Advertisement
Surabaya is de 2e grootste stad van het eiland Java en telt 3 miljoen inwoners. Sura betekend haai en baya krokodil vanwege de legende. We slapen in Kota, de meest armoedige wijk van Surabaya. Hier is echt niets van bezienswaardigheden. Wel ok, ik moet toegeven dat de markt deze morgen wél een belevenis was. Vooral omdat de vrouwen ons aanstaarden alsof we aliens waren. Misschien zagen we er ook wel iets te Westers uit naar hun Moslim-normen.
Ik had een topje aan, wat ik me achteraf beklaagd heb. Ook al was het hier ook snikheet (boven de 30°C) en stonden de zweetdruppels op ons ganse lijf. De warmte zijn we na 3 weken nog altijd niet gewoon. De LP (reisgids) beweert dat je de tropische warmte na 2 weken wel gewoon bent, maar wij puffen en zweten ons te pletter.
Ook Jan had het niet gemakkelijk vandaag. Geen moment werden we met rust gelaten. Iedere seconde was er een Indonesiër die zijn hoofd omdraaide en riep naar ons beiden 'hey Mister'! Of je nu een vrouw bent, hier ben je ook een Mister. Of je krijgt zowat van die gemene taal naar je hoofd geslingerd. Ook werd ik constant aangestaard
door mannen en jongens. De mond gaat open en voor dat je't weet kijkt de ganse straat naar je. Het is gelijk in een circus.
In deze stad is het een echte mannenmaatschappij. Jan kreeg constant vragen en soms antwoorde ik erop waar ik deze morgen een klop kreeg tegen mijn arm van een vrouw. Blijkbaar onbeleefd om als vrouw te antwoorden op een vraag van 'man tot man'. Ik liet natuurlijk niet met mij doen en gaf haar een duw terug. Het gestaar begon gelukkig over te gaan naar Jan op de markt. Je hebt de vis en vleesmarkt, die we wijselijk vermeden...want de geur komt je meters op voorhand tegemoet (we hadden net ontbeten en zijn vegetariërs). We besloten de groenten te bekijken. De vrouwen op de markt hadden direct oog voor Jan zijn haar (dreadlocks) en begonnen hem van alle kanten te betasten,euh zijn haar bedoel ik hé!
Uiteindelijk stonden er zo'n 10 vrouwen rondom Jan en kon hij niet anders dan iedereen es te laten voelen aan zijn dreads. Ze bekeken alles aandachtig en vroegen in gebarentaal hoe het kwam dat ik dat niet had. 'Me normal, he...euh Rasta, like Bob Marley'. De jongere generatie –
onze leeftijd- is zot van reggae muziek. Vooral Bob Marley. In Bali werd Jan constant aangesproken als 'hé Rasta, you are Bob Marley?' 'Hé ben je Bob Marley'? Negeren is de boodschap of gewoon vriendelijk zijn en van nee schudden.
Hier hadden dé madammen nog nooit van den Bob gehoord.
Uiteindelijk verlieten we de markt met een kokosnoot, Jan's favoriet fruit en 2 stukken gele watermeloen. Fruit is trouwens in gans Indonesië duur! Onderhandelen hierover kan je bijna niet doen.
De groentenmarkt bestond vooral uit pepers en look en ajuintjes. Een zakdoek meenemen is aan te raden als je door de specerijen wandelt.
Je niest er al de peper uit.
We besloten ook de LP te volgen en naar de Chinese tempel te gaan. Volgens de LP een prachtige tempel, volgens ons niet de moeite om zover te lopen. De tempel was in geen 20 jaar afgestoft vanbinnen en alle muziekinstrumenten, gongs, en beelden lagen onder een enorme berg wierrookstof. Ook de meest bekende Moskee van Surabaya liepen we blijkbaar voorbij en zagen we later de toren, wat leek op een appartementsgebouw.
Deze namiddag huurden we een Riksjafiets, wij in het bakje en een man aan het trappen
om naar de andere kant van't stad te gaan. We wilden naar het treinstation gaan en hij zwierde ons af bij een shoppingcenter. Iemand nam ons mee naar de overkant en zei dat het treinstation daar was. Bleek totaal niet te kloppen, hij wou gewoon een praatje slaan denk ik en wist niet wat hij zei. Toen we terug overstaken besloot ik het te vragen aan een politie agent in het shoppingcenter. Na 3 keer herhalen werd er een andere agent bij gehaald en hij legde uit dat we aan de verkeerde kant stonden. Het was niet ver volgens zijn beschrijving dus we gingen terug op pad. Tijdens het wandelen werd ik opeens bespuugd met een klodder speeksel op mijn hoofd en schouder. Ik keek naar omhoog en zag een vrachtwagen met enkele mannen in die hard aan het lachen waren. Gelukkig had ik genoeg zakdoekjes om alles op te vegen maar het wenen stond me nader dan het lachen. Ik had ze wel een klap willen verkopen. Jammer genoeg was de truck veel te rap weg. Na wel honderd kleine winkeltjes verder zagen we nog altijd geen treinstation. We vroegen ons af wat de agent ons had wijsgemaakt. Uiteindelijk
zag ik 2 meisjes uit een middelbare school komen en ze spraken redelijk goed Engels. We stonden op 50 meter van het station whoehoe!
In het 1e kantoor zagen we 20 mensen op de grond zitten voor een gesloten loket. We kunnen geen Bahasa lezen (tot onze grote spijt is de taal enorm moeilijk) of verstaan en stonden we een beetje voor piet snot te wachten. Jan kwam in gesprek met een andere Indonesiër die perfect Engels sprak en hij zei dat we aan het verkeerde loket stonden te wachten. Het 1e loket was voor de bisnis (2e klas). Voor ons niet zo erg bisnis maar wel als je niet weet wanneer het loket openging.
Hij nam Jan mee naar het 2e kantoor enkele meters verderop waar ze zowel tickets voor bisnis als executiv verkochten en konden uitleg geven over de treinen richting Jogyakarta. Het gesprek verliep moeizaam en iedereen kwam met een andere prijs af.
We liepen even naar buiten en zagen nog een 3e loket waar men treintickets voor dezeflde treinen verkocht. Huh? De jongen legde ons uit dat er mensen waren die in 1 keer alle treintickets opkocht en dit dan voor een duurdere prijs
verkocht. Blijkbaar kan dit zomaar.
We besloten bij het 3e kantoor te kopen. 160.000 RP voor executiv (airco klasse – wat echt wel aan te raden is!). Te vertrekken van Gubung station richting Jogyakarta, 4 uur trein. Fingers crossed dat het wat de moeite is...
Surabaya wordt ook wel es de slapende stad genoemd. Wij vinden dat het vooral een dode stad is. Veel vervallen appartementsblokken en huizen. Deze stad heeft duidelijk betere tijden gekend. Op de brug met Kya Kya zie je de Koloniale huizen, in tijde dat de Nederlanders daar nog waren. De enorme huizen staan te verloederen. De rivier dat er ooit prachtig moet geweest zijn , stinkt enorm onder het afval – dit drijft gewoon naar boven- en de uitwerpselen.
Er is zeer veel armoede en daklozen...waaronder pasgeboren baby's (deze avond gezien) en heel veel straatkinderen die slapen tussen het stinkende afval, de enorme vliegende kakkerlakken en ander ongedierte De mensen slapen op een stuk karton in Kya Kya wijk. Misschien nog 1 voordeel, de mensen kunnen er niet bevriezen 's nachts. Toch doet het iets met je als je de kindjes op de vuile straatstenen ziet slapen.
Volgens de LP zou
er iedere avond in Kya Kya een soort grote Warung zijn, met eetstalletjes. We zijn er deze avond geweest en hebben niks gezien doorheen de ganse wijk. Misschien meer geluk in het weekend?
Ons diner werd ijsjes en koekjes. Geen Warungs te vinden waar je vegetarisch kon eten, en ook het restaurant in ons hotel is niet echt de leukste en lekkerste plek om te eten. Gisteren zagen we enkele ratten onder de frigo kruipen. Ook mieren overheersen de tafel en er waren enkele in ons bord.
Advertisement
Tot: 0.154s; Tpl: 0.014s; cc: 11; qc: 49; dbt: 0.0816s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb