Advertisement
Borobudur in de mist.
Anka's foto van Boeddha rechtsDag iedereen, wat fijn jullie weer toe te kunnen spreken, ik hoop dat jullie met net zo veel enthousiasme deze blog lezen als ik ze getypt heb. De foto's zijn uitgekozen door het deskundig en kritisch oog van ons vrouw.
Om blogs goed up to date te houden en prettig te kunnen skypen zijn we hier in het verkeerde gebied, daarom is het helaas niet mogelijk om onze vrienden en familie te bereiken. Dit is ook de reden dat de blogs zo ontzettend lang worden. Momenteel (30 mei) beschikken we over een prima internet verbinding, dat is internet met een snelheid die niet meer te verkrijgen is in Nederland.
Er valt zo veel te vertellen over reizen in Indonesië dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ik zal maar beginnen zoals elk reis verslag dat doet, met waar we nu zijn en hoe we hier gekomen zijn, hoewel het misschien ook interessant is om een gebeurtenis te beschrijven die indruk heeft gemaakt.
Hoe wij hier gekomen zijn..van Lake Toba, Sumatera via Medan (de stad die in elk gesprek terugkomt tijdens verhalen over plaatsen waar je niet wilt zijn) naar Jakarta, de hoofdstad van Java.
Jakarta is
'oh haha'
Roel deed net alsof hij een van de vele mensen was die Anka stiekem op de foto zette :) overbevolkt en heeft een serieus probleem met verkeer dat dagelijks vast staat. De uitstaling van de stad is grauw en de prijzen zijn hoog, volgens sommige het hoogst van zuid-oost Azië. De prijs voor accommodatie staat zeker niet in verhouding tot wat je verwacht voor zo'n hoge prijs, onze kamer voor 1 nacht had de inrichting voor een tehuis voor dak en thuisloze en was erg klein.
Op vrijdag 21 mei om 8 uur hebben we de expres trein van Jakarta naar Yogyakarta genomen, deze trein bracht je in acht uur door felgroene rijstvelden die eindeloos leken te zijn naar het centrum van Yogyakarta, het hart van Java.
In Yogyakarta ligt het Kraton, een paleis dat een sultan heeft laten bouwen en waar hij zich heeft schuil gehouden voor Nederlandse soldaten. Om in het Kraton te komen zijn er twee ingangen, waarvan er een zich beperkt tot 500 meter en dan ophoud, deze ingang, een totaal zinloze, is er om toeristen te misleiden Het echte Kraton was op zich zelf mooi met veel bladgoud en ruime zinloze kamers. Het was echter niet iets om helemaal van uit je dak te gaan. Onze ervaring is dat de lonely planet soms
Palmwijn
Een verschrikkelijke combinatie van jonge kokosmelk en alcohol in een schuur in Lake Toba misleidend kan zijn, zoals zij het kraton beschrijven krijg je de verwachting dat je een wereldwonder betreed.
De hindoeïstische tempels van Prambanam (45 min. van Yogya) zijn wel heel erg mooi, dit is een tempel complex voor hindoeïstische goden gebouwd rond de 8e en 10 eeuw.
Na Yogyakarta zijn we doorgereisd naar Borobudur waar de oudste en grootste Boeddhistische tempels ter wereld liggen (deze staan op de wereld erfgoed lijst!), we verbleven in een guesthouse aan de grens van het erfgoed, 's morgens om 6 uur hebben we een bezoek gebracht aan de tempels. Om 6 uur om
zo de hoeveelheid bezoekers te mijden, want met 90.000 bezoekers per jaar kan het hier erg druk worden. De aardbeving van 2006 hebben zowel aan Prambanam als Borobudur flinke schade toegebracht, daarnaast is er in Borobudur een bomaanslag gepleegd in 1985.
Nu ben ik Lake Toba vergeten te verwerken in dit blog en dat is jammer, maar voor de beeldvorming, Lake Toban is de plek waarmee ik dit blog zou moeten beginnen, vanaf hier zijn wij verder gereisd naar waar we nu zijn. Lake Toba is een highlight in Sumatra, het is het grootste meer van zuid-oost Azië en
Relief
Steenbewerking in Borobudur tempel het is een vulkanisch meer, het meer bevind zich in de krater. Hier wonen nog enkele Batuk mensen die aparte huizen bouwen, het is een bevolking met heel veel traditionele elementen. Dat ze graag muziek maken wordt snel duidelijk want je hoort het overal op het eiland. We hadden hier een leuke accommodatie aan het water alleen het uitzicht had beter gekund. Elke ochtend ging de eigenares van het guesthouse zich verzorgen in het meer, dit klinkt misschien niet erg spannend tot ze zich ontkleedde en naakt met een blok zeep ter water ging. Voordat je je fantasie de vrije loop laat gaan moet ik erbij zeggen dat ze de geschatte leeftijd van 80 of misschien wel 90 zou kunnen zijn. Dierenvriend Anka snelde zich naar binnen toen de vrouw met een schaar levende vis ging fileren op een plateau zo'n 2 meter voor onze voordeur. In Lake Toba zijn we leuke mensen tegen gekomen met wie we veel opgetrokken hebben, iedereen leek in geld nood te zijn en om geld te pinnen moesten we 3 uur lopen voor de ATM. We zijn in totaal 4 dagen hier geweest.
Dan nu iets over het reizen op zich zelf
groepsfoto
een van de eerste groeps-foto in Indonesië wat vele gezichten kent en al zijn we hier niet zo heel erg lang, Sumatra en Java zijn geen eilanden die makkelijk te bereizen zijn, alles is mogelijk maar het eist veel van je vermogen zowel fysiek als psychisch. De impact van de oversteek van Maleisië, waar we 2 jaar geleden zijn geweest en dit jaar een maand, naar Sumatra is iets wat sommige aantrekt en andere volledig overdonderd. Indonesië is zeker 3 stappen terug vergeleken met Maleisië, maar Indonesië heeft een sterke(re) cultuur. Vervoer in Sumatra was verschrikkelijk, daar ze ons altijd af gezet hebben bij verkeerde bushaltes zodat je gedwongen bent om met een ander middel te moeten reizen dan een bus,
en dan zijn er minibusjes waar iedereen gebruik van maakt. En er is een vaste regel voor minibussen, en dat is dat deze kunnen niet vol raken, ook al betekend dat, dat passagiers gevaar lopen samengedrukt te worden en hiermee ademhaling problemen kunnen oplopen.
Anka en ik zaten in een minibus bestemd voor 8 passagiers die na 5 minuten 20 passagiers vervoerde, op het dak zaten ook mensen. Anka zat met haar voeten schuin geklemd omdat er geen plaats meer was op de grond,
op haar linkerbeen zat een vrouw. Ik moest mijn rechter arm uit het raam steken omdat ik deze niet meer naast mij kon plaatsen, mijn knieën opgetrokken tegen de stoel voor mij, toen ik na begon te denken over mijn ademhaling (waarom?!) dacht ik dat ik op de rand van een paniekaanval verkeerde.
Anka bleef strak voor zich uit kijken om rust voor zich zelf te bewaren. Na 4,5 uur konden we uitstappen en het duurde zeker 5 minuten voordat we merkte dat onze benen langzaam tot leven kwamen. Nooit meer reizen met een minibus.
De mensen hier spreken je bijna allemaal aan, vaak met "He mister", vervolgd met "Where you going?" het heeft even geduurd voor we gewend waren aan de aandacht die je trekt door gewoon een straat over te steken, mensen kijken naar je en wijzen je na, sommige zijn verlegen, andere roepen vanaf de andere kant van een straat. Soms, wanneer we op Lake Toba liepen werd er naar ons geroepen zonder dat we iemand zagen, dit gebeurde vanuit een huis. Volgens ons is 90% van iedereen die je aanspreekt
geïnteresseerd en vragen zich af wat je hier komt doen.
Mensen kunnen heel fysiek
zijn door je aan te raken of bij je op schoot komen zitten. Je moet niet te veel aan Nederland denken, als wij dit zouden doen bij inwoners van Nederland, zouden de meeste denken dat je therapie nodig hebt.
Wanneer je mensen toe lacht, zie je lach terug die al het opdringerige en ongekende volledig doet vervagen, een rij witte tanden en een gemeend lachend gezicht zijn hier aan de orde van de dag. Lachen lukt ons, mij in ieder geval niet de hele dag en zeker niet na een lange rit met bijvoorbeeld een minibus, het meest irritant zijn de haaien die als jagers op hun prooi op je af komen rennen wanneer je een bus stop maakt, deze gasten zien dollar tekens in hun ogen als blanken een bus uitstappen en vragen de meest idiote prijzen voor een taxirit met een paard, een fiets of motor met zijspan en volgen je
soms tot je aankomt bij je guesthouse of hotel.
Opdringerige verkooppraat, voor je staan, en je verwijzen naar hun restaurant of gewoon elke mogelijkheid verzinnen om geld te ontvangen komen hier de hele dag voor. Zo kwamen wij in Yogyakarta een man tegen met badminton rackets
in zijn hand, een stuk of 10, allemaal zonder spanning of bedrading. Volkomen onbruikbaar. Of een pijl en boog van 1,5mtr doorsnee. Vaak zie je aan het gezicht of de lach of iemand op je geld uit is, of je serieus hulp wil bieden, mensen die op je af komen rennen zijn niet zo geïnteresseerd en vriendelijk. Ik heb eens gedacht dat er een bus waar wij in zaten overvallen
zou worden omdat ik 10 mensen rennend op ons af zag komen voor uiteindelijk een taxirit.
Grappig is dat, vanwege de Nederlandse invloeden de taal soms verstaan wordt. Anka heeft zich eigen gemaakt om opdringerige types af te leiden door " nee bedankt " als antwoord te geven, in sommige gevallen wordt er dan in het Nederlands gereageerd. "kijken, kijken, niet kopen"
Dan is er iets met attracties en westerse toeristen, in Borobudur komen de meeste mensen gelukkig voor de grootste boeddhistische tempel ter wereld maar toen wij er waren als een van de weinige blanke toeristen leken de rollen even omgedraaid toen een tourgroep van leraren met ons op de foto wilde, dit was erg grappig, zeker toen de man naast mij zijn hoofd op mijn schouder
legde. Na 15 tour-groepen die zich zich met de klok mee opgesteld hadden om met ons op de foto te gaan, lukte het ons niet meer om zelfs een gemaakte lach op ons gezicht te plaatsen. Kinderen werden door hun ouders gedwongen om naast mij te zitten en Anka werd meer geknuffeld dan ik ooit bij haar kan evenaren. Zelfs tijdens de eerste 10 minuten terwijl ik probeerde van het uitzicht te genieten had ik al antwoord gegeven op de vraag wie mijn favoriete voetballer was en of ik getrouwd was, welke opleiding ik had gedaan en wat mijn plannen waren voor de toekomst. Het was per slot van rekening pas 6 uur 's ochtends, we kregen deze tip van iemand om zo vroeg te gaan (6u)zodat je het drukste moment van de dag ontloopt en geen ellenlange
verhoren hoeft af te leggen aan school groepen die hun engels oefenen.
drie dagen geleden hebben we een andere tempel bezocht waar we slecht twee foto's hebben gedeeld met chinezen.
Op de 28e is het de geboorte dag van Boeddha, er kwamen duizenden pelgrims en monniken naar de tempels van Borobudur, dit feest (waisak) werd wereldwijd gevierd.
De rest van de
tijd hebben wij hier vooral horizontaal doorgebracht omdat het veel regent. Van een ding zijn we beide zeker en dat is dat het tijd geworden is voor witte stranden en wuivende palmbomen, maar voordat het zover is gaan we nog een vulkaan bekijken in een nationaal park die we niet willen missen.
Update van Wasik; 28 mei; om 19u terug naar het park gelopen voor de eind ceremonie, wat een mysterieus evenement was omdat het volle maan was, dit feest kan alleen gegeven worden tijdens volle maan. De tempels werden verlicht door de maan en op de grond werden kaarsen geplaatst, monniken liepen rondom de tempel en zongen een lied.
Monniken uit Tibet zaten op de grond te bidden. Er klonk een heel zware mysterieuze "gong" muziek, iets wat wij nog nooit gehoord hadden maar in ieder geval geen muziek wat je opzet om mensen in een gemoedelijke sfeer te brengen tijdens je verjaardag. Rondom de tempels was het bezaaid met monniken en fotografen, links van ons waren fotografen van National Geographic Indonesia foto's aan het maken met lenzen zo groot als een opgerolde krant. Onze camera, een compact camera had helaas niet de mogelijkheid om scherp te kunnen
fotograferen in het donker, des ondanks zijn er leuke foto's uit gekomen. Helemaal op het einde van de ceremonie werden hete luchtballonen opgelaten iets wat in Nederland waarschijnlijk nooit plaats had kunnen vinden gezien het brandgevaar. Wij werden uitgenodigd om samen met mensen van het geloof een ballon op te laten, je moest deze dan eerst aansteken. Volgens het geloof brengt de ballon geluk en dat komt weer goed uit voor onze volgende bestemming.
Een foto die ik erg mooi vind maar helaas niet kan plaatsen op TB vind je hier onder.
klikhier Wij hopen dat het met iedereen goed gaat, dat Jan een fijne verjaardag heeft en goed weer heeft gehad voor zijn hawaii feest.
Heel veel groeten Roel & Anka vanuit Java.
Advertisement
Tot: 0.073s; Tpl: 0.015s; cc: 12; qc: 28; dbt: 0.0285s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
huub en els
non-member comment
ha samen
nou dat was weer n geweldig verhaal en foto,s en zeker de moeite waard ook al ben je dan platgedrukt en je arm bijna verloren tijdens de reis. we hopen dat jullie wensen in vervulling gaan En nu naar de witte stranden en palmbomen, hier is t weer zo,n regenachtige zondag maar t wordt hier ook beter komende week. Geniet van de stranden en palmbomen dan genieten wij ook. liefs thuisfront xxxx