Enkele bezoekjes in Zhenyuan.

---

Dinsdag 27 februari.

Na het vertrek van Ria en Pieter gisteren, zal het voor de gewone reporter weer even wennen worden om voor de verslagen te zorgen. Ria en Pieter hadden er vaak hun handen aan vol gehad: tekst schrijven op de psion, daarna verbeteren op de Vaio en ten slotte de gepaste foto’s uitzoeken. De meeste foto's in hun verslagen zijn trouwens ook van hen afkomstig. Op een langdurige reis is het reistempo heel wat gezapiger en is er regelmatig 'vrije tijd'. Aangezien Ria en Pieter de drie weken zo goed mogelijk wilden gebruiken om zoveel mogelijk te zien, moesten ze veel 's avonds afwerken. Vóór hun vertrek waren al de eerste dagen van hun verblijf in China op de weblog verschenen en hadden ze tot en met 19 februari helemaal klaar. Omdat we niet veel kans hadden gezien om te mailen (met gebruik van USB-stick) moesten er nog heel wat op de weblog gezet worden. De avond van hun vertrek kon er al het een en ander gepubliceerd worden.
Ook vandaag werd het een internetdag. Eerst moest ik weer de foto's die bij de verdere verslagen zouden komen, verkleinen en op de memoriestick zetten. Daarna werden enkele van de verslagen gepubliceerd. Nadat dit gebeurd was trokken we de stad in. Ons volgende reisdoel was Zhenyuan dat nog in de provincie Guizhou ligt. Deze stad is al meer dan 2000 jaar oud, en groeide als garnizoenstad op de handelsroute tussen de provincies Yunnan en Hunan. De militaire troepen bewaakten deze handelsweg die erg belangrijk was voor de handel met Laos, Birma en India. De stad werd zo een belangrijke militaire post in het zuidwestelijk deel van het land. De goede transportmogelijkheden leverden de stad een ongekende welvaart op: het werd een bloeiende zakenstad.
Omdat Zhenyuan langs de spoorlijn ligt, dachten we naar daar te treinen en trokken we naar het treinstation voor tickets: we meenden dat een week na het einde van de drukke Nieuwjaarsweek de rijen aan de balies al normaal zouden zijn. Niets vermoedend stapten we de ingang van het station binnen om direct te worden tegen gehouden door een soldaat in vol ornaat: de ingang bleek de uitgang te zijn geworden. We liepen een half blokje rond en zagen een wachtende massa, netjes 5 à 6 rijen naast elkaar: de rijen die aan de balies begonnen vulden de stationshal, een enorme tent die voor het gebouw was opgetrokken en strekten zich nog verder uit langs één kant van een pleintje tot halverwege de tweede zijde van datzelfde plein: in totaal moest elke rij minstens 100m lang zijn! Klaarblijkelijk waren nu pas (nadat de vakantiegangers vertrokken waren) de 'migranten' weer op weg van hun woonplaats op het platteland naar de grote steden waar ze werkten. We hadden pech dat we in arme provincie waren en bovendien in de richting van Shanghai reisden want het was naar die stad dat de grootste stroom migranten vertrok. Het was voor ons ondoenbaar om hier een treinticket vast te krijgen dus probeerden we ons geluk in het busstation.
De rij waar wij daar moesten aanschuiven was niet buitengewoon lang omdat men hier loketten had voorzien voor Shanghai, Guangzhou en 'de rest'. We informeerden eerst of we de bustickets naar Zhenyuan voor morgen direct al konden kopen maar ook dit keer was het antwoord ontkennend. We zouden de volgende dag dus vroeg moeten opstaan.
Na een lunch en een siësta op de kamer, werden er weer een blog gepubliceerd en ook heel wat mails beantwoord. Onder andere had Ludo iets van zich laten horen: deze zou op 2 maart naar Shanghai vertrekken, daar enkele dagen blijven om ons in Hangzhou te vervoegen op 6 maart. Via een sms-je lieten Ria en Pieter weten dat ze in Beijing aan het aanschuiven waren voor hun vlucht naar Wenen en daarna Brussel. Met een gerust gemoed konden we op tijd gaan aperitieven waarna we voor de laatste keer in het goede restaurant vlak bij ons hotel gingen eten. 's Avonds werd er druk ingepakt en lazen we nog snel wat over Zhenyuan.



Woensdag 28 februari.

Om 6u30 stonden we al klaar aan de balie om uit te checken en om 7u schoven we aan voor onze tickets naar Zhenyuan. We kregen bijna de laatste tickets te pakken voor de bus van 8u. Klaarblijkelijk lieten ook veel Chinezen zich verrassen door de ongewone transportsituatie: geregeld moesten mensen die zonder ticket hadden plaatsgenomen, de bus verlaten. In normale omstandigheden kan men als de bus vertrekt bij de bijrijder een ticket bekomen want meestal zijn niet alle plaatsen bezet. Dit keer vloog iedereen zonder ticket er onherroepelijk uit. De drukte bleek ook op de bussen ongewoon want een jongeman die mijn plaats opeiste bleek op die plaats te zitten, maar op de volgende bus: op het moment dat wij vertrokken was die dus ook al bijna vol.
De rit van 3 a 3,5 uur ging door bergachtig gebied met veel bossen en waar mogelijk landbouw op terrassen. We moesten heel wat bergen over, waardoor de rit redelijk lang duurde.
In Zhenyuan waren we een beetje te haastig om een hotelkamer te nemen. Omdat we nog wat te regelen hadden, in de namiddag nog wat wilden zien en omdat we nog heel wat te mailen hadden, namen we snel een eenvoudige kamer vlak bij twee internetcafe's. De kamer lag ook op wandelafstand van de oude stad maar bleek bij nader inzien iets te simpel. De badkamer was van het type: douche en hurktoilet in dezelfde kleine ruimte. De 'verwarming' die op onze navraag was bevestigd, bleek uiteindelijk een éénpersoons elektrische deken in een tweepersoons bed. Wegens de praktische ligging (en omdat we tegen een verhuizing opzagen) besloten we er toch maar twee nachten te blijven. Bij onze aankomst was het er ongeveer 12°C, na het sluiten van de ramen steeg het kwik tot 14°C en als we de elektrische deken constant zijn werk lieten doen, haalden we een piek van 16°. 's Nachts dicht tegen elkaar was dat warm genoeg maar overdag was het eigenlijk te koud om iets op de kamer te doen.
We trokken direct naar het busstation, maar er bleken van hier geen bussen te vertrekken naar Huaihua, onze bestemming over 2 dagen. In het treinstation bleken de rijen voor Shanghai en Guangzhou enorm lang, maar die voor de overige bestemmingen was heel kort. De juffrouw achter de balie bleek zeer slecht in communicatie. Ze vertelde ons dat ze geen tickets voor Huaihua kon geven voor overmorgen, 5 maart, enkel voor morgen, 4 maart. Onze vragen over wanneer en waar we die dan wel zouden kunnen kopen en op welke uren er überhaupt treinen waren naar Huaihua hoorde ze niet eens, ze probeerde ons enkel over te halen om tickets voor morgen te kopen. Tijdens dit dovemansgesprek (dat wel door iedereen in de hal werd gevolgd) verdween ze regelmatig voor 10 minuten of meer, waarschijnlijk in de hoop dat we het zouden opgeven. Dit gebeurde niet, waarop ze ons probeerde aan de kant te zetten met de mededeling dat er 'iemand' zou komen. We bleven voor haar loket staan (de rij achter ons groeide flink aan) want ook die 'iemand' bleek machteloos. We vonden het natuurlijk vervelend voor de mensen achter ons (hoewel die geen ergernis lieten blijken en eerder geamuseerd waren en benieuwd naar de afloop) maar als we nu zouden weggaan zonder bijkomende informatie, zouden we morgen helemaal opnieuw moeten beginnen. We vonden het niet erg om de volgende dag terug te komen, als ze ons maar konden zeggen vanaf welk uur en aan welke balie! Bij de zoveelste 'opkomst' van onze baliejuffrouw vroeg ze opeens 44Y en rammelde wat op haar computer. Even later had ik twee tickets Zhenyuan - Huaihua voor overmorgen, 5 maart, weliswaar zonder zitplaats. Dit zijn ongeveer de laagste categorie tickets en betekende dat we 3 uur zouden moeten rechtstaan maar dat vonden we niet erg: we hadden onze tickets. Niet alleen wij bleken door dit plotse resultaat erg verrast, heel wat omstanders kwamen over onze schouders meekijken terwijl wij de tickets ontcijferden: uit hun verbazing maakte ik op dat ze ons voordien weinig kans op slagen hadden gegeven. Met het universele teken van de duim omhoog lieten ze zien dat ze ons dit succes wel gunden. Na deze inspanning hadden we wel een versterking verdiend, de chaomian (gebakken noedels) die we bestelden bleek een noedelsoep maar die smaakte gelukkig ook.
We liepen de oude winkelstraat door waar men heel wat gebouwen en winkels in de oude stijl had gerenoveerd. Aan het einde van deze straat lag er over de Wuyang rivier een brug die gekend was wegens een mooi paviljoen dat op de bug was gebouwd. Aan de overkant van de brug begon een tempelcomplex, Qianglongdong si, dat prachtig tegen de bergwand was gebouwd en waarvan verschillende tempels in feite grotten in de berg waren die een mooi ingangsgebouw hadden gekregen. Oorspronkelijk waren er Taoïstische, Boeddhistische en Confucianistische tempels maar de culturele revolutie had hier zo huis gehouden dat men wel de structuur, maar slechts een deel van de inboedel had hersteld of heropgebouwd. Wegens de mooie ligging en de kunstige manier om gebouwen en grotten in elkaar te doen overgaan, was de site toch een bezoek waard.
Vandaag zouden we ons echter verwarmen aan de beklimming van het 'pad' op de bergwand tegenover de tempel. Het pad bestond grotendeels uit een natuurstenen trap dat zigzag tegen de berg was gebouwd. Wel 1000 treden vertrouwde een Chinees ons toe die al naar beneden kwam terwijl wij nog maar aan het begin waren. Onderweg genoten we regelmatig van het uitzicht en waren we bij onze eerst stop getuige van het ontstaan en de vorderingen van een uitslaande brand in een dakappartement in Zhenyuan. Eerst was er niet veel beweging maar na enige tijd zagen we mensen af en aan lopen om met emmers water de brand te blussen. Toen het vuur al aan het minderen was hoorden we uiteindelijk ook de brandweer aanrukken om de klus af te maken. Bij de tweede pauze zag Berna opeens Herman in de winkelstraat lopen. Met wat heen en weer geroep konden we een afspraak maken om 17u bij het paviljoen op de brug. Herman had de klim al gedaan en was niet van plan deze nog een keer te doen. Bij onze derde stop waren we natuurlijk zeer benieuwd naar de verrassing aldaar, maar die waren klaarblijkelijk op voor vandaag. Bijna bovenaan bood een platform op het uiterste puntje van een bergrug een fantastisch zicht van 360° over het stadje aan de stroom en de bergachtige omgeving. Opvallend was hoe groen de rivier er van boven uitzag.
Helemaal op de top vonden we de resten van de stadsmuur van Zhenyuan die over de bergkam verder liep en heel strategisch en spectaculair was gelokaliseerd. Na een paar honderd meter over de muur voerde het pad langs een andere weg weer naar beneden tot in de oude stad.
We hadden nog een uur de tijd en besloten eerst nog wat te mailen. Op die manier raakte het verslag van 18 januari ook gepubliceerd. Tijdens de vorige poging was alles goed gegaan tot er opeens technische problemen op de website opdoken die verder werken onmogelijk had gemaakt. We moesten ons daarna flink haasten om op tijd te zijn voor de afspraak met Herman. In de winkelstraat zagen we dat Herman ook op een drafje dezelfde richting uitging in de mening dat hij wat te laat was.
We konden met zijn drieën rustig verder wandelen naar een leuk restaurantje tegenover het tempelcomplex waar Herman al eerder had gegeten. Het eten smaakte er goed en er werd natuurlijk met Herman het één en ander bijgepraat. Hij was bijna aan het einde van zijn reis en had vliegtuig tickets van Liping via Guiyang naar Beijing kunnen verkrijgen en bleef daarom tot zijn vertrek in de buurt van Liping. Deze uitstap naar Zhenyuan zou ongeveer de laatste voor hem worden op deze reis.
Tijdens onze wandeling naar het hotel kwamen we een kleine drakenstoet tegen. Herman vertelde dat er de vorige dag heel wat draken op pad geweest waren. Het was een heel spektakel geweest want elke draak werd door de omstanders ontvangen met vuurpijlen die op de draken werden afgeschoten. De mannen die de draak speelden, hadden daarvoor wel allemaal helmen en gelaatsschermen aan en hadden hun spel onverstoord verder gezet. In deze stoet liep er slechts één draak voorop maar achter hem volgde er een kleurige parade met twee leeuwen, vele grote en kleine lampionnen, met verklede kinderen waarvan er enkelen op een hoge stellage meereden en van andere verklede figuren die typische plaatselijke dansen uitvoerden zoals de dans van de mossel en die van de boot.
Bij onze aankomst in het hotel zagen we net een groepje jongens die daar kwamen 'nieuwjaarzingen'. Dit gebeurde niet met een ster maar wel met een draak(je) die ze zelf van stro hadden gemaakt. Voor de rest zwierden en draaiden ze met het draakje net zoals de ouderen met de grote draken. Zowel van ons als van de hotelbazin kregen ze wat zodat ze luidruchtig naar de volgende bestemming stoven. Heel snel lagen we lekker warm op de elektrische deken in onze koude kamer te slapen.



Donderdag 1 maart.

Ons eerste doel vandaag was de kleine Tian Hou Gong, de tempel van de hemelse koningin. Het bleek een heel sobere tempel waar wij de enige bezoekers waren. De tempel had wat weg van een groot houten woonhuis met slechts een houten beeld en verder wel wat prenten met uitleg. Op weg naar het eigenlijke doel kwamen we eerst nog een Taoïstische tempel tegen die volop in restauratie was. We werden er vriendelijk ontvangen. Aangezien er in de Tian Hou Gong niemand was geweest om de inkomsttickets te verkopen, besloten we dat geld hier als donatie voor de restauratie achter te laten. Dit werd, met onze namen, in het gastenboek genoteerd. Een deel van de tempel was al helemaal vernieuwd maar aan een ander deel viel nog veel te doen.
Uiteindelijk waren we toe aan het hoofddoel voor vandaag de Qianlongdong si. Het werd een mooie tocht, veel trap op en af, langs en in houten tempels en paviljoenen die soms bijna aan de bergwand leken te hangen. De meeste tempels waren leeg maar dat vonden we geen bezwaar. Het mooiste gebouw bleek een oud theater waar de inboedel wel intact was gebleven en de versiering uit heel mooi houtsnijwerk bestond. In het gedeelte waar ooit het publiek huisde, was nu een tentoonstelling over de Dong architectuur gevestigd met houten modellen van trommeltorens, typische huizen en ook de brug van Diping. Na dit bezoek konden we de restaurantuitbaatster die ons al begon te kennen, overhalen om chaomian te maken. Ze had het nog nooit gemaakt, maar met wat aanwijzingen van ons zei ze dat ze het wilde proberen, hoewel ze niet kon garanderen dat het zou smaken. Het bleek bijzonder te smaken en we vertelden haar dat buitenlanders hier dol op waren, misschien zette ze het nadien dan op haar menu.
Na het middageten gingen we toch even siësten op onze koude kamer om daarna het internetcafé in te duiken. Net voordat we naar het restaurant gingen om met Herman te gaan eten, kwam deze ook nog even mailen zodat we met zijn drieën rustig nog eens de winkelstraat afwandelden tot het restaurant.
Na het eten kwamen we op weg naar ons hotel weer een drakenstoet tegen. Deze keer werd de draak flink bestookt met vuurpijlen. De avond werd trouwens tot diep in de nacht afgesloten met een vuurwerk en de onmisbare firecrackers.
De volgende dag zouden wij verder naar Huaihua rijden, Herman ging terug naar Liping voor zijn vluchten naar Guiyang en daarna naar Beijing. We namen dus afscheid van Herman, in België zouden we elkaar zeker terug zien om wat herinneringen op te halen bij de foto's.

---