Advertisement
Published: August 21st 2012
Edit Blog Post
Goed uitgerust sprongen we opnieuw de Songtaeow op (de gekleurde open jeep – die ze hier taxi noemen) naar het busstation. Daar namen we een lokale bus, een heel gek ding met tal van kleurtjes en luide toeters. Na een uur verkrampt te zitten kwamen we toe in een klein dorpje waar we tenmidden op de snelweg 'afgezet' werden. Langsdaar is het zei de vrouw en daar moesten we het mee doen. We zagen alleen een klein restaurant en vroegen of ze ons konden helpen. Niet hier, het is hierachter. Gelukkig moesten we niet te ver zeulen met de bagage want de taxichauffeurs sprongen recht om ons te helpen. We vertrekken euh...als de taxi vol zit zei hij. Ok, we waren nog maar met 3!! Er kunnen wel 8 of 10 mensen in die taxi! Een uur later besloten we opnieuw te onderhandelen over de prijs. De chauffeur wou dat we 400 baht per persoon betaalden als de taxi niet vol was. 5 minuten later kwam er een meisje aan die wat kende van afdingen in Thailand.
Bleek later dat het meisje Kilda was uit Schotland. Ze had samen met haar broer een onlinebedrijf waar je de beste theën in de
wereld kon kopen.
We konden toch wat afdingen bij de man en gingen op weg. Het ging een uur duren, amai wat een uur! Scherpe bochten, draaien, steile hellingen. Geen wonder dat hij zo'n hoge prijs vroeg hiernaartoe. Mae Salong is echt een rustig dorpje. Geen stad want er is slechts 1 buurtwinkel (7/11) en alle kleine dorpjes liggen aan de ene lange straat. We hadden een pracht van een hotelletje. Eerder een bungalow met terras en we keken deels uit op de eigenaar zijn privé én biologische theeplantage en de andere kant keken we uit op de heuvels en de grote theeplantages. Werkelijk een prachtig zicht! Hier hebben we echt kunnen relaxen! In de grote stad Mae Sai was het zo hectisch en heel erg warm. Mae Salong is een goede plek om 'af te koelen'. 's Avonds haal je een warme trui boven en een short doe je best ook niet meer aan. Ook kan het er erg onweren en alweer is het er magnifiek om de bliksem tussen de heuvels te zien.
Mae Salong is een mix van bergbewoners en hilltribes. Dat kwamen we al gauw te weten toen we naar een restaurant gingen waar men alleen
'noodlesoep' serveerde. De Chinese familie woonden hier al gans hun leven en spraken alleen maar Chinees. Ze konden geen Thais spreken alsook niet lezen. Hier stond ik dan met mijn 'allergieblaadje'. De buurvrouw werd erbij gehaald, bleek dat ze ook van één of andere bergstam was en geen Thais kon lezen. Engels was ook al een ramp voor die mensen. Uiteindelijk werd de dochter van de buurvrouw uit haar bed gehaald en kon dat meisje Thais lezen oef! Achteraf hoorden we het woord 'soja' doorheen de keuken gallen en keek iedereen me verbaasd aan. De Chinese opa kwam nog es terug naar mij 'no soja, no eat'. Ik zei dat noodlesoep toch ok was alleen dat hij er geen sojabrokken mocht indoen. Ah, ok, no tofu, noodlesoup ok.
Je moet het mensen simpel maken of het was geen eten voor mij.
De dag nadien stonden we vroeg op om de lokale ochtendmarkt te bezoeken. Je zag veel verschillende hilltribe vrouwen. Allemaal met een ander soort kledij of hoofddeksel om te tonen van 'ik kom uit deze bergstam'. We hadden om 6 uur een speciaal ontbijt. Wel, Karla en Jan hadden het volledige 'normale' ontbijt: sojamelk met een soeplepel vloeibare
Shared taxi with Kelda from Scotland/gedeelde taxi met Kelda van schotland
Kelda and her brother James having an onlinewebsite and selling the best teas in the world: driftwoodtea.com
Kelda en haar broer James hebben samen een onlinezaak waar ze de beste theeën ter wereld verkopen: driftwoodtea.com is de link palmsuiker = mierzoet, en de soort 'donuts' waar je je donut moest soppen in de melk.
Het was een vettig en mierzoet bedoeningske waar mijn maag niet tegen kon en de slaap viel terug als een blok op me.
Het marktje zelf is heel klein. Een 10 tal tafels en dat is het. De gedroogde vissen en de varkenskoppen en ingewanden liggen tussen het groenten en het fruit. Er hangt een soort 'kermisflosh' over om de vliegen weg te jagen.
Toen we buiten kwamen wou Jan stervruchten kopen. Ook Karla wou bananen kopen en dan gebeurde er iets heel grappig....de straat liep scheef naar beneden, de bananen lagen op een matje en net voor het matje lag er een groot bananenblad. Op het bananenblad lagen honderden pepertjes te drogen. Karla was op zoek naar geld, haar kruk viel bijna omver, het regende, de regenjas zat in de weg en dan stapte Karla met haar voet op wat pepertjes. Amaai, die vrouw schoot overeind en begon te roepen. Op 1 seconde stonden heel wat vrouwen rondom Karla die eerlijk bekende dat ze het niet gezien had. De vrouw wees naar haar bril, Karla werd boos, ik moest me er dan
mee moeien en uitleggen dat ze't niet gezien had, dan kwam er een man tussen het hoopje vrouwen staan en zei dat iedereen moest weggaan. We vertrokken ook en Karla gaf de vrouw nog 10 baht voor het ongemak van de pepers. Met wat gebarentaal geraakten we verder dan met woorden. De vrouw begreep er geen snars van: 'rare witte mevrouw die eerst op wat pepers van me stapt, me dan geld geeft en de pepers niet wil kopen'.
Achteraf gezien hadden we gewoon de 'gekneusde' pepers moeten kopen en afgeven aan de eigenaar van de bungalows. Dat had de beste oplossing geweest.
Karla besloot een lange wandeling te doen naar de top van de grootste tempel in Mae Salong. Jan deed ook een tempelwandeling maar niet naar de grootste. Ik besloot mijn maag te laten rusten van de vettige donuts.
In de late namiddag deden we samen een wandeling naar de grootste theeplantage in Mae Salong. Het was een leuke en spannende wandeling. Er staan geen wegwijzers, het staat niet op het stratenplan vermeld (wel, wat je een stratenplan kan noemen), het is op eigen houtje de plantage vinden. We zagen telkens vanuit de verte een gigantisch grote
gouden theepot staan op de plantage en een huis. Toen we er aankwamen was de theepot aan een dringende restauratie toe en het huis bleek leeg te staan! Daar stonden we dan, te snakken naar een vers kopje Oolong thee in de grootste theeplantage van de streek en er was geen theehuisje!
Gelukkig is er in de ene grote straat die door Mae Salong en de nog kleinere dorpjes loopt wel genoeg theefabrieken en theeproeverijen. Daar kochten we Oolong thee (Karla zou die meebrengen voor ons naar België) en konden we heerlijke witte thee proeven ook. De witte thee is dé thee van alle theesoorten. We kregen ook de tip van de man dat als je thee maakt (maakt niet uit welke soort) dat je altijd je eerste kopje moet weggieten (aan de planten geven en niet in de afvoerpijp!). Het eerste kopje is altijd de meest bittere. Drink je dit op dan verpest je de smaakpappilen in je mond wanneer je een 2e kop drinkt. Ook mag je thee nooit langer dan 2 minuten laten trekken anders wordt hij ondrinkbaar. En theezakjes, losse thee gooi je nooit weg in de vuilbak maar composteer je! Van de theezakjes knip
je uiteraard het touwtje en het nietje eruit. Dat is ook hetzelfde met koffie. Je planten zullen je zo dankbaar zijn!
Advertisement
Tot: 0.161s; Tpl: 0.014s; cc: 15; qc: 50; dbt: 0.0847s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb