Bezoek aan 'de Kop van de Oude Draak'.

---

Zaterdag 7 juli.

Vandaag ontbijt om 7u00. We willen de eersten zijn. In China geldt de eerste opgestaan is het beste gekleed. Het Chinese ontbijt is zouter dan anders.
Vroeg uit de veren omdat we tevens een busticket willen kopen voor morgen. Het busstation is een vertrekplaats voor lokale bussen en we kunnen er niet terecht. De taxichauffeurs klampen ons vier aan. Ze willen ons voor 1yuan per persoon naar Laolongtou brengen. Met vijf in één taxi kan voor de chauffeur en opent de koffer en doet teken om er de bagage in te leggen. Dirk gebaart, moet ik daar in? Iedereen begint te lachen d.w.z. de taxichauffeur en al zijn maten. Als buitenlandse toeristen worden we dikwijls omringd door vele Chinezen. Iedereen wil ons wel eens van dichtbij zien. De afgesproken 5 yuan wordt 12,20 yuan en we worden afgezet bij een ingang verboden voor buitenlandse toeristen. De man brengt ons dan wel op de goede plek.
Laolongtou of de kop van de oude draak is in het oostelijke vertrekpunt van de Grote Muur van de Ming-dynastie. Oorspronkelijk was een drakenhoofd in de rotsen gehouwen. Het leek alsof de draak zeewater dronk. De draak is verdwenen, maar de naam is gebleven.
Onder leiding van Qi Jiguang, commandant van de hier gestationeerde troepen is hier een vesting gebouwd.
Het Longwu kamp was voor officieren bestemd. In 1900 werd het vernietigd en in 1992 heropgebouwd voor de toeristen. In de verschillende paviljoenen vinden we de keuken met een enorme ketel, waaronder het vuur werd gestookt. De molen en de schuur kunnen we bezoeken. In een andere ruimte bevinden zich de kamers van het gezin van de generaal. Zoals meestal staan hier weinig meubelen: een kleerkast, een bed, 2 stoelen en een tafel.
Op de binnenplaats is een bron die voor de 1000 soldaten heeft gezorgd. In de paardenstalling staan beelden van krijgers en paarden.
Ook de gevangenis is heropgebouwd. Twee cellen met bamboetralies zijn niet meer van deze tijd. Een beetje stro op een stenen ondergrond biedt geen luxe.
Verder lopen we langs de militaire kwartieren, het hoofdkwartier van de Raad der Wijzen, de krijgerszaal en het soldatenkwartier. Dit laatste bestaat uit 2 slaapzalen. Voor elke soldaat is een deken, zijn gevechtskledij en zijn helm op een hoopje gelegd. De slaapzalen kunnen verwarmd worden met een vloerverwarmingssysteem. In de muur is er een uitsparing voor een olielampje.
In de andere paviljoenen kunnen we oorlogstuigen bekijken, een verplaatsbare uitkijkpost, een ladderwagen, stenen bommen met dynamiet, geweren…. Er is zelfs een ruimte ingericht om gevechtstechnieken in te oefenen. Materialen: touwen, zandzakjes, wapens, primitieve halters…
Indrukwekkend is de opstelling van de gevechtssoldaten. Qi Jiguang was een zeer goede strateeg.
De gestationeerde troepen beschikten over 100 oorlogsschepen. Eentje (een kopie) is hiervan tentoongesteld, met daarnaast verschillende ankers.
We wandelen verder en beklimmen het bevelsplatform. Van hierop wordt de training van de soldaten geleid. Van hieruit kijken we naar een labyrint waar toeristen zich vermaken. Vele souvenirwinkeltjes en restaurantjes lokken de toeristen. Chinese toeristen worden veelal door een gids begeleid. De gids zwaait met een vlaggetje en loopt met microfoon aan de mond en luidspreker al taterend rond (jar-city).
In deze stad is ter verdediging een muur in de vorm van een kom langs de binnenzijde van de Grote Muur gebouwd. Deze is gerestaureerd en net zoals veelal in China gebeurd, afgebroken en nieuw heropgebouwd (1988).
We wandelen verder op de Muur in de richting van de zee. In 1986 is 22 meter van de Muur gerestaureerd. We zijn volledig door het water omringd. De toren is een goede uitkijkpost over de zee. Een stenen tablet is hier geplaatst. De herkomst is onbekend, de schrijver eveneens (misschien uit Tang-Dynastie).
Een strandwandeling brengt ons naar de tempel. Thomas wil eerst wel pootje baden en Dirk vindt een mooie steen en vraagt aan iedereen om schelpjes te rapen. We nemen rustig de tijd om naar de golven, de plezierbootjes en de mist op zee te kijken. We zoeken een bank en picknicken vlak voor de tempel.
Voor de Goddelijke Zeetempel liggen 2 schildpadden met steles. Zoals bij de meeste tempels vinden we in de poort 2 enorme krijgers. Op de binnenkoer staat de wierookpot. Aan de rechter zijde staat een trommeltoren en aan de linker zijde de klokkentoren. De dieren ontbreken ook hier niet: een hert en een paard met drakenhoofd.
De volgende tempel is gewijd aan Boeddha. Op de rechter- en linkermuur krijgen de krijgers ook en plaatsje. Je kan achter het Boeddhabeeld naar buiten en aan de achterzijde is nog een muurschildering.
De Goddelijke Zeetempel is gewijd aan godin Lin Mo. Ze kon goed zwemmen en heeft vele schepen in moeilijkheden veilig naar de haven gebracht. Zij overleed op 28 jarige leeftijd. Haar beeld wordt vereerd in vele kustgebieden. De tempel staat langs 3 zijden in het water en is zuidelijk gericht (restauratie in 1988). Verder in zee staat nog en mooi paviljoen.
We verlaten Laolongtou en lopen langs 10-tallen souvenirstalletjes. Ze zullen altijd precies weten te vertellen wat de toerist mooi, nuttig of aangenaam vindt.
In één van de winkels vinden we krijgers. Eén prijs, zonder discount 40 yuan. Toegeslagen na heen en weer geloop. Ik hoop dat ze heelhuids thuis geraken.
Hoe terug naar het hotel? Een bus nummer 25. De taxi’s lonken weer. 2 yuan per persoon tot aan het hotel. We nemen de taxi.
We nemen even siësta tot 16u00. Tante Dette, Dirk en Thomas gaan naar het internetcafé.
Om 17u00 aperitief. Om 18u00 een vismenu om duimen en vingers af te likken. We zijn aan zee, die kans moeten we grijpen en iedereen lust vis en schaaldieren.
’t Is een mooie afsluiter van ons verblijf in Shanhaiguan.

Verslaggever: Martine

Fotograaf: Thomas

Zondag 8 juli.

Vandaag vroeg uit de veren, het is een trekdag.
Omstreeks 8u00 verlaten we reeds het hotel. Gepakt en gezakt stappen we naar de lijnbushalte. Deze bus brengt ons in ongeveer 20 minuten naar Qing Huang Dao. Daar het zondag is en er minder mensen werken, zit de bus goed vol. We staan recht met de bagage aan de voeten. In Qing Huang Dao is het even stappen en dragen de bagage tot het busstation. Het is een drukke bedoening in en rond het busstation. Wim informeert en koopt de tickets. Het is een snelbus (langs de autosnelweg) die omstreeks 9u50 vertrekt. Dus goed op tijd het is iets over negen. De busbegeleiders zijn vriendelijk, we kunnen de bagage reeds in de koffer leggen en mogen plaats nemen in de bus. Op de voorruit van de bus is een doek gespannen met de bestemming erop (in het chinees). Het is geen grote tourbus maar een busje voor een 30-tal personen, dat vrij snel vol zit. Naast ons busje komt een grotere tourbus staan. Wim heeft de truc door en wist ons te vertellen dat we ons moeten klaar houden om over te stappen. Hier moet snel gehandeld worden om goede plaatsen te hebben, vooral voor de mensen met lange benen. Het lukt! We hebben vooraan goede plaatsen. De chauffeurs en laders zetten de bagage over, Thomas ziet erop toe dat onze bagage allemaal verhuisd is. In een minimum van tijd zit ook deze bus vol en kunnen we op schema vertrekken richting Beijing.
Met een gemiddelde snelheid van 100 km/u wordt het traject langs de autosnelweg afgelegd. Het landschap herhaalt zich meermaals: centra van bebouwing, velden vol maïs, visvijvers en ter hoogte van grote waterlopen merken we af en toe rijstvelden op met de nodige bevloeiingskanalen en dammetjes. Ter hoogte van de kruising van grote verkeersassen staan enorme reclamepanelen langs de weg (die de directe omgeving ontsieren). Halverwege de rit wordt een sanitaire stop voorzien, of even de benen strekken. Maar wees steeds op uw hoede want binnen de 10 minuten vertrekt de bus al. De bus heeft de parking reeds verlaten als een medereiziger vaststelt dat er iemand op de bus ontbreekt. Geen probleem, de bus rijdt achterwaarts terug de parking op. Met wat gekwetter en gelach naar de chauffeur wordt het traject verder afgewerkt. Omstreeks 13u00 wordt de 6° ring van Beijing bereikt. Een half uur later worden we afgezet in de onmiddellijke omgeving van het treinstation van Beijing. We stappen langs het drukke plein voor het stationsgebouw, wat verder met behulp van een voetgangersbrug over een zeer drukke hoofdstraat op zoek naar twee taxi’s om ons naar het Huguosi hotel (eerste verblijf) te brengen. De taxi met Wim en Thomas is als eerste toegekomen. Onze taxi ( Berna, Martine en ik) arriveert een kwartier later ten gevolge van kleine omwegen en geregeld volgde de chauffeur het verkeer niet en bleef gewoon stil staan.
Na de ontvangst van de sleutel (batch) van de kamer (andere dan de eerste keer) trekken we ons terug om uit te pakken en op te frissen. Al spoedig blijkt het sanitair (weerom bij ons) niet te werken. De receptie wordt ingelicht, de verantwoordelijke voor de verdieping komt langs om zich van de situatie te vergewissen en roept de klusjesman. De herstelling van het waterreservoir van de wc neemt meer tijd in beslag dan verwacht. Ik blijf op de kamer terwijl de anderen boodschappen gaan doen. De herstelling blijkt niet zo simpel want er komt een tweede werkman bij. De receptie belt op en vraagt nog wat geduld, in het slechtste geval is het verhuizen naar een andere kamer (zijn we dit nog niet gewoon?). Na een half uur is de klus geklaard, ik heb tot de boodschappers terug zijn wat bijgeschreven aan de verslagen. Het avondmaal is in het restaurant van het hotel genomen. Thomas en ik hebben nog een avondwandeling gemaakt, eerst langs de winkels aan de drukke weg, nadien in de kleine woonstraten van de plaatselijke bevolking met kleine restaurantjes, drankstalletjes, het leven op de straat en een gezellige drukte. We worden voortdurend aangekeken en de kinderen roepen meestal hello. We lopen het blokje rond tot aan het hotel en kruipen tussen de lakens voor een welgekomen nachtrust.

Verslaggever: Dirk

Fotograaf: Thomas

---