West-Afrika Vaarwel

---

---

Vrijdag 19 oktober sta ik om 18:00 op de luchthaven van Accra, nog niet met mijn gepakt koffers, maar bij aan de ''Arrivals'', zou ze echt zo door die deur heen komen? Het vliegtuig waarmee ze zou moeten komen heeft een uurtje vertraging, het duurt dus nog wel even. En om19:30 komt ze dan daar door de deuren, kijkt wat zoekend om zich heen, want ze kan mij niet gelijk vinden in de wachtende mensen massa. Heerlijk! om mama weer te zien na al die tijd. De vrijdag middag spits in Accra is nog niet opgelost, we lopen dus eerst maar een stukje richting het centrum, tot het verkeer weer normaal doorrijdt en nemen een taxi naar het hotel, Afia African Village.
We eten een hapje in het restaurant en praten bij onder het genot van een biertje.
De volgende morgen gaam we Accra verkennen, of eigenlijk ga ik mama Accra laten zien, er is niet zo gek veel te zien aan grote bezienswaardigheden, maar dat is ook niet nodig, er is al genoeg te zien gewoon op staat. ''Oh kijk, daar die mevrouw met die schaal op d'r hoofd, och kijk toch eens die oude ''trotros'', moet je hier toch eens zien en kijk daar eens''. Mij ogen gaan ook weer een beetje open, ik loop hier inmiddels al een maand of 10 tussen te stappen en van de meeste dingen valt het me niet meer op hoe bijzonder ze eigenlijk zijn, maar ik begin ook met andere ogen te kijken.
Mama heeft wat blaren en gezollen voeten, dus nemen we zondag een dagje rust, het hotel ligt aan de zee en op het strand is het op zondag een drukte van belang, heerlijk een dagje zitten lezen en mensen ziten kijken aan het strand.
Maandag morgen is het optijd opstaan, we hebben een lang rit voor de boeg, we gaan naar Tamale, 650km van Accra een rit die ongeveer 13 uur zal duren, het voordeel is dat we dan het ergst wel hebben gehad. De bussen van de staatsbusmaatschappij STC zijn over het algemeen prima, ook naar westerse maatstaven gemeten, airco, lerenstoelen met voldoende beenruimte en vermaak in de vorm van echte Nigerianse films. Halverweg begeeft de airco het, maar zowaar zijn ze instaat deze te fixen, het kost ze slechts een half uurtje. Het hotel dat ik op het oog had blijkt bij aankomst in Tamele helaas vol te zitten, we pikken en hotelletje uit de gids, het is er niet echt fris, bijna vies, maar ik geloof dat mama het zo zat is dat ze alleen het bed nog maar ziet, wat er wal aardig schoon uitziet.
De volgende morgen gaan we voor het ontbijt eerst langs bij Abdulla en de jongens, ik had mama gevraagt een kaasje voor ze mee te brengen, deze wordt gelijk, letterlijk aangevallen en uitgebreid geproeft, we vinden het heerlijk (zeggen ze). De laatste keer dat ik in Tamale was had ik terloops tegen Abdulla gezegd dat, als ik met mama naar Mole NP ging hij wel met ons mee zou kunnen gaan, dit was hij nog niet vergeten, dus een uurtje later zitten we met zijn vieren: Mama, Abdulla, Abas (de chauffeur) en ik in de auto opweg naar Mole.
Ik ben er een paar maanden geleden al een keer geweest, maar de lokatie blijft prachting boven op de heuvel, met uitzicht over het park en metname de drinkplaats voor de dieren. Abdulla is hier nog nooit geweest en kijkt zijn ogen uit, hij is niet van het observatieplatform weg te slaan en loopt de hele dag met een nog grotere grijs rond, als waarmee hij normaal rond loopt. Helaas is de timing voor het zien van olifanten niet goed, het is paarseizoen, normaal gesproken is er altijd een groepmannetjes olifanten in de buurt van de drinkplaats, maar nu is er drinkwater zat en zijn ze allemaal dieper het park in opzoek naar een vrouwtje, slechts en enkele keer zien we een stukje olifant in de verte achter de bomen staan.
We besluiten de geplande route wat aan te passen, de wag in het noorden is te slecht na de overstromingen van een paar weken geleden en het water in de rivieren staat toch te hoog om meer van een nijlpaard te kunnen zien dat alleen zijn neusgaten en zijn oortjes. We blijven nog een dagje in Mole, hellaas nog geen olifanten, voor we terug gaan naat Tamele.
Abdulla heeft vreeselijk genoten van het uitstapje, dat is aan alles te merken, hij wil ons dol graag zijn geboorte dorp laten zien, dat is natuurlijk een kans die je niet voorbij moeten laten gaan, met iemand die de omgeving kent naar een afgelegen dorpje, en afgelegen is het. Het is eerst een dik half uur rijden over de hoofdweg en daarna nog een kleinhalf uurtje over een zandweg. We worden hartelijk ontvangen door de familie van Abdulla, ieders lach is even breed als die van Abdulla, mama laat de foto's zien op haar camara, iedereen vind het prachtig, als we even zitten uit te puffen van alle belangsteling, komen Abdulla en zijn familie met geschenken!?!, dit had ik niet verwacht, het is hier als vremdeling normaal dat je een geschenk mee neemt, niet dat je wat krijgt. Eerst krijgt mama een grote zak pinda's, vervolgens een stuk of 10 yams (lokale wortel, smaakt als aardappel, maar dan veel groter) en als klap op de vuurpijl, krijgt mama een kip aangeboden, ik geloof niet dat ik mama ooit zo beteuterd heb zien kijken, voorzichtig leggen we uit dat het echt onmogelijk is een kip, mee terug te nemen, dat dat niet gaat in het vliegtuig enzo, dus de kio laten we achter bij een wat teleurgestelde familie.
De Yams en pindas zukken we de volgende morgen, in de bus naar Kumasi per ongeluk vergeten.
Het hotel in Kumasi is qua gezelligheid niet veel, maar de lokatie is prima, midden in het centrum en het is schoon.
Zaterdagmorgen gaan we met de trotro naar een in de buurt gelegen dorpje, daar is kente weven te zien, we krijgen een goede rondleiding met uitleg over het kenteweven en de cocaoplantage van het dorp, erg leuk. Daarna gaan we, met een taxi, naar een vlinderreservaat. Op de dagpauwoog en het koolwitje na zijn er erg weinig vlinders voor een vlinderreservaat, maar door het is ook mogelijk een wandeling te maken door een stukje bewaard gebleven regenwoud, dit is een erg leuke wandeling, met uitleg over de verschillende de bomen en hun functies, zowel levend als gekapt.
Met coutchsurfvriend Martin gaan we zondagmorgen naar de kerk, het is een levendige dienst, met een hoop gezang en gedans. regelmatig worden we door de dominee opgeroepen elkaar de hand te schudden of elkaar te omhelzen, waar iedereen vrolijk aan mee doet. Uiteindelijk wordt er een serieuse draai aan de preek gegeven en worden we bij gespijkerd in seksueel moreek, wat ook weer voor een hoop gegiegel en geroezemoes zorgt, het was een bewoge dienst.
Ma de dienst gaan we de rest van Kumasi bezichtigen, we beginnen met het museumpaleis van de Asghanti koning, gevolgd met een rondje over de gigantische markt van Kumasi en een bezoekje aan het cultureel centrum.
De volgende morgen is het weer vroeg op, op naar Cape Coast, de bus zal om 6:00u moeten vertrekken, maar helaas er is pech met de bus, er wordt ergens eeen oude rammelbak vandaan getoverd en met een dik uur vertraging vertrekken we als nog richting Cape Coast.
In de buurt van Cape Coast is een nationaal park, waar ze in de boomtoppen van het regewoud een touwbrug hebben gehangen, ondanks mama d'r hoogtevrees, gaan we hier toch maar een kijkje nemen, het is ech heel gaaf, op zo'n 30 meter boven de grond met een prachtig uitzicht over de boomtoppen van regenwoud. We hebben heen een taxi genomen, ik vond het niet nodig dat hij bleef wachten, dat is een beetje jammer we staan een meer dan een uur langs de weg, de paar trotros die langskomen zitten vol, uiteindelijk zijn stopt er een lege taxi en zijn we gelukkig nog optijd bij het hotel op uit te checken, we verkassen naar het dichtbij gelegen plaatsje Elmina. In Elmina gaan we eerst ens en wandelingetje door het dorp maken, maar beide vinden we dat er een heel vervelende sfeer in het dorp hangt, de manier waarop er naar ons gekeken wordt, of zo ik weet niet wat het was, dus houden we het senl weer voor gezien en trekken ons terug in het resort naast ons hotel voor een hapje eten. De volgende morgen gaan we eerst terug naar Cape Coast om te pinnen, Elmina heeft geen banken, daarna gaan we naar een ander resort, aan zee en luieren we heerlijk een dagje aan het zwembad.
En dan is het alweer donderdag, teru naar Accra, vrijdags nog wat souveniers kopen en vrijdagavond breng ik mama naar het vliegveld.
Voor mij is het nog wachten tot maandag voor ik West-afrika vaarwel kan zeggen en in het vliegtuig stap naar Johannesburg.

---