Ko Pha Ngang

---

De busrit naar Koh Pha Ngang eiland hadden we in Kao Sok geboekt. Het zag er niet naar uit dat het weerbericht positiever ging worden – onze kledij was doorweekt en kon totaal niet drogen in de warmte- dus namen we de beslissing om een bustour te boeken naar een eiland.
De busrit was een helse rit hoor! Onze buschauffeur was totaal niet vriendelijk. Met 6 andere toeristen waren we tussen onze bagage letterlijk gesmeten! De chauffeur bleef maar grote zware rugzakken gewoon naar achteren 'gooien'. Wat dus tegen onze hoofden vloog, rug etc. Mensen waren gegeneerd en wij ook want onze rugzak vloog zowaar tegen een andere toerist zijn nek aan. Ook mochten we niet op de voorste rij zitten. Er werd ons op voorhand gezegd dat we in 1 trek door naar Surathani gingen rijden om de ferry van 12 uur te halen en dat de bus alleen voor toeristen ging zijn.
Bleek dus helemaal niet te kloppen! Een minibusje voor 8 mensen werden algauw 18 mensen ingepropt! De rest van de mensen waren allemaal Thaise mensen (locals). Op zich voor ons geen probleem...wel een probleem dat ze ook allemaal bagage meehadden en we op een zitje voor 1 persoon opeens 3 personen krijgen. Ook de locals vonden het helemaal niet aangenaam. De chauffeur trachtte op die manier nog een centje extra te verdienen en in zijn eigen zak te steken. Na een tijdje begon het bij ons 'de toeristen' echt de keel uit te hangen. We zagen echt dat we de boot niet gingen halen als hij zo bleef rondrijden om pakjes af te leveren en mensen mee te nemen vanuit verschillende afhaalpunten. Plus het feit dat hij nog es loeiharde verschrikkelijke Thais gejengel lied door zijn boxen knallen. Ons hoofd ontplofte bijna van het lawaai. We konden het tot buiten horen! Toen ik vroeg om de muziek wat zachter te zetten ontplofte de chauffeur ook 'I don't give a damn shit about you faràng'. 'I don't care what you say, if you don't like it, then I don't want you in my car'. Woeps...hier had ik niet op gerekend. Gelukkig waren het Nederlands koppel ook niet op hun mondje gevallen en sneerden ze ook een reeks naar de chauffeur toe (alé dat we hem gingen aangeven bij zijn werkgever en zo dat hij extra mensen vervoerde terwijl het niet mocht). 1 seconde later ging de muziek uit! O ja het woordje 'faràng' is afgeleid uit het Engelse woord 'foreigner' wat buitenlander betekend. Faràng wil dus gewoon zeggen 'buitenlander' MAAR het is ook een scheldwoord naar Westerlingen toe. Het hangt er van af op welke manier de persoon het uispreekt. De chauffeur zijn manier was echt héél onbeleefd.

Een uurtje later was hij opeens helemaal anders. De locals waren overal afgezet en hij had zijn extra centen verdiend en toen vroeg hij poeslief aan mij of hij de muziek terug mocht aanzetten. We zeiden dat het ok was op voorwaarde 'niet te luid'. Hij zei 'ok , eerst zijn muziek door de boxen en dan die van de Nederlander'. Voor de toeristen goed. De muziek van de Nederlander is nooit aangesloten geweest want zijn mp3 stond wel vol met 100 Thaise liedjes. Voor dat we het wisten kwamen we iets na 12'en met onze Hells Angel chauffeur aan in Surathani busstation. Daar moesten we nog een andere bus nemen naar de haven voor de ferry. Amai was ons dat een busritje! Pff dat willen we niet direct meer meemaken. We hadden geluk dat ons ticket op voorhand in orde was want de ferry stond bijna op punt te vertrekken. De meeste mensen gingen naar Koh Samui. Wij kozen voor het rustige Koh Phang Ngan. Alé ja rustig, t'is laagseizoen dus relatief rustig. We waren ook in Chaloklum Ban – het noorden van het grote eiland. 400 Baht voor een bungalow met zicht op zee! Zalig om zo toe te komen!
Vooral de glimlach en de warmte van de mensen deden onze busrit snel vergeten.

---