Advertisement
Published: February 1st 2011
De pizza's op Boracay smaakte naar behoren, Anka had nieuwjaarsdag horizontaal doorgebracht en ik... Ik weet niet meer wat ik heb gedaan op de eerste dag van het nieuwe jaar. Op dag twee vertrokken we uit onze royale appartement en waren we overgeleverd aan het openbaar vervoer in de Filipijnen, wat zoals eerder vermeld lijkt op een achtbaan waar al twintig jaar geen onderhoud aan is gepleegd.
Twee dagen later kwamen we terecht bij
Sugar Beach, een lap strand op het eiland wat Negros heet, nee, hier wonen niet alleen negers en we sliepen in een hut niet groter dan de kleinste caravan die je ooit hebt gezien. Het leek alsof Robinson Crusoe deze plek pas verlaten had want echt alles was gemaakt van drijfhout en touw, geen wonder dat de plek "driftwood village" heetten. Ik kwam een paar locale jongens tegen die sardientjes hadden gevangen door een enorm net door zee te trekken, ik hielp mee en maakte wat foto's voordat ik terug naar Anka liep die lag te genieten van de zon. In een tropische locatie als Sugar Beach is het altijd mooi, maar wanneer de zon doorkomt zijn de kleuren net iets mooier en het zeewater net
Siquijor Island
Coral Cay Resortwat helderder.
Siquijor eiland is voor de meeste Filipijnen een magische plek waar hekserij voorkomt en waar spreuken generaties lang gehandhaafd worden. Wij zijn niet de aangewezen personen die zich bezighouden met mysterieuze zaken maar binnen nog geen tien minuten leken wij onze eerste spreuk al te pakken te krijgen toen een oude vrouw met een paraplu schreeuwend naar ons gebaren maakte.
Het eiland Siquijor is ongeveer 65 kilometer in omtrek en goed te zien met een scooter, onderweg hadden we hadden een afgelegen stukje strand gevonden wat onze verwachting overtrof, alsof een Hallmark kaart tot leven was gekomen. Het zand was zo wit als sneeuw met rijen palmbomen en vissersbootjes. Mensen hier weefden hun netten zelf en deden dit met het hele gezin, zo kwamen wij terecht bij een groep vrienden die aan het eten waren. Uit nieuwschierigheid waren we gaan kijken en een hartelijk welkom volgde.
We ontvingen bananen zo droog en hard dat het leek alsof we een binnenband gevuld met zand aten. Anka stopte onopvallend haar bananen in mijn rugzak en ik kauwde rustig door en keek alsof ik een contente man was. Een man reikte mij een soort schelp ter grote van een
appel aan, toen ik de appel nader bekeek zag ik dat er duizend pootjes heen en weer gingen,
"met je duimnagel kun je het vlees eruit schrapen" zei de man.
We bedankte de man en zijn vrienden hartelijk en liepen terug naar de weg, maar niet voordat we een handvol bananen mee kregen voor de terugweg.
We besloten een milkshake te drinken bij JJ's en terwijl we dit deden kwam er een man naar ons toe met de volgende mededeling:
"Ik wil jullie niet laten schrikken, maar ik moet jullie ergens voor waarschuwen", Anka's verontruste blik ontmoette de mijne en ik vroeg:
"waarom dan?" en de man zei:
"op dit moment is er een terrorist actief op het eiland, hij zoekt toeristen om te kidnappen voor losgeld voor het leger in Mindanao" ... het geluid van het laatste beetje vanille milkshake door een rietje was het enige wat een doodse stilte doorbrak.
De man vervolgde zijn zin...
"gisteren avond is de locale politie langs geweest en heeft de identiteit van een terrorist bekend gemaakt, het gaat om een Jordaniër, wanneer hij verzoek doet om ergens te overnachten dienen wij de politie te waarschuwen".
Langzaam begon de ernst van dit bericht te dagen en voor even wist ik niet wat ik zeggen moest...
"kijk maar eens door de verrekijker, twee marineschepen waken over de kustlijn, de politie is waakzaam voor de nacht, wanneer de zee zich terug trekt en terroristen makkelijker aan land kunnen" zei de man.
We waarschuwde onze Engelse vrienden, die elk moment van de dag dronken waren,en wij besloten eventjes na te denken over dit nogal spannende nieuws. Ondertussen had ik levende fantasieën over gemaskerde mannen die onze deuren zouden intrappen en mijn liefje zouden stelen, daarna zou ik Anka terug gaan halen achter de vijandelijke linie in Mindanao, maar dat terzijde.
De volgende ochtend ben ik naar het politiebureau gegaan om verhaal te halen, en ik constateerde dat er niet echt een gespannen sfeer op het politiebureau te bespeuren was, eerder een sfeer van "wie gaat er zo meteen bami halen".
Een politieman leek erg gelukkig te zijn om mij te woord te staan en op mijn vraag
"klopt het dat er terroristen actief zijn op dit eiland om toeristen te kidnappen?" De agent begon de vreemd genoeg over hoeveel PK de
motoren beschikken die de kustwacht heeft. Dus stelde ik mijn vraag nogmaals:
"klopt het dat er terroristen actief zijn op dit eiland om toeristen te kidnappen?" Agent:
"meneer, namens de politie van dit eiland zijn wij trots u te kunnen mededelen dat Siquijor een veilige plek is voor toeristen" Deze agent had duidelijk een cursus 'media training' gevolgd en stelde mij helaas niet gerust dus vertelde ik de agent wat ons was overkomen in het restaurant gisteren toen we een milkshake aan het drinken waren.
De agent kon dit verhaal beamen en gaf te kennen dat er vanuit verschillende inlichtingen een alarm is afgegeven geldend voor de hele Visaya's (een provincie ter grote van de Benelux), verschillende instanties waren op zoek naar een terrorist uit Jordanië.
Na een potje flink relativeren over een stel terroristen in een gebied ter grote van de Benelux kwamen we tot de conclusie dat in Eindhoven je elke vrijdag avond meer kans loopt te overlijden nadat je iemand zijn kebab schotel omstoot dan hier ontvoerd te worden door terroristen. Het nare is dat toeristen het doelwit zijn, geen politici of gele t-shirts en soldaten maar blanke mensen met korte broeken
en een camera om hun nek.
We besloten om ons aan het reisschema te houden, onze volgende bestemming was daarom Bohol en haar hoogtepunt;
de Tarsier!
Spookdieren zijn kleine halfaapjes van ongeveer 12 cm lang. Ze hebben een lange staart van ongeveer 20 à 25 cm lang. De dieren hebben een kleine snuit en zeer grote ogen. Met deze ogen kunnen zij goed zien, met name in het donker. Ook hun grote oren en gehoor zijn goed ontwikkeld. Dit geldt niet voor het reukorgaan. Hun handen en voeten hebben lange vingers om goed te kunnen klimmen en grijpen. Aan de toppen van de vingers zitten kussentjes. De dieren hebben sterke achterbenen en kunnen hiermee vanuit stilstand meters ver springen.
Wat meteen opvalt zijn de enorme ogen, toen wij met een gids op zoek waren naar de spookdiertjes waren de meeste diertjes aan het slapen en twee waren er wakker en keken suf om zich heen, zo stom als een koala was in Australië deze had net een streepje voor.
De tarsier komt voor in de top 3 meest schattige dieren van Anka, ze weet alleen niet op welke plaats.
Tarsiers hebben wij gezien onder leiding van
Kraakheldere zee!
White Sand Island, Camiguin een gids in Bohol, net zoals The Chocolate Hills, een 'hoog' aangeschrevenen attractie waar groene heuvels door de zon bruin worden, niet meer, niet minder maar een schitterend uitzicht.
Wanneer we aankwamen in Anda hadden we beide de verwachting dat we in een prettig verblijf terecht zouden komen. Met een naam als "Dap Dap RESORT" zou dat haast niet anders kunnen. Achteraf, blijkt niets anders waar te zijn, de kamer hing aan elkaar door verrotte triplex platen en in de badkamer kwam een pijp uit de muur die begroeid was met algen, het matras was dunner dan een pakje sigaretten en de deur kon niet op slot. Gelukkig was de omgeving de moeite waard en een rondleiding naar de waterpoelen deed alles al snel vergeten. De waterpoelen lagen verscholen in grotten en zorgde voor een lekkere verkoeling.
We vervolgden onze route die ons naar het eiland
Camiguin bracht, hier vind je de meeste vulkanen per vierkante kilometer ter wereld waarvan enkele actief. Vijf minuten uit de kust ligt een eilandje met enkel wit zand wat in een constant gevecht is met haar bestaan in verband met erosie. Hier zagen wij het meest blauwe stuk zee en witste stuk
strand van de Filipijnen. Op de tweede dag huurde we een brommer, ditmaal geen automatische maar een schakel brommer. Anka durfde niet te rijden en ik durfde niet toe te geven dat ik niet kon brommer rijden dus heb ik een dag voor lul gereden door de bergen. Op één moment reed ik per ongeluk op mijn achterwiel weg terwijl Anka achterop zat omdat ik maximaal gas gaf terwijl ik de brommer terug in zijn eerste versnelling zette.
In
Malapascua (eiland boven Cebu) waren we getuigen van een festival dat Pit Seneor heet, dit is een heilig festival wat groots gevierd word in de Filipijnen. Het komt neer op dansen en muziek. Wij waren aan boord van een schip dat samen met andere booten rond het eiland vaarde terwijl mensen dansten en muziek maakten. Daarna werd er een dans-wedstrijd gehouden. De rijkste zakenman en investeerder van het eiland, gekleed in enkel een groene zwembroek deed een toespraak en iedereen werd wild. Hier ontmoetten wij Mirjam en Stef beide uit Nederland die een tijdje met ons hebben gereisd tot in
Cebu City.
We hebben het spannendste tot het laatst bewaard en dankzij Anka's kek geplande route komen we op
het juiste moment aan op een zeer zeldzame plek ter wereld waar
walvishaaien emigreren tijdens het plankton-seizoen.
We zaten voor de honderdste keer in een bootje maar ditmaal zenuwachtiger dan ooit. Onze adrenaline begon te gieren zodra de boot snelheid maakte, bovenop een verhoging wees een gids naar een plek in het water. "Maak je klaar!" riep de gids en we moesten op de rand van de boot zitten met onze duikmaskers gereed en flippers aan. Voor me zag ik een enorme schaduw wegtrekken en even weet ik echt niet wat ik aan het doen was. "op mijn commando!" riep de gids, de boot maakte een cirkel.. "Nu!" schreeuwde de gids en Anka liet zich in het water vallen, ik zwom haar achterna en zodra ik mijn hoofd onderwater hield zag ik een enorme haai rustig onder mij door zwemmen, ik kon van schrik niet direct ademhalen, een vis ter grote van een bus, gitzwart met witte vlekken en een mond waar een volkswagen mini in zou passen. De gids had duidelijk meer op met Anka dan mij en hij nam haar hand en begeleide Anka naar de zijkant en daarna naar de mond van de vis, Anka moest
gillen toe ze zag hoe groot deze was. Het was hard zwemmen om deze vriendelijke reuzen bij te houden maar dit was zeker één van de gaafste momenten uit ons leven.
Fotograferen was een onmogelijke taak, het water was troebel door de hoeveelheid plankton waardoor er te weinig licht was om goede foto's te maken.
En nu op 31 Januari zitten we in een hotel in Manila. Dit is de laatste avond in Azië. We hebben morgen precies 300 dagen doorgebracht in Zuid Oost Azië (en Australië). En hoewel we klaar zijn voor Zuid Amerika verlaten we Azië met een dubbel gevoel, het kan hier echt geweldig zijn vooral als je er de tijd voor neemt. We zijn mensen tegen gekomen die overal per land maar vijf dagen verbleven en mensen die nooit meer zijn weggegaan. Sommige spreken van paradijs wanneer ze op het strand in de Filipijnen lagen maar wij hebben nooit onze ogen dicht gedaan voor de realiteit, en die blijft keihard. Bijna alle bewoners die wij tegen zijn gekomen zijn erg arm en verlaten nooit de plek waar ze geboren zijn. Op een plek waar toeristen gaan liggen omdat het strand er zo wit is
staan mensen hun net te weven en tientallen bouwvakker waren bezig met een groot project. Een bouwvakker verdient 150 peso per dag, dat is minder dan 2,60 euro.
Een kok uit Donsol die geweldig Engels sprak gaf aan tevens 150 peso per dag te verdienen voor werkdagen van 6 uur 's ochtends tot 9 uur 's avonds, hij probeerde meer te verdienen door tours aan te bieden.
Het is onbegrijpelijk dat mensen uit Cabodja het vermogen bezitten om te lachen nadat familie's uit elkaar zijn gescheurd en duizenden zijn omgekomen door de genocide, of complete dorpen zijn weggevaagd door een Tsunami in Sri Lanka, de mensen hier, die wij zijn tegengekomen blijven gastvrij en houden hun rug recht. Familie op de eerste plaats.
En wanneer je dit weet te waarderen, dat het leven zelf en iedereen die erin voorkomt belangrijker is dan een duurdere auto bezitten dan je buurman, dan draag je een beetje de kracht uit die ik heb geleerd van Zuid Oost Azië.
We hebben de mooiste momenten uit ons leven meegemaakt hier en zullen een hoop moeten missen.
Maar wat we niet gaan missen zijn o.a. de verschrikkelijke vissaus lucht die overal bovenuit
komt en zelfs bij pannenkoeken word geserveerd, de jongen bij het tankstation die een sigaret in zijn linkerhand hield en de tankslang in zijn rechter.
Where are you from? Are you married? kippen, geiten en biggetjes opgestapeld in de bus. Mannen in glitter t-shirts en nergens geen toiletpapier. "nee" gebaar betekend "ja" in verschillende landen. En die verschrikkelijke rijst over bij. Ik zou nog uren door kunnen gaan maar Anka wil hier een echte lijst van maken.
De volgende blog zal of uit Los Angeles komen of uit Zuid Amerika!
Advertisement
Tot: 0.124s; Tpl: 0.016s; cc: 10; qc: 26; dbt: 0.0604s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
scottandanny
Scott Tyrrell
Tarsiers!!
It seems both our recent blogs feature tarsiers!! Yay! Good to see you guys still having fun!