Bootje varen en Wildkamperen

---

Vele lange 'rijdagen', schitterend weer en te weinig tijd om me aan het schrijven te zetten, moeten me even doen terugdenken in de tijd. bootjes, prachtige eilandengroep en een ongelofelijke wildkampeer ervaring is een mooie samenvating

Vele mensen hadden ons al aangeraden om zeker de lofoten te bezoeken. De lofoten is een eilandengroep en zou prachtige natuur herbergen. Samen met Coby en Henk zetten we onze trip verder richting het zuiden van de lofoten.

Om niet tweemaal dezelfde hoofdweg te doen, kozen we er de dag voordien al voor om een ferry te nemen richting een schiereiland. Via een andere ferry zouden we dan de lofoten wat noorderlijker benaderen, om dan in het terugkomen gewoon de hoofdweg te blijven volgen. De ferry verliep weer als een fluitje van een cent, hoewel deze toch iets beweeglijker was. Sabrina vond het redelijk beangstigend, de kindjes des te leuker. Zij liepen over en weer op het dek, zij waren echt de sterren op de boot.

De rit was adembenemend mooi, elke bocht die je omdraait veranderd je zicht in een nieuwe postkaart. De lucht was helderblauw en met de bergflanken en fjorden rondom ons was het echt betoverend. Die dag beperkten we ons tot het rijden van 200km. We zochten ons een camping en vergezeld van een heerlijke bbq sloten we een prachtige dag af in fijn gezelschap.

24 juli stonden we op tijd op om de resterende 80km richting het zuidelijkste punt van de lofoten af te leggen. Het begin was weer adembenemend mooi, naar het einde toe zeker. Hoewel het soms een beetje frustrerend was dat er enkele bussen geladen met gepensioneerde Duitsers het verkeer helemaal ophielden.

Helemaal ten zuiden van het zuidelijkste lofoten eiland namen we afscheid van de 2 gezellige Nederlanders Coby en Henk (alias oma dikke pret en opa grijze baard), waarmee we drie heel gezellige dagen beleefden. Zij kozen ervoor om terug helemaal naar het noorden van de eilandengroep te rijden en zo via het vaste land terug zuidwaarts te keren. Wij kozen een andere route, een snellere, een rechtstreekse ferry naar het vaste land richting de stad Bodo.

Iedereen die we tegenkwamen voor we de eerste ferry genomen hadden, had ons al gewaarschuwd voor de afschuwelijk dure prijzen voor de ferry's. Nu vanaf de eerste moment viel dit reuze mee. Ze hebben blijkbaar afzonderlijke prijzen voor caravans, waardoor we altijd minder betalen dan pakweg een mobilhome van 7 meter. Voor de ferry van Roskenes naar Bodo hadden we wel echt geen idee wat we zouden moeten betalen, toch toen we de prijs 1400 kronen (omgerekend 175€) twijfelden we geen seconde. Helemaal rondrijden zou ons iets meer dan een volle benzinetank kosten (=90€), een andere ferry moeten doen nemen op de plaats waar de snelweg onderbroken is, tol moeten betalen op een bepaald stuk snelweg en we zouden er een dag of 2 over doen. Kortweg het koste onze hetzelfde en het spaarde ons 2 dagen uit.

De boottocht was aanvankelijk zeer leuk, de kindjes waren weer de sterren op het dek. We aten snel een hapje, we gaven de kindjes fruitpap om nadien ze weer de vrije loop te geven. De eerste uren op de boot kan je makkelijk vullen, toch nadien begint de verveling serieus tegen te slagen. Zeker met kindjes die hun middagdutje maar half gehad hadden en dus stillaan oververmoeid geraakten. Aan de andere kant was het wel fijn dat we een keer vooruit geraakten, zonder dat er moest gereden worden. Na 3,5 uur kwamen aan in de stad Bodo.

In steden hebben we nog steeds geen zin, dus het was ons reppen om er zo snel mogelijk weg te zijn. Vlakbij de stad speelt zich echter een prachtig natuurfenomeen af 'saltstraumen'. Door een smalle vernauwing stroomt zout water volgens de getijden opwaarts en afwaarts. We aanschouwden het spektakel tijdens het eb en zagen het zeewater dus terug in zee stromen. De stromen bevinden zich langs de toeristische route 17. ipv alweer een hoofdweg te volgen leek deze route toch iets meer voor ons. We vervolgden de weg en ongelijk kregen we zeker niet!

Een slaapplaats vinden was niet zo evident, de camping aan de saltstraumen was veel te klein, veel te duur en veel te veel volk op elkaar gepakt. De volgende camping was precies een spookcamping. Deze stond vol caravans, de receptie was dicht en verder was er niemand te bespeuren (ook alle wagens waren weg). Ondertussen al 19h gepasseerd kwamen aan op een camping aangegeven door onze gps. Ook hier niets of niemand te bespeuren. Toch wat verderop aan een huisje, wist een vriendelijke dame ons te vertellen dat de camping al enkele jaren gesloten was en dat er een andere 6km verder kon gevonden worden.

Wij terug op pad, maar weer zonder resultaat. 6,7 zelfs 8 km verder niets te bespeuren. Uiteindelijk besloten we ons dan maar aan de kant van de weg op te stellen. We passeerden wel enkele zeer idyllische plekjes dus we maakten ons klaar om rechtsomkeer te maken en ons ergens te parkeren. Plots zei Sabrina: "zeg moet ik dit weggetje een keer aflopen?" Een vijftal minuten later kwam Sabrina terug met fantastisch nieuws. Een prachtige plek was het zeker, een verlaten wegenbouwterrein met een fantastisch uitzicht op zee. Helemaal voor ons alleen, vermits een later aangekomen Zweed blijkbaar geen zin had in kindjes in de omgeving. Na het te slapen leggen van onze kindjes volgde een prachtige zonsondergang waar we nog een keer echt samen van hebben kunnen genieten.

---