Advertisement
Published: August 6th 2007
Edit Blog Post
De dagen vliegen voorbij hier in La Ciénaga. En gelukkig heb ik het gevoel dat ik mijn plekje al wel een beetje gevonden heb hier. Mijn toekomstige huisje is jammergenoeg nog steeds niet af, máar er wordt aan gewerkt…Gister is water en elektriciteit aangesloten en het belangrijkste om te kunnen overleven is dus aanwezig! De rest is bijzaak: de ramen kunnen niet goed dicht, de vloer staat blank na een regenbui, alles moet geschilderd en schoongemaakt worden en een dikke kikker heeft mijn wc-tje tot zijn territorium gemaakt, maar goed als het daar bij blijft…! Ik ben echt al heel blij dat ik een eigen wc en douche heb. De verwachting is nu dat ik dit weekend of na het weekend zal verhuizen, maar niks is zeker.
Ik leef nu dus nog steeds een beetje uit mijn koffers, omdat ik iedere dag denk dat ik ga verhuizen. Maar waar ik nu woon krijg ik goed te eten en is alles schoon dus ik vind het ook wel prima zo.
Verder begin ik de dorpsbewoners ook wat beter te kennen. Als je hier een rondje loopt kom je zoveel mensen tegen; je blijft dan overal even hangen om te kletsen en om
handen te schudden. Ik weet nu ook dat als er heel hard 'blooooooondje!!!' geroepen wordt, dat het dan voor mij bedoeld is. Ik reageer er zelfs al op. De meeste mensen zitten een groot gedeelte van de dag voor hun huisjes om te 'compartir-en', dit betekent letterlijk 'delen', maar het is een woord met brede betekenis. Eigenlijk komt het er op neer dat je samen tijd door brengt, zonder dat er verder een doel voor hoeft te zijn. Je zit bijvoorbeeld met zijn allen in schommelstoelen voor het huis, en dan hoef je niet persé te praten, het gaat om het samen zijn. Het is best lastig om te 'compartir-en' maar ik begin er beter in te worden. Oude, magere mannetjes die hun stoeltjes aanbieden zodra je langsloopt en die dan zelf op de straat gaan zitten; ik vind het moeilijk te accepteren maar het is beter dan weigeren en vervolgens niet te compartir-en.
Een jongen uit het dorp heeft er iets te veel zijn sport van gemaakt; hij wás een aantal weken geleden mijn persoonlijke mango- en rozenbezorger (waartoe hij zichzelf had benoemd), dat wil zeggen dat hij dagelijks langs kwam met 2 mango's en een zelfgeplukte roos om
vervolgens toe te kijken hoe ik die mango's heel charmant ging opeten en om daarna nog een uurtje te blijven zitten en te oberveren hoe ik aan het werk was.
Verder heb ik mijn eerste motortocht met z'n drieën op 1 motor er ook opzitten. Soms moet je wel, als je op een verlaten strand bent en er geen manier meer is om terug te komen naar huis en je daar niet de nacht door wilt brengen.
Er is ook iets meer bekend over mijn onderzoek. We hebben afgelopen week een vergadering gehad met IDEAC, een organisatie voor economische ontwikkeling. Ik ga samen met een van de medewerkers het onderzoek uitvoeren, maar we beginnen pas half juni. Daarom ben ik nu zelf bezig met een ander onderzoek; het doel is om een overzicht te krijgen van de huidige situatie van een groep vrouwen uit het dorp en om te kijken naar de verwachte impact van het Transagro project op hun levensstandaard en die van hun families. We hebben een vragenlijst samengesteld met vragen over hun achtergrond (opleiding, leeftijd, aantal kinderen etc) en ook met vragen over hun inkomen (hoeveel verdienen ze maandelijks, waar komen de inkomsten vandaan). Ook was er
een aantal vragen m.b.t. het zelfbeeld van deze vrouwen, zodat ik kan analyseren hoe zij hun eigen positie in het gezin beschouwen. Daarom hadden we gisteren een bijeenkomst georganiseerd en aan alle vrouwen gevraagd om te komen. Ik had van te voren al meerdere malen gevraagd wie de presentatie en vergadering zou uitvoeren, maar ik kreeg steeds te horen dat dat wel goed zou komen. Tot twee uur voor de bijeenkomst: toen werd me even verteld dat ik degene was die dat ging doen. Dus ik als een gek wat Spaanse zinnen bij elkaar schrapen om maar iets te vertellen te hebben. Het is op zich wel goed gegaan maar ik hoop toch dat me de volgende keer iets eerder wordt verteld dat ik iets moet presenteren.
De bijeenkomst was ook al een hele ervaring op zich. Ik ben er wel achter gekomen dat onderzoek doen hier veel tijd gaat kosten.
Alles gaat hier eigenlijk wel zijn gangetje. Ik begin steeds meer aan alle geluiden te wennen maar ik kan me er nog niet volledig voor afsluiten. Soms denk ik wel eens, hoe kan ik nou goed werken op een plastic tuinstoel, in een bureau waar het 30 graden is,
met voorturende geluiden van kippen en ezels (die maken echt veel geluid), met constant binnenlopende mensen zoals spelende blote kinderen of kappers en doktors die hun verhaaltje komen doen? Ik heb geen flauw idee maar ik denk dat ik maar moet accepteren dat het allemaal een heel stuk langzamer zal gaan. En het motiveert me wel dat ik dit project doe om anderen te helpen, het is een heel nuttig onderzoek.
Aankomend weekend ga ik naar het jaarlijke koffie-festival wat het begin van de koffieoogst betekent. Het weekend daarop vertrek ik naar de andere kant van het land voor een Toefl-test waar ik niet echt op zit te wachten, maar het moet nou eenmaal. Zo vliegen de weken hier voorbij zonder er goed bij stil te staan. Ik hoop dat ik me straks wat beter kan realiseren wat me hier allemaal overkomt want het is te veel om op te noemen.
Goed, ik laat het hier even bij voor vandaag...Heel erg bedankt voor al jullie leuke reacties en mailtjes!! Ik zal proberen mijn blog wat beter bij te houden
Advertisement
Tot: 0.085s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 58; dbt: 0.0545s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Paps
non-member comment
Lief "blondje"
Je verhalen worden steeds mooier en boeiender. Harstikke leuk om te lezen en te merken dat je je plekje wel gevonden hebt. Voor een workaholic als jij is het wel goed om te zien dat het ook anders kan en dat mensen daarbij soms ook nog heel tevreden en gelukkig zijn. En denk er aan; niet teveel mango's eten hé. Liefs van mams en paps