Hummus_life_reloaded_2

---

Rano spotkalismy nasza amerykanska grupe weselnikow przy sniadaniu, gdzie poza tym krolowal zatar i libanska kawa. No i może jeszcze szum fal.

Mielismy wyruszyc o 10, a o 10.15 pani w recepcji powiedziala mi, ze jedna z pań Amerykanek wlasnie poddawana jest brazylijskiemu woskowaniu, wiec musimy jeszcze poczekac. Na moje oburzenie nie tyle samym goleniem, a faktem, że na goloną czeka caly autobus ludzi, odpowiedziala, ze panna mloda zostala o wszystkim poinformowana i jest z tym okay.

w koncu, elegancko wydepilowani, udalismy sie na zwiedzanie polozonego na wzgorzu klasztoru, skad rozposcieral sie wspanialy widok na morze. Na dziedzincu klasztoru małaEm zjadla zupke i ruszylismy dalej do resortu, na plaże.

W resorcie wielkie baseny i basen morski w zatoczce, cała konstrukcja mocno vintage, czasy świetności ma już za sobą, ale nadrabia lokalizacją, słońcem i temperaturą wody.

Wylegują się tu Libanczycy ze wszystkich stron świata, ktorzy sciagaja do kraju na wakacje. Jest ich 10 milionow w diasporze, a tylko nieco ponad 4 miliony w kraju. Palą cygara, prężą ciala w kulcie Heliosa, piją drinki. A kazde szanujace sie dziecko musi miec filipinska nianie, ktora do mamy dziecka zwraca sie per madame. Warte podpatrzenia.

Z resortu poszliśmy do domu panny młodej - w linii prostej kwadrans, ale spacer zajal nam pewnie ze dwie godziny - włócyliśmy się po maronickim miasteczku Anfeh, zwiedzając cmentarz, a zaraz koło niego letnie altanki nad samym brzegiem morza, gdzie życie toczy się miedzy kąpielą, grillowaną rybka a lezanka. W innym kraju wstydziliby się pokazywać taki brud, a tu staje się on malowniczy.

Na kolacji przyjęli nas rodzice panny młodej, w swoim domu z XIII wieku. Zaserwowali absolutne delicje domowej roboty, które najlepiej oddają zdjęcia.

---