Advertisement
Published: December 27th 2007
Edit Blog Post
Of iets nauwkeuriger: 20 meter onder zee. Maar de avonturen zijn er niet minder om!
Na het verlaten van ons paradijselijke eiland hebben we een binnenlandse vlucht naar Tagbilaran, de hoofdstad van het eiland Bohol, genomen. Als je in de Filippijnen ergens wil komen, moet je bijna altijd langs Manila passeren. Zo kwam het dus dat we een boot, jeepney, ferry, bus en vliegtuig later op 12 december eindelijk voet op Bohol konden zetten, een van de zuidelijke eilanden in de Visayas. 's Anderendaags zijn we naar Cabilao gegaan, een westelijk gelegen klein eilandje, waar we meteen kennis maakten met Bobet. We hadden al over hem gelezen en gehoord: als ontdekker van de pygmy seahorses op de Filippijnen geniet hij behoorlijk wat bekendheid in het onderwater-milieu. Duiken met hem was een aparte belevenis. Gewapend met een onderwaterlamp en een vergrootglas liet hij ons al die kleine onderwaterdingetjes zien waar we anders zo aan voorbij zouden zwemmen. Pygmy seahorses zijn miniatuur zeepaardjes van ocharme 5 tot 8 mm die perfect gecamoufleerd zijn in het koraal, waar ze niet alleen de kleur maar ook de structuur van overnemen. Maar ook kleurrijke krabbetjes, garnaaltjes en slakachtige diertjes (nudibranches voor de kenners) hebben we
onder de loep genomen. Telkens als hij de lamp op een stukje koraal richtte, ging er een nieuwe wereld voor ons open. De grote vissen rondom waren niet meer dan een decor voor ons vlooientheater. We hebben er drie onvergetelijke duiken aan overgehouden.
Van Cabilao zijn we het Boholse binnenland ingetrokken. In de pikkedonker kwamen we bezweet en vol modder aan in de Nuts Huts, uitgebaat door Chris en Rita. Het Belgische (!) koppel baat een supertoffe guesthouse uit in het midden van de jungle (je moet een glibberig modderpaadje van ongeveer een kilometer volgen om er te geraken). In een zee van groen drijven her en der enkele bamboehutten, die je deelt met een sporadische gekko en ander oerwoud(on)gedierte. Na een plons in de nabijgelegen Loboc-rivier of een steile trek naar een vleermuizengrot stonden de Belgische frietjes ons op een groot bamboeterras op te wachten. Overdag huurden we een brotor (kruisbestuiving tussen een brommer en een al wat zwaardere motor) en snorden we rond op het eiland, 's avonds luierden we met een pintje en een boek in de hangmatten of babbelden we wat met Chris en Rita. De sfeer was opperbest, de occasionele stortbuien spoelden de hitte
Het fototoestel-effect
De reactie van kinderen op een fototoestel gaat altijd van uitbundig tot extatisch weg. De Nuts Huts was de ideale uitvalsbasis om de rest van het binnenland te verkennen: de schattige tarsiers in het Tarsier Visitors Centre in Corella vonden we zo lief dat we er twee keer naartoe zijn geweest; de Chocolate Hills in Carmen liggen op de weg van elke toerist (en dus ook op de onze), maar we hadden wat pech met het weer; de kustroute was betoverend, met landschappen die varieerden van zandstranden en mangroven tot jungle en vissersdorpjes. We hebben ons geen seconde verveeld, en na vijf dagen namen we met spijt in het hart afscheid van Chris, Rita en de gekko's...
De laatste dagen op Bohol hebben we op Panglao Island doorgebracht, een ander eilandje voor de kust van Bohol. Het grote toerisme heeft hier zijn weg al gevonden en gezette grijsaards pronken vol (on)gepaste trots met hun jonge Filippina's, die ze overladen met cadeautjes, cocktails en romantische etentjes. De plaats op zich kon ons niet echt bekoren maar de duikmogelijkheden gelukkig wel. Vanuit Panglao konden we een duiktrip organiseren naar Balicasag Island, dat gekend is voor zijn prachtige onderwaterfauna en -flora. We hadden het privilege een gigantische boot met vier man personeel voor ons alleen
De kerk van Albuquerque (Bohol)
Een van de oudste kerken op Bohol (1886). Vaak zijn de kerken gebouwd met koraalgesteente. te hebben, iets waar we best mee konden leven! De vissen rond Balicasag waren groter dan wat we al gezien hadden en de voorbijzwemmende zeeschildpad maakte het plaatje compleet. We kregen de kans om de volgende dag met een groep mee te gaan om dolfijnen te spotten, maar hoewel we van 5 uur 's morgens tot 7 uur op het strand stonden te wachten is de groep niet komen opdagen. We waren dus voor niks zo vroeg opgestaan (en wie ons een beetje kent weet dat we dat niet graag doen...). Geen drama want we hebben al zo veel gezien, maar we vonden het toch een beetje jammer.
's Anderendaags moesten we weer om 5 uur uit de veren (pijnlijk) want onze terugvlucht naar Manila stond op het programma. Hoewel je verplicht bent om twee uur op voorhand in de luchthaven te zijn, was alles nog gesloten toen we daar aankwamen. Een halfuurtje later bij de check-in draaide de bagagecontroleband in de verkeerde richting (blijkbaar een onoverkomelijk probleem) waardoor alle bagage manueel gecontroleerd moest worden en de vlucht een uur vertraging opliep. Mariachi-kerstliedjes-zangers fleurden de boel wat op met hun beste medleys. Yves zijn dertigste verjaardag kon niet beter
Thank you for flying with us
Aankomst in Tagbilaran, Bohol. De Visayas is een eilandengroep in het zuiden van de Filippijnen. Van oost naar west heb je Panay, Negros, Cebu, Bohol, Leyte en Samar. beginnen...
Bij aankomst in Manila hebben we meteen een te dure taxi naar Jef en Lyds genomen, een Belgisch-Filippijns koppel dat in Manila woont. Ze hebben ons meegenomen naar Lake Taal, ongeveer anderhalf uur ten zuid-westen van Manila. Ze waren zo lief om ons te trakteren in een zalig lekker restaurant dat uitkijkt over een meer waar hier en daar vulkanische eilandjes uit opduiken. Na het eten toonden ze ons hun 'farm', een boerderij waar ze organische groenten kweken. Nadat we de fruitbomen half leeggegeten hadden zijn we weer naar Manila teruggekeerd en meteen onder de veren gedoken.
24 december moesten we nog maar eens vroeg uit ons bed, hoewel onze vlucht pas in de namiddag was. De lange busrit naar Angeles indachtig wilden we geen risico's nemen. Na een taxirit, een lange busrit, een eerste jeepney die ons naar de terminal bracht, een tweede jeepney die ons aan de main gate van de luchthaven afzette en een korte wandeling bereikten we eindelijk de luchthaven. Het werd ook meteen duidelijk waarom onze luchtvaartmaatschappij "low cost" is: ellenlange rijen voor de check-in, alles maar dan ook alles manueel afhandelen, de money changer gesloten zodat we nog met ettelijke pesos
zitten en vier nutteloze controleposten die ook niet bepaald snel vooruitgaan. Dat hebben we er natuurlijk allemaal voor over, zolang hun tickets goedkoop blijven!
Aan iedereen prettige feestdagen en alvast een heel gelukkig nieuwjaar! Heel erg bedankt voor alle mailtjes en berichtjes die we ontvangen hebben, het doet plezier om van iedereen te horen!
Tot in 2008!
Yves en Anne
Advertisement
Tot: 0.065s; Tpl: 0.014s; cc: 15; qc: 25; dbt: 0.0355s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Koen
non-member comment
lekker veel foto's
Hallo, Weer lekker veel foto's deze keer. .. blijven gaan!