Advertisement
Published: September 2nd 2012
Edit Blog Post
Meneer Kunn vroeg wat we heel graag deden tijdens onze reis. Ik zei direct: koffie drinken. Ergens op't gemakske genieten van een heerlijk dampend kopje koffie of als het te warm is ice coffee (koude koffie met ijsblokjes). Ah, dan neem ik jullie mee naar mijn stamcafé in de stad zei Kunn. Inderdaad een uurtje later zaten we in zijn auto en reed hij met ons naar zijn stamcafé. Een café zonder bier, maar waar de mannen gezellig keuvelen met een kopje koffie. Na de koffie is het hier heel gewoon dat ze gratis koude groene thee drinken.
Het café ziet niet veel toeristen, buiten diegene die meneer Kunn af en toe es meeneemt. Kunn gaat er elke midddag vooral om te onderhandelen en afspraken te maken met zijn tuktukchauffeurs. Hij staat ook in voor de werking van verschillende NGO organisaties die buitenlandse vrijwilligers zoeken. Ook gaat hij van tafel naar tafel als het over politiek gaat. Iedere vrijdag komen de politieke partijen samen in het café om er te discussiëren. Meneer Kunn zit bij de provinciale raad en de lokale raad. Dus gaat hij van tafel naar tafel en dan naar de locals hun tafel om de punten te bespreken.
Er word dan veel koffie gedronken en groene thee!
Op een bepaald moment hadden we het over de historie van het land waarbij ik vroeg of hij ook mensen had verloren tijdens de genocide in de late jaren 70. Hij vertelde dat hij 3 keer bijna dood was geweest. De eerste persoon waarvan hij enorm veel hield was zijn vader. De Khmer Rouge kwam hem ophalen in 1975 (Kunn was dan 13 jaar oud) omdat hij een geleerde man was. Zijn vader was een professor en leerkracht. Hij zag zijn vader nooit meer terug. Daarna verloor hij ook heel wat vrienden en familie. Tijdens het Pol Pot regime moesten de mensen naar strafkampen en daar verplicht gaan werken voor het regime. 2 miljoen mensen zijn vermoord geweest tijdens het 4 jarig regime in Cambodia waaronder ook dus heel wat familie van meneer Kunn. De koude rillingen liepen over onze rug. Ok, je leest erover op internet en boeken, je ziet af en toe een youtube filmpje en dan hoor je opeens van iemand die vlak voor je neus zit zo'n gruwelijke verhalen. Kunn had 3 keer de dood voor ogen gezien en 1 keer een enorm massagraf met 'nieuwe'
lijken in. Kinderen, babies, vrouwen en mannen iedereen werd vermoord. Ze groeven letterlijk hun eigen graf in de velden. Ook Kunn en zijn moeder werden uit hun dorp gehaald om te gaan werken voor de Khmer Rouge. Ze werden verplicht om putten te graven en ze hadden geen idee waarvoor ze moesten putten graven. Op een dag werd zijn moeder ziek en iedereen die nog overbleef nam afscheid van haar want iedereen wist 'als je ziek bent dan keer je nooit meer terug'. Zijn moeder werd gelukkig beter zodat ze niet werd doodgeschoten in de velden. Een andere avond moesten ze opnieuw gaan werken, dit keer in het donker. Op één of andere manier liepen ze verdwaald. Kunn verstond het zelf nog altijd niet waarom ze verdwaald liepen want hij kende de weg uit zijn broekzak. Toen ze in het donker rondliepen zagen ze opeens dezelfde mensen uit hun dorp terug, vermoord en in de put gesmeten waar ze aan het werken waren. Kunn besefte op dat moment dat ze hun eigen graf aan het graven waren. Hij liep en liep met zijn moeder door de velden totdat ze aan de grens waren met Vietnam. Daar verbleef hij in tentenkampen
totdat Cambodia enkele maanden later bevrijd werd door de Vietnamezen.
Na de oorlog keerde hij terug naar zijn geboorteland om nog overgebleven familie en vrienden te zoeken. Hij verhuisde naar Battambang en leerde er zijn vrouw kennen. Nu hebben ze samen 2 prachtkinderen. 11 & 14 jaar oud, een zoon en een dochter die gelukkig nooit de oorlog hebben meegemaakt. Af en toe keert Kunn en zijn familie terug naar het dorp rondom Kampot waar Kunn werd grootgebracht. Hij zegt dat het nog steeds enorm pijnlijk is en dat er geen dag voorbij gaat dat hij er niet aan denkt. Je zou voor minder gaan geloven in één of andere God of Buddha. De vraag die iedereen stelt: 'waarom ik niet'? Kunn besloot in zijn vader's voetsporen te treden en ook leraar te worden. Hij schopte het tot leeraar politieke en sociale wetenschappen in de universiteit. Nadien verontschuldigde ik me met mijn vraag maar hij zei dat het goed was voor iedereen om erover te praten met zoveel mogelijk mensen omdat dit nooit mag vergeten worden.
De 'oudere' generatie hier wordt slechts 62 jaar. Geneesmiddelen en andere drugs om het leven te verlengen zoals in de Westerse landen
wordt hier niet gedaan. Daar hebben de mensen het geld niet voor. Ook hobbyclubs of andere vormen van seniorenplezier horen er nauwelijks bij. Mensen werken tot hun laatste dag.
Advertisement
Tot: 0.146s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 44; dbt: 0.0881s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb