Antilliaans kwartiertje

---

Lieve allemaal,

Als je dacht dat het academisch kwartiertje vervelend was voor mensen die stipt op tijd komen, dan ken je het Antilliaanse kwartiertje nog niet. Voor mij is het evenwel een uitkomst, want nu kom ik tenminste niet steeds net iets - of een beetje meer - te laat. Na zo lang geen bericht voelt mijn Caribische leventje al heel alledaags. Natuurlijk mis ik jullie af en toe, maar het is hier in het ziekenhuis tegelijkertijd zo hard werken dat ik daar eigenlijk maar weinig tijd voor heb. Daarnaast heb ik het gevoel dat de afgelopen maanden half Nederland al op bezoek is geweest en dat ik dus ook niemand hoef te missen. Wat een rijkdom, al die mensen die zo ver willen vliegen om me op te zoeken!

Mijn eigen paleisje

Vanaf half maart kon ik in mijn nieuwe thuis trekken. Ik verhuisde van Henk en Latoya naar mijn eigen optrekje in Ser'i Otrobanda, een deel van de monumentale wijk Otrobanda. Om de hoek heb ik uitzicht op de grote cruise schepen die met regelmaat aanleggen en op de Handelskade welke met haar kleurige huisjes door iedereen die hier op vakantie is veelvuldig wordt gefotografeerd.
Het is een heerlijke volkswijk, welke niet als uitermate veilig bekend staat. Ik heb me hier echter nog geen moment onveilig gevoeld. Het is heerlijk wonen hier met de gedeelde tuin met Kurt en Clifton, mijn huisbazen, en de vele lieve internationale buren van wie je elke dag een praatje, een knuffel en een hoop liefde en gastvrijheid kunt verwachten. Ik vind het heerlijk om me niet alleen te voelen in mijn huis en in mijn straat. Op 7 minuten loopafstand ligt het ziekenhuis en dat betekent dat ik niet elke dag in die vervelende file naar het centrum hoef te staan. De gemiddelde Antilliaan denkt namelijk dat je van 100 meter lopen iets krijgt en rijdt daarom lekker overal met de auto naartoe. Eigenlijk lijken ze best op opa Hofland. Die had er zo tussen gepast hier...
In Ser'i Otrobanda staan zoveel monumenten dat er geen bijhouden aan is en het merendeel was dan ook niet zolang geleden fors vervallen. Er wonen echter bijzondere mensen met een grote gemeenschapszin die met vereende krachten hun wijk uit het slop proberen te trekken. Regelmatig zijn er opruimdagen en andere gezellige buurt initiatieven. De mensen geloven in "samen sta je sterk" en "it takes a village to raise child". Ze willen er graag wat van maken om hun kinderen een beter toekomst perspectief te kunnen bieden. Een gedachte waar ik me heel erg in kan vinden en waar ik graag een klein steentje aan bij draag.
Zo was er een paar maanden geleden een dag georganiseerd waarop we met zijn allen het sportveldje in de buurt hebben opgeruimd en er een tribune van pallets bij hebben gebouwd. Erg warm in de brandende zon, maar wel heel gezellig om dat gezamenlijk aan te pakken. En twee weken geleden was er vanuit Fundashon Ser'i Otrobanda een kaminata (wandeling) geoganiseerd voor de buurtbewoners. Het is een rondleiding dóór de buurtbewoners vóór toeristen langs de prachtige gerestaureerde pareltjes in de buurt. Ik ben overigens een van de gelukkige bewoners van deze pareltjes... Op sommige drukke werkdagen zou je het bijna vergeten, maar ik vind het wel een enorm voorrecht! De rondleiding is een aanrader voor iedere toerist die graag een stukje van het 'echte' Curacao mee wil pikken naast de beroemde strandjes waar de bedjes al gespreid klaar staan op het eiland.
Voor de mensen die Otrobanda maar een bijster gevaarlijke leefomgeving vinden: dat valt allemaal reuze mee. De buurt honden zijn rustig en vriendelijk, maar blaffen 's nachts wel naar vreemdelingen en fungeren als een prima alarmsysteem. En de drugsdealers om de hoek zijn ook maar mensen die je elke dag vrolijk groeten en vragen hoe het leven is en waar je van plan bent voetbal te gaan kijken.

Visite en vakantie

Vakantiegangers trekt mijn nieuwe eiland gelukkig met gemak aan. Dat betekent dus regelmatig gezichten uit Nederland om me heen. In de meivakantie zijn pappa en mamma op bezoek geweest. Het was heel fijn om ze te laten zien waar ik woon. Ze moesten wel even wennen aan de zweterige knuffels van de buren, maar van de hitte hadden ze gelukkig weinig last. Daardoor konden we ook veel leuke dingen doen samen. Het was eigenlijk de eerste week dat ik me zelf ook een beetje als vakantieganger kon gedragen, want daar was met een drukke inwerkperiode achter de rug nog weinig tijd voor geweest.
Samen hebben we de Chistoffelberg getrotseerd, de hoogste berg van het eiland met haar 372 meter. In november had ik hem beklommen met Annemarie en Michael (die hier ook wonen) tijdens mijn vakantie, maar met twee berggeiten als ouders moest ik er natuurlijk weer aan geloven. Bij de gemiddeld 30 graden Celcius die het hier is en de laatste 200 meter van het pad langs diepe afgronden waar je je met handen en voeten aan de rotsachtige ondergrond vast moet klampen, blijft het toch een gevoel van overwinning om boven aan te komen en te genieten van het machtige uitzicht! Een prestatie die niet de ouders van elke Nederlander op Curaçao gegund is... Dus we waren best een beetje trots. Ook onderweg was het genieten van de leguanen en hagedissen en bijzondere planten en vogels die het pad met ons deelden.
Verder hebben we te voet genoten van het National Park Shete Boka - letterlijk Zeven Monden, ofwel zeven mondingen waar de oceaan met geweld op de rotsachtige noordkust van het eiland klettert. Schitterend natuurgeweld waar ik een paar weken later ook mijn tante Ingrid mee naar toe heb gesleept, omdat ik het zo'n heerlijke plek vond. Pappa en mamma deden hun eerste snorkelpogingen en mamma ging zo dolenthousiast achter een zeeschildpad aan dat ze op grote afstand van Klein Curaçao in het zeer diepe donkerblauwe gedeelte van de oceaan rond dobberde.
Na pappa en mamma volgden mijn Duitse vriendinnetje Lena, die ik in Pretoria ontmoette, en haar vriend David, tante Ingrid en nichtje Lotte. Ook met hen heb ik heerlijke vakantiedagen beleefd tijdens de compensatie na mijn nachtdiensten.
Ook tijdens de weekenden zonder bezoek is het grote luxe om altijd een ander strandje om de hoek op te kunnen zoeken en echt weer helemaal opgeladen op maandag op je werk te kunnen verschijnen. Verder is het goed toeven met collega en goed vriendinnetje Annemarie, co-assistent Saskia, en sportlerares Floor van Dushi Fit en haar lieve zoontje Kyan.

Traha dushi!

Ik geniet met volle teugen van mijn baan hier op Curacao. Je hebt veel verantwoordelijkheid, maar ook een veilige leeromgeving met vriendelijke bazen met wie je laagdrempelig overleg kunt plegen. Ondertussen heb ik al meer dan honderd yu di Korsou (landskinderen, kinderen geboren op het eiland Korsou) mee op de wereld mogen helpen en mijn eerste vier tweelingbevallingen mogen begeleiden. De leercurve die je dan door kunt maken is met weinig te vergelijken en een grote rijkdom.
Het werken is hier op het Annapav - het gebouwdeel van het ziekenhuis waar de afdeling obstetrie en gynaecologie in zit - wel heel anders dan in Nederland, waarbij een meer proactieve houding als arts wel noodzakelijk is. Ook verschilt het opleidingsniveau van de verpleegkundigen onderling en het duurde even voor ik daar het systeem in kon ontdekken. Maar dat vind ik juist een heerlijke uitdaging en het lukt steeds beter er mijn weg in te vinden. Ondertussen is het genieten om een beetje meer van de Curaçaose cultuur mee te krijgen van de lieve zusters met wie ik veel lol heb en die de arts-assistenten allemaal gekke woordjes in het Papiamentu bij brengen.
Het mooiste voorbeeld is denk ik zuster Lukia, een van de oudste zusters van de groep, die soms grappend en met een brede glimlach schreeuwt met haar heerlijke Antilliaanse accent 'pleur op met jou joh' wanneer je haar een opdracht geeft. Vooral op vrijdagmiddag natuurlijk, als de sfeer zoals ook in een Nederlands ziekenhuis altijd een beetje baldadig wordt onder collega's. Vervolgens vertrekt ze om de opdracht zorgvuldig te volbrengen.

Druktemaker

Naast de aanpassing in mijn woon- en werkomgeving gaat er meer veranderen de komende tijd! Ik heb een lieve vriend en er is een kleine druktemaker op komst! We zijn er heel erg blij mee al kwam het allemaal een beetje onverwacht. Suwendy (Sandy), die ik nog ken uit Breda, is inmiddels bij mij ingetrokken op Curaçao. Hij is hier geboren en spreekt dus de taal goed. Daar leer ik ook weer veel van.
Het is heerlijk om deze tijd hier samen mee te kunnen maken en dat ik niet meer de kar in mijn eentje hoef te trekken. Met de baby gaat het heel erg goed en ik ben inmiddels al over de helft van de zwangerschap. Dat betekent ook dat ons Curaçaose avontuur nog een beetje langer gaat duren dan gepland, want ik mag na mijn zwangerschapsverlof mijn opleiding hier afmaken! Ik ben een gezegend mens.

Rariteiten kabinet

• Een terugkerend en net zo vermakelijk als storend puntje in mijn paleis is de muggenplaag. Ik heb geen airco en slaap onder een klamboe. We hebben een fantastische tropische achtertuin die dagelijks gesproeid wordt door Kurt en Clifton. Dat betekent en schitterende tuin - en een heerlijke vochtige broedplaats voor de muggen. Hilarisch was pappa die met zijn elektrische vliegenmepper - Het Tennisracket - op jacht bleef gaan. Hij heeft er ook eentje voor thuis gekocht.... Sandy is overigens een meesterlijke immitator - foute benaming voor iemand die de jacht op muggen zelf feitelijk net zo serieus neemt als pappa. Minder leuk was dat Lena en David uit Duitsland tijdens hun bezoek het Chikungunya-virus opliepen. Gelukkig zijn ze weer goed herstelt, maar het leverde wel een aantal bedlegerige dagen op tijdens hun vakantie helaas. Het virus breidt zich inmiddels langzaam uit over het eiland. Er zijn al meer dan 25 gevallen bekend.
• Autopech. Een terugkerend fenomeen op dushi Korsou. We rijden hier in een afgeragde tweedehands bak waar regelmatig problemen mee ontstaan. Nu is hij dan toch goed kapot gegaan en kwam ik met nichtje Lotte langs de kant van de weg te staan op onze strandhopdag. Gelukkig zijn de Antillianen ontzettend behulpzaam en al snel stopte Hose zijn auto om ons van dienst te zijn. Nadat deze wildvreemde zijn hele gezin had opgehaald - anders zaten ze ook maar alleen thuis in het donker - heeft hij belangeloos een takelwagen gebeld en het adres van een automonteur geregeld. Een uitkomst als het bijna donker is! Saskia kwam ons voorzien van een lift naar huis op haar vrije zaterdag en we lieten ons barreltje - oké, met een niet heel gerust hart - in het donker met sleutel en al achter voor een huis in Santa Maria, een wijk in Willemstad. De monteur helpt ons gelukkig fantastisch en binnenkort hopen wij de wegen weer onveilig te kunnen maken! Hose: je leest dit niet, maar jij een je gezin kunnen zodra de auto het weer doet een hele dikke Hollandsche appeltaart in Cas Abou verwachten! Ik ben een rijk mens dat ik zomaar zulke lieve behulpzame mensen tref...

Papiamentu voor beginners

Een rondje meest gebruikte woordjes kan natuurlijk niet ontbreken. Maar voor iemand die bij de verloskunde werkt bestaat het dagelijkse vocabulaire uit een bijzondere verzameling woorden...


• yu = je eigen kind
• mucha = andermans kind
• supla = zuchten
• pusha/primi = duwen/persen
• sigui bai = doorgaan, volhouden
• changchang = billen
• hisa = optillen
• kachete riba pechu = kin op de borst
• hala rosea tranquil = haal rustig adem
• hisa bo changchang = til je billen op



Als het kindje geboren is en je wilt met mamma controleren of het een jongen of een meisje is (een broertje of een zusje, zoals we hier zeggen) kun je vragen:
"Ta un mucha homber of un mucha muhe? Ba mira kaba?"
"Is het een broertje of een zusje? Heb je het al gezien?"

Tot zover! Te despues, ku Dios ke! (Tot de volgende keer, met Gods wil!)
Annet

---

Photos

Buurtgenoten Ser'i Otrobanda
Een gezellige dag vrijwilligerswerk om een sportveld voor de jeugd in de buurt te realiseren. Nu moeten we nog geld inzamelen om een veilige vlakke ondergrond voor het sportveld aan te laten leggen. Ook mensen uit andere buurten kwamen helpen. Dat is wat er gebeurd als mensen ergens samen de schouders onder zetten!

Pappa en mamma op de Pondjesbrug
Een pondjesbrug die open gaat met pappa en mamma voor Penha; één van de beroemdste gebouwen uit het rijtje van de Handelskade. Een classic dus.

Les voisins
Mamma en en ik op weg naar de yoga met Maria en Miguel - mijn lieve Haïtiaanse buren - in vol zondags ornaat voor mijn huisje.

Opwelling
Mijn tante Ingrid die vijf dagen vrij had en 'even' naar Curacao is gevlogen om met mij dit mooie plekje op te zoeken... Om stil van te worden was het natuurgeweld achter ons.

Mijn grote kleine nichtje...
...die helemaal alleen het vliegtuig in stapte om me op te zoeken. Héél fijn tien dagen meidendingen samen! Én helemaal bruin terug om haar vriendinnen jaloers te maken.

Batido!
Een lekkere Antilliaanse verse fruit smoothie die je hier op elke hoek van de straat bij een kraampje kunt kopen.

Sandy en Annet
Met mijn vriendje op de Dag van de Vlag; feestdag op Curaçao.

Sandy en Annet
Met dank aan fotograaf tante Ingrid.

Strandhoppen of autofloppen?
Als je auto weggesleept wordt weet je pas zeker dat je erbij hoort op dushi Korsou...

Comments

[Marianne]

Finally
Yeah annetje, eindelijk je blog! Wat heerlijk om nog even chronologisch erdoor heen te lopen, keep on writing ! Liefs

[Frank en Monique Boonstra]

wat een nieuws!!
ha Annet! Wat een ongelooflijk nieuws! Het klinkt allemaal zo fantastisch! Ik heb al een tijd je ouders niet meer gesproken en wist echt helemaal niets; had wel het idee dat je ver weg was en dacht eigenlijk weer Afrika maar nu lees ik in je blog allemaal verrassingen! We wensen je heel veel succes en een mooie en goede zwangerschap verder en vinden het ontzettend leuk dat je ons op de hoogte hebt gebracht! Ik ga binnenkort ook eens je ouders bellen; er is niets van gekomen ; het laatste half jaar hadden wij verdriet om de broer van Frank die uiteindelijk half juli overleden is. Toen is het sociale wat naar de achtergrond verschoven helaas. Jij en Sandy heel veel geluk gewenst en heel veel succes nogmaals! dag lieve Annet, groetjes ook van Frank , Monique

[Annet]

Lieve Frank en Monique. Gelukkig zijn sommige vriendschappen niet afhankelijk van de frequentie van het contact. Het spijt me wel dat mamma het jullie niet zelf heeft kunnen vertellen. Dank voor jullie lieve bericht en veel sterkte met de nasleep van jullie verlies. Dat blijven moeilijke dingen... Liefs,

[Taco Hofland]

schrijfster
Dag Annet, Gezellige beschrijving van jouw Antilliaanse avontuur. Als je geen dokter was geworden, had je zo schrijfster kunnen worden. Sinds ons bezoek in april/mei zijn alle foto's herkenbaar. Je maakt samen met Sandy een bijzondere tijd door op Curaçao. We hopen jou in oktober weer te zien, wanneer we het benedenwindse eiland weer komen bezoeken. Bontardi, papa.