Advertisement
Published: July 21st 2012
Stoere zeebonk
Ferry van Isla Holbox naar het vasteland (Chiquilá)De ferry nemen vanuit Holbox was een makkie, maar vanop het vasteland een busaansluiting vinden bleek een heel pak minder evident. De bus had uitzonderlijk niet gewacht op de ferry-passagiers van de TWEE maatschappijen en was dus zonder ons vertrokken. Geen ramp, denk je dan. Tot er een tropische regenbui losbarst en de volgende bus pas vier uur later blijkt te komen. Er waren welgeteld drie taxi's in het dorp en die waren natuurlijk alledrie bezet, maar een vriendelijke dame ging na een smeekbede door de knieën en stond ons toe ons met bagage en al op de achterbank te proppen voor de drie uur durende rit naar TizimÍn. Anderhalf uur later was er pas een aansluiting naar Valladolid, waar we weer op een bus sprongen voor de laatste rit. Bijna zeven uur na vertrek (en dat voor een afstand van ocharme 210 km) kwamen we uiteindelijk aan in ons hotel vlakbij Chichén Itzá.
Zo konden we de volgende ochtend de Mayasite bezoeken vóór de massa uit Mérida en Cancún de tempels kwam overstelpen. We gaven onze ogen de kost; het was toch weer dat tikkeltje anders dan al die andere tempels die we ondertussen al gedaan hebben, en voor
Maya fashion
Mooi jurkje in een mooi decor Casper was het natuurlijk zijn eerste ("
Kijk, gwote towen!" bij de bekendste piramide van 25m hoog). In de namiddag installeerden we Cas zijn tent in de schaduw onder de
palapa (soort strooien hutje) en doken we zelf het zwembad in, een semi-natuurlijk bad met een bodem van
limestone. Ter afwisseling gingen we later op de namiddag met Cas zwemmen in het andere zwembad dat het hotel rijk is. Het leven kan zwaar zijn...
De volgende dag beloofde fantastisch te worden, maar deze vrijdag de dertiende draaide uiteindelijk uit op een pechdag waar een mens bijgelovig van zou worden. De ochtend begon nochtans spectaculair: we staken de straat over en gingen zwemmen in een
cenote. Eigenlijk kan je best hier eens komen kijken wat het is, maar voor diegenen die er niet geraken toch een poging om het te beschrijven. Een cenote is een grot van limestone waarin zoet water staat, maar die soms ook zout water bevat (dus beiden tegelijk!). Soms is het 'dak' open, soms niet. Soms is ze weelderig begroeid met vegetatie, soms is het alleen een kale rotsformatie. Soms vliegen er vleermuizen en vogels rond, soms zwemmen er vissen in. Ik Kil was de eerste cenote
Chichén Itzá
Maya b(r)ouwsel die we bezochten en omdat we maar de straat moesten oversteken, kwamen we als eersten aan, vóór alle tourbussen. Alleen wij drie in een grote 'koker' vol vegetatie, prachtige vogels boven ons en vissen die rond ons zwommen, met een stuk of drie watervalletjes die in het water plensten: het gaf echt een exclusief gevoel. Na een paar sprongen van een meter of vier hoog in het water, kreeg Yves het water ineens niet meer uit zijn oor. Gevolg: een behoorlijk slecht humeur en half doof en dat voor de volgende twee dagen...
Maar dat was niet alles. Na onze verfrissende zwempartij hielden we langs de kant van de baan een bus tegen die ons naar Mérida bracht. Grote verrassing toen we daar aankwamen: er ontbrak een wiel van onze buggy. Een buggy is een handig ding, maar met maar twee wielen wordt het ineens een groot, log, nutteloos voorwerp. Er viel toch niks aan te veranderen, dus hebben we maar de bus genomen naar Celestún aan de Golf van Mexico. Een hartelijke ontvangst en de leuke sfeer in Casa Peón maakten veel goed. Een dinertje op het strand deed de rest.
De volgende dag krijgen we van
Chichén Itzá
Een iguana houdt de wacht ons hotel in Chichén Itzá het verlossende bericht dat het derde buggywiel langs de kant van de grote baan gevonden is en kunnen we opgelucht vertrekken op onze boottocht die ons leidt langs mangroven, prachtige verlaten zandstranden en een troep flamingo's. Aan het einde van de tocht stuurt onze 'kapitein' de boot in ware
Miami Vice-stijl met een rotvaart een tunnel in die in de mangrove gehakt is. Wij houden onze adem in, Cas kraait van plezier. De rest van de dag hangen we wat rond, spenderen we op de speeltuin en sluiten we af in een fantastisch restaurantje met de voeten in het zand.
Omdat we maar met moeite afscheid kunnen nemen, blijven we 's zondags de hele voormiddag nog rondhangen in Celestún. We gaan nog even plonsen in de zee en zien zo een botenprocessie passeren. Een stuk of vijftig vissersboten versierd met ballonnen en slingers vaart onder fanfaregeschal uit in een processie om de opening van het
pulpo-seizoen te vieren en zo bij de Maagd Maria om een goede inktvisvangst te smeken. Met een beetje spijt nemen we afscheid van onze vrienden in Casa Peón en stappen we de bus op richting Mérida.
We hadden
Chichén Itzá
Moderne Maya's aan het werk op het internet een promotie zien passeren voor het maffe Hotel Trinidad Galería dat in onze reisgids stond en hadden maar ineens online geboekt. De promotieprijs was blijkbaar niet helemaal naar de zin van de eigenaars, want voor de eerste keer in Mexico werden we ontvangen door een onderkoeld koppel, dat veel meer geïnteresseerd was in de tekenfilm die ze aan het kijken waren dan in hun gasten of in hun hotel. Jammer, want het hotel moet ooit echt wel 'cachet' gehad hebben, maar nu lag het er behoorlijk triest bij. Dan maar de straat op, waar we de gezellige drukte van de zondagsmarkt meepikten en nog even de bus namen naar de nabijgelegen zoo, die jammer genoeg een uur vroeger sloot dan in onze reisgids, waardoor we voor een gesloten deur stonden.
De volgende dag huurden we een auto en trokken we het Mexicaanse platteland in. Bij het eerste dorp dat we doorkruisten werden we al door de politie aan de kant gezet omdat we een straat met enkele richting waren ingereden. Even de situatie schetsen: vanaf de grote baan, volg je de hoofdweg alsmaar rechtdoor tot opeens iemand voor de auto springt en wild begint te gebaren
Chichén Itzá
El Castillo: de gehele opbouw van deze piramide reflecteert de kalender van de Maya's dat de straat opeens, zomaar en ZONDER verkeersbord dat dat aangeeft, veranderd is in een enkele richting. We draaien dus braaf om en rijden een andere straat in, waar een naar onze mening veel te oplettende agente ons erop attent maakt dat we nu een boete aan ons been hebben van 1500 pesos (ongeveer 90 euro). Na controle van onze documenten en een hele uitleg over hoe zij een boete riskeert als ze ons géén boete geeft, mogen we toch doorrijden. Waarschijnlijk omdat de volgende auto met tegen-de-richting-inrijdende toeristen achter ons aan de kant is gezet, of misschien door het ontwapenende gegiechel van Cas op de achterbank, maar uiteindelijk mogen we doorrijden zonder te betalen...
Ons auto-avontuur bracht ons naar de cenotes van Cuzamá: drie cenotes die verspreid liggen in een oude
henequen-haciënda (sisalplantage). Na een kleine baan die nog kleiner en hobbeliger werd, kwamen we uit op een parking waar we de auto moesten laten staan. Daar stapten we over op een karretje dat op een oud spoor voortgetrokken wordt door een paard. Omdat er maar één spoor is, is er afgesproken dat wie op weg is naar één van de drie cenotes altijd voorrang heeft op eventuele
Hotel Dolores Alba
Anne dobbert wat rond in het zwembad met limestone bodem tegenliggers. Dan worden het paard de struiken ingestuurd, de passagiers in de berm gezet en het karretje aan de kant geheven. De drie cenotes - die behoorlijk ver uit elkaar lagen - waren best de moeite en helemaal anders dan die van Ik Kil: onbegroeid en met een 'dak', echte grotten dus. Het was wel heel wat minder evident om de glibberige ladder naar beneden te klauteren met Cas op onze arm, waardoor Casper alleen in de eerste cenote heeft kunnen zwemmen en wij voor de andere twee cenotes noodgedwongen afwisselend bij paard, kar en Cas bleven.
Op de terugweg namen we nog een kijkje in een oude gerestaureerde haciënda die nu uitgebaat wordt als hotel en reden we ineens verder naar Progreso, een kuststadje niet ver van Mérida waar de
locals even verkoeling komen zoeken. We wandelden rond op 'den dijk', genoten van de welkome zeebries en aten zeevruchten op een terrasje met zicht op zee. Na een grootschalige alcoholcontrole bij de uitgang van Progreso (waarbij Yves trouwens niet ín, maar vóór de tester moest blazen) werden we goedgekeurd bevonden en konden we naar huis rijden.
De volgende dag reden we nog snel terug naar de zoo
Ik Kil cenote
Een sterk staaltje doorzettingsvermogen: wortels zoeken koppig & onverstoorbaar naar water waar we in een rotvaart en met verstomming de grote collectie roofdieren bekeken vooraleer we onze auto terug moesten inleveren om 10.30u. Vervolgens plonsten we in het totaal verwaarloosde zwembad van ons hotel dat ooit betere tijden (en beter eigenaars/staff) gezien heeft en namen we de taxi richting busstation voor een transportmarathon. Dikke pech voor ons: de rechtstreekse bus naar Tulum zat vol en de eerstvolgende bus met vrije plaatsen naar tussenhalte Valladolid vertrok pas anderhalf uur later. Een tropische storm hield ons gekluisterd aan de warme wachtzaal van het station. Nog pech: toen we op de bus stapten bleek dat die niet langs ons oude hotel in Chichén Itzá zou rijden (het buggywiel,
remember?), maar via een andere weg rechtstreeks naar Valladolid. Dus: 2u15min naar Valladolid, wachten op aansluiting, 45min-1u terugrijden tot hotel, wachten op aansluiting, 45min-1u op de bus terug naar Valladolid en dan nog eens hopen op een aansluiting naar Tulum dat 1u40min verder ligt. Omdat we daar echt geen zin in hadden, is Yves halverwege op de autostrade uitgestapt om langs Chichén Itzá te passeren terwijl Cas en ik op de bus naar Valladolid bleven. Daar moesten we we bijna twee uur wachten vooraleer Yves terug
Ik Kil cenote
Limestone sinkholes: grotten waarvan het dak is ingestort, gevuld met water opdaagde: slechte aansluitingen... Ondertussen reden er ook geen bussen meer naar Tulum, dus hebben we maar een taxi genomen voor die laatste etappe van de dag.
In Tulum bezochten we de bekende Mayaruïnes in de voormiddag. Die Maya's hadden het echt wel goed bekeken: een heel bolwerk met een waanzinnig mooi uitzicht over de Caraïbische zee, de perfecte combinatie van zon, zee, strand én cultuur. De namiddag spendeerden we in de zoveelste cenote: Gran Cenote. Die was echt fantastisch, want heel gevarieerd: er was een ondiep gedeelte waar Casper kon spelen, er zaten vogels, vissen, vleermuizen en zelfs schildpadden en er waren grotten waar je kon snorkelen (en duiken) tussen stalagmieten en stalactieten. We bleven er hangen tot sluitingstijd, waardoor we geen taxi terug meer vonden en bijna 20 minuten langs de kant van de baan moesten liften, maar dat hadden we er graag voor over.
's Anderendaags ging Yves duiken in twee naburige cenotes (Angelita en Calavera). Cenote Angelita is bekend omwille van zijn 3-meter dikke sulfurlaag op 30 meter diepte. Je springt dus in het heldere, zoete water bovenaan de cenote en terwijl je afdaalt zie je een grote spookachtige wolk onder je opdoemen. Op het
Reserva de la Biosfera ría Celestún
Duizenden flamingo's houden een theekransje. Ik zou hier geen garnaal willen zijn... moment dat je je door deze 'wolk' laat glijden, zie je absoluut niets (op het flauwe schijnsel van de zaklamp van je
divemaster na). Wanneer je eindelijk door deze dichte sulfur-pudding bent geraakt, bevind je je plots in pikzwart zout water. Een gekke ervaring, zeker als je van hieruit weer naar boven kijkt: kolkende wolken in verschillende kleuren. Het is alsof je gevangen zit in een tas cappuccino. Cenote Calavera is gekend onder de veelbelovende naam 'Temple of Doom'. Deze cenote bestaat uit één grote ronde opening met daarboven twee kleinere ronde openingen. Met (flink) wat fantasie zie je er een doodskop in. Op ongeveer 13 meter diepte bevindt zich een
halocline. Dit is een troebele band water waar zoet en zout water elkaar raken. Als je onder de halocline zwemt en naar boven kijkt, heb je de indruk dat er een vloeibare spiegel in het water zweeft. Vroeger woonde hier nog een krokodil, wat de bijnaam van de cenote (Temple of Doom) meer eer moet hebben aangedaan. Jammer genoeg gaat toerisme voor en is de krokodil naar de haaien...
Ondertussen waren de zakken gepakt en waren we klaar voor het vervolg van onze trip: Belize. We waren
Reserva de la Biosfera ría Celestún
Kort bezoekje aan de mangroven en een zoetwaterbron die ontspringt aan een cenote net te laat in Chetumal om de grens nog te kunnen oversteken. Gesterkt door nachtelijke taco
street food, een goede nachtrust en een verfrissende plons in het zwembad hebben we de dag erop de watertaxi genomen naar San Pedro, Belize. De waterpret kan beginnen...
Advertisement
Tot: 0.263s; Tpl: 0.015s; cc: 27; qc: 104; dbt: 0.141s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Ikke
non-member comment
Schattig
Het is duidelijk dat rustige Casper zich prima voelt bij al dat reizen. Jammer dat hij zijn belevenissen (nog) niet zelf kan navertellen. Tof verhaal, leuke(?) wachttijden en fantastische foto's. Echt schattig!