Advertisement
Published: July 13th 2012
Edit Blog Post
Antwerpen Centraal
Als het aan Cas lag, zaten we op de verkeerde trein Zaterdag 7 juli, 9u ’s morgens, Berchem. Snel het lijstje een laatste keer overlopen. De laatste spullen inpakken. Naar de WC. Lichten uit. Oh ja, Casper moet nog een propere pamper. Lichten weer aan. De rittenkaart van De Lijn! Waar hebben we die weer gelaten? Gevonden! Lichten uit en deur toe. We zijn vertrokken…
Het begint allemaal wat hectisch. En met een bus. Aangekomen in Antwerpen Centraal springen we gepakt en gezakt op de trein naar Schiphol. Casper heeft geen idee wat er gaande is, maar hij heeft er alvast zin in. Wij zijn blij de winterse zomer vaarwel te zeggen en naar warmere oorden te trekken. Om 15u30 stijgen we op om 11u30 later te landen in Mexico City. Na 4 uur wachten en knikkebollen (intussen was het al 5u ’s morgens Belgische tijd) konden we weer het vliegtuig op richting Cancún. Eens geland onmiddellijk met een taxi naar onze eind- (of beter begin-) bestemming: het Q Bay Hotel. Om 2.30 ’s nachts lokale tijd (+ 7u voor de Belgische tijd) lagen we eindelijk alle drie in een bed. Comfort kan je enkel ervaren na ontbering …
Voor Yves moest het ergste nog komen. 7u ‘s morgens, ontbijttafel,
Luchthaven Schiphol
Bedelen, naar het schijnt werkt dat beter met kinderen Q Bay Hotel, Cancún. Met een gezonde honger aan het buffet dat achtereenvolgens verse watermeloen, ananas en meloen, Amerikaanse pancakes, een grijsachtige compote, roerei en een bruinige compote aanbood, afgesloten met een bordje confituur en boter, koffie en thee, fruitsap en melk. Omdat we beurtelings bij Cas bleven stelde Yves zelf een lekker bordje samen: een pancake met grijsachtige compote. De consternatie op zijn gezicht bij de eerste hap van die compote was goud waard. Hij had aan het personeel gevraagd wat het was, maar niet begrepen dat het over chicharrón (gebakken varkenshuid) ging. Ik kwam niet meer bij van het lachen, Yves bleef kokhalzen. Een onvergetelijke start van onze reis!
Omdat Cas niet weg te slaan was van het zwembad, namen we een lange, verfrissende duik. Blijkbaar waren we de enigen die daaraan behoefte hadden, want we hadden het zwembad voor ons alleen. Even later keken we onze ogen uit op het strand: het ene luxeresort naast het andere, bezaaid met vrouwen in monokini. Yves wist niet waar eerst kijken…
Na een middagdutje voor Cas (en een extra zwembeurt voor Yves) namen we de bus naar het centrum van Cancún (niet speciaal veel te zien) en de
Mercado 28, waar de meeste marktkramers het kraam gesloten hielden omdat het nu eenmaal zondag was. Het restaurant op de patio in het midden was gelukkig wel open, dus lieten we ons een royale portie verse krab smaken onder het gezang van een mariachi-band.
De volgende ochtend stak de jetlag bij Casper de kop op: om 2u45 was meneer klaarwakker en ik noodgedwongen dus ook. En de papa? Die lag verder te ronken: oorstoppen in een oogmasker op. Enfin, het werd een heel gezellige ochtend met een allervrolijkste Cas en een mama met wallen onder de ogen. Yves deed rond 6.00u zijn ogen open voor een ochtendlijke duik in het zwembad en vervolgens konden we vertrekken naar het busstation voor de reis naar Chiquilá.
Chiquilá is het laatste punt op het vasteland. Van daaruit namen we de ferry naar Isla Holbox, een paradijselijk eiland waar we ons ineens op Jamaica waanden. Met een golfkarretje (het bijna enige gemotoriseerde vervoer op het eiland) werden we aan onze strandhutjes van Palapas Las Gonzas afgezet, het leek alsof we droomden. De ontvangst was supervriendelijk, het eten dat we vrijwel meteen op ons bord kregen was overvloedig en lekker en de versgeperste/geshakete
QBay Hotel - Cancún
De watertemperatuur zit goed. Hier moet ik niet meer in plassen. sapjes in onze beker van een halve liter waren om duimen en vingers bij af te likken. De rest van de dag flaneerden we over het strand, plonsten we in de zee of spendeerden we al slurpend aan een of ander sapje. Zalig!
De volgende ochtend was het tijd voor iets wat al heel lang op ons verlanglijstje staat: snorkelen met walvishaaien. Ons ontbijt amper achter de kiezen sprongen we op de boot richting Isla Contoy Nationaal Park. De anderhalf uur durende heentocht verveelde geen ogenblik: er kwamen zelfs dolfijnen naast onze boot zwemmen. Cas vond het maar niks dat we verder moesten varen en was pas gerust gesteld toen we zeiden dat de dolfijnen gingen slapen. Tegen de tijd dat we bij de walvishaaien aankwamen was hij echter degene die lag te slapen. De walvishaaien werden aangekondigd door een groep manta’s die sierlijk door het water dansten en rond onze boot bleven zwemmen. Onze kapitein ‘koos’ een walvishaai uit waar we zouden mee zwemmen. We mochten telkens per twee het water in en Yves en ik mochten eerst omdat Casper nu sliep. Vervolgens mochten de andere vier koppels en zo tot iedereen drie keer met de walvishaai had
gesnorkeld. Omdat Casper wakker werd na onze tweede beurt, bleef ik de derde keer op het droge terwijl Yves afscheid nam van het enorme dier. Op de terugweg sprongen we nog een lagune in voor een snorkelpartijtje (Yves zag een schildpad) en na een vers op de boot bereide ceviche (rauwe vis gemarineerd in limoensap met ajuin en kruiden) keerden we weer huiswaarts. Cas viel doodmoe in slaap in zijn tentje en Yves en ik mijmerden nog wat na bij het zoveelste verse fruitsapje. ’s Avonds gingen we nog maar eens zwemmen in de zee en verkenden we het dorpje.
De volgende ochtend gingen we al vroeg zwemmen, want ’s middags moesten we vertrekken richting vasteland. Wat er daar allemaal te zien is, laten we jullie in een volgende blog weten.
Advertisement
Tot: 0.153s; Tpl: 0.019s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.1233s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Noëlla
non-member comment
Stikjaloers ! Geniet met volle teugen !