Advertisement
Published: July 14th 2014
Wow wat een geweldige week. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Bij maandag denk ik 😊
Na vorige week zat ik niet zo goed in mijn vel. Ik was moe van het slaapritme, ziek van het slechte eten, gedemotiveerd door alle hulpvragende mensen op straat en ik had zelfs een beetje heimwee. Het koste me veel moeite en bezinning maar ik heb mezelf vanaf het begin van deze week bij elkaar gepakt en weer de juiste kant op gestuurd. Ik moest mezelf herinneren waarom ik hier ookal weer was, namelijk voor de kinderen!
Vanaf het begin van deze week heb ik me serieuzer ingezet voor onze werkzaamheden en ook meer vrienden gemaakt binnen onze groep.
Maandag en woensdag gingen we naar 'ons' schooltje. De moeite waard. Ondanks dat het anderhalf uur reizen is om daar te komen, want Manila is groot. Het is een gebied dat samen Manila heet en eigenlijk bestaat uit meer dan 10 miljoenensteden. Het schooltje ligt meer aan de rand in een heuvelachtiger gedeelte. We moeten twee treinen nemen en daarna een Jeepney (zie laatste foto). De straten wemelen ervan, het zijn busjes die achtergelaten zijn door de Amerikanen na WWII. Het is een
goedkope manier van verplaatsing in de stad én supergezellig!! Het kost meestal 8 pesos (0,13 cent) die je betaalt tijdens de rit. De chauffeur int, telt en geeft wisselgeld tijdens het rijden. Het verkeer slaat hier trouwens nergens op. Drukte, geen regels en rijbanen kennen ze ook niet. Ze doen maar wat haha! Toch zou ik hier niet kunnen rijden.
Op de school heeft ieder van ons een leeraar aangewezen gekregen die we volgen en wiens klassen we gelijk helemaal over mochten nemen. Eerst was ik toegewezen aan een Engels docent maar later heb ik geruild met een vriendin die perse Engels wilde geven. Nu ben ik help ik Pastor Marcial, hij geeft Christian Education, Arts and Physical education. Zijn werkdagen zijn van 7 tot 18, maar ik ben er alleen tussen 10 en 17 omdat we zo ver moeten reizen.
De kinderen waren super enthausiast! Zeker op woensdag, toen het verlegen staren voorbij was, was het schreeuwen om onze aandacht. Ze willen letterlijk alles van ons weten. Op de foto sta ik handtekeningen uit te delen. Ja echt, het is raar maar voor hen ben ik een eel rijk iemand en is het een grote eer. Bovendien associeren ze
blanken met acteurs of popsterren die ze zien op tv. Maar ze zijn trouwens even gek op de Aziaten in de groep.
Het lesgeven is heel leuk. De kinderen roepen allemaal in koor "Goodmorning Pastor Marcial! Goodmorning guia Wim!" Guia betekent big brother en Ate betekent big sister. Ze gebruiken het letterlijk voor iedereen die ouder is dan henzelf of hen vreemd is, het is respectvol.
Wat ik nog leuker vind is de dinsdag en de donderdag. Op die dagen gaan we naar het weeshuis House of Refuge. We helpen de kinderen met hun huiswerk. Ieder van ons krijgt twee of drie kinderen toegewezen en met hen gaan we dan aan de slag. Deze kinderen zijn veelal letterlijk van straat geplukt, maar je ziet aan ze dat ze het hier naar hun zin hebben. Ze wonen daar, krijgen eten en kunnen naar school. Het uiteindelijke doel is adoptie, meestal naar de VS. Ze zijn gemotiveerd voor school. Bij het helpen met wiskunde merk je dat ze willen leren en kunnen. Je leert de kinderen ook beter kennen. Na de tutoraten is het play-time, dat is het leukste gedeelte van de dag. Ik heb woensdagmiddag bijvoorbeeld de hele middag gebasketballt
met de kinderen. Ze zijn echt heel goed en wij hebben dan ook verloren.
Vrijdag, zaterdag en zondag hadden we vrij. Ons deel van de groep in ieder geval. We wilden een uitstap plannen maar dat is niet gelukt. Vrijdag wilden mijn groepsgenoten uitslapen dus ben ik alleen op stap geweest. Ik ben naar Guiapo church geweest, en toevallig was het toen superdruk daar. Elke vrijdag is er een grote mis ter ere van 'the Black Nazarene'. Ik snap nog niet waarom het Christusbeeld zwart is, moet dat nog even gaan googlelen denk ik. Er waren in ieder geval duizenden mensen op de been die zelfs buiten de kerk mee konden kijken op grote schermen. Binnen was het 40+ graden dus ik stond zelf liever buiten. Filipijnen zijn heel gelovig. Overal op straat, in Jeepneys, op wolkenkrabbers, tattoos en in winkeltjes zie je het terugkomen. Op een van de fotos zie je een combinatie de twee dingen waar ze hier het meest van houden: Een kerk met basketballveld in de voortuin!
Oja vrijdag werd ik aangenaam verast door onze securityguard die me een briefje gaf dat zei dat er een pakje was voor me op de post office. Ik
ben het meteen gaan halen en was superblij met het pakket dat mijn familie me gestuurd heeft. Nederlands eten en andere dingen om te laten zien en zelf jongleerballen zodat ik workshops kan geven aan de kinderen. Dat gaan ze sowieso geweldig vinden! Bij deze nogmaals heel erg bedankt voor de steun!!!
Zaterdag was de beste dag. We zijn eindelijk de stad uit gegaan en de natuur in!
Anderhalf uur met de bus naar het zuiden. Op de foto zie je dat mais verboden is in de bus, vond ik gek maar nog geen 10 minuten later zat een man naast me aan de maiskolf! We kwamen in Tagatay, een stadje vanwaar we met de tricicle (een brommer met zijspan die 4 van ons mee kon nemen, zie laatste foto), ongeveer een half uur via slingerweggetjes door de jungle de berg af werden gecrosst. Het uitzicht was geweldig. We keken over het meer, met in de verte het bergachtige eiland dat ooit een werkende vulkaar was. Dat is waar we heen gaan: Taal Vulcano. Eenmaal aan het water probeert de locale bevolking ons zo veel mogelijk af te persen. Wij willen immers naar de krater toe en niet slechts
van de rand toekijken. En ja, dat betekende dat we om het eiland heen moesten varen en te maken zouden krijgen met de vissende bevolking. We wisten dat ze graag toeristen afzetten dus waren voorbereid om hard te onderhandelen. Uiteindelijk zouden we voor 4900 pesos gebracht worden en hadden we afgedongen dat we op het eiland een gids zouden krijgen.
De boottrip op de banana-boat was geweldig. Het was het geld toen al waard voor mij. Ik heb een foto van de boot bijgevoegd. Hij ging nog redelijk hard ook, dus was echt een belevenis en ik kreeg het idee dat ik niet genoeg fotos kon maken.
Toen we op het eiland kwamen stond een van de eilandbewoners al met zijn armen voor zijn borst gevouwen te wachten, de rest zat achter hem en hij zag er best dreigend uit. Hij wilde 2500 pesos voor een gids en onze veerman deed alsof hij niks wist van een afspraak. Na ongeveer een half uur van onderhandelen en bellen naar de man die we betaald hadden om ons hier te brengen konden we een gids krijgen voor máár 1000P. 😊
Ze wilden ons ook op een paard krijgen want het was "wel
2 uur wandelen!" Gelukkig wisten we uit google maps dat het niet zo ver is en we zelfs geen gids nodig hadden. Toch was ik bang dat we in de problemen waren gekomen als we deze mannen geweigerd hadden. Oja we moesten ook nog een toegangsfee betalen.
Maargoed we gingen dus op pad. Een pad leidde ons de heuvel op, vandaar hadden we uitzicht over het meer dat in deze vulkaan ligt. Even een groepsfoto maken en water kopen tegen monopolieprijs van een inheems vrouwtje dat speciaal voor ons die heuvel snel opgeklommen was met haar drankjes.
We daalden af naar het meer en uiteindelijk waren we binnen een uur daar. Het meer ziet er een beetje vies uit en de rotsen aan de rand zijn allemaal knalrood geworden door de zwavel die in het water zit. Er drijft schuim aan de rand van het water maar volgens onze gids en paardverhuurders kun je erin zwemmen.
Na lang twijfelen ben ik er eerst alleen met mijn voeten en daarna helemaal ingegaan. Het water was superwarm! Wel 30+ graden denk ik.
Ik wilde naar het eiland zwemmen maar dat was iets te ver. Oja dat eiland is een eiland in een
meer in een eiland in een meer in een eiland in de oceaan. Just so you know.
Op de terugweg was het donker, onze veerman wilde eerst nog even proberen ons te laten betalen maar daar trapten we niet in. Op de boottrip terug zag ik de mooiste volle maan die ik ooit gezien heb. Was een mooi moment dat me bij zal blijven.
Het was een geweldige dag en ik was heel blij toen we weer terug in de McDonalds zaten. Oja, mensen eten hier bijna iedere dag fastfood. Het is goedkoper dan koken. Wij kunnen niet koken dus moeten sowieso wel uit eten. Een avondmaaltijd kost 2 tot 4 euro, maar het is heel moeilijk om gezonde dingen te vinden. Vaak eindigen we in kfc, mcdonalds of iets dergelijks, waar ze trouwens bij bijna alles rijst serveren, of spagetti of beide haha. Bij de McDonalds krijg je bijvoorbeeld kip met friet en spagetti en softdrink voor 2 euro.
Zondag werd een rustdag. Ik ben nog even wat sights gaan bezoeken en daarna heeft een Filipijns meisje ons een rondleiding gegeven in CCP, een cultureel centrum vlakbij. Daarna heerlijk gegeten aan de baai, en voor het eerst echt alleen
Filipijnse gerechten. Ik had krab met aubergine. Ze houden hier trouwens vooral van rijst en veel vlees (liefst kip of varken).
Komende week ga ik weer een hele week lesgeven. Eens kijken wat ik ze bij kan brengen, want het is nog even aftasten en ik weet nog niet echt wat ik voor kan bereiden.
Ik hoop dat we nog vaker de stad uit kunnen want er staan nog wel wat dingen op mijn lijstje..
Op dit moment zijn we in afwachting van de super typhoon die binnen 2 dagen recht over Manila drijgt te komen. Spannend en eng tegelijk. Creeert wel een leuke WE GAAN ALLEMAAL DOOD!-sfeer hier. Het zal niet zo heel erg zijn hier in de stad hebben mensen ons verzekerd. Jullie horen van me ! Groetjes
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.013s; cc: 10; qc: 50; dbt: 0.0827s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
M
non-member comment
Genieten
Hoi Wim, Wat fijn dat het zo lekker gaat. Zo'n verhaal is voor ons ook genieten, hoor. En ik zie je al helemaal staan als jonge blonde 'hunk' tussen al die kleine fillipino's. Zo maak je nog eens wat mee. Doe je wel voorzichtig met je solo-uitstapjes? Het is tenslotte Drenthe niet: je bent een gringo dus ze denken per definitie dat je rijk bent. En dan nu 'op naar de tyfoon': dat zal een hele belevenis zijn. Zo'n natuurgeweld moet prachtig zijn om mee te maken - als je tenminste hoog en droog achter dik veiligheidsglas zit :-). Ben benieuwd hoe je het beleeft. XX M