Feestelijke opening van het toeristisch seizoen van de landelijke gebieden van Guizhou in Zhaoxing.

---

Dinsdag 13 februari.



Vandaag is het in Zhaoxing de ‘Beginning Ceremony of the Rural Tourism Festival of Guizhou'.
De Chinese overheid riep 2007 uit als het jaar van de 'the tourist in the village'. Die dag zien we echter niet zoveel toeristen in dit dorp. Die zijn namelijk makkelijk te herkennen aan hun fototoestel of aan een boekje of schriftje in de hand.

Een bonte verzameling van traditioneel geklede groepen uit de omliggende dorpen komt samen bij één van de drie toegangspoorten van Zhaoxing. Zij verwachten de gouverneur van de provincie Guizhou. Onder de poort zien we een groep Lusheng-spelers en een groep in bruin indigo geklede mannen. Voor hen staan meisjes met de prachtigste feestkleren en met zware zilveren juwelen, die mooi zijn voor het oog en als klokjes rinkelen bij elke beweging. Aan weerszijden van de weg zien we meisjes met een bamboe bekertje in de hand. Bij hen staan enkele ambachtswerktuigen zoals een spinnewiel. Het wachten duurt erg lang en soms moet de ordelijke opstelling tijdelijk wijken voor een auto of een bus die de poort door moet.

De grootmoeders van deze jongeren droegen hun traditionele klederdracht dag in dag uit. Op straat zien we regelmatig iets oudere vrouwen in deze kleren. De jonge Dongvrouwen kleden zich nu nog enkel zo op tijdens de festivals en huwelijksfeesten, die voor hen de gelegenheid bieden om een partner te vinden uit een andere clan. In het gewone leven dragen zij jeans en Westerse kledij, zoals ze die kennen langs de media en internet.

Het is een eindje wachten, maar eindelijk is hij er dan toch. De gouverneur en zijn vrouw stappen uit een bus met een uitgebreid gevolg van officials en een horde journalisten. Ze gaan naar de poort. Plots worden we opgeschrikt door drie luide knallen ter ere van het hoge bezoek.

De ceremonie wordt geopend door de Lusheng-spelers, gevolgd door het mannenkoor. Dan nemen de meisjes de zang over, eerst stilstaand en dan wiegend. Hierna hangen de meisjes een lang lint om de nek van de bezoekers en geven hen rijstwijn in bamboe bekers te drinken. Ook Wim wordt vereerd met een lint en een drankje.

Wat later loopt het gezelschap door de ingangspoort de gemeente binnen. De stoet begeeft zich naar de plaats achter de meest centraal gelegen drumtower, waar een podium is opgericht. Daar volgt de ene toespraak op de andere. Een grote groep feestelijk geklede jongens en meisjes bevindt zich op de achtergrond. Opmerkelijk is dat een kordate vrouw na de gouverneur het woord krijgt: zij is de presidente voor het toerisme in de provincie.

Na de toespraken treden verschillende koren en muzikanten op. Waarschijnlijk komt elk dorp van Zhaoxing en enkele van de omliggende dorpen aan de beurt. De koren zingen zonder partituren. Twee stemmen zingen voor en hierop vallen vijf andere stemmen in. Spontaan volgt de tegenzang van de anderen. De zangers lijken wel te improviseren.
We vernemen later dat meisjes vanaf twee jaar en jongens vanaf iets ouder zangles krijgen van een speciale zanglerares. Zo leren ze al zingend de geschiedenis van hun volk gedurende tien jaar.

Ten slotte komen de groepsfoto's. Eerst poseren de gouverneur en de hoogwaardigheidsbekleders midden de groep mooist geklede meisjes. Dan wordt het iets losser. We mogen ook tussen de schoonheden plaats nemen. Onze aanwezigheid wordt erg gewaardeerd, onder meer door de presidente voor het toerisme. Ze brengt zelfs de journalisten naar ons toe en vertaalt onze antwoorden voor hen. Uiteraard vertelt Pieter voor de lens van de Tv-camera dat Zhaoxing het mooiste dorp ter wereld is en dat deze dag ‘het beste is wat ons kan overkomen’. We maken ook kennis met een sympathieke Chinese fotografe, die nog een hele tijd met ons doorbrengt.

Een medewerkster van de gouverneur komt naar ons toe om een praatje maken. Deze dame wenst het toerisme te promoten bij de Chinese bevolking en bij de buitenlandse toeristen. Zij is benieuwd hoe wij op het festival zijn terecht gekomen. Ze polst bij ons of wij in Europa en in ons land ook zulke festivals organiseren. En hoe wij dat aanpakken. We zijn wat overdonderd en zeggen iets te vlug dat we in België geen traditionele festivals meer kennen. Hierop antwoordt zij dat ze dit vreemd vindt omdat zij als Chinezen hun mosterd op het vlak van toerisme zijn gaan halen bij de Europeanen en ook bij de Belgen. We zijn verbouwereerd. Inderdaad waren we iets te vlug met onze uitspraak. Die klopt niet echt met onze werkelijkheid. Denken we maar aan de bloedprocessie in Brugge, de paardenprocessie in Hakendover, het volksdansfestival in Leuven, de krakelingenworp in Geraardsbergen, carnaval in Aalst en nog vele andere festiviteiten.

Op een binnenplaats in het dorp zijn lange tafels met een heleboel krukjes klaar gezet. Op de tafels een wirwar van kopjes, tafelvuurtjes, eetstokjes, potjes met eten en rijstwijn. Op de grond bevinden zich grote ketels boordevol rijst. In een oogwenk vult het pleintje zich met etende en kwetterende mensen. Samen met de Chinese fotografe nemen Herman, Pieter en Ria deel aan de feestmaaltijd.

Na het eten haasten we ons naar het centrale kruispunt om een huwelijksstoet te bewonderen. Een lange rij verwanten van de bruidegom draagt geschenken aan jukken voor de familie van de bruid: grote rood en geel gekleurde kleefrijstkoeken, twee halve varkens, kartonnen dozen, ... Wat later proberen meisjes in feestkledij met hun handen vol indigo en rode kleurstof de wangen in te smeren van de familieleden van de bruidegom. Zij kunnen moeilijk vluchten met het juk op de schouders. Dit zou geluk brengen aan wie een veeg krijgt. Het zou ook kunnen duiden op een invitatie tot een huwelijk. Herman krijgt enkele vegen op zijn wangen. Wat heeft dat te betekenen? Even later poseert hij fier als een gieter tussen twee plaatselijke schoonheden, die hetzelfde lot ondergingen.

Op festivals komen de jongeren elkaar tegen. Het is de gewoonte dat een meisje een teentje look geeft aan de jongen die haar voorkeur heeft. Hierop benadert de familie van de jongen de familie van het meisje om haar hand te vragen. Een astroloog rekent uit welke datum het meest geschikt is voor het huwelijk. Een kip wordt geslacht om te zien of het huwelijk een kans op slagen heeft. Het is belangrijk of de kip met open of gesloten ogen sterft. Het verse echtpaar brengt de huwelijksnacht samen door. De volgende morgen gaat het meisje terug naar haar ouders. Ze gaat pas definitief met haar man samenwonen als ze zwanger is.

In de vooravond zien we dat de officials en journalisten in de vijf dorpskernen rondgeleid worden met het oog op hun logement. Als het donker wordt gaan we nog wat dwalen in de drukte. Overal horen en zien we groepen zingende jongeren in feestkledij. Plots lopen ze weer in rijtjes door de steegjes met elk een bamboe beker rijstwijn in de hand. Die geven ze te drinken aan de bezoekers en toevallige voorbijgangers. Herman oogst weer succes. Drie meisjes vliegen op hem af en gieten de rijstwijn overvloedig in zijn mond. De rijstwijn weigeren past hier niet. Dat zou zeer onbeleefd zijn en indruisen tegen de regels van gastvrijheid.

Bij de trommeltoren in de buurt van ons guesthouse zingt een groep jongens tegenover een groep meisjes, die hen lachend en zingend van antwoord dient. Zij zitten rond een houtvuur, dat brandt onder de hoge drumtower.

Deze gezellige sfeer wordt echter brutaal onderbroken door drie luide knallen, die de plaatselijke opera in het kleine open theater aankondigt. Enkele vrouwen en twee mannen zingen en praten op het podium onder begeleiding van een soort vedel en een fluit. Spijtig genoeg is hun zang amper hoorbaar wegens het achtergrondlawaai. De hele vertoning, waarin onder andere onze gastvrouw meespeelt, is erg eentonig en blijft maar duren. We besluiten om een eindje het dorp in te wandelen.

We belanden bij een andere trommeltoren. Hier zitten kinderen en vrouwen van de derde leeftijd rond het vuur. Als we aankomen, zingen de vrouwen sereen. De kinderen praten wel maar zitten toch kalm op de drie banken. Dan neemt een onderwijzer plaats in het midden en brengt ook de kinderen aan het zingen. Ze doen het met enthousiasme. Hierop wisselen de vrouwen en de kinderen elkaar zingend en ook lachend af.

Als we terugkeren naar ons guesthouse komen we terecht in het drukke gevolg van de gouverneur. Zij zetten zich op de banken onder de drumtower. Het jongens- en meisjeskoor, dat we daar in het begin van de avond ook hoorden, is er nog. Terwijl de opera in het theatertje volop aan de gang is, beginnen de koren luidop te zingen ter ere van de gouverneur. De opera blijft verder doorgaan, maar kan niet anders dan na een korte tijd af te sluiten. We staan midden een grote groep mensen onder de drumtower. Het is vandaag de dag van Herman: we zien we hem als eregast tussen de notabelen zitten.

Er wordt flink gelachen en gezongen. Net als we willen gaan slapen, vraagt een organisator ons een lied te zingen. Berna en Wim maakten dit op hun vorige reis in Guizhou eveneens mee. We spreken gauw af en kort daarop weerklinken onze stemmen vlak bij het vuur. De Chinezen maken ter plekke kennis met enkele van onze aloude Vlaamse liederen: 'Des winters als het re-egent' en 'Daar bij die molen'. We hebben succes: de omstaanders wiegen onmiddellijk mee op het ritme. Ze klappen en juichten uitbundig.

De hoge bezoekers vragen ons bij hen in de kring. Ria komt terecht naast de burgemeester, die blijkbaar al drie maal Brussel bezocht. Wat later vraagt de medewerkster van de gouverneur haar om rechts naast de gouverneur plaats te nemen. Opnieuw komt de vraag of wij in België ook zulke evenementen en festivals kennen. De gouverneur, die zelf een Miao is, vertelt dat hij in Brussel gestudeerd heeft en er twee masters volgde: één in government en één in toerisme. Pieter belandt tussen de mooie zangeresjes. Wim en Berna zoeken een kalmere plek en nemen plaats op een bank achter een groep mensen zodat ze wat minder in het oog lopen.

Enkele mensen zingen een solo. Herman kan het acteren niet laten en geeft een 'Vogeltje, gij zijt gevangen...' ten beste. Ria zet dan maar haar clownsneus op, waarop een van de Chinezen in mime, gebaren en in dansende bewegingen met haar meespeelt. Ze brengt hierna het Franse liedje 'Amitié, liberté'. Pieter gaat ook de bühne op en zingt: 'Hoog op de gele wagen’. De gouverneur vraagt Berna en Wim om naast hem te komen zitten. Dat doen ze dan ook: als de gouverneur het expliciet vraagt is voor er hen geen ontkomen meer aan. De avond is ondertussen ver gevorderd en sluit af met een rondedans rond het vuur.


Ria en Pieter

---

Comments

[Jay]

Great photos
These photos are gorgeous. Thanks.