Advertisement
Let op; er zijn 2 pagina's voor foto's Waar waren we gebleven? Na de overwinning van oranje tegen Japan zijn we direct aan boord gestapt van de Parama boot, deze slowboot; met aan boord jonge kinderen en Fransen... dit volkje trekt elkaar aan als vliegen op stront en je vind jezelf niet snel tussen een groep Fransen terwijl je lachend over de grond rolt van de gemoedelijke saamhorigheid. De Fransen die wel gemoedelijk en in voor een praatje zijn, zijn diegene die alleen op reis zijn, (Moni) anders dan dat, ben je constant het derde wiel.
De boot maakt een stop in Rinca, uit de boot stappen alle passagiers en aan land worden we in twee groepen verdeeld. In ons groepje treffen we Nederlanders, Engelsen, twee jongens uit Singapore (geen idee hoe mensen uit Singapore genoemd worden) en natuurlijk "je ne parle pas Anglais" de Fransen. We zijn hier niet om wandelen, wat 80 %!v(MISSING)an de activiteit wel deel van uit maakte, maar voor het zien van de welbekende gevreesde Komodo varaan.
Komodo Varaan; familie van de hagedis met het uiterlijk van een monster, dit zijn geen bakerpraatjes maar een reële omschrijving van een 2.5 meter lange
Good times
Gili T partyhagedis met klauwen zo groot als die van een krokodil, een slank lichaam en een moddervette staart die gebruikt wordt als wapen of om zich in het water voort te kunnen bewegen, zijn ogen zijn gitzwart en de oren zijn duidelijk herkenbaar door twee gaten in het hoofd. Met een gele gespleten tong ruikt de Komodo varaan zijn omgeving op zoek naar zijn prooi, het mogen duidelijk zijn dat we het hier niet hebben over zoete appeltjes of zachte bananen maar buffels, wilde paarden, herten en waarom ook niet, je eigen soort. De manier waarop de Komodo zijn honger stilt is op zijn zachts gezegd nogal banaal. Na een beet van de Komodo laat deze een gifig slijm achter, bacteriën tast het weefsel aan en de prooi zakt uiteindelijk in elkaar,(dit duurt 2 weken bij een buffel) te zwak om weerstand te bieden wordt de prooi omcirkelt door Komodo's en ontstaat er een soort kerstdiner waarbij meerdere Komodo's stukken vlees afscheuren van de nog levende prooi.
Een volwassen Komodo eet 40 kilo aan vlees per maaltijd, dat is meer dan een hele zomer aan barbecueën in Nederland, of ligt dit misschien aan onze korte zomers?
Een Komodo kan een
kort stukje sprinten net als Anka en ik en wordt zo'n 80 jaar oud. Jonge varanen leven de eerste jaar(en) in bomen tot ze een lengte van 1,5 meter hebben bereikt om te voorkomen dat ze ten prooi vallen van hun eigen soort genoot.
Het is misschien maar goed om te weten dat wij afstammen van apen en niet van deze jongens.
Ook niet geheel onbelangrijk is, is dat de Komodo varaan alleen maar voorkomt in, je raad het al, Komodo.
Rinca is het eiland in Komodo waar de meeste varanen gezien worden, en dit is ook meteen het geval, drie Komodo's liggen in de zon direct na het park hoofdkantoor. Tijdens de wandeling door fascinerend landschap van heuvels en palmbomen zien we meerdere varanen, onze gidsen, gewapend met een stok vertellen ons via welke kant we de Komodo kunnen benaderen.
Terug op zee begint het allemaal wat wilder te worden met golven van ongekende hoogten, de boot schommelt zo erg dat lopen zonder je ergens aan vast te houden bijna niet meer mogelijk is, Anka en ik zien beide bleek en het eten zat op dat moment meer richting mijn nek dan ergens in het midden. Even liggen
in de cabine zonder al te veel woorden te wisselen was aangenamer en uiteindelijk toen de zee weer rustig was hebben we de mooiste zonsondergang foto's kunnen maken, de lucht boven de zee had had schilderachtige kleuren, ik had nog gekeken of Anka misschien nu wel kippenvel had, maar dit mocht niet zo wezen, wellicht als ik mijn camera eens liet voor wat hij was en dicht naast haar kwam zitten had ze wel kippenvel gekregen... maar dan had ik nooit deze zonsondergang foto's kunnen maken.
De boot komt aan wal in Labuhan, Lombok, een bus zet ons af in Senggigi in het westen van Lombok, de dag daarna nemen we een boot richting de Gili eilanden, drie eilanden niet ver uit de kust van Lombok. We besluiten naar Gili Trawangan te gaan, het meest bezochte eiland. Wat we hier tegen komen, overtreft al
onze verwachtingen. Gili Trawangan is in tegenstelling tot andere eilanden vlak, de enige heuvels die dit eiland heeft zijn van plastic en liggen op het strand.
We willen mensen niet typeren, maar het zit hier vol met groepen mensen die tot hun vijfendertigste nog naar lloret de mar gaan, voetballen op schiphol in de vertrekhal
en constant Andre Hazes muziek op enorme radio's. We hoorden een groep, waarschijnlijk uit de achterhoek, vertellen dat ze zou blij waren dat ze met een busje van Kuta, Bali, naar de haven zijn gebracht (voor de ferry naar Gilli Trawangan) zodat ze toch een stuk van Indonesië hebben kunnen zien. Ik wil absoluut niet beweren dat wij Indonesië hebben gezien maar het verhaal wat hun vertelde komt op het zelfde neer als drie weken feesten in Hersonnisos en beweren Griekenland te hebben gezien. Gili T. had geen gemotoriseerd verkeer maar paard en wagen, waarvan een deel van de wagen twee meter voor het paard uit stak, als je hier niet voor uit keek werd je eerst gevloerd en vervolgens met paard en wagen overreden.
Op maandag, woensdag en vrijdag werden er grote feesten georganiseerd, dit was voor ons de eerste keer dat we goed hebben gefeest tot vroeg in de ochtend. De nacht daarna hebben we de wekker moeten zetten om 02.30 om voetbal te kijken, in de kroeg troffen we de Nederlanders, die op dat tijdstip gruwelijk dronken waren aan. Een van hun, een vrouw die carrière kan maken op een viskraam schreeuwde telkens "fuck off!" tegen
de lokale mensen wanneer Afrika balbezit had, soms is het echt een schande om te zien wat voor een uitwerking massatoerisme heeft op lokale bevolking van een eiland. Mensen hier waren anders dan in Flores of Java en Sumatra. Geld was alles waar het hier om draait, bijna elk gesprek liep uit op de vraag of wij geïnteresseerd waren in drugs. Het was een leuke plek om even te zijn maar het had niets met Indonesië te maken, vanaf Gilli T naar Bali werd het eigenlijk steeds minder interessant omdat toerisme de overhand heeft, hiermee wil ik niet de indruk wekken dat het niet leuk was, maar het was niet meer bijzonder en zeker niet exclusief.
Ubud was slechts een paar uur van Gili T vandaan, Ubud ligt in Bali en wederom overrompeld met toerisme, complete tourbussen deden hier hun drie daagse stop. Om een goedkopere slaapplek te vinden moesten we een eind lopen, vaak is het zo dat, hoe verder je weg bent van de actie, hoe minder je betaald voor je slaapplek. Ik moet zeggen, voor een stad als Ubud met zo veel toeristen hebben we een leuke plek gevonden, bij mensen in de tuin, een gezin
met kinderen hadden verschillende tempels gebouwd voor hun onderkomen, waarvan 1 voor gasten. Om te ontsnappen aan alle winkels en restaurants moesten we een eind lopen, maar eindelijk via een landweggetje liepen we een dorp binnen wat zich klaar aan het maken was voor een crematie, veel mensen stonden rondom een veld te kijken naar een man die wist hoe die een barbecue moest aansteken. Gelukkig voor ons, geen overledene te bekennen. Via een voetbalveld en paar straatjes verder liepen we zo enorme rijstvelden in. Dit was zo mooi dat je even vergat dat je slechts een paar kilometer van alle drukte verwijderd was. Ubud had ook een monkey forest wat leuk was, dit was een klein woud met tempels en overal grijze aapjes. Dit zijn geen schattige dieren al kijken ze wel zo, binnen een minuut hing er een aan mijn tas en later aan mijn been. Als je heel vroeg kwam kreeg je echt het indana jones gevoel, de omgeving was vol met tempels die begoeid waren met mos en om daar te komen moest je langs snelle rivieren.
Na Ubud hebben we een stop gemaakt op Nusa Lembongan wat een eiland is aan de oost kust
Rinca
Thuisbasis van de komodo varaan van Bali, het strand was niet geschikt op te zonnen en de zee was begroeid met zeewier wat gekweekt werd door de bevolking, om naar een mooi strand te gaan waar je wel kunt liggen moest je een scooter huren, dit hebben we gedaan en zo zijn we op dreambeach terecht gekomen.
Nederland tegen Slovakije hebben we gelukkig kunnen zien in een restaurant was gesloten was, we mochten de wedstrijd afkijken als we zelf het licht uitdeden.
En nu, nu ik dit typ zijn we in Kuta, om een lang verhaal kort te houden haal je de laatste letter van deze plaats naam weg. Dit is hardcore toerisme en heeft niets meer met Indonesië te maken, het is hier drukker dan het hoog seizoen in Griekenland en Spanje bijeen. Smalle straten vol met kleine winkels en verkopers die je naar binnen slepen, om de tien meter word je gevraagd of een je scooter wil en 's avonds of je weed of paddo's wilt bestellen. We wisten dat dit zo zou zijn, gehoord van andere toeristen. We zijn hier om wat kleding te kopen voor Australië, over vijf dagen vertrekken we. De temperatuur in Melbourne is rond de 15 graden
buffel in het land van de komodo
let op het geraamte links op de foto. Dit is het werk van een Komodo en wij willen niet in zomerkleding daar rond lopen, kleding hier is goedkoper dan in Melbourne. Kuta licht dicht in de buurt van Denpasar vanwaar we vliegen.
We hebben online een visum aangevraagd, deze is inmiddels binnen 24 uur goedgekeurd en we hopen Australië binnen te komen met een work & holliday visa geldig voor een jaar. Met dit visum kunnen we Australië in en uit gedurende een jaar, en we mogen werken voor zes maanden bij één dezelfde werkgever.
Het verlaten van Indonesië geeft een dubbel gevoel, naast dat we verplicht zijn om het land te verlaten omdat ons visum verloopt hebben we erg veel zin in Australië omdat het westers is, geen gevecht meer om prijzen van alledaagse benodigdheden, de natuur moet in Australië erg mooi en divers zijn. En het mooiste van alles, onze vrienden komen over. Toch vinden we het jammer Indonesië te verlaten juist omdat het zo niet westers is, voor ons gevoel hebben we veel te weinig gezien, je kunt hier jaren reizen en het mooie is, is dat elk eiland verschillend is van elkaar is. Kalimantan, Sulawesi en Papua zijn de meest uitdagende eilanden die we niet gezien hebben. Misschien dat we
Rinca
Thuisbasis van de komodo varaan na Australië terug gaan naar Indonesië om die eilanden nog te bezichtigen. Juist omdat we nu pas een beetje in het afdingen en het niet westerse gewent zijn geraakt is het lastig om weg te gaan, ook al zijn we verplicht te vertrekken.
Iedereen, heel veel plezier met de wedstrijd van vanavond! Bedankt voor het lezen en het volgende bericht zal uit Melbourne komen.
Advertisement
Tot: 0.06s; Tpl: 0.013s; cc: 11; qc: 25; dbt: 0.0311s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ruud
non-member comment
Heuuuy
Hey Roel en Anka's, Niet ten prooi gevallen aan varanen? Lusten ze geen dalmatiërs? Als je in Melbourne bent, doe mijn zusje dan de groeten. MVG Ruud