Advertisement
Published: July 29th 2011
Edit Blog Post
Afgelopen weekend met VSO Opuwo homies Dave en Marjolijn op pad. Doel van de reis: epische dingen doen aan de Skeleton Coast en quadbiken in de duinen van Swakop. Vraag me niet waarom maar dit zijn twee zaken die goed staan op het Nam CV. Iets met “off the beaten track” en “awesome” geloof ik.
Was het Confucius die zei dat de reis er meer toe doet dan de bestemming? Dan zaten we goed met tweemaal 800 kilometer voor de boeg voor een kort verblijf aan de kust. Vervoersmiddel: de stoffigste auto in de driehoek Opuwo – Mexico City – Ulaan Batoor, wat bijdroeg aan ons imago van onverschrokken woestijnnomaden, vanzelfsprekend. Al voor vertrek zag de Toyota RAV4 eruit alsof ie de hele route al een keer ondergronds had afgelegd.
Vrijdagmiddag vertrokken we na uitvoerig checken en dubbelchecken of we alles hadden ingekocht. Met een kuub chips en ieder een flesje Coke Light moesten we zelfs in noodgevallen midden in de woestijn kunnen overleven. De RAV4 kreunde in zijn voegen met uitpuilende bagage achter in de auto en op de achterbank, waar Marjolijn begraven onder matrassen, tenten en tassen dapper pogingen deed om aan zuurstof te geraken. Kwaliteit en
Skeleton Coast is dry and desolate goede smaak won het deze keer van BBC Podcasts of shebeenmuziek en mijn MP3 speler werd morrend geaccepteerd als leverancier voor de soundtrack bij het eerste deel van de rit.
Eerste stop: Palmwag Lodge Campsite, tussen Opuwo en Skeleton Coast. Eerst op zoek naar onze nieren die op de gravelwegen naar plaatsen waren gestuiterd die anatomisch niet verantwoord waren. Na zonsondergang op het terras werd het tijd voor de braai en de ontdekking dat we geen hout en vlees bij ons hadden. En dat terwijl Marjolijn thuis een culinair hoogstandje had voorbereid. Onmisbare dingen zoals vlees en hout had ze onverstandig genoeg aan mij overgelaten aangezien dat duidelijk mannenzaken zijn. Net als het vergeten van het doen van essentiële inkopen. Typisch. De personeelswinkel van de lodge bood uitkomst met hout en met karbonades die alleen per kilo werden verkocht.
Volgende dag bijtijds vertrokken om genoeg tijd te hebben om alle hoogtepunten aan de Skeleton Coast te bekijken. De naam verklapt al dat dat niet het Zweedse dames beachvolleybalteam is. Skeleton Coast ontleent zijn naam aan wat overbleef van de zeelieden die hier met hun schepen door de sterke stromingen en verradelijke mist op de kust vastliepen. Als ze
de schipsbreuk overleefden begon de ellende pas echt. De strook langs de ijskoude zee is een barre woestijn zonder water, nu een uitgestrekt beschermd natuurpark.
Onder de hoogtepunten: de bordjes die wijzen naar scheepswrakken en een oude diamantmijn, neergezet door een overijverige aanhanger van het Confusianisme. Diverse paden gevolgd maar niks gevonden. Ook goed. Het reizen door de woestijn alleen was indrukwekkend genoeg. Het lege landschap leek zich onder een grimmige hemel oneindig uit te strekken met een woeste zee aan één kant en veel zand en rotsen aan de andere kant. Hier is geen levende ziel te bekennen lijkt het. Uren reizen werd afgewisseld met wandelen op zoutpannen, onderzoeken van een vervallen olieboor, fata morgana’s en dan toch nog, een onaangekondigd scheepswrak.
Swakop! Restaurants! Kroegen! Duinen in het kwadraat! Quadbikes! Adrenaline, woooooohooooo! En een chagrijnige gids, die ons vooraf met een boosaardige blik in de ogen toegromde dat het niet de bedoeling is dat we trucs zouden gaan uithalen. Dat had hetzelfde effect als te horen dat je niet aan een lantaarnpaal mag likken als het vriest of een doos snoep te krijgen die je niet mag openmaken. De gids werd niet vrolijker toen hij doorkreeg hoe
Dave en ik elkaar - of in elk geval elkaars quadbike - probeerden te beschadigen en niet-toegestane stunts uithaalden als hij even niet omkeek. De hoeveelheid vrijgekomen testosteron in de lucht zorgde ervoor dat ook Marjolijn na enige tijd ook met Balls of Steel de duinen doorkliefde. Soms letterlijk (het doorklieven red.).
Voor de terugreis namen we met krakende bilnaden vol zand weer plaats in de trouwe RAV4. Tijd voor Marjolijn om ons in de auto te vergasten op muziek uit haar natuurlijke habitat: de shebeens. Een muziekkeuze die me pijnlijk herinnerde aan de lange ritten met de combi’s. Het leverde voldoende stof voor discussie op voor een groot deel van de terugweg. Ik beschouw mezelf als een ruimdenkend mens maar kan ik ook een artiest genaamd The Dogg wiens grootste muzikale verworvenheid een liedje is dat hij vol schreeuwt met de zin “My song is on the radio” serieus nemen? Onmogelijk. Bovendien was zijn song op MP3 – niet goed over nagedacht. Uiteindelijk vielen we allemaal in slaap tijdens het luisteren naar de BBC Podcasts als alternatief voor de shebeenmuziek.
Zoals het hoort in een roadtrip reden we aan het eind van de reis de ondergaande zon
Last image of D disappearing in the dunes tegemoet, een enorme rode vuurbal aan de stoffige horizon. Afrikaanse zonondergangen zijn prachtig – een mooi besluit van een weekend waar we ons geloof ik allemaal goed vermaakt hebben.
Note for Dave: Don’t believe what Google Translation tells you. What I actually wrote is that your BBC Podcasts were of excellent quality as always, especially the 2 hour’s radio documentary spreading the benefits of adding milk in tea to the rest of the world. And not a word in this entry about near-hits of RAV4 vs. cows/donkeys/porcupines after sunset, even though the translation may suggest so. All this actually means: Thanks for putting up with 2 dike building cyclists and driving us around this weekend. We all survived. Physically anyway.
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.01s; cc: 10; qc: 56; dbt: 0.0596s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb