Advertisement
Published: September 14th 2008
Edit Blog Post
Stairway to heaven
Bezemveger beklimt een trap in Bagan Het tweede deel van onze rondreis door Myanmar bracht ons naar Bagan. De wereldberoemde oude stad met haar duizenden tempels en stupa's die onverstoord richting hemel wijzen had in ons hoofd ondertussen al mythische proporties aangenomen, dus stonden we ondanks de vermoeiende bootreis van de vorige dag toch al vroeg op om de religieuze heiligdommen te verkennen. Twee dagen lang fietsten we van stupa naar tempel en van verbrokkelde ruines naar pas gerenoveerde bouwwerken, maar zelfs dat was niet lang genoeg om alles te zien. De ambitie van de koningen van Bagan was groot; zo groot dat maar liefst 4400 tempels werden gebouwd in een periode van 230 jaar tijd (tussen 1044AD en 1287AD). Elke koning wilde zijn plekje in een hiernamaals verzekeren en liet ijverig a volonte tempels bouwen. Het resultaat is een immense vlakte waar stupa's en tempels als paddenstoelen uit de grond lijken te rijzen. De ene tempel geeft betere uitzichten bij zonsopgang, de andere bij zonsondergang, nog een andere heeft 360 graden uitzicht, of prachtige fresco's. Kortom, geen twee tempels zijn dezelfde en je geraakt maar moeilijk uitgekeken.
Een daguitstap naar Mount Popa bleek een behoorlijke teleurstelling te zijn want de berg was mooi van ver,
De Standaard
Niet voor niets de standaard (Hsipaw) maar ver van mooi. Stinkende apen die hun behoeften ongegeneerd over de trappen uitgespreid hadden (en wij die er op blote voeten doorheen moesten wandelen), een erg slecht onderhouden klooster op de top van de berg, moeilijk transport heen en terug (inclusief TWEE klapbanden omdat we met 42 man opeengeperst in een veel te kleine pick-up zaten), slecht eten (en dus diarree) aan de voet van de berg... Enfin, 't was geen overweldigend succes.
Van Bagan weer eens aan een busmarathon in zuidelijke richting begonnen: eerst 18 uur tot Yangon, dan nog eens 2 uur naar Bago. Ondertussen was ik weer eens ziekjes (van het eten in Mount Popa???) en ben ik met koorts in bed gaan liggen terwijl Yves de buurt verkende. We hadden gehoord dat de ticketverkoop voor de tempels daar om 16 uur sloot, dus hadden we geregeld om van 16 uur tot 19 uur een brommer te huren en alle tempels en monumenten zo gratis te bezoeken. Dat lukte perfect, drie uur was meer dan genoeg om alles te zien te krijgen, niemand vroeg naar ons inkomticket en op een namiddagje hadden we alle bezienswaardigheden gezien.
Vanuit Bago namen we de bus naar Mawlamyine
Myanmarvellous
Zonsondergang in Bagan waar 's maandags de boot zou vertrekken voor een tergend langzame maar mooie rit tot Hpa'an. In afwachting daarvan namen we een aaneenschakeling van lokale transportjes tot de grootste liggende boeddha ter wereld van maar liefst 180 meter lang.
Het was een kwelling om vanuit Hpa'an tot in Kyaiktiyo te geraken, maar we dachten dat het wel de moeite waard zou zijn. Dit onooglijke boerengat staat bekend om een gevaarlijk balancerende rotsblok bovenop een berg, die ze voor commerciele doeleinden goudkleurig hebben geschilderd, een mini-stupa op hebben gezet, en een inkom van 6 dollar voor vragen en die eerlijk gezegd behoorlijk teleurstellend is. Om te beginnen mag geen enkel ander vervoer dan grote (overheids)trucks de berg oprijden MAAR die trucks rijden enkel en alleen als ze gevaarlijk vol zitten. Aangezien het laagseizoen is, hebben wij vijf en een half uur (!) moeten wachten tot de truck eivol zat, waarna wij halverwege letterlijk gedumpt werden om de resterende 200m omhoog te voet verder te klimmen, want toeristen mochten niet verder dan een imaginaire lijn. Dus terwijl alle Birmezen vrolijk verder reden moesten wij de enorm steile berg te voet beklimmen om dan vast te stellen dat de fameuze "Golden Rock"
Anne schiet wortel
Daguitstap naar de waterval (Hsipaw) op de top inderdaad niets meer is dan een uit de kluit gewassen goudgeschilderde kassei die inderdaad gevaarlijk onstabiel hangt en dat de slimmerik die bedacht dat het wel eens lucratief zou kunnen zijn om dat ding goud te schilderen en er een religieus heiligdom van te maken, waarschijnlijk brult van het lachen terwijl hij zijn centen telt...
Met de onvoorstelbaar trage bussen en de nog slechtere verbindingen was het al avond toen we aankwamen in Yangon en hadden we alleen maar de tijd om snel iets te gaan eten en op tijd in ons bed te kruipen voor de vlucht naar Bangkok 's anderendaags. Ternauwerdood misten we de vlucht omdat onze guesthouse zodanig relaxed was over de vluchttijden en de incheck-tijd dat ik bijna een zenuwcrisis kreeg.
MYANMARKANT (enkele bizarre eigenaardigheden in Myanmar):
- In Myanmar worden Amerikaanse dollars en Birmese kyats door elkaar gebruikt. De officiele wisselkoers voor US$1 is K6,54; de overheidswisselkantoren in Myanmar geven echter K450 voor $1 en op straat en in guesthouses levert $1 ongeveer K1150 op. Waarom zou iemand dan ooit de officiele wisselkoers volgen of bij een overheidswisselkantoor geld wisselen? De overheid wil buitenlandse inmenging zo veel mogelijk vermijden
en eist daarom dat buitenlandse bedrijven die willen investeren in Myanmar betalen in dollar, maar dan volgens de officiele wisselkoers weliswaar. Volgens die logica kost een pintje van K2000 slechts $1,74 op straat, maar $4,44 volgens de overheidswisselkoers en $305,8 (!) volgens de officiele wisselkoers!!!
- In de loop van de geschiedenis zijn in een klein land als Myanmar al erg veel hoofdsteden de revue gepasseerd. Op een maand tijd bezochten wij maar liefst acht oude hoofdsteden en ondertussen is er weer een nieuwe hoofdstad in de maak. Hoewel Yangon/Rangoon in alle opzichten de grootste stad van het land blijft, heeft de overheid uit militair-strategische overwegingen een nieuwe hoofdstad gebouwd ergens midden in de brousse. Slechts een enkele weg loopt ernaar toe, en die weg doorkruist geen enkel dorp, nederzetting of stad. De nieuwe hoofdstad is alleen maar langs die baan of per helikopter bereikbaar. Misschien wel veilig, maar op zijn minst bizar, zo een hoofdstad zonder inwoners...
- In Bagan konden verschillende tempels beklommen worden voor prachtige uitzichten vanaf de bovenste terrassen. Tegenwoordig zijn al die terrassen gesloten wegens "conservatie-omstandigheden", enkel de "open tempels" met trappen aan de buitenkant zijn nog beklimbaar. Nu zijn wij normaal de
eersten om dit soort initiatieven toe te juichen, tot we hoorden dat de overheid eerst een absoluut constructieverbod heeft uitgevaardigd in Bagan om vervolgens zelf een gigantische uitkijktoren te bouwen, dan alle terrassen te sluiten en zo een monopolie op de uitzicht-inkomsten te bemachtigen.
- Guesthouses zijn officieel verplicht tot het betalen van 10% overheidstaksen. Voor luxehotels komt daar zelfs nog 10% bij. Dat geld verdwijnt natuurlijk vrolijk in overheidszakken. Omdat we niet al te blij waren met het voeden van overheidsmonden op die manier, informeerden we eens subtiel naar de gang van zaken. Nu bleek dat de guesthouses een vals aantal gasten per nacht opgeven en dan de "tax officer" omkopen. Dat is voordeliger voor beide partijen aangezien de guesthouses meer inkomsten kunnen behouden en ook de tax officer gegarandeerd is van een inkomen. Als de inkomsten van een guesthouse een bepaald bedrag overschrijden is die man verplicht dat door te geven aan het militaire regime (hij mag enkel de lagere bedragen beheren). Moesten de guesthouses dus het echte aantal gasten doorgeven, verliest de tax officer zijn inkomsten aan een overheidsbediende, waardoor de man maar al te graag de te lage gastencijfers aanvaardt, samen met een aanzienlijke omkoopsom.
School is now in session
Schoolkinderen slenteren wat rond in Bagan Een win-win-situatie...
Advertisement
Tot: 0.145s; Tpl: 0.025s; cc: 23; qc: 99; dbt: 0.0999s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
ikke
non-member comment
Ondanks alles lijkt Myanmar erg boeiend en het valt wel op : een beetje vals spelen en een beetje 'zwart geld' innen is blijkbaar van alle tijden en van elke cultuur. Zeker niet exclusief Belgisch en gelijk hebben ze!