Advertisement
Published: March 9th 2012
Edit Blog Post
levada
een stukje gelopen Eerst een leuk uitstapje gemaakt met Igor. Dat was met de race Morris van zijn vader. Dit keer mocht ik voorin, en dat zat een stuk beter. We gingen vol goeie moed op weg naar de Pico Arieiro, de twee na hoogste top van het eiland. Niet dat we helemaal tot de top wilden klimmen, maar een stukje lopen en dan een mooi uitzicht, zoiets stelden we ons voor. Helaas, in Funchal scheen de zon, maar bij Santana, in het noordoosten, was het bewolkt. Hert miezerde soms zelfs een beetje. Dat heb je met al die bergen en valleien, je rijdt van het ene microklimaat naar het andere, en ze zijn niet allemaal even gunstig.
Toch een stukje levada gelopen en daarna zelfs een stuk geklommen in de mist. Even leek de zon er doorheen te komen, maar hij was toch niet sterk genoeg en na een minuut of twintig zijn we terug naar beneden gelopen.
Op de terugweg zijn we nog even uitgestapt in Machico, aan de zuidoostkust, waar ze een kunstmatig geel zandstrand hebben. Ondanks de zware bewolking waren er toch nog mensen aan het zwemmen. Het water was waarschijnlijk warmer dan de lucht.
Jammer van het weer, anders
mist
op weg naar de pico arieiro was de tocht nog veel leuker geweest. Maar we hebben veel kunnen praten met Igor over Madeira, het leven hier, de economie. Misschien kom ik daar nog wel eens op terug.
Een volgend uitstapje het weekend erna was naar het ziekenhuis van Funchal. Nee, niet voor onszelf, gelukkig niet. Monica, onze favoriete serveerster van La Pasta was bevallen van een zoon. Ze SMSte ons midden in de nacht om het heuglijke nieuws van de bevalling mee te delen! En te vertellen dat ze op de 4e verdieping lag in kamer 4. De volgende dag namen wij ‘s middags bus 44 (het zal wel iets betekenen al die vieren, maar wat?) om het kleine wurm te bewonderen.
Het ziekenhuis ziet er van buiten moderner uit dan het binnen is. De kamer waar Monica lag, was net zo groot als die waarin ik in de kliniek in Orange lag met zijn tweeën, maar zij lag met twee andere vrouwen op de kamer èn drie baby’s! Mooi uitzicht op zee, dat wel:-)
De hele familie was er zo’n beetje toen wij kwamen, dus we moesten veel handen schudden. Die kleine Diogo met zijn grote bos pikzwart haar, lag er heel rustig bij.
machico
de dapperen zwemmen in zee Hij heeft geen kik gegeven al die tijd dat wij er waren, de twee andere baby’s lieten zich af en toe wel flink horen. Misschien komt het er nog een keer van om hun te bezoeken in Machico waar ze wonen, voor we weggaan, Maar ik betwijfel het, we vertrekken al over anderhalve week!
Een derde tripje was weer met een heel ander vervoermiddel: een Segway. Dat was afgelopen zondag. De Segways zijn te huur bij het Story Center Museum
(http://www.storycentre.com/) in de oude stad van Funchal. De gids/begeleider Jaime (spreek uit: zjaime) liet ons eerst binnen in de hal even oefenen voordat we de straat op gingen. In het begin voelden we ons een beetje wiebelig.
Belangrijk is dat je goed rechtopstaat en in balans bent, want eigenlijk wordt iedere beweging van je lichaam door de ingebouwde gyroscopen omgezet in een beweging van de Segway. Leun voorover en hij gaat vooruit, licht door de knieën en wat naar achteren leunen en hij stopt en als je de stuurkolom verder naar je toe trekt, rijdt hij achteruit. Je lichaam naar links of rechts laten hellen en hij maakt een bocht naar links of rechts. Daarna mochten we mee naar
segway
alsof we nooit anders gedaan hebben buiten en rustig aan de oude stad een stukje in. Bij de eerste de beste steile helling moesten we onze eerste proeve van bekwaamheid afleggen. Naar beneden rijden, draaien en weer terug naar boven en daar stoppen. Het lijkt wel wat op skiën, wat de beweging van je lichaam betreft. En die beweging zat nog ergens op de harde schijf van ons brein, dus hadden we het snel in het snotje.
We waren extra voorzichtig want in ons achterhoofd zat het bericht over de eigenaar van het Segway bedrijf, die afgelopen september op zijn eigen terrein met een Segway de afgrond ingereden is en die val niet overleefde. Hij had het bedrijf nog geen jaar ervoor gekocht.
http://www.dailymail.co.uk/news/article-1315518/Segway-tycoon-Jimi-Heselden-dies-cliff-plunge-scooters.html
In Funchal mag je met de Segway overal rijden, behalve op de snelweg. Jaime nam ons eerst mee door de stad en op bepaalde plekken had hij zelfs nog wat leukje weetjes voor ons. Daarna naar het grote plein van het stadhuis. Verder door de Rua da Carreira, waar vroeger de paarden doorheen liepen van de ene stadspoort naar de andere. Door de Jardim Municipal, naar de vrij steile helling langs het Santa Catarinapark. Daar lopen altijd veel toeristen puffend de
helling op en we trokken veel jaloerse blikken terwijl we hun moeiteloos voorbij gleden. Daarna door het park terug naar beneden, gewoon over het gras, dat mag allemaal. Daar stopte hij om onze Segways op een hogere snelheid te zetten. De heenweg konden we niet harder dan 7 km per uur, omdat we dwars door de stad en ook het voetgangersgebied gingen. Maar de terugweg voerde ons over de boulevard en daar kon je af en toe wel zonder problemen meer snelheid maken, dus stonden ze op 20 km/uur. Dat is overigens de maximum snelheid van die dingen.
We hebben genoten van die rit. We hadden afgesproken voor een uur, maar Jaime vond het ook leuk en we zijn bijna twee uur op stap geweest. Toch hoefden we maar een uur te betalen. Toffe gozer, die Jaime.
Bovendien gaf hij ons nog een goed idee voor een allergieremedie. Een heel simpel flesje vloeistof, dat je drie keer daags in je neus spuit, en waardoor het niezen na een paar dagen helemaal over moet zijn. Ik heb het gisteren voor het eerst gebruikt, en een stuk minder geniest vandaag.
Deze week ook een voettochtje gemaakt. Niets bijzonders, want dat
dikke berta?
grappig gezicht erop doen we iedere dag minstens een keer. Maar nu voerde de wandeling speciaal naar een museum. Het militaire museum midden in Funchal in het Palacio São Lourenço. We lopen er vaak langs en iedere keer zei ik tegen Paul, dat we daar toch eens naar binnen moesten. Gewoon nieuwsgierigheid. Het gebouw is helemaal opgeknapt aan de buitenkant afgelopen jaar en nu is de verf al weer aan het bladderen op sommige plekken die nooit zon krijgen. Hetis meer een fort dan een paleis, vind ik. Begonnen ergens rond 1520 en daarna is er voortdurend aan- en bijgebouwd en veranderd. Het museum huist in een klein deel van het fort, want de rest is nog steeds in gebruik als kazerne voor de militaire “macht” van Madeira.groot,
Klein maar fijn, zo kun je de tentoonstelling typeren. De collectie is niet groot en een aantal stukken zijn kopieën van originelen die elders in musea prijken, zoals in Parijs, Londen, Wenen, om maar een paar dwarsstraten te noemen. De opstelling was overzichtelijk, prima verlicht en gaf een goed beeld van de (militaire) geschiedenis van Madeira. Voor een euro (ouwetjestarief) konden we op ons gemak alles bekijken, want we waren de enigen.
Door de zorg
soldaten?
met dit soort zije jurken moesten ze de oorlog winnen die er aan het geheel besteed was, moesten Paul en ik allebei denken aan het museum van Toulouse Lautrec in Albi. Ondergebracht in een mooi oud gebouw, maar alle schilderijen ongelooflijk ondermaats tentoongesteld, bijna weggestopt, en vooral de verlichting was beneden peil. Je zou toch verwachten dat de Fransen wat meer maken van een van hun grote schilders.
Donderdag de bus gepakt naar de bioscoop en The Iron Lady gezien. Prachtige sfeertekening van Thatcher en haar man en indrukwekkend spel van Meryl Streep. De moeite waard als je van dat soort films houdt.
En vandaag zijn we van de lente in de zomer beland:-)
Advertisement
Tot: 0.118s; Tpl: 0.022s; cc: 12; qc: 43; dbt: 0.0521s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb