Otjiwarongo Training, of niet?

---

Er bestaan wetmatigheden waar niet aan valt te ontkomen. Voorbeeld: je hebt na 3 bezoeken aan het Etosha Wild Park nog geen leeuw gezien, laat staan een foto kunnen maken. Dan zal je zien dat je de 4e keer:
a: niet verder kan met de auto vanwege de ontelbare hongerige leeuwen voor, achter en op de auto. Helaas is de accu van je camera leeg, krijg je 2 lekke banden en gaat het dak van je cabrio om onverklaarbare reden open/valt er terplekke een piano op het dak van je auto (Murphy's Law)*.
b: de camera thuis laat (want wat kan het bommen..) en vervolgens tref je een bende leeuwinnen die jonglerend met hun welpen een zebra te grazen nemen, 5 giraffes op rolschaatsen, gevolgd door een uitvoering van het Zwanenmeer door een kudde witte neushoorns in tutu’s (Sod’s Law).
Ik vermoed dat Murphy zijn wet heeft gebaseerd op veldwerk in Namibia. Verder kent Namibia - of iets specifieker het Ministry of Health and Social Services – een groot aantal eigen, steeds veranderende officieuze wetten.

Wet van Ministry of HSS 1: Waar over dient te worden gecommuniceerd, wordt niet over gecommuniceerd
(ook: It’s all f*cked - but you don’t know yet)
Vier weken geleden kreeg ik een uitnodiging voor de National Annual Rehabilitation Professionals Workshop. Die zou drie weken later in Otjiwarongo plaatsvinden, ongeveer 500 km ten zuiden van Opuwo. Mooi, dat klonk als een week wegdommelen bij het vredige gezoem van de PowerPoint projector en ’s middags na het ontwaken het Dolcewarongo Vita van een luxe lodge en grote supermarkt in een zonnig stadje. Even naar de uitnodiging kijken om te zien of er momenten bij zaten waar ik moest wakker zijn. Het volgende trok een stevige streep door mijn zoete dagdroom:Programma Dag 1 t/m 3: Workshop Neuro Developmental Training by Mr. E. Jonker.

Hè toch… Of zoiets. Mogelijk iets krachtiger. Van blije verbazing om zo’n verrassing natuurlijk.

Kort overzicht van de twee weken die volgden: zweterige paniekaanvallen, uitstellen, ontbreken van vakliteratuur, hulp van thuisfront, plunderen van internet, vele gB’s aan video’s, veel ingewikkelde vaktermen om indruk te maken, sterke koffie en korte nachten. Gelukt. Klaar voor vertrek.

Wet van Ministry of HSS 2: Als alles in orde lijkt, is het niet in orde
(ook: It’s all f*cked indeed)
Spullen ingepakt, trip authority geregeld, auto stond gereed. De middag voor vertrek kreeg ik een SMS van mijn Engelse VSO-buurman (hij zou mij wegbrengen omdat hij zelf door moest naar Windhoek): DISASTER! De FuelCards (creditcards om brandstof mee te betalen) waren niet meer te gebruiken. De persoon die er verantwoordelijk voor was, had nagelaten de betalingen uit te voeren waardoor de FuelCards geblokkeerd waren. Niets ging rijdend de poort uit behalve voor werkelijk dringende zaken zoals urgent ziekenvervoer en het ophalen van de post bij het postkantoor 300 meter naast de poort. Geen transport naar Otjiwarongo.

Wet van Ministry of HSS 3: Als het niet in orde is, kan je koffie gaan drinken/gaan slapen/naar de shebeen**
(ook: It’s all f*cked, don’t worry)
Er zat niks anders op dan de chaos te accepteren/chaos te omhelzen/chaos te leven/chaos te zijn. Als de chaos zijn climax bereikt komen er onverwachte krachten los. Vooral als men zich realiseert dat er zonder rijdende auto’s ook geen gratis ritjes naar de supermarkt zijn. Het zat wel snor met de motivatie om het probleem op te lossen. Het ministerieel apparaat liet zich plots van zijn sterkste kant zien, want chaos is core bussiness, de As waarlangs alles draait. Op magische wijze bleken er op de ochtend van vertrek FuelCards in Opuwo te zijn afgeleverd. We konden op pad.

Wet van Ministry of HSS 4: Je collega’s zijn ook gaan koffie drinken/gaan slapen/naar de shebeen
(ook: It’s all f*cked, again)
Alleen nog het ontbrekende reservewiel regelen. Na wat vage aanwijzingen begrepen we dat we een wiel uit een ander bakkie konden meenemen. Op naar OK om nog wat voor onderweg in te slaan. Telefoon. We moesten terugkomen, dit wiel mocht niet mee. Om een goede reden, het had niet de juiste maat. We konden wel een wiel van weer een andere auto meenemen. Alleen zat dat wiel nog vast aan die auto.

Uiteindelijk kwam het allemaal goed natuurlijk, ondanks het vervloeken van het logistiek management, smerige kleren en een rit met BBC Podcasts.
De training verliep prima. Het was goed om naast onderdelen van het behandelconcept zelf in theorie en praktijk ook aandacht te besteden aan kwaliteit van revalidatie en wat daar bij komt kijken. Tegelijk was het een goede kans om het te hebben over prioriteiten in revalidatie in Namibia. Wat heeft een boer in noord Kunene er aan als er een goed opgeleide therapeut in een ziekenhuis werkt dat hij nooit zal bereiken? Na het leveren van mijn aandeel stonden de jaarlijkse Reports op de agenda. De meeting zonk weg in een zintuigen verdovende vertoning van oneindig veel PowerPoint slides, die qua saaiheid de Moeder Aller Vergaderingen (uit gelukkig 2011) benaderde.

Wet van Ministry of HSS 5: Het maakt niet uit wat je doet, alles komt goed/alles komt redelijk goed/niet alles gaat mis/het gaat rampzalig mis
(ook: It’s all f*cked anyway)
Had ik al gezegd dat alles goed kwam? Het vervoer terug bleek echter niet geregeld. Ik kon wel mee met de patiëntenbus die vanuit Windhoek terug naar Opuwo reed. Terwijl ik stond te wachten op de bus bij één van de hectische tankstations, stopte er plots een bakkie voor me. Eén van de medewerkers van het Ministery bleek ook in Otjiwarongo te zijn om toiletrollen op te halen uit het logistiek depot (serieus!) en had me zien staan wachten. Dus per toeval toch vervoer terug. Niks regelen werkt blijkbaar net zo goed als je druk maken (Law 6).


PS: Bovenstaande komt mogelijk over als een negatief kritisch verslag. Dat is niet de bedoeling. Ik wil er maar mee zeggen dat er meer manieren zijn om iets te bereiken dan de geplande en gestructureerde manier die ik gewend ben.

* : andere lokale toepassing: net als je klaarzit voor een belangrijk Skypegesprek vallen internet, telefoon en GSM-verbindingen uit.

** : combinaties zijn ook mogelijk

---