal landingen ging het nog steeds lekker en andy stapte uit op de taxibaan met het leuke nieuws hier heb ik een radio en als je iets hebt roep maar en succes. Daar ging ik dan in me uppie in het vliegtuig en waar ik nu toch echt op mezelf moest vertrouwen. Ik had er zelf wel goed gevoel over sinds de cross country vlucht en het ging dus allemaal wel soepeltjes. Na 3 landingen helemaal alleen gedaan te hebben kon ik terug keren en het vliegtuig parkeren. Het voelt raar om alleen te vliegen zonder je brevet te hebben. Dit moest gevierd worden en de traditie was om een gat in mijn t-shirt te knippen.
De dag erna moest ik nog een solo vlucht doen met iemand anders en dat zou Tom worden. Hij is de eigenaar van de vliegschool en nu stond er een stuk meer wind. Helaas ging het deze keer niet zo goed en stond er net iets te veel wind. De 2de poging een dag later ging wel prima en het zelfde riedeltje herhaalde zich
en ik ging alleen op pad. Ze waren niet allemaal helemaal soepel maar ik kwam veilig en wel iedere keer weer op de landingbaan.
Afgelopen dinsdag was het tijd voor mijn locale solo vlucht waar ik een uur had om rustig de omgeving te bekijken en daarna weer een poging wagen om veilig terug te keren naar Crystal River. Aangezien ik dit bericht nu aan het schrijven ben betekent het dat ik nog steeds ongedeerd ben wat weer een hele opluchting is. Het is raar om nu ook echt gewoon lekker vrij rondjes te vliegen waar je maar heen wilt en je voelt je heerlijk vrij.
Gister was het dan tijd voor mijn eerste cross country solo vlucht en ik zou naar Cross City gaan. Dit is een vliegveld op ongeveer 50 mile afstand en was hier nog nooit geweest. 'S ochtends was het nog ff wachten op het weer want er was nog te weinig zicht vanwege mist. In de middag kon dit dan toch plaatsvinden en daar ging ik op naar het onbekende veld. Vliegend en beetje rondkijken in de omgeving kwam ik bij het veld aan. Daar gevraagd welke baan ze gebruikte voor de landing en daar
ging ik dan op voor mijn eerste poging om te landen. Hier bleef het ook bij want deze slaagde en ik was veilig geland. Na het taxiën terug naar het begin van de baan hoorde ik iemand anders beetje vreemd over de radio praten en was niet helemaal duidelijk welke baan hij wou landen en wachtte hem maar even af. Toen hij geland was kwam daarna nog een leuke bizjet achteraan en daarna kon ik vertrekken voor mijn vlucht terug naar mijn homebase.
Vandaag wou ik gaan voor mijn grote cross country vlucht waar ik 3 vliegvelden aan zou doen maar helaas was er teveel wind en ging het feest niet door. Wachtend op de volgende mogelijkheid ben ik maar verder gegaan met mijn andere drukke bezigheid en dat is me voorbereiden voor mijn schriftelijke examen. Het gaat wel steeds beter maar het blijft een hele kluif wat ik zo moet leren maar er komt schot in en steeds meer dingen vallen op zijn plaats.
Het is nu nog even en dan komt Sandra mij vergezellen hier in Amerika. Zij is nu eindelijk klaar met haar paper en haar onderzoek dat ze afgelopen tijd in Canada heeft uitgevoerd. Ik
kan haar dinsdag avond in Tampa ophalen en dan hebben we weer lekker een tijd samen en kunnen we samen hier ook mooie dingen ondernemen. Daar kijk ik wel erg naar uit en natuurlijk ook een poging wagen om mijn mijn nieuwe hobby nog verder onder de knie te krijgen.
Mensen die ook Sandra der blog hebben gelezen was het afgelopen zomer misschien al opgevallen dat er in Canada veel Fast food ketens zijn, maar er zijn er hier nog meer. In het dorp waar verder niet heel veel te doen is zijn er wel meer als 15 verschillende fast food ketens en ook nog is verschillende andere drive thrus. Hoe bizar kan het zijn. Mensen zeggen dat er hier zoveel zijn vanwege de snelweg die door het dorp loopt maar toch blijf ik het vreemd vinden.
Ik weet niet of ik nog een blog schrijf voordat de kerst begint, maar anders wil ik toch iedereen alvast fijne feestdagen toewensen en een voorspoedig 2010. Misschien voor jullie wel een witte kerst dit jaar. Het jaar waar hopelijk een hoop mooie dingen mogen gebeuren en iedereen nieuwe en mooie belevenissen mag hebben.
Het is raar om
naar Nederlandse radio te luisteren en te horen dat het heftig sneeuwt en Nederland ontregeld is en ik hier in Florida zit. 😱
Groetjes vanuit het af en toe regenachtige en ook zonnige Florida.
PS.
Ik heb het nog ff nagevraagd hoe het zit met post hierheen sturen. Ik ontvang namelijk geen post en heb alleen een postbus. Als je het ook naar mijn naam stuurt zal het niet aankomen en je zal het dus op de volgende manier moeten versturen.
Manatee Mama's
Tav Timo Oudhuis / Sandra Lucas
po box 218
Crystal River 34423 FL
United States
Voor de mensen die willen weten waar ik uithang zal je moeten zoeken naar:
601 N.E. 12th street Crystal River
Advertisement
Tot: 0.121s; Tpl: 0.017s; cc: 10; qc: 50; dbt: 0.0489s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Sandra
non-member comment
Schat, wat stoer en wat een leuke foto's allemaal. Tot snel! Kus...