Advertisement
Published: April 21st 2011
Mijn vlucht Co0178 naar Houston zou vertrekken Maandag 11 april om 9 uur s ochtends. Na alles te hebben ingecheckt wat ook weer is ingewikkeld was kon ik dan door de beveiliging nadat ik Brian had uitgezwaaid. Till next time waren de laatste worden. Volgende keer wordt augustus dus jaar dus het valt mee. Om iets voor half 9 werden de befaamde woorden bij de gate ten gehore gebracht. Flight Co0178 is ready for boarding. Pls proceed boarding starting row 30 and up. Aangezien ik dit keer daartoe behoorde kon ik snel instappen en mijn plekje vinden. Al snel werd duidelijk dat dit weer zo’n heerlijke vlucht zou worden met echt een kut kind naast me. (Gelukkig duurde deze vlucht maar 2.5 uur en kon ik daarna snel het vliegtuig uit.)Hij was irritant en zijn moeder kon hem niet in de hand houden. Gaf hem maar snoepjes en verontschuldigde zich tegenover mij. Ik dacht bij mezelf doe er is gewoon wat aan ipv snoepjes geven, maarja wie ben ik. Gelukkig heb ik geen kids en ik ben nu ook wel weer genezen. NO KIDS.
Achteraf was wel duidelijk dat ze het niet kon handelen, want ze bracht het kind voor een
aantal maanden bij der moeder. Ze was net verhuisd naar Orlando vanuit Texas. Goh vreemd dacht ik.
Veder verliep de vlucht allemaal wel oké. Het aparte is dat je in Amerika je moet betalen voor je ruim bagage. Dus iedereen heeft me toch een zooi hand bagage mee dat ze moeite hebben om alles boven in de bagagebakken te krijgen. Ik vind het maar irritant. Zo ook mijn vlucht van Houston naar Calgary. Voordat überhaupt iedereen is ingestapt word al verteld dat ze niet genoeg plaats hebben in de bagage bakken. Doe er dan iets aan of zeg dat je niet zoveel mag meenemen.:S
Die vlucht verliep ook prima. Ook al zaten er weer kids naast me maar deze waren gelukkig iets rustiger. Dit was een stel Australiërs die in Amerika werken en wonen. Ze moesten nu alleen het land uit om hun visum weer te verlengen. Hij had meteen door dat ik Nederlander was omdat hij ook een Nederlandse vriend had en het accent scheen te kennen en hij zag dat ik een Nederlands boek las. Welkom n het witte Calgary waar nog her en der sneeuw lag. Nadat ik was geland in Calgary moest ik door de immigratie
dienst. Dit viel ten opzichte van Amerika allemaal mee en het verliep voorspoedig. Ook hier geen last van lastige Japanners die de taal niet echt machtig zijn. Nu was het dan tijd om mijn tassen op te pakken en in te checken voor de volgende vlucht. Alleen ik kwam erachter dat mijn bagage niet op de band lag. Ik nog navragen of het dan toevallig niet meteen doorgegaan is maar dat was volgens hun onmogelijk en ik maar aangeven dat ik mijn bagage miste bij de balie. Toen werd ik van kastje naar de muur gestuurd. Ik mocht de ruimte niet verlaten zonder dat ik een bewijs had dat ik mijn bagage kwijt was maar volgens de vrouw bij de bagage balie kon ik alles afwikkelen in Kelowna. Na een tijdje gediscussieerd te hebben was er ook iemand anders die met het zelfde probleem zat. Beide hadden niet veel tijd voordat onze volgende vlucht zou vertrekken. Uiteindelijk moeste we wel een formulier van vermissing invullen maar je uiteindelijke vermissing moest ik doen in Kelowna.
Mijn vlucht naar Kelowna was in een klein prop kistje wat wel leuk was over de rocky’s. De gezagvoerder bleef maar vertellen dat er veel turbulentie
was onderweg. Ik weet niet wat ze hier gewend zijn maar ik heb een heerlijke rustige vlucht gehad.
Nog hopend dat mijn bagage toch mee is gekomen bleek na aankomst in Kelowna bleek dat toch iets te hoog gegrepen. Karen en Spencer stonden mij hier op te wachten. Karen is de moeder van Spencer en bij hun verblijf ik tijdens mijn verblijf in Kelowna. Nadat ik alles had ingevuld voor mijn kwijt geraakte bagage zijn we naar huis gegaan. Nadat we wat hadden gegeten en wat hebben zitten praten was het tijd om maar is naar mijn bedje te gaan.
De volgende ochtend was het tijd voor mij om maar is op pad te gaan. Ik heb de benenwagen gepakt naar downtown waar ook de vliegschool moest zitten. 3 Kwartier later was ik dan in het centrum aangekomen bij het water. Zoekend naar de vliegschool maar ik kon het niet vinden. Uiteindelijk wel de stijger gevonden maar niet het kantoor. Uiteindelijk maar gebeld van waar zitten jullie. Na wat uitleg te hebben gekregen ben ik daar maar binnen komen vallen. Daar van alles afgesproken en wat vluchten gereserveerd voor deze week. Daar ben ik dan uiteindelijk toch echt voor
gekomen en waar ik naar uit kijk. Kijken hoe het is op het water te landen ipv een standaard geasfalteerde landingsbaan.
Op de terug weg wat boodschapjes gedaan en maar is richting huis gegaan waar mijn bagage dan uiteindelijk toch was aangekomen. Nu was het dan tijd om alles maar is te installeren. Ik kwam erachter dat ik toch eigenlijk wel veel zooi mee had en mijn kamer niet al te groot is. Maar toch alles past en heeft ongeveer wel zijn plekje nu.
De volgende dag zou het dan gebeuren. Ik zou eindelijk gaan vliegen. Nadat ik eerst ongeveer 2 uur ben gebrieft door Dave over hoe alles in zijn werk gaat met een floatplane. 1 Ding werd me wel duidelijk dat het echt compleet verschillend is ten opzichte van een normaal vliegtuig. Hoe het allemaal verder in zijn werk zou gaan zou me later tijdens het vliegen wel duidelijk worden. Een groot verschil is dat je nu geen gereserveerd stuk land/water hebt waar je kan/mag landen. Je bent zo vrij om te gaan waar je wilt alleen moet je zelf rekening houden met andere mensen op het water. Ook heb je op weinig plekken een windzak waar
je kunt zien waar de wind vandaan komt of zelf de luxe hebt van een ATIS (automatisch weerbericht van een vliegveld). Je zult nu alles opmoeten maken uit de informatie uit je omgeving. Bijv. aan de hand van het soort golven kan je zien hoe hard de wind is, of waar die vandaan komt. Ook zal je dat bijv. Kunnen zien aan waar de golven het land raken en hoe de bomen staan. Het was nu tijd om naar de stijger te lopen en het van dichtbij mee te maken ipv. de theorie. Dave is mijn instructeur hoewel ik ook wel is met Ty zal vliegen wie de andere instructeur is. Dave zal mij alle know how van het vliegen op floats proberen bij te brengen. Dave is een coole gast alleen je moet niet al te nauw naar zijn taal gebruik luisteren. Zijn stopwoordjes zijn fuck en suck. Oftewel hij plakt dat achter ongeveer iedere zin. Op de stijger maar is bij het vliegtuig gaan kijken hoe alles werkt. Deze is buiten de floats ook iets anders dan ik ben gewend. Ook al is het dat een Cessna 172 maar deze heeft ook een constant speed prop. (zie Bonanza
vorige blog). Hierdoor heb ik nu te maken met een gashandel prop adjustment en een mixture hendel. Dit zal ook wel ff wennen zijn maar het is niet helemaal nieuw voor me. Verder is het back to basic zonder luxe garmin 430(gps) met alle informatie van dien. Het is echt een compleet andere manier van vliegen dan ik was gewend.
Maar terug naar de stijger waar ik was gebleven. We begonnen bij de floats. Hier zitten allerlei extra bekabeling en zogenaamde beer bars op om het vliegtuig te besturen tijdens het taxiën/varen.
De beer bars hebben 2 standen omlaag en omhoog. Omlaag zijn ze alleen tijdens het taxiën en tijden take-off, landing en de vlucht zijn ze omhoog. Eigenlijk heten ze water rudders maar ze hebben de bijnaam beer bars. Op het moment dat ze down zijn tijdens take-off of de landing moet je een kratje bier halen. Vandaar de bijnaam en zo staan ze vooral bekend in de float plane wereld. De floats hebben verschillende compartimenten. Dit om te voorkomen dat als er 1 lek raakt dat niet je hele float vol loopt. Je moet voor iedere vlucht de compartimenten leeg zuigen met een pomp. Je zult nu
geen onnodig gewicht mee zeulen. Verder in de pre flight een beetje anders omdat je een deel ook niet kan zien. Na het begin te hebben gedaan is het tijd om het land te verlaten en te gaan vliegen. Als je alleen vliegt koppel je het vliegtuig los en zet je het af van de stijger. Vervolgens start je daarna de motor op in de hoop dat hij aanslaat anders word het peddelen. Nu doen we voor het gemak de motor starten aan de stijger. We laten hem warm worden alvorens we vertrekken. Dave koppelt alle touwen los en daar gaan we dan. Niks geen checklist en alles uit je hoofd doen word mij ingepraat. Omdat je op het water zit met meer verkeer moet je alle ogen naar buiten gericht houden. Ook doe je je gordel nog niet om en hou je de deuren open. Dit in het geval je er snel uitmoet. Nadat we alles opgestart hebben was het tijd om te taxiën en kijken hoe alles werkt. Het voelt allemaal beetje onwennig aan hoe het reageert.
Na nog wat checks te hebben gedaan en alles klaar te hebben gemaakt voor take off is het tijd om het
gas erop te zetten. De neus schiet omhoog wat ongeveer net als een boot is. Als je neus de maximale hoogte heeft bereikt geef je tegen druk door je neus naar beneden te duwen. Nu word het een kwestie van gevoel. Je moet de zogenaamde sweet spot zien te vinden. Dit is de hoek die van de floats de minste weerstand opleveren en je kunt versnellen. Dit vergt een hoop van je gevoel maar na wat oefenen zal dit wel goed komen. Het is nu nog erg onwennig.
Als je dan eenmaal los komt is er qua vliegen niet heel veel verschil. Je merkt dat hij zwaarder is en meer weerstand heeft en een lager zwaarte punt vanwege de floats maar op zich veranderd het niet heel veel. Wat kleine aanpassingen en het is gewoon allemaal hetzelfde. Na wat rondjes te hebben gevlogen werd het tijd om het blok aluminium maar is veilig op het water neer te zetten. Hier heb je een aantal manieren voor afhankelijk van de conditie. Met geen wind heb je een hele gladde oppervlakte ook wel glacier/mirror water genoemd. Dit is het gevaarlijkst om op te landen omdat je geen referentie hebt en je een
zwart gat in vliegt. Je hebt dan nog normaal water met wat golfjes. Dit is het makkelijkst omdat je het water ook als referentie kan gebruiken voor je hoogte. Met hoge golfjes met witte kopjes word het beschouwd als ruig water. Met het toestel waar ik nu in vlieg kan je tot ongeveer 30 cm hoge golven landen. We hadden nu voor mijn eerste landing een mix tussen glacier en net wat golfjes. Dave was daar niet helemaal blij mee. Hij heeft liever niet tijdens de eerste les glacier landingen. De landing is net weer iets anders dan een land vliegtuig. Het aanvliegen is niet anders alleen de landing zelf wel. Een ding wat een beetje anders is dat je recht op de berg af vliegt en op het laatste moment parallel met de kant vliegt. Ik kreeg het idee dat je zowat de berg in vliegt maar dit valt wel mee. En Dave maar zeggen recht door, recht door en op het laatste moment nu draaien. Je moet zo dicht mogelijk bij de kant landen wat taxiën scheelt en fijner is voor de passagiers. Met een landvliegtuig flare je (neus omhoog) net voor de landing. Alleen dit moet je dus niet doen op floats. OEPS. Dit wordt er dan ook hard uit gepraat op Dave zijn manier. Oftewel piep &piep. Je moet nu weer terug naar de hoek om op de zogenaamde sweet spot te landen. Je laat het vliegtuig dan langzaam zakken door met je gas te spelen en dan hopen op een rustige landing. Er zit geen vering in het vliegtuig en bij een harde landing merk je dat zelf ook meteen. Ook tijdens take-off in de golven merk je dat goed.
Na dit een aantal keer te hebben geprobeerd ging het steeds beter. We hebben daarna nog wat zitten hooveren. Dit is laag vliegen in een landing/take off configuratie en je hoogte proberen te houden met je gas. Dit ging wel goed en was wel leerzaam om zo een meter boven het water rond te scheren.
Na ongeveer 1.5 uur vliegen was het genoeg en gingen we terug naar de stijger. Dit is ook weer iets apart. Je hebt geen remmen dus het is puzzelen om goed uit te komen. Ruim voordat je bij de stijger bent zet je al alles uit behalve je motor. Ook maak je je riemen los, stoel naar achter en de deur open.
Je positioneert het vliegtuig zo dat je net langs de steiger gaat met je drijver. OP het moment dat je weet dat je het haalt zet je de motor uit en kan je nog een beetje bijsturen. Als je bij de stijger bent spring je snel het vliegtuig uit en probeer je hem tegen te houden. Dit gaat op zich allemaal wel oké. Is ook allemaal wennen hoe je dingen het makkelijkst kan doen.
Dat was mijn eerste ervaring met het vliegen in een float plane wat snakte naar meer. Het was een erg leuke ervaring en kijk uit naar de volgende vlucht. Die zou de dag erna plaatsvinden. Alleen vanwege het slechte weer ging dit niet lukken. Samen met Nicolette zijn we ergens wat gaan eten als lunch. Nicolette is ook een student die hier voor haar CPL is het zelfde wat ik van plan ben. Daarna nog wat zitten leren voor een PSTAR test welke ik moet doen voordat ik mijn Amerikaanse papieren om kan zetten naar een Canadese. Later kwam ook Howard naar de vliegschool. We hadden afgesproken om met zijn 4 ergens wat te gaan eten s’avonds. Howard is ook een CPL student en Amy wie ons ook zou vergezellen doet alleen wat ervaring op voor floats. (Amy is op het moment van schrijven al weer weg). Nadat we gezellig wat hebben gegeten zijn we naar het huis van de eigenaren van de vliegschool gegaan. Daar zitten Amy en Nicolette ook en daar hebben we een gezellig avondje gehad en wat wezen poolen. Howard heeft me daarna terug gebracht omdat het echt weer is pokken weer is. Regen beetje sneeuw. Kon ik in Amerika jullie lekker maken met het weer nu hebben jullie toch echt mij te pakken 😉.
De volgende dag zou ik dan eindelijk wel weer is vliegen. Het ging nu steeds beter en beter. Ik krijg er meer gevoel voor moet ik zeggen en dat vond Dave ook. Ook al valt er nog genoeg bij te leren en meer ervaring op doen. Er stond nu meer wind wat het landen iets makkelijker maakt vanwege je referentie punten. We hebben ongeveer het zelfde gedaan als de les ervoor.
Zaterdag was het ook weer is niet goed en ging mijn les ook niet door helaas. Dus maar een beetje studeren voor de PSTAR waar eindelijk nu wat vlot in kwam. Zondag was het ook slecht weer. Amy zou ook vliegen die dag alleen die zag het niet zitten. Ik was toch gekomen om te kijken hoe het was en ik wou de PSTAR test maar is doen. Als ik die test heb gedaan kon ik verder met de papier winkel, om alles om te laten zetten. Nadat te hebben gedaan en alles beetje te hebben besproken klaarde het weer toch een beetje op. Dave had Amy nogmaals gebeld of ze niet wou vliegen maar ze vond het beter van niet. En ja wie ben ik dan om t zeggen om ook niet te gaan. Ik vind het juist een uitdaging om het dan ook met slechter weer te kunnen. Als Dave het vertrouwd kan ik er alleen maar van leren. Nu heb je de kans om met een instructeur naast je het te ervaren. Dus snel alle spullen gepakt en naar de stijger gegaan. Kist klaargemaakt en in de regen opgestegen. Het water was nu en stuk ruiger wat je meteen merkte tijdens take-off. Het bonkte als een gek. Ik zeg ze moeten vering in floatplanes uitvinden. We zijn meteen naar het zuiden vertrokken. Daar was het weer wat beter. Ondertussen door wat lichte sneeuw gevlogen en her en der proberen te landen. Er stonden behoorlijke golven wat ongeveer tegen de max. van zijn limieten aan zat. In het zuiden was het wat rustiger en daar nog wat wezen oefenen. Toen daar ook een front binnen kwam waaien zijn we weer richting Kelowna gegaan waar het weer wat rustiger was. Hier een landing ingezet en zo had ik mijn 3e les ook weer voltooid.
Maandag ochtend vroeg was ik aan de buurt. Om 8 uur ‘s ochtends stond mijn vlucht gepland. Het was echt heerlijk rustig weer en het water zo glad als het maar wezen kon. Goed om glazier water landings te oefenen. Tijdens de landing probeer je aan de hand van referentie punten aan wal je hoogte te bepalen. Dit kunnen bijv. bomen zijn. Hierdoor weet je hoe hoog je bent. Bij ongeveer een halve boom hoogte rem je je neerwaartse snelheid af tot een minimum zodat je een zachte landing maakt. Dit ging eigenlijk heel goed en soms merkte ik echt amper dat ik het water raakte. Alleen aan de weerstand, maar verder niks. Dave was dus wel erg tevreden over hoe het allemaal ging. Ik was ook wel happy. Daarna zijn we nog even wezen spelen. Zo zijn we nog door een kloof gevlogen opzoek naar geiten. Helaas niks gezien, maar er schijnen genoeg dieren in de omgeving rond te lopen. Het vliegen door de kloof was wel apart. Hij was ongeveer zo breed als 3 vliegtuigen naast elkaar waar je dan in het midden door heen moet vliegen en een beetje rondkijken. Op de terug weg hebben we nog een stukje low level flying gedaan. Op ongeveer 15 meter boven het water terug naar Kelowna gevlogen dmv de kust van het meer te volgen.
Na mijn vlucht was het tijd om maar is een bezoek te brengen aan Transport Canada (TC). Daar kunnen ze mijn Amerikaanse papieren omzetten naar een Canadese. Ik wist ongeveer hoe ik er met de bus moest komen. Ik heb mijn fietsje gepakt naar het busstation, daar wachtend op bus 8 naar de universiteit. Bij de universiteit moest ik over stappen op een bus 23. Alleen er gaan 2 bussen van lijn 23 die niet via het vliegveld gaan maar een andere weg pakken. En ja raad is welke bus ik had. Ik kwam erachter dat hij een beetje de verkeerde kant op ging en dus maar ff nagevraagd. En ja ik moest terug lopen naar de snelweg waar ik weer een bus 8 kon pakken naar de universiteit. 😞 En ik begin weer van vooraf aan. Uiteindelijk kwam ik wel bij het vliegveld alleen toen was degene die ik nodig heb al weg. Daar nog een beetje rond gelopen te hebben ben ik maar weer terug naar huis gegaan. Ik zou het de dag daarna maar weer is proberen.
Dinsdag was ik er dan uiteindelijk toch vrij snel gekomen. De lol begon toen. Ze zijn hier niet zo gecharmeerd van de Amerikaanse luchtvaart autoriteiten. Hoe ik alles bijhield was volgens hen dan weer niet goed. Uiteindelijk alles op papier gezet wat ik aan uren heb en dingen heb uitgelegd hoe het in mijn logboek zit was het wel duidelijk. Nu mag zij alles na gaan kijken en hoop ik binnen een week mijn Canadese PPL te hebben. Dan mag ik ook eindelijk los vliegen. Volgens Sandra (TC) mocht ik in ieder geval niet vliegen voordat ik mijn ppl had. Dat heb ik der maar even uitgepraat en daarna was het goed. Hoezo, mag ik niet met een instructeur vliegen. Kan altijd toch ook al heb je niks. Daar was ze het daarna wel met me over eens. Wat betreft mijn Instrument volgt er nog een hele hoop papier winkel. Mijn PPL kon ik via een shortcut omzetten alleen dat gaat met mijn Instrument rating helaas niet lukken en gaat ongeveer 6 maanden duren :S. Daar ook maar is snel achteraan dan. Ik had haar ook nog is nagevraagd hoe het zit met mijn onderhouds papieren. Aangezien ik mijn Europese papieren heb en ik augustus mijn Amerikaanse wil gaan halen. Hiervoor verwees ze me door naar iemand anders. Met hem heb ik het erover gehad hoe ik dat aan moet pakken. Hier werd ik zelf ook niet vrolijk van. Voordat ik 2 jaar geleden had bedacht dat ik naar Canada wou had ik al met wat overheid instanties mail verkeer gehad. Ik had toen contact met iemand van het TC hoofdkantoor wat betreft mijn papieren en die hadden het erover als ik mijn Amerikaanse papieren had ik het zo over zou kunnen zetten. Kijk dat zou schelen alleen nu moet ik bewijs leveren dat ik alles van de Canadese opleidings eisen ook heb gehad tijdens mijn school periode in Nederland. Alleen dat word leuk, want het traject wat ik toen heb gedaan bestaat niet meer. Have fun en succes. Hopelijk ga ik daar nog allemaal achterkomen zodat ik daar ook mee verder kan. Niet echt positief dus en een beetje vreemd.
Maarja op naar het vliegen. De dinsdag heb ik dus de hele dag ongeveer op het vliegveld gezeten om het papier gebeuren te regelen. Gister mocht ik dan toch weer vliegen. Nu ook weer ongeveer hetzelfde als de dagen ervoor alleen nu kwamen er wat extra dingen bij. Om je take-off lengte te verkorte kan je je weerstand verminderen. Dit kan alleen met geen of weinig wind. Wat je nu doet is een vleugel optillen zodat ook 1 drijver uit het water komt. Hierdoor heb je een stuk minder weerstand waardoor je sneller opstijgt. Na dit een x aantal keer te hebben geoefend zijn we nog wat andere dingen wezen oefenen. Ook hebben we nog wat nood procedures behandeld voor als je motor er mee stopt. Zoals je al eerder hebt kunnen lezen doe je een hoop met je gas tijdens het landen. Alleen ja dat mis je nu. Nu is het een kwestie van goede timing om een zachte landing te maken. Dave trekt de gashendel terug en schreeuw door de intercom wat ik moet doen. 70 kts aanhouden en een steile bocht maken richting de wind. En dan op het laatste moment je neus naar de juiste hoogte brengen om zo op de sweet spot te landen. Nu merkt je echt dat je in een blok aluminium zit. Kan je met een gewone C172 best goed zweef vliegen maar zodra er floats onderzitten is het haast onmogelijk. Wel was het heel leerzaam en na een paar keer oefenen ging dit eigenlijk ook heel goed wat wel fijn aanvoelde. 😊
Die avond ben ik weer is naar de klimhal gegaan hier. Nouja, klimhal het is meer een boulderhal. Het enige wat ik doe is beetje boulderen. Het is er erg rustig maar wel een aantal leuke mensen leren kennen. In de zomer als het beter weer word kan je hier ook veel buiten klimmen. Het is lekker om zo weer is bezig te zijn na een lange tijd van weinig doen.
Ook deze blog word weer vervolgd.
ps mijn adress is:
1344 Mountainview Street
VIY 4N3, BC, Kelowna
Canada.
En natuurlijk iedereen fijne paasdagen gewenst en niet teveel eitjes eten.
Advertisement
Tot: 0.089s; Tpl: 0.014s; cc: 14; qc: 52; dbt: 0.0421s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Sandra
non-member comment
Wat stoer allemaal Timo. Keep it up. Nog grizzlies gezien daar? Of zitten die niet in jouw regio? Succes met de float plane.